စာဖတ္တဲ့အေၾကာင္းေျပာေတာ့ သတိရတာေလးတစ္ခု ေျပာလိုက္ဦးမယ္။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ခင္ေနတဲ့ အပ်ိဳႀကီးတစ္ေယာက္က ေျပာတာပါ။ သူက အေနာက္ႏိုင္ငံ သံ႐ံုးႀကီးတစ္႐ံုးမွာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးအျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနတယ္။ ျမန္မာတိုင္းရင္းသားေပါ့။
တစ္ခ်ီမွာေတာ့ သူလည္း ကြ်န္ေတာ့္လို ၄၀ ေက်ာ္မွ ကံေပၚၿပီး ႏိုင္ငံျခားကို သင္တန္း သြားတက္ဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာတယ္။ တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးေသးတဲ့ ႏိုင္ငံရပ္ျခား တိုင္းတစ္ပါးကို မိန္းမသား တစ္ေယာက္တည္း သြားရမွာ။ သို႔ေပမယ့္ သူ႔ကံက ေကာင္းခ်င္ေတာ့ အဲဒီ့ေန႔မွာမွ သူနဲ႔အတူ ေလယာဥ္တစ္စီး တည္းစီးမယ့္သူက သူ႔သံအမတ္ႀကီး ေမာင္ႏွံ ျဖစ္ေနတယ္။
အဲဒါဗ်ာ၊ ေလဆိပ္ေရာက္ၿပီး ေလယာဥ္ေပၚ မတက္ခင္ ထိုင္ေစာင့္ေနၾကတဲ့ အခိုက္အတန္႔မွာ သူက သံအမတ္ႀကီး စံုတြဲနဲ႔ အတူထိုင္ေနတယ္။ ထိုင္ၿပီးစမွာပဲ ဟိုေမာင္ႏွံက စာအုပ္တစ္အုပ္စီ ထုတ္လိုက္ၾကၿပီး စာအုပ္နဲ႔ မ်က္ႏွာအပ္လိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။
အပ်ိဳႀကီးမမကေတာ့ ဘာစာအုပ္မွ ပါမလာလို႔ က်ီးၾကည့္ေၾကာင္ၾကည့္ ျဖစ္ေနတာေပါ့။ အဲဒါကို သတိထားမိသြားတဲ့ သံအမတ္ႀကီးက သူ႔ကို ေမးတယ္။
“မင့္မွာ ဖတ္စရာ ဘာစာအုပ္မွ ပါမလာဘူးလား”
“မပါဘူးရွင့္”
သံအမတ္ႀကီးမ်က္ႏွာက အလိုမက်ျဖစ္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ အိတ္ထဲက စာအုပ္တစ္အုပ္ ထုတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အပ်ိဳႀကီးကို ေပးတယ္။
“ေရာ့… သည္စာအုပ္ကို ဖတ္ေန။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ မေသမခ်င္း မွတ္ထား၊ ခရီးသြားမယ္ဆိုရင္ ဘယ္ေတာ့ျဖစ္ျဖစ္ စာအုပ္ ေဆာင္ထား၊ အဲဒါ ဣေႁႏၵရတယ္”
အပ်ိဳႀကီး အီသြားတယ္။ ဟိုအဘိုးႀကီးက သူ႔ကို သားသမီးလို သေဘာထားၿပီး သြန္သင္လိုက္တာမွန္းသိလိုက္တဲ့အတြက္လည္း တစ္ဖက္က ေက်နပ္သြားပါတယ္။
သူ ကြ်န္ေတာ့္ကို ျပန္ေျပာျပခဲ့ဖူးတာပါ။
မွန္ပါတယ္။
ေတာ္ဝင္သစ္ခြ နားေနေဆာင္ထဲမွာ ဣေႁႏၵမရတဲ့သူဆိုလို႔ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေယာက္ပဲ ရွိပါလိမ့္မယ္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ စာအုပ္လည္း ပါပါတယ္။ စာသမားပဲဗ်ာ၊ သြားေလရာ စာအုပ္ တစ္အုပ္မဟုတ္ တစ္အုပ္ေတာ့ ပါသေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ခ်ေပးထားတဲ့ သူတို႔သတင္းစာဆိုတာကလည္း ဖတ္စရာေတြ တင္းၾကမ္းနဲ႔ဟာ။ ဖတ္ခ်င္လို႔မ်ားေတာ့ ဖတ္ပါေလ့၊ တစ္ေနကုန္။
သို႔ေသာ္ သည္အခ်ိန္မွာေတာ့ စာအုပ္ဖတ္ခ်င္စိတ္၊ စာနဲ႔ မ်က္ႏွာ အပ္ခ်င္စိတ္က ႏွစ္ျပားဖိုးမွ မရွိဘူး။ ဟုတ္တယ္ေလ။ အခုမွ ၿမိဳ႕ေရာက္ဖူးတာ။ မျမင္ဖူးတာေတြ ျမင္ေနရတာ။ ခဏတစ္ျဖဳတ္ေတာ့ ရင္သပ္ ႐ႈေမာလိုက္ခ်င္ေသးတာပ။
သည္ေတာ့ကာ စာဖတ္ေနသူမ်ားလို ဘယ္ဣေႁႏၵရမွာလဲ။ က်ီးကန္း ေတာင္းေမွာက္လိုလို၊ ဂနာမၿငိမ္သလိုလို ျဖစ္လို႔ေတာ့ေနမွာအမွန္ပါပဲ။
ဟိုသံအမတ္ႀကီး ေျပာတဲ့စကားက အမွန္ပါ။ ေယာက်္ားျဖစ္ျဖစ္၊ မိန္းမျဖစ္ျဖစ္ ေတာင္ၾကည့္ေျမာက္ၾကည့္နဲ႔ ဂနာမၿငိမ္ ေနေနမယ့္အစား စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ ဖတ္ေနတာက အမ်ားႀကီး ဣေႁႏၵရပါတယ္။ လူျမင္ တင့္တယ္လွပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က အလုပ္မ်ားသူေတြအတြက္ စာဖတ္ခ်ိန္ သတ္သတ္ထားလို႔ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ သည္အခါမွာ ကိုယ္ဖတ္ခ်င္တာေလးေတြကို သြားရင္းလာရင္းနဲ႔ တက္သုတ္႐ိုက္ ဖတ္သြားလို႔ ရပါေသးတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေရႊေတြမွာက အဲသလို စာဖတ္တဲ့ အေလ့အထက အေတာ့္ကို ေခါင္းပါးသြားၿပီ။ ခရီးသြားရင္ သာေတာင္ မဖတ္ၾကေသးတယ္။ ဘူတာ႐ံုမွာျဖစ္ျဖစ္၊ ကားဂိတ္မွာျဖစ္ျဖစ္၊ ေလွဆိပ္မွာျဖစ္ျဖစ္၊ ေလဆိပ္မွာ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေရႊေတြမို႔ မျမင္လိုက္ရနဲ႔၊ စာဖတ္ေနသူက မရွိသေလာက္ ပါးပါး ရွားရွား၊ ေတာင္ေငး ေျမာက္ေငး ေငးေနတဲ့သူေတြက အမ်ားသား။
စက္ရဲ႕မ်က္ႏွာစာမွာ ခလုတ္က ေလးခု။ အျဖဴ၊ အစိမ္း၊ အဝါ၊ အနီ။ သည္အထိက ဟုတ္တုတ္တုတ္ပဲ။ မဟုတ္တာက ခလုတ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာတန္း တစ္ခုမွ မေတြ႕ရတာပဲ။ ဘာဆို ဘာမွ ေရးမထားဘူး။ ခလုတ္ေတြခ်ည္း သက္သက္။ စက္ေဘးမွာ ခ်ထားတဲ့ ေကာ္ဖီပန္းကန္ အလြတ္တစ္လံုးကို ဆြဲယူရင္း ကြ်န္ေတာ္ ဦးေႏွာက္ေျခာက္ေနတယ္။