New Lettwebaw Book: Maung Wunna’s Autobiography (Volume 3)

မေန႔က လက္တြဲေဖာ္ စာအုပ္သစ္တစ္အုပ္ ထြက္ပါတယ္။ အဲဒီ့စာအုပ္က “ပန္းေတြနဲ႔ေ၀”တို႔၊ “ကတၱီပါဖိနပ္စီး ေရႊထီးေဆာင္း”တို႔လို ႐ုပ္ရွင္ကားေတြကို ႐ုိက္ကူးခဲ့တဲ့ အကယ္ဒမီ ႏွစ္ထပ္ကြမ္း ဒါ႐ိုက္တာ စာေရးဆရာ ေမာင္၀ဏၰရဲ႕ ကိုယ္ေရးအတၳဳပၸတၱိ တတိယတြဲပါ။ ပထမတြဲ ႏွစ္တြဲကိုလည္း လက္တြဲေဖာ္ စာအုပ္တိုက္က ထုတ္ေ၀ခဲ့ၿပီး အခု တတိယတြဲ ဆက္ထြက္လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တတိယတြဲထဲက စာျမည္းေလးကို ဖတ္ရွဳ အားေပးေတာ္မူၾကပါဦးခင္ဗ်ား။

——————————

ကြ်န္ေတာ္ ပြဲဦးထြက္ရပါၿပီ။ စာေပေဟာေျပာပြဲမွာ စစခ်င္း စိတ္ဝင္စားစရာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခု ေျပာရပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္က ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ပံု႐ိုက္နည္းအေၾကာင္း ေျပာတယ္။ ပရိသတ္က ၿငိမ္လို႔။ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ရင္း ၾကံဳရတဲ့ ရယ္စရာ ေျပာတယ္။ (သူလို ကိုယ္လို စာစု ေရွ႕ပိုင္းမွာ ေရးခဲ့တဲ့ စက္အဖြဲ႕မပါဘဲ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္တဲ့အေၾကာင္း၊ လက္သီးထိုးခန္းအေၾကာင္း။) ပရိသတ္က မရယ္ဘူး။ (ရယ္စရာေျပာလို႔ ပရိသတ္က မရယ္ရင္ ေျပာရတဲ့လူ သိပ္မ်က္ႏွာငယ္တာ ခင္ဗ်။)

ကြ်န္ေတာ္ ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိဘူး။ ဒါနဲ႔ ခ်ာလီခ်က္ပလင္အေၾကာင္း ေျပာတယ္။ မွားပါ့ခင္ဗ်ား။ ရြာမွာ ခ်ာလီခ်က္ပလင္ရဲ႕ ဟာသ ႐ုပ္ရွင္ေတြ ၾကည့္တဲ့လူ နည္းမွာေပါ့။ ရယ္စရာလို႔ ထင္ရတာေတြ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု ေျပာေပမယ့္ ပရိသတ္က ငုတ္တုတ္ တင္းခံေနတယ္။ နည္းနည္းေလးမွ မရယ္ဘူး။ ခြပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆရာေတာ္က တစ္စခန္း ထပါေတာ့တယ္။ ဘုန္းႀကီးက ဘာမေျပာ ညာမေျပာနဲ႔ ေဟာေျပာစင္ေပၚ တက္လာၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ ေျပာလက္စကို…

“ေဟ့ ဒကာစာေရးဆရာ… ခဏရပ္စမ္း”

ကြ်န္ေတာ္ ေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖစ္ေနတုန္း မိုက္က႐ိုဖုန္းကို ဆြဲယူတဲ့ၿပီး…

”ေဟ့ ဒကာေတြ… မင္းတို႔ကို သည္စာေရးဆရာက ရယ္စရာေျပာ ေနတာကြ။ ရယ္စရာေျပာရင္ ရယ္ရတယ္။ မင္းတို႔ တယ္ အသံုးမက်တဲ့ ေကာင္ေတြ ဒါပဲ… ကဲ… ဒကာ စာေရးဆရာ ဆက္ေဟာ…”

ကြ်န္ေတာ္… “အဟမ္း အဟမ္း…”

ပရိသတ္… “ဝါး ဟား ဟား ဟား ဟား ဟား ဟား”

ကြ်န္ေတာ္… “ကြ်န္ေတာ္ ေျပာမလို႔ ခုန..”

“ဝါး ဟားဟား”

ဘုန္းေတာ္ႀကီး စင္ေပၚတက္လာျပန္ၿပီး…

“ဒါ ရယ္စရာ မဟုတ္ေသးဘူး။ ခက္လိုက္တဲ့ အေကာင္ေတြ ဒါေၾကာင့္ မင္းတို႔ကို ေတာသားလို႔ အေျပာခံရတာ။ ရယ္စရာေျပာမွ ရယ္ရတယ္ မွတ္ထား။ ကဲ… ဒကာ ဆက္ေျပာ”

ကြ်န္ေတာ္ ဆက္ေျပာရပါတယ္။ လူကေတာ့ အူေၾကာင္ၾကားျဖစ္ေနၿပီ။ ရယ္စရာ ဟာသတစ္ခု ေျပာတယ္။ ပရိသတ္ရဲ႕ ဟဒယကို မမိဘူး။ မရယ္ဘူး။ စာေရးဆရာက ရယ္စရာ ဟာသကေလးေတြ ညႇပ္ေျပာတယ္ ဆိုတာ လူရႊင္ေတာ္ ျပက္လံုး ထုတ္သလို “မင္းသမီးအေမႀကီး၊ ရႉးေပါက္တာ၊ ႏို႔ဆီခြက္ဟာ ဆယ္ျပား ငါးလံုး”ဆိုတာမ်ိဳး ေျပာသင့္တာ မဟုတ္ဘူး ခင္ဗ်။ အက်ိဳးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ သေရာ္ေတာ္ေတာ္ ရယ္စရာေတြ ေျပာရတာကိုး။ စာအေၾကာင္း ေပအေၾကာင္းလည္း ေျပာရမွာ။

စာေပေဟာေျပာပြဲ နားေထာင္ေလ့မရွိေသးတဲ့ေနရာမွာ တန္႐ံုဟာသက တိုးမေပါက္ဘူးခင္ဗ်။

သည္တစ္ခါေတာ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေဒါထၿပီ။

စင္ေပၚကို ဘုန္းေတာ္ႀကီး ျပန္တက္လာျပန္ေရာခင္ဗ်။ (စဥ္းစားၾကည့္ပါဗ်ာ။ စာေရးဆရာက ေျပာလိုက္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက ဝင္ႀကိမ္းလိုက္ စာေရးဆရာက ဆက္ေျပာလိုက္။ စင္ေပၚမွာ စာေရးဆရာ တစ္လွည့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္လွည့္ ေဟာလိုက္ ေျပာလိုက္ ႀကိမ္လံုးနဲ႔ ႀကိမ္းလိုက္ ေမာင္းလိုက္နဲ႔။)

ဘုန္းေတာ္ႀကီးက…

“အဲဒါပဲ မင္းတို႔ကို ဗဟုသုတရေစခ်င္လို႔ ငါက အပင္ပန္းခံၿပီး စာေရးဆရာေတြ ရန္ကုန္က ေရာက္ခိုက္ေခၚလာတယ္။ မင္းတို႔က ရယ္စရာ ေျပာလို႔ ရယ္ရမွန္း မသိဘူး။ ေတာသားေတြလို႔ ေျပာေတာ့လည္း မင္းတို႔ နာတတ္ေသးတယ္။ ကိုင္း…သည္ေတာ့ သည္လိုလုပ္ ေဟာဒီမွာ ႀကိမ္လံုး…”

ပရိသတ္ခမ်ာ အပ္က်သံ ၾကားရမတတ္ ၿငိမ္သြားရွာတယ္။ တခ်ိဳ႕ အဖြားႀကီးေတြ ေျပာင္းဖူးဖက္ ေဆးလိပ္ႀကီးကို တံေတြးနဲ႔ တို႔ၿပီး ၿငိမ္းေနေလရဲ႕။ “မီးေသတယ္”ဆိုတာ ဒါမ်ိဳး ေျပာတာ ထင္ပါရဲ႕။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက ဆက္မိန္႔တယ္။

“သည္မယ္… ငါက ေဟာဒီ ႀကိမ္လံုး ကိုင္ၿပီး ဟိုေထာင့္မွာ ရပ္ေနမယ္။ စာေရးဆရာက ရယ္စရာ ေျပာရင္ ငါက ႀကိမ္လံုး ေျမႇာက္ျပမယ္။ ဒါဆို ရယ္ၾက။ ႀကိမ္လံုးကို ျပန္ခ်ရင္ ရယ္တာ ရပ္ၾက။ ဒါပဲ… ကိုင္း… ဒကာစာေရးဆရာ ဆက္ေဟာေပေတာ့”

ကြ်န္ေတာ့္ဘက္ မိုက္က႐ိုဖုန္း လွမ္းခ်ိန္ေပးၿပီး ဘုန္းေတာ္ႀကီးက စင္ေထာင့္မွာ ႀကိမ္လံုးကိုင္လ်က္ ရပ္ေနပါကေရာ။

ပရိသတ္ေတာ့မသိဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ေတာင္ ေက်ာ နည္းနည္း ခ်မ္းလာတယ္။ အေျပာမွား အဆိုမွား တစ္ခုခုျဖစ္ခဲ့ရင္ ႀကိမ္လံုးက ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ အနီးဆံုး။ ဘုန္းႀကီးလက္သံေျပာင္ပံုကို ၾကားဖူးထားၿပီပဲ ဥစၥာ။ မေၾကာက္ဘဲ ေနပါ့မလား။ ဘုန္းႀကီးရဲ႕ႀကိမ္ဆိုတာ ေက်ာမေရြး ႀကိမ္ခင္ဗ်။
ဒါနဲ႔ပဲ ဆက္ေျပာ။

ရယ္စရာလို႔ ဘုန္းႀကီးက ယူဆရင္ ႀကိမ္လံုးကိုင္ထားတဲ့ လက္ေျမႇာက္ ျပ၊ ပရိသတ္က “ဝါးဟားဟား။” ႀကိမ္လံုးျပန္ခ်။ ရယ္သံ တိခနဲရပ္။ ဆက္ေျပာ။

ကြ်န္ေတာ္လည္း ေျပာတတ္သေလာက္ ေျပာၿပီး နိဂံုးခ်ဳပ္လိုက္ပါတယ္။

ေနာက္ဆရာတစ္ေယာက္။ သည္လိုပဲ ရယ္စရာ တစ္ခုခုေျပာ ဘုန္းႀကီး ႀကိမ္လံုးေျမႇာက္ျပ ရယ္ၾက၊ ႀကိမ္လံုးျပန္ခ် ျပန္ရပ္။

တခ်ိဳ႕ဟာသက်ေတာ့ တကယ္ ရယ္ခ်င္လို႔ ရယ္တာ၊ တခ်ိဳ႕ဟာသကို သေဘာမေပါက္ဘူး။ ဘုန္းႀကီးႀကိမ္လံုး အရွိန္အဝါနဲ႔ ရယ္တာဆိုေတာ့ အရင္တုန္းက ျမန္မာ့အသံ ဟဒယရႊင္ေဆးအခန္း ရယ္သံလိုပါပဲ။ “ဝါးဟားဟား ဟား ဟားဟား အြိ”ေပါ့။ တာဝန္အရ ရယ္ေပးရတယ္ေပါ့ဗ်ာ။

အဲ… ဆရာေမာင္ေနဝင္းေဟာေျပာတဲ့ အလွည့္က်ေတာ့ ပရိသတ္က က်င့္သား နည္းနည္းရပါၿပီ။ ရယ္စရာကို သေဘာေပါက္ၿပီး ရယ္လာၾကပါၿပီ။ ဆရာေတာ့္ေက်းဇူးပါပဲ။

ဆရာေမာင္ေနဝင္းက ဆရာ့ရဲ႕နာမည္ေက်ာ္ ရသေျမာက္ ဝတၳဳတိုေတြ ျဖစ္တဲ့ “မေငြရီ”ဝတၳဳတိုေတြအေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ မေငြရီဟာ စာမတတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကေမာက္ကမအျဖစ္ေတြနဲ႔ ၾကံဳရတယ္။ ဒါကို ဟာသစြက္ၿပီး ေျပာပါတယ္။ ပရိသတ္ရဲ႕ ဟဒယကို ထိပါတယ္။ ရယ္ၾကပါတယ္။

အားလံုး အဆင္တေျပျဖစ္လာပါၿပီ။ သည္လိုနဲ႔ ဆရာေမာင္ေနဝင္းက ဆရာ ေျပာေနက်အတိုင္း မေငြရီ စာမတတ္လို႔ လူလိမ္က လွည့္ဖ်ားတာ ခံလိုက္ရၿပီး ခ်ဳန္းပြဲခ်ငိုေလာက္တဲ့အျဖစ္ကို ပီပီျပင္ျပင္ ေျပာပါေတာ့တယ္။

ပရိသတ္က ၿငိမ္ၿပီး နားေထာင္ေနတုန္း…

လြမ္းစရာ မ်က္ရည္စို႔စရာအခန္းလည္းေရာက္ေရာ… ဆရာေတာ့္ ခ်ိဳင္းၾကား ျခင္ကိုက္ပါေတာ့တယ္။

ဆရာေတာ္လည္း ဆရာေမာင္ေနဝင္းရဲ႕ေဟာေျပာခ်က္မွာ အာ႐ံုဝင္စားေနခိုက္မို႔ သတိလစ္ၿပီး ခ်ိဳင္းၾကားကျခင္ကို ေမာင္းဖို႔ ႀကိမ္လံုးကိုင္ထားတဲ့ လက္ ေျမႇာက္လိုက္မိပါေရာ။

ရင္ဆို႔စရာ အလြမ္းခန္းေျပာေနတုန္းမွာ…

“ဝါး ဟားဟားဟား…”

ရယ္သံႀကီးက တခဲနက္ထြက္လာပါေတာ့တယ္။ ဆရာေမာင္ေနဝင္း ေၾကာင္ၿပီး ရပ္ေနတယ္။ ဆရာေတာ္လည္း ဖ်တ္ခနဲ သေဘာေပါက္သြားၿပီး မိုက္က႐ိုဖုန္း ေရွ႕ကို ၾကြလာတယ္။

“ေဟ့ေကာင္ေတြ ငါ့ခ်ိဳင္းၾကား ျခင္ကိုက္လို႔ လက္ေျမႇာက္မိတာကြ ဒါ ရယ္စရာမဟုတ္ဘူး။ ငိုစရာ၊ ဘုန္းႀကီးေတာင္ ရင္ထဲဆို႔လာတယ္ မင္းတို႔ကြာ… အင္း… ငါကလည္း ငါပါပဲကြာ။ ကိုင္း.. ကိုင္း.. ဆက္ေျပာ စာေရးဆရာဒကာေရ ေကာင္းတယ္ကြ။ ငါလည္း ေအာက္ဆင္းမွ ျဖစ္ေတာ့မွာပဲ။ ကဲ… ပရိသတ္တို႔ မင္းတို႔လည္း ရယ္စရာရွိ ရယ္ၾက၊ ငိုစရာရွိ ငိုၾကေပေရာ့ေဟ့…” အဲဒါ ေလာ္စပီကာက ထြက္သြားတဲ့ အသံႀကီးပါပဲ ခင္ဗ်ား။