တန္ဖိုးထားမႈ လူ႔ဝါသနာ
အစ
ဆယ္ေက်ာ္သက္ မဂၢဇင္းသစ္ တစ္ေစာင္ကို စတင္စီစဥ္ကတည္းက ဆရာ ဦးဝင္းၿငိမ္းသည္ ကြ်န္ေတာ့္အား ပါးစပ္ စရံသတ္ခဲ့ေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္က မိသားစုအေရးကိစၥမ်ားကို စိတ္ဝင္တစားႏွင့္ ဖတ္မွတ္ျဖစ္၊ ေရးသားျဖစ္ေနသည့္အတြက္ ကြ်န္ေတာ့္ကို စိတ္ကူးထဲ ထည့္လိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္ဟန္တူပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ဝမ္းသာအားရပင္၊ ေရးေပးမည္ဟု ကတိကဝတ္ျပဳခဲ့ပါသည္။
သို႔ရာတြင္ မဂၢဇင္းသစ္တစ္ေစာင္၏ ထံုးစံအတိုင္း စတင္ထြက္ရွိမည့္ အခ်ိန္က ေနာက္သို႔ ေရြ႕ေရြ႕ေနရာ၊ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေအးေအးလူလူပင္ ရွိေနခဲ့သည္။
ယခုေတာ့ ေအးေနလို႔ မရေတာ့ပါ။ ဦးဝင္းၿငိမ္းက စက္တင္ဘာလတြင္ ထြက္ရွိရန္ စီစဥ္ေနပါၿပီ။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုလည္း ေလာေဆာ္လာပါၿပီ။
ကြ်န္ေတာ္ ဘာေရးရမည္နည္းဟု စဥ္းစားလိုက္ေသာအခါ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ရင္ခုန္သံက ေခါင္းထဲဝင္လာသည္။
အပ်ိဳး
လတ္တေလာ ဆယ္ေက်ာ္သက္တစ္ဦးဦး၏ ရင္ခုန္သံတစ္ခုခုကို ေရးျပခ်င္သည္။ သည္အတြက္က တကယ့္တကယ္ သိပ္မခက္လွပါ။
ကြ်န္ေတာ့္အိမ္မွာတင္ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ထဲ ခ်င္းနင္းဝင္ေရာက္စ၊ သမီးမ တစ္ေယာက္လံုး ငုတ္တုတ္ႀကီး ရွိေနသည္ပဲ။
သူကား တစ္ဆယ့္သံုးႏွစ္ထဲမွာ။ သိုးေဆာင္းဘာသာစကားႏွင့္ဆိုရင္ေတာ့ သူ႔အသက္သည္ thirteen ျဖစ္သျဖင့္ teenager ျဖစ္ေနသည္ကား အမွန္။ ထို႔ထက္ ကြ်န္ေတာ့္သမီးသည္ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာအရေရာ၊ စိတ္ပိုင္းအရပါ ဖြံ႕ၿဖိဳးလြန္းသူျဖစ္ပါသည္။ ဆယ္ႏွစ္ျပည့္လုနီးမွာ အပ်ိဳေဖာ္ စဝင္ခဲ့သလို၊ သူ႔ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ အရလည္း သူ႔ကို တစ္ဆယ့္သံုးႏွစ္အရြယ္မွ်သာဟု ေျပာလွ်င္ ေတာ္႐ံုလူ မယံုႏိုင္ေအာင္ တအံ့တဩျဖစ္ရသည္အထိ သူက ထြားႀကိဳင္းလွပါသည္။
သမီးေနသည္က ဗဟန္း အထက (၂)မွာ။ အတန္းက ခုနစ္တန္း။ ထိုသမီးသည္ ဟင္းလ်ာဝယ္ရန္ ေဈးသို႔ ကိုယ္တိုင္သြားသည့္အခါ သြားတတ္သည္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ဟင္းအစပ္အဟပ္ကိုလည္း သူပင္ စီစဥ္သည္။ ထို႔အျပင္ ဆစ္ထီးမာ့(ထ္)လို ကုန္တိုက္ကိုလည္း သူ႔ဘာသာပင္ သြားခ်င္ ထသြားသည္။ သူလိုခ်င္တာ ဝယ္လာတတ္သည္။ ဆိုလိုသည္မွာ သူကား အိမ္တြင္းပုန္းေလး မဟုတ္မူဘဲ ေခတ္ထဲမွာ ပီပီျပင္ျပင္ ေရာက္ရွိေနသည့္ ဆယ္ေက်ာ္သက္တစ္ဦးပင္ျဖစ္သည္။
သို႔ႏွင့္ ကိုယ့္သမီးကိုယ္ အင္တာဗ်ဴးခြင့္ ေတာင္းရသည္။ အမွန္ေတာ့ သူ႔ရင္ခုန္သံကို သူ႔ကိုပင္ ေရးခိုင္းခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္သမီးသည္ စာေရးရန္ ဝါသနာမပါေခ်။ အင္တာဗ်ဴးခြင့္ေတာင္းေသာအခါ ဘာလုပ္ဖို႔လဲဟု ေမးပါသည္။ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာေသာအခါ သူက ဗ်ဴးခြင့္ေပးပါသည္။
အေမး အေျဖ
ယခုေခတ္အင္တာဗ်ဴးမ်ားတြင္ ေခတ္အစားဆံုး ေမးခြန္းႏွင့္ စဖြင့္လိုက္ပါသည္။
“သမီး အႀကိဳက္ဆံုး မင္းသားေတြ ေျပာျပစမ္းပါ”
“ႏိုင္ငံျခား မင္းသားဆိုရင္ေတာ့ Alec Baldwin ၊ ျမန္မာဆိုရင္ ဟက္ကက္၊ ညီညီတာ၊ သူထူးစံ”
“ဘာလို႔ သူတို႔ကို ႀကိဳက္တာတံုး…”
“ေခ်ာလို႔…”
“မင္းသမီးထဲကေရာ…”
“ခိုင္သင္းၾကည္၊ အိႁႏၵာေက်ာ္ဇင္၊ Sandra Bullock…”
“ဘာလို႔ႀကိဳက္…”
“ခ်စ္လို႔…”
“ထက္ထက္မိုးဦးကို မႀကိဳက္ဘူးလား?”
“ဟင့္အင္း…”
“ဘာလို႔တံုး… အရင္က သမီး သူ႔ကို ႀကိဳက္ပါတယ္”
“ဟုတ္တယ္၊ အဲဒါ အရင္က၊ အခုေတာ့ ႐ိုးသြားၿပီေလ…”
“ေဒြးတို႔၊ လူမင္းတို႔ေရာ မႀကိဳက္ဘူးလား?”
“ဟင့္အင္း…”
“ဘာလို႔တံုး?”
“မေခ်ာလို႔…”
“ဒါျဖင့္ ရန္ေအာင္တို႔၊ လြင္မိုးတို႔ဆိုရင္ေရာ…”
“အရင္ကေတာ့ ႀကိဳက္ပါတယ္၊ အခုေတာ့ သူတို႔လည္း ႐ိုးသြားၿပီ…”
သမီးအေျဖကို အထိုက္အေလ်ာက္ သေဘာက်သြားသည္။ သူတို႔အရြယ္က အသစ္ကို လိုခ်င္သည္မွာသဘာဝက်သည္။ ႐ိုးအီလြယ္သည္မွာလည္း သည္အရြယ္၏ သဘာဝပင္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
သီခ်င္းေတြအေၾကာင္း ဆက္ေမးသည္။
“Westlife, Backstreet Boys, Britney Spears, M2M, B4Boyz, ႐ိုဇန္၊ ေခ်ာကလက္၊ ကြတ္ခ္၊ မီးမီးခဲ၊ ကဗ်ာဘြဲ႕မႉး”တို႔ကို ႀကိဳက္သည္ဟု သူေျဖသည္။ သမီးသည္ တစ္ခ်ိန္လံုး သီခ်င္းနားေထာင္ေနတတ္သူျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ Walkman ကို သူ အပိုင္စီးထားသည္။
စာအုပ္အေၾကာင္း ေမးမိျပန္သည္။
“စာေရးဆရာထဲမွာေရာ ဘယ္သူ႔ကို ႀကိဳက္သလဲ?”
“မစႏၵာ၊ သာဓု၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး…”
သမီးသည္ စာေရးျခင္းကို ဝါသနာမပါေသာ္လည္း သီခ်င္း နားေထာင္ျခင္းႏွင့္ စာဖတ္ျခင္းကိုေတာ့ စူးစူးနစ္နစ္လုပ္တတ္သူျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ အိမ္မွာ အေပါမ်ားဆံုးႏွင့္ အၾကြယ္ဝဆံုးမွာ စာအုပ္မ်ားပင္ျဖစ္ေပရာ သမီးႏွင့္ သားမွာလည္း စာအုပ္ကို ခံုခံုမင္မင္ ဖတ္တတ္ေနၾကပါသည္။ စာအုပ္ဆိုင္မ်ားသို႔ ေရာက္လွ်င္လည္း သူတို႔ႏွစ္သက္ရာ ေရြးခ်ယ္တတ္ၾကသည္။ မစႏၵာႏွင့္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးတို႔၏ စာအုပ္မ်ားမွာ အခုတေလာတြင္ ပံုႏွိပ္မူ အသစ္မ်ားျဖင့္ ျပန္ထြက္ေနရာ သူတို႔က ေတြ႕တိုင္း ဝယ္ခ်င္တတ္သလို ကြ်န္ေတာ္တို႔ကလည္း ဝယ္ေပးျဖစ္ေနသည္။
“ဒါျဖင့္ သမီးအႀကိဳက္ဆံုး စာအုပ္က ဘာလဲ?”
“အတာ…”
ဒါကိုေတာ့ ဆရာသုေမာင္ကို ေက်းဇူးတင္ရပါမည္။ ထိုစာအုပ္ကို ဆရာသုေမာင္ထံမွ ခဏ ငွားရမ္းခြင့္ရခဲ့ဖူးရာ သမီးက အရင္ဆံုး လုဖတ္သြားေသာ စာအုပ္အျဖစ္ ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိေနပါေသးသည္။
သည္ေလာက္ဆိုလွ်င္ သမီး၏အေျခခံကို စာဖတ္သူမ်ား အကဲခတ္ႏိုင္ေလာက္ၿပီဟု ယူဆပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္ ေမးခြန္းေျပာင္းရပါေတာ့သည္။
“သမီးမွာ အခု သူငယ္ခ်င္း ဘယ္ႏွေယာက္ ရွိသလဲ?”
“အိုး… အမ်ားႀကီးေပါ့။ တစ္တန္းလံုး သူငယ္ခ်င္းပဲဟာ…”
“မဟုတ္ဘူးေလ၊ သမီးနဲ႔ အတြဲျဖစ္ဆံုးကို ေမးတာ…”
“အမ္… အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ ေလးေယာက္ရွိတယ္”
“ဟုတ္ၿပီ။ သူတို႔နဲ႔ ရင္းႏွီးတယ္ဆိုေတာ့ သူတို႔ ႀကီးလာရင္ ဘာလုပ္ မယ္ဆိုတာ သမီးသိမွာေပါ့…”
“အင္း… သိတယ္”
“ဘာျဖစ္ခ်င္ၾကသတဲ့လဲ?”
“ႏွစ္ေယာက္က စီးပြားေရးလုပ္မယ္တဲ့…”
“ဘာစီးပြားေရးလုပ္မယ္လို႔ အတိအက် ေျပာသလား?”
“ဟင့္အင္း… စီးပြားေရးလုပ္မယ္လို႔ပဲ ေျပာတာ…”
“က်န္တဲ့သူေတြကေရာ…”
“ေနာက္တစ္ေယာက္က ဆရာဝန္၊ ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီးတဲ့။ ေနာက္ တစ္ ေယာက္ကေတာ့ အေမရိကားမွာ စာသြားသင္မယ္တဲ့…”
“ဘာသြားသင္မွာတဲ့လဲ။ အတိအက် ေျပာျပလား?”
“ဟင့္အင္း… စာသြားသင္မယ္ပဲ ေျပာတာ…”
“ဟုတ္ပါၿပီေလ…၊ သမီးကေရာ… ဘာျဖစ္ခ်င္လဲ?”
“ဆရာဝန္…”
“ေသခ်ာလား…”
ခ်က္ခ်င္းျပန္မေျဖ။ ခပ္ဆိုင္းဆိုင္းလုပ္ေနၿပီးမွ “ဟင့္အင္း… ေသေတာ့ မေသခ်ာဘူး”ဟု ေျပာသည္။
“ဒါျဖင့္ သမီးရဲ႕ ဒုတိယ ဦးစားေပးက ဘာလဲ?”
“စီးပြားေရးလုပ္ခ်င္တာ…”
“ဘယ္လို စီးပြားေရးမ်ိဳးလုပ္ခ်င္တာလဲ?”
“ဆူပါ မားခစ္(ထ္) ေထာင္ခ်င္တာ…”
ကြ်န္ေတာ္ စဥ္းစားသည့္အလွည့္။ ဘာဆက္ေမးလွ်င္ ေကာင္းမည္လဲ။
“သမီး ေက်ာင္းေနတာ ဘာေၾကာင့္လဲ?”
“လိုအပ္တယ္ ထင္လို႔…”
“တ႐ုတ္စာ သင္ေနတာကေရာ…”
“အဲဒါလည္း ဘဝမွာ တစ္ခုခု အသံုးတည့္မယ္ ထင္လို႔…”
“သမီး ဘာဝါသနာပါလဲ?”
“စာဖတ္တာနဲ႔ သီခ်င္းနားေထာင္တာ…”
“မဟုတ္ဘူး၊ အဲဒါမဟုတ္ဘူး၊ သမီးကိုယ္တိုင္လုပ္ရမယ္ဆိုရင္ သမီး ဘယ္လိုဟာမ်ိဳးကို လုပ္ခ်င္တဲ့ဝါသနာရွိလဲလို႔ ေမးတာ…”
“အမ္… ဒါဆိုရင္ေတာ့ ဆရာမ လုပ္ရတာ ဝါသနာပါတယ္”
“ဒါျဖင့္ ဆရာမ အလုပ္နဲ႔ေတာ့ အသက္မေမြးခ်င္ဘူးလား?”
“ဟင့္အင္း… ေမြးခ်င္ေပါင္…”
“ဘာလို႔တံုး?”
“အိုး… ပိုက္ဆံမွ သိပ္မရတာ…”
“ဒါျဖင့္ သမီး ဘာကို တန္ဖိုးအထားဆံုးလဲ?”
“ပိုက္ဆံေပါ့…”
ကြ်န္ေတာ္ ေသြးပ်က္တက္တက္ျဖစ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္လည္း အျပံဳး မပ်က္ေအာင္ ဣေႁႏၵဆည္ကာ ဆက္ေမးရသည္။
“သူငယ္ခ်င္းေတြက သမီးအတြက္ တန္ဖိုးမရွိဘူးလား?”
“မရွိပါဘူး”
ကြ်န္ေတာ္တို႔ဘက္က တစ္ခုခု တအားမွားသြားခဲ့ၿပီမွန္း သတိထားမိသြားရျပန္သည္။ ေမးခြန္းေျပာင္းၾကည့္သည္။
“သမီးတို႔ သူငယ္ခ်င္း ငါးေယာက္စလံုး ႀကီးလာရင္ အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္လို႔ စိတ္ကူးထားလား?”
“ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ စိတ္ကူးထားတယ္တဲ့။ က်န္တဲ့ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ စိတ္မကူးဘူးတဲ့…”
“သမီးကေရာ…”
“လံုးလံုး စိတ္မကူးဘူး”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ?”
“ေမေမ့လို ျဖစ္မွာစိုးလို႔…”
“ဘာကို ေမေမ့လို ျဖစ္မွာစိုးလို႔လဲ?”
သမီး ႏႈတ္ဆြံ႕သြားသည္။ မ်က္ႏွာထားလည္း တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားသည္မို႔ ကြ်န္ေတာ္ အားေပးရသည္။
“ေျပာပါ။ အားမနာပါနဲ႔၊ ပါပါးကို သမီးႀကိဳက္တာ ေျပာလို႔ရမွန္း သမီးသိသားနဲ႔…”
“ပါးပါးကို ယူထားတာ ေမေမ့အတြက္ သိပ္နစ္နာတယ္”
“ဗ်ာ…၊ ရွင္းစမ္းပါဦး… ဘယ္ေနရာေတြမွာလဲ?”
“ပါပါးနဲ႔ ဟိုဟာမနဲ႔ျဖစ္ေနတုန္းက ေမေမ ဘယ္ေလာက္ ခံစားရလဲ”
“ဟုတ္ပါၿပီ၊ ဒါပဲလား?”
“က်န္ေသးတယ္။ ေမေမက ပါပါးရဲ႕ ေဝယ်ာဝစၥေတြ အကုန္လံုး ပ်ာပ်ာသလဲ လုပ္ေပးေနတာမ်ိဳးလည္း သမီး မႀကိဳက္ဘူး”
ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွ ဆက္ေမးစရာ မက်န္ေတာ့ပါ။ သမီးႏွင့္အင္တာဗ်ဴး ထိုေနရာတြင္ပင္ ၿပီးဆံုးသြားပါသည္။
“ၿပီးၿပီလား”ဟု သမီးက ေမးေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေခါင္းညိတ္ ျပလိုက္ရပါေတာ့သည္။
အေတြး
သမီးႏွင့္ အေမးအေျဖ မလုပ္ျဖစ္ခင္ ႏွစ္ရက္ေစာၿပီး ေနာက္ထပ္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးတစ္ဦးကို ကြ်န္ေတာ္ ေမးခဲ့ဖူးေသးသည္။
မိတ္ေဆြတစ္ဦး၏ သမီးေလး။ အသက္က ၁၆ ႏွစ္၊ ဆယ္တန္းကို သံုးဘာသာဂုဏ္ထူးျဖင့္ ေအာင္ျမင္ၿပီးစ မိန္းကေလး။
သူ႔တုန္းက သမီးကို ေမးသေလာက္ ေမးခြန္း မမ်ားေပမင့္ သူ႔အနာဂတ္ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီးမူ ေတာ္ေတာ္ ေမးျဖစ္သည္။
သူလည္း သူဘာျဖစ္ခ်င္မွန္း မေရရာ။ ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုလ္ တက္မည္ဟုေတာ့ ေျပာသည္။ သို႔ေသာ္ Microsoft ကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ Bill Gates ကိုေသာ္လည္းေကာင္း ၾကားပင္ မၾကားဖူးတဲ့။
တကယ္က ဘာျဖစ္ခ်င္တာတံုးဟု တည့္တည့္ေမးေသာအခါ ပိုက္ဆံ ခ်မ္းသာခ်င္သည္ဟူၿပီးသာ ဖ်န္းေျဖသည္။
ထိုမိန္းကေလးႏွင့္ စကားေျပာၿပီးကတည္းက သမီးကိုလည္း ေမးၾကည့္ရဦးမည္ဟု ေတးထားကာ ယခု ေမးမိျခင္း ျဖစ္သည္။
မိတ္ေဆြ၏သမီးေလးက ျပႆနာမရွိ။ သူ႔ဖခင္သည္ ဘြဲ႕ရတစ္ဦးပင္ ျဖစ္လင့္ကစား အလုပ္႐ံုတစ္ခုကို စီမံကြပ္ကဲသည့္ စီးပြားေရးသမားစစ္စစ္ ျဖစ္ေနသည့္အတြက္ သမီးလုပ္သူလည္း ပိုက္ဆံခ်မ္းသာခ်င္စိတ္ ေပါက္ေနတာကို ေဖာ့ေတြးေပးလို႔ ရခ်င္ရႏိုင္ေသးသည္။
ကြ်န္ေတာ္ကား စီးပြားေရးသမားမဟုတ္။ ပညာႏွင့္ လူတန္းေစ့ေနႏိုင္ေအာင္ ႐ုန္းကန္ေနသူတစ္ဦးသာ ျဖစ္သည္။ သမီးႏွင့္သားကို လူတန္း ေတာ္ေတာ္ေလး ေစ့ေအာင္ ထားႏိုင္လင့္ကစား သူတို႔၏ လိုအင္ကို အျပည့္အဝ ျဖည့္ဆီးႏိုင္သည္ဟုကား မဆိုႏိုင္ေသး။ ထိုအခါ သူတို႔သည္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ၾကည့္ၿပီး ပညာ၏တန္ဖိုးကို ေလွ်ာ့ေပါ့တြက္ေလသလား၊ ကြ်န္ေတာ္ စဥ္းစားေနမိသည္။
သားကိုလည္း ေနာက္တစ္ႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္ေနလွ်င္ ေမးၾကည့္ရပါလိမ့္ဦး မည္။
သို႔ေသာ္ သမီး၏သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္းကို သမီး ျပန္ေျပာျပေတာ့လည္း တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္က သိပ္အကြာႀကီးမဟုတ္။ ပညာကို တန္ဖိုးထားသူဆို၍ ႏိုင္ငံရပ္ျခားတြင္ စာသြားသင္မည္ဟု ေၾကြးေၾကာ္သူေလး တစ္ေယာက္သာ ပါသည္။ ဆရာဝန္လုပ္မည့္သူကလည္း ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီး ဆိုတာႀကီးကို တြဲထည့္ထားတာ ေတြ႕ရသည္။ သမီးကေတာ့ ဆရာဝန္ လုပ္မည္ဟု ဆိုေသးေသာ္လည္း ေသခ်ာလားဟု ထပ္ေမးေသာအခါ ေဝ၀ါးသြားျပန္သည္။ က်န္ႏွစ္ေယာက္က စီးပြားေရး လုပ္မည္ဟု ေၾကြးေၾကာ္ေန ၾကၿပီ။
ဘာစီးပြားေရးလုပ္မလဲဟု ေမးျပန္ေသာအခါ သမီးကေတာ့ ကုန္တိုက္ႀကီးကို လက္ညိဳးထိုးသည္။ က်န္ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ဘာမွ ေျခေျချမစ္ျမစ္ မေျပာေသး(ဟု သမီးထံမွ သိရသည္)။ အလားတူပင္၊ ႏိုင္ငံျခား စာသြားသင္မည့္သူမွာလည္း ဘာကို သင္ယူေလ့လာမည္ဟု ရွင္းရွင္းျပတ္ျပတ္ ပိုင္းျဖတ္ထားျခင္း မရွိေသး။
ေပ်ာက္ဆံုးေနသည္ကား ဝါသနာ၏အခန္းကဏၭ ျဖစ္ေလသည္။
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ၁၃-၄ႏွစ္အရြယ္ကို ျပန္ေျပာင္းစဥ္းစားၾကည့္သည္။
ဆယ္ႏွစ္သားေလာက္အထိကေတာ့ ဆရာဝန္ျဖစ္ခ်င္သလိုလို၊ ဘာလိုလို စိတ္ကူးက ရွိခဲ့ဖူးပါသည္။ ၁၃-၄ႏွစ္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ဆရာဝန္ ျဖစ္ခ်င္စိတ္က သိပ္မရွိေတာ့ပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူျဖစ္ေနဆဲ ကာလမ်ားတြင္ ဆရာဝန္က လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္မို႔ လူတိုင္း ဆရာဝန္ျဖစ္ခ်င္ေနၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကား ျဖစ္ခ်င္သလိုလိုေတာ့ အရွိသားေလာက္တြင္သာ ရပ္ေနသည္။ တခ်ိဳ႕က အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ခ်င္ၾကသည္။ အဲဒီ့အထဲမွာလည္း ကြ်န္ေတာ္ ျပတ္ျပတ္သားသား မပါခဲ့ပါ။ တခ်ိဳ႕ကက်ေတာ့ တပ္မေတာ္သားျဖစ္ခ်င္သည္။ ၁၃ႏွစ္သားတြင္ မ်က္မွန္ထူထူႏွင့္ စတင္ မိတ္ဖြဲ႕ရၿပီျဖစ္သျဖင့္ မ်က္မွန္တပ္ဆင္သူမ်ား ေလွ်ာက္ထားရန္ မလိုေသာ ထိုအလုပ္ကိုလည္း စိတ္မကူးႏိုင္ေတာ့ပါ။
ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္ခ်င္သည္ကား ႐ုပ္ရွင္မင္းသား၊ အဆိုေတာ္၊ စာေရးဆရာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ပညာကိုလည္း လူတန္းေစ့ေတာ့ တတ္ထားခ်င္စိတ္ကေလးကလည္း ရွိသည္။ အထူးသျဖင့္ အဂၤလိပ္လို မႊတ္ခ်င္သည္။ စာဖတ္ ဝါသနာႀကီးလွသူ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြကို သိပ္ဖတ္တတ္ခ်င္လြန္းခဲ့သည္။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ၊ ကြ်န္ေတာ့္ အနာဂတ္စိတ္ကူးကို ေျပာပါဆိုလွ်င္ ထိုအရြယ္မွာ မင္းသား၊ အဆိုေတာ္၊ စာေရးဆရာဟု တန္းေျပာႏိုင္ပါသည္။
ယေန႔ အႏွစ္၃၀ေက်ာ္ၾကာေသာအခါ အတိတ္ႏွင့္ ပစၥဳပၸန္ကို ယွဥ္ၾကည့္မိ သည္။ ဆရာဝန္ လုပ္ခ်င္ေသာ အတန္းေဖာ္ အေတာ္မ်ားမ်ား ဆရာဝန္ျဖစ္သြားၾကပါသည္။ တခ်ိဳ႕က ႏိုင္ငံရပ္ျခားကို အၿပီးအပိုင္ ထြက္ခြာသြားၾကၿပီ။ တခ်ိဳ႕က နယ္ေတြမွာ။ ေဆးခန္းေတြ ထိုင္ေနၾကေသာ အသျပာဆရာဝန္ေတြက ခပ္မ်ားမ်ား။
အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ခ်င္သူေတြလည္း အင္ဂ်င္နီယာဘြဲ႕ေတြေတာ့ ရလိုက္ၾကေသးသည္သာ။ ယေန႔အခါမွာေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာ ဆက္လုပ္ေနသည့္သူေတြ သိပ္မေတြ႕မိ။ တပ္မေတာ္သား ျဖစ္သြားသူေတြလည္း ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ရြယ္တူေတြမွာ ယခုအခါ ဒုတိယဗိုလ္မႉးႀကီးအဆင့္ေတြ မ်ားသည္။
သို႔ေသာ္ တခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့ တပ္မေတာ္သား မဟုတ္ၾကေတာ့။ အရပ္ဘက္မွ အရာရွိႀကီးေတြ ျဖစ္ေနၾကေလၿပီ။
ကြ်န္ေတာ္ကေရာ၊ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားလည္းမျဖစ္၊ အဆိုေတာ္လည္း ျဖစ္မလာတာက ေသခ်ာပါသည္။ စာေရးသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာသည့္အတြက္ ကြ်န္ေတာ့္ ရည္မွန္းခ်က္ ၃၅ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ေတာ့ အထေျမာက္ပါေသးသည္ဟု မိမိကိုယ္ကို ေခြ်းသိပ္ႏိုင္႐ံုေတာ့ ရွိေပေသးသည္။
သို႔ရာတြင္ ကြ်န္ေတာ္သည္ စာေရးျခင္းျဖင့္ အသက္ေမြးသူကား ျဖစ္မလာခဲ့ပါ။ ရြယ္တူေတြထက္ အဂၤလိပ္စာေလး အနည္းအပါး ပိုတတ္တာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး လခေကာင္းေကာင္း စားေနေသာ ဝန္ထမ္းမွ်သာ ျဖစ္ေလသည္။
ကြ်န္ေတာ့္မွာလည္း အနာဂတ္ စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြ မၿပီးဆံုးေသး။ တစ္ခ်ိန္တြင္ ဝန္ထမ္းဘဝကို အၿပီးအပိုင္ စြန္႔လႊတ္လိုက္ခ်င္သည္။ ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာမွ ေထာက္ထားေနစရာ မလိုေသာ ကိုယ္ပိုင္ အလုပ္တစ္ခုခုကို ထူေထာင္ခ်င္သည္။ ဘာကို ထူေထာင္မည္ဆိုျခင္းကိုလည္း ေရေရရာရာ ေတြးေတာကာ ျပင္ဆင္ၿပီးသားလည္း ျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ မဝံ့ရဲေသးပါ။ အိပ္မက္ မက္ေနဆဲသာ ျဖစ္ပါသည္။
ထိုကြ်န္ေတာ္က ၁၃-၄ႏွစ္ေတြ၏ အိပ္မက္ေတြကို ေမးစမ္းၾကည့္မိေသာအခါ သူတို႔ေတြ မရရာလွတာကို အားမရသလို ျဖစ္ေနျခင္းကား ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ဟု ဆိုရမလိုပင္။
ေနာက္တစ္ခ်က္မွာ “တန္ဖိုး”ကိစၥပင္ ျဖစ္သည္။ ယေန႔ကမၻာႀကီးမွာက လိုခ်င္ မက္ေမာစရာေတြ ေပါမ်ားလွေသာ ကမၻာႀကီးျဖစ္သည္။ ေခတ္မီ သက္သာ လူ႔တန္ဆာပလာေတြေရာ၊ ဇိမ္ခံပစၥည္းေတြပါ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် တိုးပြားေပၚေပါက္ေနသည္။
ထိုအခါ ပိုက္ဆံက အေတာ္ စကားေျပာလာသည္။ ထိုအခါ ဆယ္ေက်ာ္သက္တို႔အတြက္ ပိုက္ဆံသည္ တန္ဖိုးထားအပ္ေသာ အရာ၊ မက္ေမာ ေတာင့္တအပ္ေသာ အရာျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔တုန္းက ဘာျဖစ္ခ်င္သည္ ဆိုတာသာ ရွိသည္။ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာခ်င္သည္ဟု သိပ္မေျပာျဖစ္ၾကေပ။
သမီးတို႔ေခတ္မွာေတာ့ ေငြစကားက ပိုမ်ားေျပာျဖစ္ေနသလား၊ ကြ်န္ေတာ္ တႏံု႔ႏံု႔ စဥ္းစားေနမိရျပန္သည္။
အမွား
ေနာက္တစ္ခ်က္မွာ လူမႈဆက္ဆံေရးကိစၥျဖစ္သည္။ သမီးက သူငယ္ခ်င္းေတြကို တန္ဖိုးထားရေကာင္းမွန္း မသိရွာေသးေပ။ အလားတူပင္၊ မိဘအေပၚတြင္လည္းေကာင္း၊ သူ၏တစ္ဦးတည္းေသာ ေမာင္ငယ္အေပၚတြင္လည္းေကာင္း သိပ္တန္ဖိုးမထားလွေပ။
ထိုအခ်က္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိဘမ်ားဘက္က ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္သာ ျဖစ္ေနဖို႔ အေၾကာင္းမ်ားလွပါသည္။ သမီးငယ္ႏုစဥ္က အိုးအိမ္အတည္တက် မရွိဘဲ ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ့္အေမအိမ္ တစ္လွည့္၊ သမီးႏွင့္ဇနီး ရွိရာ ေယာကၡမအိမ္ တစ္လွည့္ေနခဲ့ရတာ၊ အိမ္ေဖာ္ေတြ ခဏခဏ ေျပာင္းတာ၊ လင္မယား ခဏ ခဏ ရန္ျဖစ္တာမ်ားသည္ သမီး၏ ရင္တြင္ စိတ္အမာရြတ္ ထင္ေစခဲ့ၿပီမွန္း ကြ်န္ေတာ္ သတိထားမိေနခဲ့သည္မွာ ၾကာပါၿပီ။
ကေလးငယ္တစ္ေယာက္၏ စိတ္မွာ အနာတရ ျဖစ္႐ံုတင္မက တစ္သက္စာ အမာရြတ္ထင္က်န္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္သူမွာ လက္ဦးဆရာဟု ေခၚတြင္အပ္ေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိဘမ်ား ကိုယ္တိုင္ျဖစ္ေနတတ္ေၾကာင္း သမီးငါးႏွစ္ေက်ာ္မွ ကြ်န္ေတာ္သိလိုက္ပါသည္။ တခ်ိဳ႕သူမ်ား ေျမးရသည္အထိပင္ သတိ မဝင္ႏိုင္ေသးတာႏွင့္ ႏိႈင္းစာလွ်င္ မဆိုးဟု ဆိုပင္ ဆိုႏိုင္ျငားေသာ္လည္း မွားတာကေတာ့ မွားသြားခဲ့ပါၿပီ။ လြန္လည္း လြန္သြားခဲ့ပါၿပီ။
ထိုမွ်မကေသး ကြ်န္ေတာ္၏ ငါတေကာေကာမႈ၊ ဘဝင္ေလဟပ္မႈ၊ အေနအထိုင္ ေလာ္လီမႈတို႔ေၾကာင့္ ဆင္ဆိုသည္မွာ နံရံႀကီးပါတကားဟု ဟစ္ေၾကြးသူ မ်က္မျမင္ ပုဏၰားႀကီးႏွယ္ သမီးငယ္ကလည္း က်ားဆိုသည္မွာ ေျမြေပြးပါတကားဟု မွတ္သားလိုက္ၿပီ ဆိုျခင္းကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ သတိထားလိုက္မိပါသည္။
ထိုအတြက္ေတာ့ျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ သိပ္ဝမ္းမနည္းမိသည့္အျပင္ သမီးရွင္ ဖခင္တစ္ေယာက္အေနျဖင့္ တရားမဲ့စြာ ေျပာရလွ်င္ ဝမ္းေတာင္ သာမိရပါေသးသည္။
အခ်ဳပ္
လူမွန္လွ်င္ ရည္မွန္းခ်က္ႏွင့္ ဝါသနာဆိုတာေလး ႏွစ္ခုေတာ့ ရွိအပ္သည္ဟု နားလည္ခံယူထားပါသည္။
ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးမ်ားသည္လည္း လူကေလးမ်ားပင္ ျဖစ္ထေသာေၾကာင့္ သူတို႔ေလးေတြမွာလည္း ရည္မွန္းခ်က္ႏွင့္ ဝါသနာေလးေတြ တိတိပပ ရွိေနေစခ်င္လွပါသည္။
သို႔ရာတြင္…
