Unpublished Poem
မဟာစည္သြား ရိပ္သာလား
(ေတာလားလို႔ ေရးလို႔မတင့္တယ္တာမို႔ ရိပ္သာလားလို႔ အတတ္ဆန္းထြင္ၾကည့္တာပါ။)
—————————————————————————————
မဟာစည္
လာၿပီကြဲ႕ တစ္ေခါက္…။
စီစဥ္သူ ေစတနာမ်ားရယ္နဲ႔
ၾကည္လင္စြာ သဒၶါပြားပါလို႔
တရားကိုတဲ့ ေတြ႕ရေအာင္
ပို႔ေဆာင္ကာ ေနရာထားတယ္
ပတၱျမားေဆာင္ေရာက္။
ပတၱျမားေဆာင္
ယားရင္ေတာင္ မကုတ္ရဲေစရ
ဂုတ္ဆြဲကာ နတ္ျပည္တင္ေလမယ့္
မ်က္မွန္ရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ရယ္က
ၾကပ္မတ္လို႔ ျခယ္လွယ္တယ္
အေပါက္ရယ္ တကယ္ဆိုး…
ကမၼ႒ာန္းတရားဆိုတာမ်ိဳးက
႐ိုက်ိဳးစြာ ႐ႈမွတ္စဥ္
စိတ္ၾကည္လင္ ဉာဏ္လွ်င္ေပါက္ႏိုင္မွ
ေရာက္ႏိုင္မယ့္ ခရီးဟာမို႔
ကတီးကတီးျမည္တြန္သူ
သည္လူလြန္ ဆရာကိုယ္ေတာ္ျမတ္ရယ္ေၾကာင့္
(ဦးဇင္းတို႔ေရ… က်ဳပ္တို႔မွာ) အာပတ္သာ အထပ္ထပ္တိုး။ ။
——————–
(၁၉၉၁ခုႏွစ္ ၾကမၼာငင္ ၄၈နာရီ အမွတ္တရ အၿပီးတြင္ မဟာစည္ရိပ္သာ၌ ရဟန္း၀တ္ျဖင့္ တရားအားထုတ္ရန္ မျဖစ္ညစ္က်ယ္ ႀကိဳးစားခဲ့စဥ္က အတၱေက်ာ္/ဆူဒိုနင္ ေရးသားခဲ့ေသာ ရွားရွားပါးပါး ေလးခ်ိဳးေလးျဖစ္ပါတယ္။ ကဗ်ာအေနနဲ႔ ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပခဲ့ျခင္း မရိွေပမယ့္ ၁၉၉၅ခုႏွစ္က ေရွ႕ေျပးမဂၢဇင္းမွာ “အိပ္မက္ဟုတ္ဘူး အခ်စ္ဦးရယ္”ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ေရးခဲ့တဲ့ အခန္းဆက္ ၀တၳဳရွည္မွာေတာ့ ဇာတ္၀င္ ကဗ်ာအျဖစ္ ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပခဲ့ဖူပါတယ္။ အဲဒီ့၀တၳဳရွည္က ေရွ႕ေျပးမဂၢဇင္းရပ္သြားတာနဲ႔အတူ တစ္ခါတည္း ရပ္သြားခဲ့ၿပီး အဆံုးမသတ္ျဖစ္ခဲ့ပါ။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း အဆံုးသတ္ျဖစ္ေတာ့မွာ မဟုတ္တဲ့ “တိုးလို႔တန္းလန္းမဂၢဇင္း၀တၳဳရွည္”အျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ရပါမယ္။)
ဟီဟိ..:D
ဆရာ့ရိပ္သာလား ကဗ်ာေလး ဖတ္ၿပီး သေဘာက်မိလို႔ပါ။
က်မ ဆယ္တန္းေအာင္ခါစ ခ်မ္းေျမ့ရိပ္သာ၀င္တုန္းကလဲ အေပါက္ဆိုးဆိုး ကိုယ္ေတာ္တပါးနဲ႔ ၾ႕ံဳခဲ့ရလို႔ ငိုယိုၿပီး ရက္မေစ့ခင္ အိမ္ျပန္ဖို႔ ၾကံစည္ခဲ့ဖူးေသးတယ္။
ဆရာကေတာ့ ဘုန္းႀကီး၀တ္တာဆိုေတာ့ အာပတ္တိုးတာေပါ့ေလ။
ဒီဘေလာ့ကို ဆရာ့ဘေလာ့မွန္း ခုမွသိတယ္။ အသိေနာက္က်ေလျခင္း ဆရာေရ … ။
ဒါနဲ႔ ဆရာကေတာ့ က်မကို မွတ္မိေတာ့မယ္ မထင္ဘူး။
တခါတုန္းက ဆရာ့အသံကို ငွားရမ္းသံုးစြဲခဲ့ဖူး ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဆရာဆိုျပတဲ့ သီခ်င္းေတာင္ နားေထာင္ခဲ့ရေသးတယ္။
ဆရာ့စာေတြ ဖတ္႐ႈအားေပးေနပါတယ္ရွင္။
ေမဓာ၀ီ
ရိပ္သာ တခါမွမ၀င္ဖူးဘူး။ သၾကၤန္တြင္းကို ဥပုသ္တရက္ေလာက္ေစာင့္ပါတယ္ မေနနုိင္လုိ႕ ပ်က္ပါေရာလား။ း)
ဗ်ဳိ႕ ဆရာ …
မန္က်ည္းကိုးပင္ ေႏွာက္ပါလို႔ရယ္ … မနက္ကပဲ ဖတ္ရေသးတယ္။
ခုမွ ကြန္မန္႔ေရးမယ္ၾကံၿပီး ၀င္ၾကည့္ေတာ့ ေပ်ာက္သြားပါလား။
ေန႔ျမင္ ညေပ်ာက္ဆိုတာ ဒါပဲထင္ပါရဲ႕။ 😦
ဟုတ္တယ္ဗ်ာ… ေဆာရီးပါ။ မနက္က အေလာthirty နဲ႔ တင္ၿပီးမွ ေလာေလာဆယ္မွာ ျပန္သိမ္းထားသင့္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ဦးေႏွာက္က ေနာက္ေၾကာင္းလိုက္ၿပီး လက္တို႔လာတဲ့အတြက္ ခဏ ျပန္သိမ္းထားလိုက္ပါတယ္။ လံုးလံုးေတာ့ ေပ်ာက္သြားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ မေ၀းတဲ့ အနာဂတ္မွာ ျပန္တင္ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ “ဘူးမမႈတ္နဲ႔ သမီးရယ္… အန္ကယ့္ကို ခ်စ္တယ္ဆို… အန္ကယ္ႀကီးကို ခ်စ္တယ္ဆို… ဆိုအိုး… ဆိုအို… ဆို” ဆိုၿပီး ေမဓာ၀ီ့ကို ေမဓာ၀ီ ဘာသာစကားနဲ႔အတူ ၀င္းဦးသံေလးနဲ႔တကြ ေခ်ာ့လိုက္ပါရေစလားခင္ဗ်ာ…
ဖတ္ေနတံုးဘဲ။