စကားဇာတိ ၾကားသာ၏
အမ်ိဳးသမီးမိတ္ေဆြတစ္ဦးဆီက ျပန္ၾကားရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သူ႔ကို ေျပာတဲ့ စကားအေထြေထြ။
အေကာင္း ေျပာတဲ့သူလည္း ရွိ၊ မေကာင္း ေျပာတဲ့သူလည္း ရွိေနတာ သဘာဝပါ။ တစ္ခုပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ့္ကြယ္ရာမွာ ေျပာသူေတြက မဟာပုရိသ ေယာက္်ားသားေတြ ျဖစ္ေနတာ တစ္ခုကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ျပံဳးခ်င္စရာ ေကာင္းေနတယ္။ သည္ထက္ပို ျပံဳးခ်င္စရာ ေကာင္းေနျပန္တာက အဲသလို ေျပာသူေတြဟာ ပညာတတ္ေတြ၊ ဂုဏ္ဓနရွင္ေတြ ျဖစ္ေနျပန္တာပဲ။
ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြသစ္ကလည္း ျပန္လွန္ ေမးခြန္းထုတ္တဲ့ ေနရာမွာ သြက္လက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း မေကာင္းေျပာသူေတြကို ျပန္ေမးသတဲ့။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ ခင္သလားလို႔ေပါ့။
အဲေတာ့ ဘာေျဖၾကတယ္ မွတ္သလဲ။
“ဟင့္အင္း တစ္ခါမွ မဆံုဖူးေသးဘူး”ဆိုပဲ။
အေတာ့္ကို ဩခ်စရာေကာင္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္ေတြပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ ရင္းႏွီးခင္မင္ေၾကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေဆာင္ရြက္ခ်က္ေတြ၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အေတြးအျမင္ေတြကို ကိုယ္ေတြ႕ သိရတဲ့အတြက္ သူတိို႔အျမင္ မမွန္ေၾကာင္း ရွင္းျပတာေတာင္ ဘာ ဆက္ေျပာေသးတယ္မွတ္သလဲ၊ “သတိေတာ့ ထားေပါ့၊ သည္လူက နည္းနည္းမွ ေကာင္းတဲ့သူ မဟုတ္ဘူး၊ မေပါင္းအပ္တဲ့အထဲမွာ ပါတယ္”တဲ့။
ကၽြန္ေတာ့္မွာ ျပံဳးမိသြားရပါေတာ့တယ္။
(၁) လူတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းကို ကြယ္ရာကေန သြားပုပ္ေလလြင့္ ေျပာရဲတဲ့ သတၱိ။
(၂) အဲဒီ့ လူနဲ႔လည္း တကယ္ မျမင္ဖူး မဆံုဖူး မသိကၽြမ္းဖူးဘဲ ေလသံၾကားနဲ႔ အတတ္စြဲလြယ္တဲ့ စိတ္အခံနဲ႔
(၃) ကိုယ့္စကား ဘယ္အထိ ေရာက္သြားသလဲ ဆိုတာကို ေတြးႏိုင္စြမ္း ကင္းမဲ့သြားတဲ့ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ႏံုနဲ႔မႈတို႔ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရယ္ေမာေစပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ အခု ေရးမွာက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာလို႔၊ ကၽြန္ေတာ့္ ထိခိုက္လာလို႔ ေရးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကို တည့္တည့္ ေျပာလာသူေတြကိုေတာင္ ေခ်ေခ်ငံငံ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ပါတယ္။ ကြယ္ရာကေန ေျပာတာေတာ့ တရားကို မဝင္တဲ့အတြက္ စိတ္ထဲ ဘယ္လိုမွ မေနပါဘူး။ လူ႔မေနာေပပဲလို႔ ေတြးရင္း ျပံဳးမိတာေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။
ပုဂၢလိက ကိစၥေလးေပမယ့္ လူအမ်ား ဆန္႔ထုတ္စဥ္းစားစရာ အခ်က္အလက္ေလးေတြ ပါလာလို႔သာ ခ်ေရးတာပါ။
ပထမဆံုး အခ်က္က ကြယ္ရာက ေျပာတဲ့ အက်င့္ပါ။
သည္အက်င့္က ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း စြဲစြဲျမဲျမဲ မဟုတ္ေတာင္ တစ္ခ်ိန္က အနည္းအပါး ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဘဝမွာ ကိုယ္ ဘာကို လိုခ်င္မွန္း တိတိက်က် မသိဘဲ ေယာင္နန ျဖစ္ေနခဲ့ခ်ိန္မွာပါ။
ကိုယ့္လိုအင္ တိက်လာခ်ိန္မွာေတာ့ သည္အက်င့္က တမင္ ေဖ်ာက္စရာမလိုဘဲ အလိုလို ေပ်ာက္သြားပါေတာ့တယ္။ သည္အခ်ိန္ မတိုင္ခင္ကေတာ့ ကိုယ့္ထက္သာ မနာလိုစိတ္နဲ႔ သူမ်ားအေၾကာင္းကို ပါးစပ္နဲ႔ တစ္လံုး ေျပာဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ဝန္မေလးတတ္ခဲ့ဘူး။ အတိအက် ေျပာရရင္ သူတစ္ပါးအေၾကာင္း စကားတင္း ဆိုသူမ်ားဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မယံုၾကည္သူေတြ လုပ္တဲ့အလုပ္ပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္သြားရင္ သူတစ္ပါးအေၾကာင္း သိပ္မေျပာျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။
ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ ေလသံၾကားနဲ႔ အတတ္စြဲေတာ့တာ၊ ဒါလည္း လူ႔သဘာဝပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္းတဲ့ သဘာဝေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ပူတင္းရဲ႕ အရသာကို စားေတာ့မွ သိမယ္ဆိုတဲ့ သိုးေဆာင္း ဆို႐ိုးလိုပဲ အေပြးကို မျမင္ဖူးဘဲနဲ႔ အပင္ကို သိပါတယ္ဆိုတာမ်ိဳးဟာ ေတာ္ေတာ့္ကို အေျခအျမစ္ မရွိတဲ့ ဓိ႒ိအျမင္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္သာ ဆိုရင္ေတာ့…
“သည္လူနဲ႔ေတာ့ တစ္ခါမွ မဆံုဖူးလို႔ ဟုတ္၊ မဟုတ္ေတာ့မသိဘူးဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ သူနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားဖူးထားသမွ်ကေတာ့ တစ္စက္မွ အေကာင္း မရွိဘူး။ အဲေတာ့ သူနဲ႔ ဆက္ဆံတဲ့အခါ သတိေတာ့ထားေပါ့”ဆိုတဲ့ စကားမ်ိဳးသာ ေျပာျဖစ္မွာပါ။ ဒါကလည္း မိတ္ေဆြေကာင္း တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေျပာသင့္ ေျပာထိုက္တဲ့ စကားမ်ိဳးမို႔ ကန္႔ကြက္စရာ မရွိပါဘူး။
သည္ကမွ တစ္ဖက္သားက ဘယ္လိုဟာမ်ိဳးေတြ ၾကားဖူးတာလဲလို႔ ေမးလာတဲ့အခါ ကိုယ္ၾကားဖူးထားတဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးေတြကို အရင္းအတိုင္း ျပန္ေျပာလိုက္ပါဦး။ ဒါလည္း မိတ္ေဆြေကာင္းအေနနဲ႔ ေျပာေကာင္းတဲ့ စကားပါ။
ကိုယ့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္၊ သံုးသပ္ခ်က္ မပါဘဲ ကိုယ္ၾကားဖူးတဲ့အတိုင္း ေျပာႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ဟာ ေလသံၾကားနဲ႔ ဖမ္းတရားနာၿပီး အတတ္စြဲတတ္တဲ့ အေတြးတိမ္သူ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ ကိုယ့္စကားကို နာၾကားေနသူ တစ္ဖက္သားရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္သေဘာဆႏၵနဲ႔ သံုးသပ္ခြင့္ကို ေလးစားရာလည္း ေရာက္ပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးတစ္ခ်က္ကေတာ့ ကိုယ့္စကား ဘယ္အထိ ေရာက္သြားသလဲ ဆိုတာကို မစဥ္းစားႏိုင္ေအာင္ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ ႏံုနဲ႔မႈပါ။
ခဏခဏ ၾကံဳရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ လာလာေနတတ္တဲ့ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္။ အသက္ သံုးဆယ္ေက်ာ္ေပါ့။ သည္လူငယ္ေလး ႏႈတ္ကေန သူတစ္ပါးအေၾကာင္း ေျပာရေတာ့မယ္ဆိုရင္ ပါးစပ္နဲ႔တစ္လံုး ထြက္ထြက္ လာတတ္တယ္။ ယုတ္စြအဆံုး သူ႔အေမ၊ သူ႔ႏွမ၊ သူ႔ဇနီးတို႔ရဲ႕အေၾကာင္းက အစ သူ မထင္ရင္ မထင္သလို အားပါးတရ ေျပာတတ္ေလေတာ့ ၿငိမ္နားေထာင္ေနမိရင္းက ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းကိုလည္း ကၽြန္ေတာ့္ ကြယ္ရာက်ရင္ တစ္တစ္ခြခြေျပာဖို႔ သူ ဝန္ေလးမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ေတြးမိေနရပါ တယ္။ အဲဒါ သူစကားက ေဖာ္ထုတ္လိုက္တဲ့ အမူအက်င့္(ဝါ) သူ႔စကားရဲ႕ တာသြားပံုပါ။
ကိုယ္သံုးတဲ့ စကားလံုးက ႐ုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းရင္ ကိုယ့္စိတ္ဓာတ္ အဆင့္အတန္းကို အလိုလို ေဖာ္ျပၿပီး ျဖစ္ေနတတ္သလို တစ္ေယာက္ေယာက္ ကို မိႈခ်ိဳးမွ်စ္ခ်ိဳးေျပာတယ္ဆိုရင္လည္း ကိုယ့္ရဲ႕ေသးသိမ္မႈကို ဖြင့္ထုတ္ရာ ေရာက္တတ္တာမို႔ စကားေျပာရာ၊ စာေရးရာမွာ လူတိုင္းသတိထား သင့္ပါတယ္။
နိဂံုးခ်ဳပ္ ျဖည့္စြက္ခ်င္တာကေလးတစ္ခု က်န္ေနပါတယ္။
အဲဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မို႔ ၾကံဳရတာလားေတာ့ မသိပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အမ်ိဳးသားမိတ္ေဆြ အမ်ိဳးသမီးမိတ္ေဆြ အေရအတြက္ခ်င္း မွ်ေနေအာင္ အသိအကၽြမ္း ေပါလွပါတယ္။ သည္အထဲကမွ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ့္ကြယ္ရာမွာ စကားတင္း ဆိုၾကသူမ်ားထဲမွာ အမ်ိဳးသမီးဦးေရက လက္ခ်ိဳး ေရလို႔ရေအာင္ နည္းပါးၿပီး အမ်ိဳးသားဦးေရကက် အဆမတန္မ်ား ျပားေနတာက်ေတာ့လည္း တစ္မ်ိဳးႀကီးပါပဲ။
အမွန္ေတာ့ က်ားရယ္ မရယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ လူေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့အတြက္ ပါးစပ္ေတြ ပါၾကသလို စကားေတြလည္း ေျပာၾကမွာပါ။ စကားေတြ ေျပာရင္းက ဇာတိေတြ ျပလာတဲ့အခါမွာလည္း က်ားက်ား မမ ကြဲျပားမေနေတာ့ဘူး။ လူတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ စိတ္ဓာတ္၊ ဆင္ျခင္တံုတရား၊ အသိဉာဏ္ စတာတို႔အေပၚမွာသာ မူတည္ေနပါေတာ့တယ္။
အဲေတာ့ စကားတစ္ခြန္း၊ စာတစ္လံုးက ျပတတ္တ ဲ့ဇာတိေလးေတြကို သတိထားႏိုင္ၾကမယ္ဆိုရင္ျဖင့္ လူတစ္ဦးစီရဲ႕ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ဆင္ျခင္ဉာဏ္မ်ား ျမင့္သထက္ ျမင့္လာ၊ ေကာင္းသထက္ ေကာင္းလာႏိုင္တာကို ေတြးမိရျခင္းနဲ႔အတူ…
အားလံုးေတြးဆ ဆင္ျခင္ၾကည့္ႏိုင္ၾကပါေစ
အတၱေက်ာ္
(၂၀ဝ၁ ဩဂုတ္ ၂၈ ထုတ္ သတင္းစံုဂ်ာနယ္မွာ ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီး စာမူခြင့္ျပဳခ်က္အမွတ္ ၈၈၀/၂၀၀၄(၉)နဲ႔ လက္တြဲေဖာ္စာအုပ္တိုက္က ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလမွာ ထုတ္ေ၀ထားတဲ့ အတၱေက်ာ္ရဲ႕ “ေျဖေတြးေလးမ်ား” စာအုပ္ထဲက စာတစ္ပုဒ္ကို တင္ဆက္လိုက္တာပါ။)
သူတို႕မရလုိ႕ေၿပာတာပါ။
ေက်းဇူးပါဆရာ။ ဆင္ျခင္သင့္တာေတြ ဆင္ျခင္ပါမယ္။
ကိုၾကီးေက်ာ္က အထင္ကရစာေရးဆရာၾကီးတစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ အသံုးအႏႈံးေလးတစ္ခုကိုျပင္ေပးမယ္ဆိုရင္ မွားတဲ့သူေတြ အမွန္ကိုျပင္ႏိုင္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။ အေပၚကအေၾကာင္းအရာနဲ႔ေတာ့ မဆိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္အဲဒီအထဲမွာပါတဲ့အသံုးအႏႈံးတစ္ခုပါ။ ဘယ္ဟာအမွန္လဲေတာ့ မေဝခြဲတတ္ပါဘူး။ ရန္ကုန္ကလူေတြသံုးတာက”ေလသံၾကား ဖမ္းတရားနာ “တဲ့။ ေအာင္ေမာင္းတို႔ေဒသကလူေတြရဲ႕အသံုးအႏႈံးကေတာ့” ေလသံၾကား ဖမ္းဒန္းစီး၊ သန္႔သန္႔ၾကား ဖမ္းတရားနာ”တဲ့ဗ်ာ။အဲဒါေလးကုိ ဘယ္ဟာက ျမန္မာစကားစစ္စစ္ဆိုတာ စိစစ္ေပးဖို႔ပန္ၾကားလိုက္ပါတယ္။