ဖုန္းေဇာ
————————————————
ဖုန္းသံျမည္လာတယ္။
“ဟယ္လို…”
“မိန္းမလား…”
“ရွင္…”
“မိန္းမလားလို႔…”
“မ… မဟုတ္ပါဘူးရွင္။ ကြ်န္မ သည္အိမ္က အိမ္ေဖာ္ပါ”
“ဪ… ေအး… ေအး။ မင္း မမေလးေရာ ရွိလား”
“ဟုတ္… ရွိပါတယ္ရွင့္”
“မမေလးကို ေခၚေပးကြာ။ အေရးႀကီးလို႔….”
“ရွင္… မမေလးက သူ႔အမ်ိဳးသားနဲ႔ အိပ္ေနပါတယ္ရွင္။ မေခၚေပးရဲဘူးရွင့္”
“ဘာ… သူ႔ေယာက်္ားနဲ႔… ဟုတ္လား”
“အင္းေလ… မဟုတ္ဘူးလား…”
“ဘယ္ကလာ… သည္မယ္… ငါကမွ သူ႔ေယာက်္ား။ ေကာင္မက ေတာ္ေတာ္ လင္ေပါေနတယ္ မွတ္တယ္။ အခု လင္ငယ္နဲ႔ အၾကည္ဆိုက္ ေနတယ္ေပါ့။ ေတာက္… ေသမယ့္သာမွတ္။ ေဟ့… ေဟ့… မင္းအခုခ်က္ခ်င္း အဲဒီ့အခန္းထဲဝင္ၿပီး အဲဒီ့ေကာင္မကိုေရာ၊ သူ႔အေကာင္ကိုေရာ သြားသတ္စမ္းကြာ…”
အိမ္ေဖာ္မေလး ဆတ္ခနဲ တုန္သြားၿပီးမွ…
“ရွင္… မ… မလုပ္ပါရေစနဲ႔ရွင္…”
“ေတာက္… နင္ပါ သူတို႔နဲ႔ အတူ ေသခ်င္လို႔လား။ ငါ အခု ခ်က္ခ်င္း ျပန္လာလိုက္ရ သံုးေလာင္းၿပိဳင္ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။ သြားစမ္း၊ သြားစမ္း၊ အိမ္ေရွ႕ အလွျပစင္ရဲ႕ အေပၚဆံုး အံဆြဲထဲမွာ ေသနတ္ရွိတယ္။ ေမာင္းလဲ တင္ထားၿပီးသား။ က်ည္လဲ အျပည့္ပဲ။ ၾကားလား…”
“ဟုတ္… ဟုတ္ကဲ့ရွင့္…”
“အဲဒီ့ ေသနတ္ယူၿပီး ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ပစ္သတ္။ ျဖစ္သမွ် ငါရွင္းမယ္။ ၾကားလား…”
“ဟုတ္… ဟို… ဟိုေလ…”
“ဟိုေလေတြ၊ သည္ေလေတြ လုပ္မေနနဲ႔။ နင္ပါေသခ်င္လို႔လား”
“မ… မဟုတ္ပါဘူးရွင္…”
“ဒါဆို… သြား… သြားသတ္ေခ်”
“ဟုတ္… ဟုတ္… သြား… သြားပါ့မယ္”
ခဏအၾကာတြင္ ဒိုင္းခနဲျမည္ေသာ ေသနတ္သံႏွစ္ခ်က္ကို ၾကားလိုက္ရသည္။ အိမ္ေဖာ္မေလးက ေဘးတြင္ခ်ထားေသာ တယ္လီဖုန္းကို ျပန္ ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။
“ၿပီး… ၿပီးပါၿပီရွင္။ က်… ကြ်န္မ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲရွင့္”
“ေအး… ၿပီးရင္ ဂံုနီအိတ္နဲ႔ အေလာင္းေတြကို ထုတ္ၿပီး အိမ္ေရွ႕ကို ဆြဲထုတ္လာခဲ့… ၿပီးရင္ ငါ့ကို ျပန္ေျပာ…”
“ဟုတ္…”
အတန္ၾကာၿပီးေနာက္…
“ၿပီး… ၿပီးပါၿပီရွင့္။ ဘာဆက္လုပ္ရပါမလဲရွင့္…”
“ၿပီးရင္ အိမ္ေရွ႕က ေရကန္ထဲ ခဏခ်ထား။ ငါ အခုျပန္လာခဲ့မယ္”
“ရွင္… ဘာႀကီး… ဘယ္ထဲကို ခ်ရမယ္…”
“ေရကန္ေဟ့… ေရကန္။ နင္ နားပင္းေနလား။ ေတာက္… သည္မွာ ေဒါသထြက္ေနရတဲ့အထဲ…”
“ဟို… ဟိုေလ… အိမ္ေရွ႕မွာ ေရကန္မရွိဘူးရွင့္…”
“ဘာ… ဘာေျပာတယ္…”
“အိမ္… အိမ္ေရွ႕မွာ ေရကန္မရွိဘူးရွင့္။ လမ္းမႀကီးပဲ ရွိတယ္”
“အယ္… ေသ… ေသခ်ာရဲ႕လား…”
“သိပ္ေသခ်ာပါတယ္ရွင္”
“ဒါ… ဒါျဖင့္ အဲဒီ့ဖုန္းနံပါတ္က ၁၂၃၄၅၆၇၈ မဟုတ္ဘူးလား”
“မဟုတ္ဘူးရွင့္… ၁၂၃၄၅၆၇၇ ပါ”
“ေဟာဗ်ာ… အင္း… ဘယ္လို ေျပာရမလဲ။ ေဆာရီးပါေနာ္။ ဖုန္းမွားသြားလို႔… အင္း… အဲ… ဒါ… ဒါပဲေနာ္”
“ဂြပ္”
🙂 🙂 🙂 🙂 🙂 🙂 🙂 🙂 🙂 🙂
ကြ်န္ေတာ့္ဆီကို လွမ္းပို႔လိုက္တဲ့ ဓာတ္ေခ်ာစာထဲက ဟာသေလးပါ။
ဟာသကို တခုတ္တရ စာဖြဲ႕ရတာက အဲဒါမ်ိဳး ကြ်န္ေတာ္လည္း ၾကံဳဖူးလို႔ပါပဲ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း အစိတ္ေလာက္က ျဖစ္ပါတယ္။ အဲတုန္းက ကြ်န္ေတာ့္ဖုန္းနံပါတ္က ၈၂၅၂၄။ အဲဒီ့ဖုန္းက ခဏခဏ မွားတတ္တယ္။ ဖုန္း မွားတာကို လွ်ာအရွည္ေကာင္းလို႔ အသည္းတစ္ျခမ္း ပြန္းသြားဖူးတဲ့ အေၾကာင္းေတာ့ ဝတၳဳေတာင္ ေရးၿပီးခဲ့ပါၿပီ။
အခုသည္ဟာသေလးကို ဖတ္ၿပီး ျပန္သတိရတာကေတာ့ လူေတြရဲ႕ ေလာႀကီးတတ္ပံုပါ။ အေမက ဖုန္းကိုင္ၿပီး ဟဲလိုလို႔ ထူးလိုက္တဲ့အခါ တစ္ဖက္က မိန္းမက “ဟဲ့… နင့္အေမရွိလား” ဆိုတာမ်ိဳးနဲ႔ အေမၾကံဳခဲ့ဖူးပါတယ္။ အေမလည္း ကြ်န္ေတာ့္အေမပဲဗ်ာ၊ ဘယ္ေခမလဲ၊ စိတ္တိုတိုနဲ႔၊ “နင့္အေမေတာ့ မရွိဘူးဟဲ့။ အခုဖုန္းကိုင္တာ နင့္အဘြား”လို႔ ေျပာၿပီး ဂြပ္ဆို ဖုန္းခ်လိုက္ရဖူးတာမ်ိဳးက အခါခါ။
ကြ်န္ေတာ္ ၾကံဳတာကေတာ့ တစ္မ်ိဳး။ “အဘလား“ဆိုတာ ခဏခဏ ၾကံဳရတာ။ မွားပါတယ္လို႔ ေျပေပမယ့္လည္း ဆက္မွားလို႔ ေကာင္းေနၾကတဲ့ အႀကိမ္ေရက မ်ားလာေတာ့ စိတ္က ေနာက္လာတယ္။
တစ္ရက္မွာ အဲသလို ၾကံဳလိုက္ရျပန္တယ္။ မနက္ ေစာေစာစီးစီးႀကီး ခင္ဗ်။ မွတ္မိေသးေတာ့တယ္။ ဖုန္းထျမည္ေတာ့ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ ေကာက္ကိုင္ၿပီး ထူးလိုက္တယ္။
“ဟယ္လို…”
တစ္ဖက္က…
“အဘလား…”
“ေအး… ေျပာ…”
“သည္… သည္လိုပါ အဘ… ကြ်န္… ကြ်န္ေတာ္တို႔စက္ေလွ ပင္လယ္ဝမွာ ျမ… ျမ… ျမဳပ္သြားလို႔ အေၾကာင္းၾကားတာပါ…”
ကြ်န္ေတာ္ ေခါင္းေမြးေထာင္သြားတယ္။ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ထင္ရာ ေျပာလိုက္တာ ဟိုဘက္က လူက အသည္းအသန္။ သည္အခ်ိန္မွ ဖုန္းမွားေနတယ္ ေျပာလိုက္ရင္ တစ္ဖက္က ဆဲခ်င္ဆဲသြားႏိုင္တယ္။ အဲေတာ့… ဆက္ႀကိတ္ေပါ့။
“ဟ… ဘယ္လိုျဖစ္သြားရတာတံုး”
“အဲဒါေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း အေသးစိတ္ မသိဘူးခင္ဗ်။ အဲ… အဲဒါ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲလို႔ အဘကို ေမးတာပါခင္ဗ်”
“ေမးေနရေသးလားကြ… ဘာဆက္လုပ္ရမယ္ဆိုတာ မင္းတို႔ မသိဘူးလား။ ခက္တဲ့ေကာင္ေတြကြာ…”
“သိ… သိေတာ့ သိပါတယ္ခင္ဗ်… ဒါ…. ဒါေပမယ့္”
“ေအး… သိရင္ သိတဲ့အတိုင္းဆက္လုပ္။ ဒါပဲ”
“ဂြပ္”
ကြ်န္ေတာ္ ဖုန္းကို အျမန္ျပန္ခ်ခဲ့ရဖူးပါတယ္။
အဲဒါကေတာ့ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ပါ။ လုပ္ဇာတ္ဟာသ လံုးလံုး မဟုတ္ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ ဓာတ္ေခ်ာစာက ရလာတဲ့ ဟာသမွာေရာ၊ ကြ်န္ေတာ့္ ကိုယ္ေတြ႕အျဖစ္အပ်က္မွာပါ ျပဆိုေနတဲ့အခ်က္က တစ္ခ်က္တည္း ရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ လူေတြရဲ႕ ကိုယ့္ေဇာနဲ႔ကိုယ္ ေလာလို႔ ပ်ာလို႔ ေကာင္းေနတတ္တဲ့ သဘာဝပါပဲ။
အဲဒီ့ ေလာပ်ာမႈဟာ တယ္လီဖုန္းဆက္ခ်ိန္မွာ အလြန္ သတိထားအပ္ပါတယ္။ ေခတ္မီ ဆက္သြယ္ေရး ကိရိယာေတြျဖစ္ေပမယ့္ သူ႔မွာလည္း အမွားအယြင္း ရွိေနႏိုင္သလို ကိုယ့္ဘက္ကလည္း ေလာပ်ာေနတဲ့အတြက္ နံပါတ္ မွားႏွိပ္မိတာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ႏိုင္ပါေသးတယ္။ သည္အခါမွာ တစ္ဖက္က ေျဖၾကားတဲ့သူဟာ ကိုယ္ဆက္သြယ္လိုတဲ့ ဖုန္းဘက္က ဟုတ္မယ္လို႔ အပိုင္တြက္ရင္ အမွားႀကီး မွားသြားႏိုင္ပါတယ္။
သို႔ျဖစ္လင့္ကစား လူတခ်ိဳ႕ကေတာ့ အဲဒီ့အက်င့္ကို ျပင္ႏိုင္ခက္ခဲ ျဖစ္ေနတတ္ၾကပါတယ္။ အခု ကြ်န္ေတာ္ တင္ျပလိုက္တဲ့ ဟာသေလးနဲ႔ ကိုယ္ေတြ႕ အျဖစ္အပ်က္ေလးကို ဖတ္႐ႈျဖစ္သြားၾကတဲ့ စာဖတ္သူ လူႀကီးမင္းမ်ားထဲမွာ အဲသလို ခပ္ေလာေလာနဲ႔ ဖုန္းထဲမွာ ေျပာခ်င္ရာ စြတ္ေျပာမိတတ္သူ တစ္ဦးတစ္ေလမ်ား ပါလာခဲ့မယ္ဆိုရင္ ဆင္ျခင္ႏိုင္တန္ေကာင္းရဲ႕ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ဘာမဟုတ္တာေလးကို စာတစ္ပုဒ္ လုပ္လိုက္ရေၾကာင္းပါ ခင္ဗ်ား။
အားလံုးေတြးဆ ဆင္ျခင္ၾကည့္ႏိုင္ၾကပါေစ
အတၱေက်ာ္
(ဝ၆၀၈၀၉)
————————————————————————
၂၄-၈-၂၀၀၉ (တနလၤာေန႔)မွာမွ ထြက္လာမယ့္ အေတြးသစ္ဂ်ာနယ္ အတြဲ ၁၀၊ အမွတ္စဥ္ ၄၅၃ မွာ ေဖာ္ျပထားတာေလး ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဘေလာ့(ခ္)မွာ စကတည္းက အေဟာင္းေတြကိုခ်ည္း ျပန္ေဖာ္ျပေနတာမို႔ သည္တစ္ေခါက္ အေျပာင္းအလဲေလး ျဖစ္သြားေအာင္ ေနာက္တစ္ပတ္ တနလၤာေန႔မွာမွ ထြက္လာမယ့္ ဂ်ာနယ္ထဲက အသစ္ၾကပ္ခၽြတ္ေလးကို ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။ အဲ… ဟို တယ္လီဖုန္း တစ္ျခမ္းပဲ့ ဇာတ္လမ္းရဲ႕ ဒုတိယပိုင္းကိုေတာ့ ဘေလာ့(ခ္)မွာ ဆက္လက္ မေဖာ္ျပေတာ့ဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ “ေျခရာၿပိဳးေျပာက္ လြမ္းပြင့္ေကာက္သီ”ဆိုတဲ့ ကိုယ္တိုင္ၾကံဳ၀တၳဳတိုမ်ား စာအုပ္ကိုပဲ ၀ယ္ယူဖတ္ရွဳၾကပါလို႔မ်ား ေမတၱာရပ္ခံလိုက္မယ္ဆိုရင္… ပရိသတ္ႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမတၱာေတြ အတံုးလိုက္ အတစ္လိုက္ ၀ိုင္းပို႔ၾကမလား မသိဘူးေနာ္… (တစ္ဖက္သားကိုလည္း အားနာေနရေသးတယ္ေလ… ငွဲ… ငွဲ… ငွဲ…)
ဆရာ လုိ မ်ဳးိ အျဖစ္ပ်က္ ေတြ ခဏခဏ ၾကဳံဘူးပါတယ္ ဆရာတကယ္လဲ ရီရပါတယ္
ကြ်န္မတုန္းက ဆုိ ရည္းစာ ကို စိတ္ဆုိ းဆုိးနဲ ့ ဖုန္းကိုႏွိပ္လုိက္တယ္
ရွင္က ဘာသေဘာလဲ ရွင္ခု ဘယ္မွာလဲ ရွင္ကြ်န္မ ကိုဘာအခ်ဳိးခ်ဳိးတာလဲစုံေနေအာင္တရပ္စပ္ေျပာတာကို စိတ္ရွည္ရွည္နဲ ့နားေထာင္ျပီး မွ
ဖုန္းမွားေနတယ္ခင္ဗ် တဲ ့ကဲ ဆရာရယ္ ကြ်န္မမွာ ငိုလုိက္ေျပာလုိက္ရတာ သူ က ျငိမ္ ျပီးနားေထာင္ေနတယ္သိလား ရွင္ဘာလုိ ့ကြ်န္မကုိျပန္မေျပာတာလဲ ဆုိမွ အဲဒီတခြန္းကိုျပန္ေျပာတယ္ဆရာရယ္
ဆရာကေတာ့ လုပ္ျပီ…..အဲ႕ဒီပုိ႕စ္ ဘယ္ေတာ့တင္မလဲဆုိျပီး ေစာင့္ဖတ္ေနပါတယ္ဆိုမွ း(
အရင္တုန္းက ေရနံေခ်ာင္းနဲ႔ ေခ်ာက္မွာ ဘီအိုစီ ကုမၸဏီေတြ ရွိစဥ္တုန္းက အဖိုးက ဒုတိယ အင္ဂ်င္နီယာခ်ဳပ္ပါ။ သူ႔အထက္မွာ ဦးေရႊျဖဴဆိုတဲ့ အင္ဂ်င္နီယာခ်ဳပ္ ရွိပါတယ္။ အထက္ျမန္မာျပည္ ဘီအိုစီအတြက္ cheif သေဘာမ်ိဳးေနမွာေပါ့ ဆရာရယ္။
ဖိုးဖိုးအိမ္မွာက ရြာက ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ရွိတယ္တဲ့။ တစ္ေန႔မွာ ဖုန္းလာေရာ …
ေရႊျဖဴ။ ။ ဦးအုန္းေရႊနဲ႔ ေျပာခ်င္လို႔ပါ
ေကာင္မေလး။ ။ အခုေျပာတာ ဘယ္သူလဲ
ေရႊျဖဴ။ ။ ကြ်န္ေတာ္ ေရႊျဖဴပါ ..
ေကာင္မေလး။ ။ ေအး .. ေရႊျဖဴဆိုရင္ ခဏ ကိုင္ထား …. ဘဘေရခ်ိဳးေနတယ္
အဲလိုုေျပာလိုက္လို႔ ဖိုးဖိုး ဘယ္လို ရွင္းလိုက္ရလဲလို႔ေတာ့ မၾကားဖူးပါဘူး။
xxxxx
ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ေမေမ ၾကံဳတာပါ။ ေမေမက ဖုန္းထဲမွာ အသံက မဆိုစေလာက္ အနည္းငယ္ မာပါတယ္။ အိမ္မွာ ည ၈ နာရီေလာက္ကို ဖုန္းဆက္ရင္ ဒယ္ဒီ့ကို ႐ံုးက လူေတြပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆက္တာပါ။ ႐ံုးက လူေတြကေတာ့ “ဆရာ”တပ္ ေခၚၾကၿပီး၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ “ကို”တပ္ ေခၚၾကပါတယ္။
တစ္ေန႕မွာ ဒယ္ဒီ့နံမည္ကိုု ေရွ႕က “ကို”တပ္ေခၚတဲ့ ဖုန္းတစ္ခု လာပါတယ္။ ဒယ္ဒီနဲ႔ ေမေမက ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္တာမို႔ ဒယ္ဒီ့ သူငယ္ခ်င္းဆုိတာကလည္း ေမေမ့သူငယ္ခ်င္းပါပဲ။ အဲဒါနဲ႔ ေမေမက ေမးလိုုက္တယ္… ခု ေျပာေနတာ ဘယ္သူလဲေပါ့…
ေျဖတဲ့သူကလည္း အင္မတန္ မြန္ရည္ပါတယ္ “ကြ်န္ေတာ္ ေမာင္ေမာင္သိမ္းပါ ခင္ဗ်ာ”တဲ့။
ေမေမ့ခမ်ာ မာသြားမိတဲ့ သူ႔အသံကို နည္းနည္း အားနာသြားမလားပဲ။
(ဒယ္ဒီက အခုုေတာ့ အျငိမ္းစား ယူၿပီးပါျပီ။ အရင္တုန္းကေတာ့ ေမြးျမဴေရးနဲ႔ ေရလုပ္ငန္း ၀န္ႀကီးဌာနမွာ အလုပ္လုပ္ပါတယ္။
အဲဒီ့ “ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္ေမာင္သိမ္း”က ေမြး/ေရ ၀န္ႀကီး ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ ေမာင္ေမာင္သိမ္း ပါ။)
အရာၾကီးတစ္ခ် ိဳ ႔က စကားေျပာရင္ အင္မတန္ယဥ္ေက်းၾကတာကို ႀကံဳ ဖူးပါတယ္။ကိုယ့္ထက္ငယ္တဲ့ (အသက္ေရာရာထူးပါငယ္တဲ့)သူကိုေတာင္ ” ကို “တပ္ၿပီးေခၚရဲေလာက္ေအာင္မာန္မာနကင္းၾကတယ္။
ဒါနဲ႔ ဆရာ… အေပၚက ဆရာ ရတဲ့ ဟာသမွာေလ… ဖုန္းက မွားမယ့္သာ မွားတာ အိမ္ေရွ႕မွာ အလွျပစင္ ရွိတာလည္းတူတယ္၊ ေသနတ္ကိုု အလွျပစင္ရဲ႕ အေပၚဆံုး အံဆြဲမွာ ထည့္ထားတာလည္း တူတယ္ေနာ္… 😀 သေဘာက်လို႔ ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္ဖတ္ေတာ့မွ သမီးသတိထားမိသြားတာ…
အဟဲ လာတူေနတယ္ ဆရာေရ…
အလုပ္ကိတ္စနဲ႔ ခရီထြက္ရေတာ႔.. က်ေနာ္ သူေဌးနဲ႔တူတူေပါ႔..က်ေနာ္ နာမည္ကလည္း..ေအာင္ေအာင္၊ သူေဌးနာမည္ကလည္း ဦးေအာင္ေအာင္ပါပဲ…အဲဒါ တစ္ညမွာ သူငယ္ခ်င္းက က်ေနာ္ ဒီျမိဳ႔ေရာက္ေနတယ္ၾကားလို႔..က်ေနာ္ ရုံးဖုန္းကို ဆက္ပါတယ္..ည ၁၁ ေလာက္မွ.. ဖုန္းနားမွာေနတဲ႔ ေကာင္ေလးကို ..ေအာင္ေအာင္နဲ႔ ေတြခ်င္လို႔ ဆိုၿပီး သူငယ္ခ်င္းကေျပာတယ္. ဟိုကလည္း က်ေနာ္ လြဲမေပးပဲနဲ႔..က်ေနာ္ သူေဌးကို လြဲေပးလိုက္တာ. သူငယ္ခ်င္းေတြက ေအာင္ေအာင္ေခၚၿပီး..အလုပ္ထဲမွာ နာမည္အျပည့္အစံုေခၚတာကိုး..အဲဒါသူေဌးလဲ ဖုန္းကိုင္ေရာ္..သူေဌးက ဟုတ္ကဲ႔ ေအာင္ေအာင္ပါေပါ႔.. ..ဟိုကလည္း..ေအာင္ေအာင္လား အူေၾကာင္ေၾကာင္လုပ္မေနနဲ႔….ငါမင္းအေဖတဲ႔ အဲဒီမွာ သူေဌးလဲ ေၾကာင္သြားတာေပါ႔…ဒီအခ်ိန္ ၾကီး မင္းအေဖတဲ႔..အဲဒါနဲ႔ ဆက္ေမးတဲ႔ ဘယ္သူပါလဲေပါ႔…….ဟိုကလည္း ေၾကာင္မေနနဲ႔ ငါ..မင္ေယာက္ဖ..ဘယ္သူပါေပါ႔…အဲဒီက်မွာ သူေဌးလည္း..ဒါဟိုေကာင္နဲ႔မွားတာဆိုၿပီး..ဖုန္းေျပာင္းဆက္ခိုင္တယ္……က်ေနာ္မနက္ေရာက္မွာ..မနည္းေတာင္းပန္…သူငယ္ခ်င္းကိုလဲ ဖုန္းဆက္ေတာင္းပန္ခိုင္း….ဒါေတာင္..သူေဌးက သိပ္မေက်နပ္ဖူး..အခါၾကံဳတိုင္းဒါပဲ..ျပန္ေျပာေနတာ…
ဖုန္းမွားတာက မွားလို႔ရပါတယ္..ဖုန္းမွားေနပါတယ္ရွင္ လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ရင္ ေဆာရီးတစ္ခြန္းေတာင္ ေျပာေဖာ္မရဘဲ ဂြပ္ ဆိုျပီး နားအူမတတ္ ဖုန္းခ်ခံရတာေတာ႔ စိတ္ဆိုးတယ္…
အဲဒါကေတာ့ ဖုန္းယဥ္ေက်းမႈကို နားမလည္တဲ့ သူ႔အဆင့္(level of being) ကိုေဖာ္ျပလိုက္တာပဲေပါ့ hsu hsu ရယ္။ ေခြးလႊတ္ေပးလိုက္ပါ။
က်မၾကံဳတာ.. က်မေဖေဖနဲ႔ပါ။ ၁၉၈၃ ခုေလာက္ကေပါ့။ ေဖေဖ တေန႔ အျပင္သြားရင္း ကိစၥတခု ရွိလို႔ က်မအမအၾကီးဆံုးကို အျပင္ကေန ဖုန္းလွမ္းဆက္ပါတယ္။ ဖုန္းကိုင္တာ က်မပါ။ အေဖက ဘာေၿပာလဲဆိုေတာ့ “နီနီေအာင္ေဌးနဲ႔ ေျပာခ်င္လို႔ပါ”တဲ့။ က်မက ဘယ္သူလဲလို႔ ျပန္ေမးလိုက္ေတာ့ “သူ႔အေဖပါ”တဲ့။ “လာမရႊီးနဲ႔”လို ႔ေျပာၿပီး ဖုန္းကို ဂြပ္ခနဲ ခ်လိုက္တာ က်မေပါ့။ အဲဒီထဲက အေဖက ေျပာလို႔ကို မဆံုးေတာ့ဘူး။ “ငါ့သမီးက ၾကည့္ေတာ့ ေအးေအးနဲ႔ ေၾကာက္တတ္တယ္ ထင္တာ။ တယ္စြာတာပဲ”တဲ့။
အရမ္း ေလးစားမိသြားရပါၿပီဗ်ာာာာာ… တစ္ဆက္တည္းမွာ အဲလို သမီးမ်ိဳး မေမြးမိတဲ့အတြက္လည္း ၾကည္ႏူးမိသလိုပဲ… 😀 😛
ကိုယ့္အေဖ ဒယ္ဒီပါပါဖားႆ ားၾကီးရဲ႕ ဖုန္းထဲကအသံကိုေတာင္ တစ္ခါမွမၾကားဖူးဘူးလား မိေရႊညိဳရယ္။ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ။
ဆရာေရ ကြ်န္မလည္း အဲလို ခဏခဏ ႀကံဳဖူးပါတယ္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဖုန္းမွားပါတယ္ေျပာေျပာ လက္မခံၾကလို႔ ေဒါသတႀကီး ဖုန္းခ်လိုက္ရတဲ႔ အထိပါ…. ခု ဆရာ့ပိုစ့္ေလးကို အဲလိုလူေတြ မ်ားမ်ားဖတ္မိပါေစလို႔ ဆုေတာင္းပါတယ္ရွင့္