ကေန႔ မနက္မွာ စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာဆရာ သာဂဒိုး ကြယ္လြန္သြားေၾကာင္း Facebook မွာ တင္ထားၾကလို႔ ေစာေစာက သိလိုက္ရပါတယ္။ ဆရာ သာဂဒိုးနဲ႔ အနည္းအပါး ပတ္သက္လို႔ လွ်ပ္တစ္ျပက္ဂ်ာနယ္မွာ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလအတြင္းက ကၽြန္ေတာ္ ေရးခဲ့ဖူးတာေလးကို ဆရာ ကြယ္လြန္ျခင္း အမွတ္တရအျဖစ္ ေဖာ္ျပလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ ဆရာသာဂဒိုး ေကာင္းရာ သုဂတိ လားပါေစ။
ေလာက္မင္း၊ ဆရာသာဂဒိုး၊ ႐ိုက္ခ်က္ျပင္းသူမ်ားႏွင့္
ကြ်န္ေတာ့္ မ်က္ျခယ္ ေဒၚလက္လြယ္
၂၀ဝ၄ခုႏွစ္မွာ ဇစ္ပိုမီးျခစ္ကို ဆီျဖည့္ရင္းက ကြ်န္ေတာ့္ဘယ္ဘက္ လက္ခလယ္ႏွင့္ လက္သူၾကြယ္ကို မီးစြဲေလာင္သည္။ မီးေလာင္ဒဏ္ရာ ေပ်ာက္သြားေသာ္လည္း အသားအေရမွာ ျဖဴၿပီး က်န္ရစ္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ ညာဘက္ လက္ခလယ္ ဒုတိယလက္ဆစ္ေနရာမ်ားမွ စတင္ကာ အျဖဴကြက္ငယ္ေလးမ်ား စတင္ေပၚေပါက္လာခဲ့သည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ယခု ၂၀ဝ၆ ခုႏွစ္ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ကြ်န္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လံုးမွာ အျဖဴကြက္ေတြ ပြေနသည္။ လက္ႏွင့္ေျခမွာက အဆိုးဆံုး။
ခ႐ုသင္းလား၊ သမင္ျဖဴလား မသိ။ သို႔ေသာ္ သိတာ တစ္ခုေတာ့ ရွိပါသည္။ ထိုျပႆနာကို အေနာက္တိုင္းေဆးက ေပ်ာက္ကင္းေအာင္ မကုႏိုင္မွန္းကိုျဖစ္သည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ အျမင္မေတာ္သူမ်ားက ကြ်န္ေတာ့္ကို ဇြတ္ေျပာကာ ေဆးခန္းေခၚသြားသျဖင့္ အေရျပားအထူးကုႏွင့္ ႏွစ္ႀကိမ္ ျပရဖူးသည္။ အဆင္မေျပပါ။ တစ္ဦးေပးေသာ ေဆးကို လူးအၿပီးမွာ ယားယံလာကာ ပူစပ္ပူေလာင္ေတြျဖစ္သည္။ အျဖဴကြက္ေတြက နီၿပီး တအားယားလာသည္။ ကြ်န္ေတာ္ မခံႏိုင္။ က်န္တစ္ဦးကေတာ့ သူ ကုမေပးႏိုင္ဟု ျပတ္ျပတ္သားသားပင္ ေျပာပါသည္။
ကူးစက္ေရာဂါလည္းမဟုတ္၊ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္တာတစ္ခုသာ ရွိသျဖင့္ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ပဲ သေဘာထားလိုက္ပါသည္။ ျဖစ္ခ်ိန္တန္ျဖစ္၊ ပ်က္ခ်ိန္တန္ပ်က္ေသာ သေဘာကို ဆင္ျခင္မိေနသည္မွာ ၾကာၿပီ။ အသက္ရွင္ေနေသးသည္ကိုပဲ ေက်းဇူးတင္လိုက္သည္။ က်န္တာေတာ့ ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ေစေတာ့ဟု ႏွလံုးသြင္းလိုက္သည္။
ထိုအခ်ိန္မွာ ဆရာ သာဂဒိုးက ေဈးကြက္ဂ်ာနယ္တြင္ ထိုအျဖဴကြက္ကို သံုးရက္ႏွင့္ ေပ်ာက္သည့္ ေဆးၿမီးတိုအေၾကာင္းကို ေရးလာပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္က ဖတ္မိၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဖတ္လိုက္သည္။ “ေလာက္မင္းပင္”ဆိုပဲ။ ကံအားေလ်ာ္စြာပင္ လွ်ပ္တစ္ျပက္ဂ်ာနယ္၏ ၿမိဳ႕ေမတၱာခံယူပြဲ၌ ဆရာသာဂဒိုးကို ဆံုရသည္။ ထိုအခါ ဆရာ့ဖုန္းနံပါတ္ကို ေတာင္းထားလိုက္ရပါေတာ့သည္။
ကြ်န္ေတာ္ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ေနေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ့္အိမ္သူက မေမ့ေပ်ာက္ႏိုင္ပါ။ ဆရာ့ထံ ဖုန္းဆက္ရန္ သူပင္ ေလာေဆာ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဆက္လိုက္သည္။ ဆရာကလည္း ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ၊ အားတက္သေရာပင္၊ ႏႈတ္၏ ေစာင္မျခင္းအမႈကို ျပဳပါသည္။ ဘယ္ေနရာသို႔ သြားရမည္ကို အတိအက် လမ္းၫႊန္သည္။
ေကာ့မွဴးၿမိဳ႕နယ္ထဲမွ ရြာတစ္ရြာသို႔ျဖစ္ပါသည္။ ထိုရြာမွ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတိုက္တစ္တိုက္၏ အမည္ကို ဆရာဒိုးက ေျပာျပသည္။ ဘုန္းႀကီး၏ ဘြဲ႕ေတာ္ကိုလည္း ဆရာဒိုးက ေသခ်ာေပးသည္။ စာျဖင့္ ေရးမွတ္ထားလိုက္သည္။
ကြ်န္ေတာ့္အိမ္သူက အငွားယာဥ္တစ္စီးျဖင့္ အေစာႀကီး တစ္မနက္တြင္ ထိုရြာသို႔ ခ်ီတက္သည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ေတြ႕သည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာဒိုး ေျပာေသာ ဘြဲ႕အမည္ႏွင့္ ဘုန္းႀကီးဟူသည္ကိုကား မေတြ႕ခဲ့ရ။ ထိုအမည္ႏွင့္ ဘုန္းႀကီးလည္း ထိုေက်ာင္းတိုက္မွာ လံုးလံုး မရွိ။ ဦးဇင္းတစ္ပါးႏွင့္မူ ေတြ႕ရသည္ဟု ဆိုသည္။
ဦးဇင္းဆီမွာ အႏွီေလာက္မင္းျမစ္မ်ား ရွိခဲ့ဖူးေသာ္လည္း ယခုမူ လက္က်န္ ျပတ္ေနသတဲ့။ လက္က်န္ထဲမွ အျမစ္ႏွစ္ျမစ္ခန္႔ကို ထုတ္ျပသည္။
ဆရာသာဂဒိုးေရးထားသည္က ဥေလးေတြလို အသီးအသီးေလးေတြႏွင့္ အျမစ္ျဖစ္သည္။ ယခု ကြ်န္ေတာ့္အိမ္သူ ေတြ႕ရေသာ အျမစ္က ဘာဥေလးေတြမွ မပါ။ ေျပာင္ေခ်ာအျမစ္ေတြ ျဖစ္ေနသည္။
ဦးဇင္းက ေမွာ္ဘီနားက ေတာင္တစ္ေတာင္ေပၚတြင္မွသာ ထိုအျမစ္မ်ားကို ရႏိုင္မည္ဟု ဆိုသည္။ ထိုေနရာသို႔မူ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္သူ သြားႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ။ သို႔အတြက္ ဦးဇင္းက သြားေပးမည္ဟုဆိုသည္။ သူ႔ကိုမူ စရိတ္ ေပးရမည္ဟုလည္း ေျပာသည္။
သို႔ျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္မယားမ်က္ျခယ္ “ေဒၚလက္လြယ္”က ဦးဇင္းလက္ထဲသို႔ ေငြ ရွစ္ေထာင္က်ပ္ ထည့္ခဲ့သည္ဟူသတတ္။ ဦးဇင္းကလည္း ေနာက္တစ္ပတ္ကို ခ်ိန္းလိုက္သည္ဟူသတတ္။
သည္ၾကားထဲမွာ ဇာတ္လမ္းက ပိုရွည္လာသည္။ ဆရာသာဂဒိုး ေရးထားသည္က ထိုေလာက္မင္းအျမစ္ကေလးေတြကို ေပါင္းခံကာ ေပါင္းေခြ်းျဖင့္ အျဖဴကြက္ေလးမ်ားေပၚသို႔ တို႔ေပးရန္သာ ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္သူႏွင့္ ဆံုခဲ့ေသာ ဦးဇင္းကမူ ထိုသို႔မဟုတ္။ ေဆးေဖာ္ရဦးမည္။ စိန္ႏွယ္ တန္ဖိုးႀကီး ပရေဆးေတြလည္း ထည့္ရဦးမည္။ ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီးလည္း ကုန္ရဦးမည္ဟု ဆိုလိုက္ျပန္ပါသတဲ့။
သို႔ျဖင့္ ဆရာသာဂဒိုးထံ ထပ္မံဖုန္းဆက္ရျပန္သည္။ ဆရာေျပာသလို ဥေလးေတြႏွင့္ အျမစ္မဟုတ္ေၾကာင္း ဆရာဒိုးကို ေျပာျပရသည္။ ဆရာဒိုးကလည္း ရွင္းပါသည္။ ထိုအျမစ္ကို ဆရာကိုယ္တိုင္ မျမင္ဖူးဘူးဟု ေျပာျပသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအျမစ္သက္သက္ကို ေပါင္းေခြ်းခံကာ လိမ္း႐ံုမွ်သာဟုကား အခိုင္အမာ ဆိုပါသည္။ ဟိုဟာသည္ဟာေတြႏွင့္ ဇာခ်ဲ႕ရန္ မလိုဘူးေပါ့။
ဤသို႔ျဖင့္ ၂၀ဝ၆ခုႏွစ္၏ ခရစၥမတ္ေန႔၊ ကြ်န္ေတာ္ အိပ္ရာမွ မထခင္မွာပင္ ဇနီးမ်က္ျခယ္ ေဒၚလက္လြယ္တစ္ေယာက္ ေကာ့မွဴးနယ္ဘက္ ခရီးဆက္ျပန္ေလေတာ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္အိပ္ရာက ထေတာ့ မနက္ ၈ နာရီခြဲ။ သူ မရွိေတာ့။ အပူခ်ိန္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၂၁ ဒီဂရီ စင္တီဂရိတ္။ သည္ႏွစ္ ရန္ကုန္ အေတာ္ ေအးလွသည္။ ကြ်န္ေတာ့္နည္းတူ အလြန္ အအိပ္မက္ေသာ ကြ်န္ေတာ့္ဇနီးသည္ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးထဲတြင္ လင့္အတြက္ ေလာက္မင္းျမစ္ အရွာထြက္သည္ကို ေတြးကာ အားနာမိပါသည္။ ေက်းဇူးလည္းတင္ရပါသည္။
မြန္းတည့္ခ်ိန္တြင္ သူျပန္ေရာက္လာသည္။ သူ႔လက္ထဲတြင္ အထုပ္ တစ္ထုပ္။ ေျဖၾကည့္လိုက္ေသာအခါ အထဲမွာ သစ္ျမစ္ေတြ။ အျမစ္ေတြမွာ ဘာဥမွလည္း မပါပါ။ ကြ်န္ေတာ့္မ်က္လံုးထဲတြင္မူ ပဲစိမ္းစားဥက အျမစ္ေတြထက္ နည္းနည္းပါးပါး ပိုတုတ္တာပဲ ရွိသည္။
ခရီးေရာက္မဆိုက္မွာပင္ သူက ျဖစ္ပံုပ်က္ပံု ကင္ပြန္းျခံဳကို ရွင္းျပသည္။ ဦးဇင္းက ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕နယ္အထိ သြားခဲ့ေသးသည္ဟု မိန္႔ေတာ္မူေလသတဲ့။ သို႔ေသာ္ ထိုေလာက္မင္းပင္ ရွိေသာ ေတာင္သည္ တပ္ေျမထဲတြင္ ရွိေနေလရကား ဝင္ခြင့္မရခဲ့ပါဟုလည္း ဆိုသည္။ ေဘးမွ ဦးဇင္းတစ္ပါးကလည္း ထို ဦးဇင္း အမွန္တကယ္ သြားခဲ့ေၾကာင္း ေထာက္ခံအတည္ျပဳေပးပါေသးတဲ့။
ထိုအခ်ိန္မွာ ေနာက္ထပ္ ဇာတ္လိုက္ ဦးဇင္းတစ္ပါးက ဝင္လာသည္။ ဟိုတစ္ပတ္ကတည္းက သူ ၾကားဝင္ခ်င္ေသာ္လည္း မဝင္ေကာင္းသျဖင့္ အသာ ေနာက္ဆုတ္ေနခဲ့သည္ဟုလည္း ဆိုသည္။ ယခုမူ ပထမဦးဇင္းက ေဆာင္ၾကဥ္း မလာႏိုင္သည့္အတူတူ သူ ဝင္ေတာ့မည္ဟု ပိုင္းျဖတ္လ်က္ မိန္႔ျမြက္ပါေလေတာ့၏။ ထိုေလာက္မင္းအျမစ္မွာ သူတို႔ရြာထဲက သူ႔တပည့္ထံတြင္ပင္ ရွိသည္ဆိုပဲ။
သို႔ျဖင့္ ေဒၚလက္လြယ္သည္ ထိုရြာထဲမွ အိမ္တစ္ေဆာင္သို႔ ေရာက္သြားျပန္ေလေတာ့၏။ ထိုအိမ္က ေဆးဆရာ ေမာင္ႏွံ၏အိမ္ပါတဲ့။ ထိုအိမ္မွာ ထိုအျမစ္မ်ား အမွန္ပင္ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအျမစ္ကို သည္အတိုင္း သံုးလို႔ မရ၊ ေဆးေဖာ္မွ ရမည္ဟုလည္း ထိုအိမ္မွာ ေတြ႕ရသူ အမ်ိဳးသမီးႀကီးက ေျပာျပန္သည္။ အဲ… ေဆးတစ္ဖံုကို က်ပ္ေလးေသာင္းခန္႔ က်မည္ဟုလည္း ေဈးစကားဆိုသည္။ ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့ေပါ့ေပါ့၊ သံုးေသာင္းခြဲႏွင့္ လုပ္ေပးမည္ဟုလည္း ကမ္းလွမ္းသည္။
ေဒၚလက္လြယ္က ဆရာဒိုး၏ စကားကို မွတ္သားၿပီးသား။ ဘာေဆးမွ ေဖာ္စရာမလို၊ အျမစ္က ထြက္ေသာ ေပါင္းေခြ်းႏွင့္ပင္ ၿပီးသည္ဟု ဆရာဒိုးက ေသခ်ာ မွာၾကားၿပီးသား။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ အျမစ္ကိုသာ အပါသယ္ဖို႔ စိတ္ကူးသည္။ ဟိုအမ်ိဳးသမီးႀကီးက ေဆးမေဖာ္ဘဲႏွင့္ျဖင့္ မေပ်ာက္ႏိုင္ဟု အတန္တန္ဆိုသည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ ေဒၚလက္လြယ္က မေလွ်ာ့ေတာ့။ အျမစ္ကိုသာ ေတာင္းဆိုသည္။
ထိုေရာအခါ အျမစ္ေတြကလည္း ေဈးႀကီးသည္၊ က်ပ္ႏွစ္ေသာင္းရမွ ေပးႏိုင္မည္ဟု အမ်ိဳးသမီးႀကီးက အျပတ္ေျပာသည္။
ေဒၚလက္လြယ္ပါဆိုမွ ဘာလုပ္မည္ ထင္ပါသနည္း။ ေပးခဲ့သည္ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ အျမစ္ကေလး လက္တစ္ဆုပ္ေလာက္ကို ယူခဲ့သည္ေပါ့။
အေၾကာင္းစံု သိရေသာအခါ ကြ်န္ေတာ့္ယမ္းပံုေပၚ မီးက်သြားရပါသည္။ ဟုတ္ပ။ ေငြႏွစ္ေသာင္းဆိုတာ နည္းမွတ္လို႔။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ စာမူ တစ္ပုဒ္ တစ္ေသာင္းရေသာ စာေရးသူမ်ိဳးမဟုတ္မူပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ဂ်ီက်လြန္းသျဖင့္ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ကတည္းက ေရးေနခဲ့ေသာ မဂၢဇင္းႀကီး တစ္ေစာင္က တစ္ပုဒ္ကို တစ္ေသာင္းေပးေဖာ္ရလာသည္မွာ ႏွစ္လမွ်သာ ရွိေသးသည္။ က်န္မဂၢဇင္းေတြကမူ ခုနစ္ေထာင့္ငါးရာတို႔၊ ငါးေထာင္တို႔၊ ေလးေထာင္တို႔သာ (လည္သလို) ေပးေနၾကဆဲ။
ဂ်ာနယ္မွာ ကြ်န္ေတာ္ သိပ္မေရးျဖစ္ေတာ့။ ကြ်န္ေတာ္ ပံုမွန္ေရးေပး ေနခဲ့ဖူးေသာ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ဆို စာမူခ အနည္းဆံုးျဖစ္သည္။ တစ္ပုဒ္မွ ၂၅၀ဝ။ လွ်ပ္တစ္ျပက္က ဘယ္ေလာက္ေပးမွန္း မသိေသး။ ကြ်န္ေတာ့္စာမူ အရွည္ႀကီးတစ္ပုဒ္ ပါသြားေသာ္လည္း မ်က္ႏွာဝက္ေလာက္ေရးသူႏွင့္ တန္းတူေပးမည့္ သေဘာရွိသည္။
ထားပါ။ တစ္ပုဒ္ပ်မ္းမွ် ငါးေထာင္ရသည္ပဲ ထားဦး၊ ေဒၚလက္လြယ္ ေပးခဲ့ေသာ ေငြပမာဏသည္ စာမူ ေလးပုဒ္စာ။ အံမယ္မင္း… တစ္လ တစ္လ အေသအေၾက ေရးႏိုင္မွ ကြ်န္ေတာ့္ခမ်ာေလးမွာ ၆ ပုဒ္၊ ၇ ပုဒ္ပင္ အႏိုင္ႏိုင္။ သည္ေတာ့လည္း ေငြႏွစ္ေသာင္းကို ကြ်န္ေတာ္ ႏွေမ်ာလွပါသည္။
သည္မွာတင္ ခရီးေရာက္မဆိုက္၊ ေဒၚလက္လြယ္ပင္ ဖင္ခ်မထိုင္ရေသးခင္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္က တိုသြားရပါေတာ့သည္။ အထူးသျဖင့္ သူ ေျပာျပပံုအရ ထိုအရပ္မွ ပုဂၢိဳလ္အေထြေထြ၏ လုပ္ေပါက္ကိုပင္ ျဖစ္သည္။
သည္အျမစ္ကေလးေတြ ရဖို႔အေရး စုစုေပါင္း ေငြႏွစ္ေသာင္းရွစ္ေထာင္ ကုန္ခဲ့ရသည္ကား ေသခ်ာသည္။ ရန္ကုန္မွ ေကာ့မွဴးအသြားအျပန္ အငွားယာဥ္ခ ႏွစ္ေခါက္စာပါ ထည့္တြက္လွ်င္ စုစုေပါင္း ေျခာက္ေသာင္းေလာက္ ျဖစ္ေနေလၿပီ။ ယင္းပမာဏမွာ ကြ်န္ေတာ့္ကို သၿဂႋဳဟ္လွ်င္ ကုန္က်ရမည့္ စရိတ္နီးပါးပင္ ျဖစ္ေနေလရကား ေရာဂါ မေပ်ာက္လွ်င္လည္း ေနေစေတာ့၊ ေသပဲ ေသေပးလိုက္ခ်င္စိတ္က ေပါက္သြားသည္။
တကယ္ဆိုလွ်င္ ထိုရြာထဲတြင္ပင္ လြယ္လင့္တကူ ရွိေနေသာ အျမစ္ကို ပထမတစ္ေခါက္ကတည္းက လြယ္လြယ္ရေအာင္ ကူပံ့ေပးခဲ့ၾကမည္ဆိုလွ်င္ စရိတ္က ေခါက္ခ်ိဳး သက္သာသြားေလာက္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ျဖစ္မလာခဲ့ပါ။ လူတစ္ေယာက္ကို ႏွစ္ေခါက္ ညႇဥ္းပမ္းလိုေသာ ေစတနာအရင္းခံမ်ိဳး သူတို႔ေတြမွာ မရွိေလာက္သည္ကို မွန္းဆႏိုင္ေသာ္လည္း အငွားယာဥ္ႏွင့္ လာေသာ အႏွီမိန္းမသည္ သည္ေလာက္ေငြမွ်ေတာ့ မမႈေလာက္ဟု ေတြးေကာင္း ေတြးေနၾကမည္ကား အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။
ထို႔ျပင္တဝ ဒါက က်န္းမာေရးကိစၥျဖစ္ေနသည္။ က်န္းမာေရးကိစၥေၾကာင့္ ထိတ္ပ်ာေနသူမ်ားအား ဆည္ဝမွ ဗ်ိဳင္းေစာင့္သလို ေစာင့္ကာ အ႐ိုး၊ အသား၊ အေရျပား ရတတ္သမွ် ဖဲ့ယူရန္ ျပင္ဆင္ထားၾကသည္မွာလည္း ေသခ်ာသေလာက္ပင္ျဖစ္သည္။ ဒါက သူတို႔လို ေက်းလက္က လူေတြပင္ မဟုတ္၊ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြေပၚမွ အခန္းခန္း အေထြေထြႏွင့္ အေဆာက္အအံုႀကီးေတြ၊ လူပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြမွာလည္း ထို႔အတူပင္ျဖစ္သည္။
လူတစ္ေယာက္ ေသေကာင္ေပါင္းလဲမ်ား ျဖစ္လို႔ကေတာ့ တခ်ိဳ႕ေသာ သူမ်ားအတြက္ “အကြက္ေကာင္း”ျဖစ္ေနတတ္သည္။ အခု ကြ်န္ေတာ့္ဟာက ေသေကာင္ေပါင္းလဲ မဟုတ္ေသး။ အအိပ္အစားလည္း မပ်က္၊ အလုပ္အကိုင္လည္းမပ်က္၊ ႐ုပ္မွာေတာင္ မ်က္ခြက္မွာ မပ်က္ေသး၊ လက္ေတြ ေျခေတြမွာပဲ ပ်က္ေနသည့္ အပ်က္။
ဒါကေလးကိုပင္ ေသာင္းႏွင့္ခ်ီကာ ေတာင္းရက္ေလသည့္ ထိုသူမ်ား၏ ျဗဟၼစိုရ္တရားကို မ်ားစြာ ဩခ်မိရေလေတာ့သည္။
ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ေဒၚလက္လြယ္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခြန္းႀကီး ခြန္းငယ္ျဖစ္ၾကသည္။ ေအာ္ၾကဟစ္ၾကသည္။
ေဒၚလက္လြယ္ဘက္ကလည္း တရားသည္။ သူ႔ေစတနာက ေဝဒနာ ျဖစ္သြားေလၿပီ မဟုတ္တံုေလာ။ ခရီးေရာက္မဆိုက္ “မင့္ႏွယ္ကြာ… ပိုက္ဆံမ်ား အလကားရတာ ေအာက္ေမ့လို႔၊ အဲသေလာက္ေတာင္ ေပးခဲ့ရသလားကြ”ဟု ဆီးေျပာေသာ ကြ်န္ေတာ့္ကို သူ ဘယ္လိုမွ သည္းခံႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါ။
ကြ်န္ေတာ့္ဘက္ကလည္း ရွင္းသည္။ ေငြႏွစ္ေသာင္းဆိုတာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ သိပ္ေတာ့လည္း မႈစရာ မဟုတ္ပါ။ စာမူခေတြ ဘာေတြက ေတာ္ေတာ္မွ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ေဈးႏွိမ္လြန္းသည္ဟု ယူဆသျဖင့္ စကားလမ္းသင့္တုန္း ေလွ်ာက္ေရးလိုက္ျခင္းသာျဖစ္သည္။ အေပါင္းအသင္း တစ္ေယာက္ေလာက္၊ ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ႏွင့္ ဘီယာဆိုင္ေလး ထိုင္လိုက္လွ်င္ပင္ ထို ေငြႏွစ္ေသာင္းေလာက္မွာ အိတ္ကပ္ထဲက ဖုတ္ခနဲ ခုန္ခုန္ ထြက္သြားေနက်ျဖစ္သည္။ ၁၉၇၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္မ်ားတုန္းက ထိုေငြႏွစ္ေသာင္းႏွင့္ ေရေက်ာ္မွ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေလးတစ္လံုးေလာက္ကို ေကာင္းစြာ ဝယ္ယူႏိုင္ခဲ့မည္မွန္ေသာ္လည္း ယေန႔ကာလတြင္မူ ထိုေငြႏွစ္ေသာင္းသည္ ေရေက်ာ္ရွိ ရွစ္လႊာအျမင့္ေလာက္မွ တိုက္ခန္းက်ဥ္းေလးတစ္ခန္း၏ တစ္လစာ ငွားရမ္းခပင္ မျပည့္မီေတာ့သည္လည္း အမွန္ပင္။
သို႔ျဖစ္ေလရာ ထိုပမာဏမွာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ မေထာင္းတာလွပါ။ သို႔ေသာ္ ဟိုလူေတြ၏ လုပ္ေပါက္ကို ၾကားရေသာအခါ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္က ဟိုလူေတြကို အလြန္အမင္း စိတ္ခ်ဥ္ေပါက္သြားရသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုေဒသအထိ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္သြားၿပီး ဟိုလူေတြကို ေျပာမည္ဆိုက ေနာက္ထပ္ စရိတ္ကုန္ဖို႔သာ ေသခ်ာေနသည္။ သို႔ျဖစ္ေပရာ နီးရာလူ ျဖစ္ေသာ ေဒၚလက္လြယ္အေပၚမွာ ကြ်န္ေတာ့္အခ်ဥ္ေပါက္မႈမ်ားအားလံုးကို ပံုခ်လိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္ရေလေတာ့သည္။
အင္း…
စာဖတ္သူ လူႀကီးမင္းမ်ားထဲတြင္လည္း ကြ်န္ေတာ့္ႏွယ္ပင္ ထိုေရာဂါ ခံစားေနရသူမ်ားပါႏိုင္သလို ေဒၚလက္လြယ္ႏွယ္ပင္ ထိုေရာဂါေဝဒနာရွင္ႏွင့္ နီးကပ္စြာ ဆက္ဆံေပါင္းသင္းေနသူမ်ား ရွိေနတန္ေကာင္းပါသည္။ အၾကင္သူမ်ားအေနျဖင့္ ဆရာသာဂဒိုး၏ စာကို ဖတ္ထားၿပီးေနာက္ ေဒၚလက္လြယ္ႏွယ္ ထိုေဒသသို႔ သြားေရာက္ကာ ထိုသစ္ျမစ္မ်ားကို ေဖြရွာရန္ စိုင္းျပင္းေနသည္ဆိုပါက ကြ်န္ေတာ့္ နတ္သံေႏွာခ်က္မ်ားက တစ္နည္းတစ္ဖံု အေထာက္အပံ့ရတန္ေကာင္းသည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ကာ သည္စာကို ေရးလိုက္ရျခင္းလည္းျဖစ္ပါေလေတာ့သည္။
အဲ… ထိုအျမစ္မ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ လိမ္းရေခ်ဦးမည္။ မလိမ္းလွ်င္လည္း ထိုနယ္အထိ အပင္ပန္းခံကာ သြားၿပီးသကာလ ထိုမွ်ေသာပမာဏကို ေပးကာ ထိုအျမစ္မ်ားကို ရယူခဲ့ေလသည့္ ေဒၚလက္လြယ္တစ္ေယာက္က သည္အတိုင္း ၿငိမ္ေနမည္မဟုတ္သည္လည္း ေသခ်ာလွပါသည္။ သည္ေတာ့ သူ႔ေစတနာကို ေလးစားေသာအားျဖင့္ (အနက္ပြား = သူ႔ကို ေၾကာက္ေသာအားျဖင့္) ကြ်န္ေတာ္ လိမ္းရပါလိမ့္မည္။
လိမ္းၿပီးေနာက္ တိုးတက္မႈအေျခအေန၊ ဆုတ္ယုတ္မႈအေျခအေနမ်ား ေပၚေပါက္လာခဲ့ပါကလည္း စာဖတ္သူအေပါင္းထံ ဆက္ဆက္ႀကီး အစီရင္ခံမည္ျဖစ္ေၾကာင္းကိုပါ တစ္ပါတည္း ဝန္ခံကတိျပဳလိုက္ရပါသတည္း။
အားလံုးေတြးဆ ဆင္ျခင္ၾကည့္ႏိုင္ၾကပါေစ
ဆူဒိုနင္
(၂၄၁၂၀၆)
ေတာကလူေတြ ႐ိုးတယ္ အ-တယ္ဆိုျပီးသာ ေျပာေနၾကတာ။ အဲဒီလို လုပ္စားတာေတြ တပံုႀကီးေနာ္။
က်မတို႔လဲ ခရီးသြားတုန္းက တခါၾကံဳရဖူးတယ္။
လူတိုင္းေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ေလ … တခ်ဳိ႕တေလကို ေျပာတာပါ။ (ေၾကာက္လို႔ ျပန္ေလွ်ာခ်ျခင္း)
ဒါနဲ႔ လိမ္းျပီး ေပ်ာက္သြားေရာလားဟင္။ တိုးတက္မႈ ဆုတ္ယုတ္မႈေလး သိပါရေစဦး။
လူေတြကလဲညွင္းတယ္ေနာ္ဆရာ။
ေစတနာကေန ေဝဒနာၿဖစ္ရတာ ဆရာ့ဇနီးေရာ၊ ဆရာသာဂဒိုးေရာ ၂ေယာက္လုံးၿဖစ္ေနတာေပါ့။ ဆရာ့သုံးခဲ့တဲ့ေဆးၿမီးတိုနဲ့ေရာ ဘယ္လိုဆက္ၿဖစ္သြားလဲ။
ဘယ္လို ဆက္ျဖစ္လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေဆးလိမ္းရတာ ပ်င္းသဗ်။ လိမ္းေပးမယ့္သူရိွရင္ အသာၿငိမ္ခံလိုက္တယ္။ မလိမ္းေပးရင္လည္း ဘာမွ မျဖစ္သလို ေနလိုက္တယ္။ အဲေတာ့ အဲဒီ့ေလာက္မင္းကို သံုးခါလား လိမ္းလိုက္မိပါတယ္။ ဘာမွ မထူးဘူးခင္ဗ်။
ေနာက္ဆံုးမွာ ရန္ကုန္ ၃၂ လမ္း အထက္လမ္းက Leomax ဆိုတဲ့ ကုလားျပည္က MD ဘြဲ႕ရလာသူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေဆးခန္း သြားေတြ႕တယ္။ သူက ေသာက္ေဆးေရာ၊ လိမ္းေဆးေရာေပးတယ္။ အမွန္ကေတာ့ သူ႔ေဆးက စြမ္းပံုပဲ။ မပြားေတာ့ဘူး။ လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္က က်ပ္ျပား၀ိုင္းေလာက္ အျဖဴကြက္ေတြလည္း မူလ အသားအေရ ျပန္ျဖစ္လာ တယ္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္က မလိမၼာဘူး။ ဆရာ၀န္႔စကားကို သိပ္နားမေထာင္ဘူး။ ေရွာင္ရတာက ႏို႔ထြက္ပစၥည္း၊ ပုစြန္၊ ပင္လယ္စာ၊ ခ်ဥ္ဖတ္၊ အရက္၊ ဘီယာ။ က်န္တာေတြ အကုန္ေရွာင္ႏိုင္တယ္။ ဘီယာရယ္၊ ခ်ဥ္ဖတ္ရယ္က ျမင္ရင္ မေနႏိုင္တဲ့အထဲမွာ ပါတယ္။ ေဆးကလည္း မွန္မွန္ မေသာက္ျဖစ္တဲ့ရက္ေတြ မ်ားတယ္။ လိမ္းေဆးကေတာ့ ဟဲ… ဟဲ… မလိမ္းျဖစ္တာခ်ည္းပဲ ခင္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္မွ ေသာက္တဲ့သူေတြ ေပ်ာက္ကုန္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒံုရင္းပါပဲဗ်ိဳ႕။
How can a monk do that to people??????????????
Well, there are a lot of instances where so-called Buddhist monks in yellow robes bully people. Actually they are still human-beings and many have come into monkhood for various reasons. Some of them just wear yellow robes to take advantage of the dress. And Saya Thein Pe Myint’s “Tet Pone Gyee” kind of monks are still around.