Consistency and Discipline

ကြၽန္ေတာ္တည္းခိုေနထိုင္ေသာ အိမ္၏ မ်က္ႏႇာခ်င္းဆိုင္မႇာ ကုန္စံုဆိုင္တစ္ဆိုင္ ရိွသည္။ ကုန္စံုဆိုင္ရွင္ အမယ္ႀကီးကို စကားစျမည္ သြားေျပာထားဖူးသျဖင့္ သူ႔မိသားစုအေၾကာင္းကို သိႏႇင့္ေနသည္။ သူ႔မႇာက ပညာ အထိုက္အေလ်ာက္တတ္ေသာ သား သမီးေတြႏႇင့္။ သူ႔သားမက္ကိုေတာ့ နာဂစ္မုန္တိုင္းက ၀ါးမ်ိဳသြားခဲ့သည္။ ထိုတစ္ဦးသာ သူတို႔မိသားစုထဲမွ အဖိတ္အစင္ ရိွခဲ့သည္ဟု သိထားခဲ့ရပါသည္။

တစ္ညေနမႇာ သူတို႔အိမ္ေရွ႕က ရြာလမ္းေလးေပၚမႇာ ကြၽန္ေတာ္ ေရာက္ေနတုန္း ျဖစ္ရပ္တစ္ခုကို ျမင္လိုက္ရသည္။

ဆိုင္ရွင္အမယ္ႀကီး၏ ေျမးျဖစ္ေလမည့္ ငါးႏွစ္အရြယ္ခန္႔ ကေလးမေလးက မေအဟု ယူဆရသူႏွင့္အတူ ညေနစာ စားေနၾကသည္။ ထိုအခိုက္မႇာ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့ မသိ၊ မေအက ကေလး၏ ေခါင္းကို ေခါက္ရန္ လက္ရြယ္လိုက္သည္။ ကေလးမေလးက ဂြဲခနဲ ထေအာ္ကာ ေနရာမႇ သုတ္ခနဲ ထေျပးေလသည္။

ထေျပးသည္ဆိုေသာ္လည္း ေ၀းေ၀းေတာ့ မဟုတ္။ မေအ့ေက်ာဘက္ ယြန္းယြန္း၊ ေလး-ငါးေပ အကြာေလာက္ကိုသာ ျဖစ္သည္။ ထိုေနရာမွာ ကေလးမေလးက အာေခါင္ ျခစ္ၿပီး ေအာ္ငိုေနသည္။ ေအာ္ငိုသံ ထြက္ေနသျဖင့္သာ ေအာ္ငိုေနသည္ဟု ေရးလိုက္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ စင္စစ္ မ်က္ရည္ကား တစ္စက္ေသာ္မွ် ထြက္မလာ။

”လာ… ထမင္းျပန္လာစား”

မေအလုပ္သူ၏ ေငါက္သံကို ထိုေနရာမွာ ရပ္ၾကည့္ေနမိသူ ကြၽန္ေတာ္ အတိုင္းသား ၾကားရသည္။

”စားဘူး…”

ကေလးက အာေခါင္ျခစ္ၿပီး ျပန္ေအာ္လိုက္သည္။

ခ်က္ခ်င္းလိုပင္ ျဖစ္သည္။ ကေလးစားေနေသာ ထမင္းအနည္းငယ္ ပါရိွသည့္ သံမဏိ ပန္းကန္သည္ ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕ လမ္းမေပၚသို႔ လြင့္ပ်ံလာပါေတာ့သည္။

ဟင္းႏွင့္ နယ္ထားေသာ ထမင္းညိဳညိဳေတြက ရြာလမ္း ဖံုေတာထဲသို႔ ဖြားခနဲ က်ဲပက္လိုက္သလို။ သံမဏိ ပန္းကန္ေလးက ေဘးမွာ ေမွာက္လ်က္။

ကေလးက မ်က္ရည္ တစ္စက္မွ် မထြက္ဘဲ ေအာ္ဟစ္ကာ ငိုသံေပးလို႔ ေကာင္းေနဆဲ။ ထိုအိမ္၀ိုင္းထဲသို႔ ေရာက္ႏွင့္ေနသူ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က ကေလးကို ေခ်ာ့ေမာ့ဖို႔ ႀကိဳးစားေနသည္။ ကေလးက ပထမေတာ့ အေမကို တ၍ ေအာ္ေနေသးသည္။

”ေမႀကီးေရ… ေမႀကီးေရ…”

မေအကား မ်က္ေထာင့္နီႏွင့္၊ ထမင္းကို ဆက္စားေနသည္။ မၾကာပါ။ ကေလးႏႈတ္မွ ဖေအကို တသံ ထြက္လာသည္။

ကြၽန္ေတာ္သိႏွင့္ထားေသာ ဘြားေအႀကီးထံမွ သတင္းစကားအရ ထိုကေလး၏ အေဖမွာ လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ႏွစ္ခြဲဆီက မုန္တိုင္းထဲတြင္ အသက္ဆံုးသြားခဲ့ေလၿပီ။ မေအက ထိုင္ရာမွ မထဘဲ ကေလးကို ႀကိမ္းလိုက္သည္။

”ငါလုပ္ရရင္ ေသေတာ့မယ္”

အေျခအေနကို ကြၽန္ေတာ္ မႀကိဳက္ပါ။ ဘာမွလည္း မတတ္ႏိုင္ပါ။ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္လည္း ဘာမွ မဆိုင္ပါ။ သို႔ေသာ္ ကေလးကို တျခားသို႔ ေခၚထုတ္သြားဖို႔ ကေလးအား ေခ်ာ့ေမာ့ေနသူ အမ်ိဳးသမီးကို ေျပာလိုက္မိသြားပါသည္။ ထိုအမ်ိဳးသမီးကလည္း သေဘာေပါက္သြားၿပီး ကေလးကို ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕မွ ျဖတ္ကာ ရြာလယ္လမ္းအတိုင္း ေခၚထုတ္သြားေတာ့သည္။

သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို ခ်ရင္း ကြၽန္ေတာ့္တည္းအိမ္သို႔ ျပန္၀င္ခဲ့ရပါေတာ့သည္။ စိတ္ထဲမွာကား တႏံု႔ႏံု႔။

မ်က္ရည္တစ္စက္မႇ မထြက္ဘဲ အာေခါင္ျခစ္ကာ ငိုေနပံုကို ေထာက္ၿပီး သည္ကေလးမႇာ အလိုလိုက္ခံ ထားရေသာကေလး၊ ပစားေပးခံထားရေသာ ကေလးမွန္း သိသာပါသည္။ မေအ၏ အျပဳအမူမ်ားကို ၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း အလိုလိုက္ခ်င္လွ်င္လည္း နင္းကန္အလိုလိုက္၊ ၾကမ္းခ်င္လွ်င္လည္း အလႊတ္မဲ့ ထၾကမ္းတတ္ေသာ ပရမ္းပတာ မိခင္တစ္ဦး၏ စ႐ိုက္ကို အတိုင္းသားျမင္ေနရသည္။

အမွတ္တမဲ့ဆိုလွ်င္ျဖင့္ နာဂစ္မုန္တိုင္းအလြန္ စိတ္ဒဏ္ရာ အသက အသက ခံစားေနရေသာ သားအမိအျဖစ္ျဖင့္ ဒါေတြကို သာမန္ကာ လွ်ံကာသာ ေတြးမိပါလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ မုန္တိုင္းႏွင့္ မည္သို႔မွ် ပတ္သက္ဆက္စပ္မႈ မရိွေသာ မိသားစုေတြထဲမႇာလည္း သည္လိုကေလးမ်ိဳးႏွင့္ သည္လို မေအမ်ိဳးေတြ အနမတဂၢ ရိွေနသည္မွာ မျငင္းသာေခ်။

အဓိကကေတာ့ စည္းကမ္းကို သြန္းသင္ေပးၾကပံုမ်ား ယြင္းမွားေနၾကျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာမိဘ အေတာ္မ်ားမ်ားမႇာက မိမိတို႔၏ စိတ္ကိုသာ ပဓာနထားျဖစ္ေနတတ္ၾကသည္။ စိတ္လက္ ၾကည္သာေနခိုက္တြင္ ကေလး ဘာလုပ္ေနေန၊ အဘယ္မွ် စည္းလြတ္ ၀ါးလြတ္ ျဖစ္ေနေန ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးစိတ္ျဖင့္ ျပံဳးျပံဳးႀကီး ၾကည့္ေနတတ္ၾကသည္။ ထင္သလို ေနခြင့္ေပးထားတတ္ၾကသည္။ အထိန္းအကြပ္မဲ့ လႊတ္ေပးထားတတ္ၾကသည္။

အဲ… မိမိတို႔မွာ ကိုယ့္အေၾကာင္းႏွင့္ကိုယ္ စိတ္ကေလး ကသိကေအာင့္ျဖစ္ၿပီဆိုသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ကေလးကို ရမယ္ရွာဖို႔ ၀န္မေလးတတ္ၾကေတာ့သည္မႇာလည္း အင္း… ျမန္မာမိဘ အေတာ္မ်ားမ်ားပင္ဟု ဆိုရေတာ့မလို ျဖစ္သည္။ သည္အခ်ိန္မွာ ကေလးက ကိုယ့္စိတ္ႏႇင့္ အစပ္မတည့္တာ တစ္ခုခုမ်ား လုပ္မိလို႔ကေတာ့ ”ဆံုးမသည္”ဟူေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ကို ေရလဲျဖင့္ သံုးကာ ကေလးကို ေငါက္ငမ္းဆူပူျခင္းမွသည္ ႐ိုက္ႏႇက္ ႏႇိပ္စက္ကလူျပဳျခင္းအထိ နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ အျပစ္ေပးၾကေလေတာ့သည္။

ႏုနယ္ေသာ ကေလးမ်ားမႇာ ထိုအခါ ဘာကို ဘယ္လို နားလည္ရမွန္း မသိရွာၾကေတာ့ေခ်။ ဆိုၾကပါစို႔ . . . ခါတိုင္း ထမင္းစားလ်င္ အႀကိမ္ေပါင္း ၅၀ မွ် အဖိတ္ဖိတ္ အစင္စင္ စားခဲ့သည့္တိုင္ ဘာဆို ဘာမွ် အေရးယူ မခံခဲ့ရဖူးပါလ်က္ ကေန႔က်မွ ထမင္းဟင္းမ်ား ေဘးဖိတ္ကုန္သည့္အတြက္ အေခါက္ခံလိုက္ရေသာအခါ ထမင္းစားတာ မသပ္ရပ္သည့္အတြက္ အျပစ္ေပးခံရတာကို သိမွတ္ဖို႔ ခဲယဥ္းသြားပါေလေတာ့သည္။ ကေလးငယ္မ်ား သိလိုက္သည္မွာ အသားနာတာ၊ ထမင္းစားပ်က္တာ၊ အေအာ္ အေငါက္ ခံရတာ သက္သက္ပင္ ျဖစ္သည္။ စည္းကမ္းအတြက္ သူ႔ကို အျပစ္ေပးလိုက္သည္ဟု မည္သို႔မွ် နားလည္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ေခ်။

အဘယ့္ေၾကာင့္နည္း။ အဓိကမႇာ ေရွ႕ေနာက္ မညီညြတ္ျခင္းေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါသည္။ မိဘမ်ား စိတ္လက္ ၾကည္သာေနခိုက္တုန္းက အခါ ၅၀ ခြင့္ျပဳခဲ့ၿပီး စိတ္ အခန္႔မသင့္ခ်ိန္ တစ္ေခါက္ေလာက္က်ေတာ့မွ ဒါကို ရမယ္ရွာျခင္းသည္ စည္းကမ္းကို သြန္သင္ရာ ဘယ္လိုမွ မေရာက္ႏိုင္ေတာ့ေပ။

အက်ိဳးဆက္ကား အရွင္းေလးပင္။ အထက္မွာ နမူနာ ျပခဲ့ေသာ ကေလးငယ္ကဲ့သို႔ မ်က္ရည္ မထြက္ဘဲ အာေခါင္ျခစ္ ငိုတတ္သည့္ အလြန္ဆိုးရြားေသာ ကေလးမ်ားျဖစ္လာမွာက အလြန္ ေသခ်ာေနပါသည္။ သူမွ စည္းကမ္းကို နားမလည္ေတာ့လည္း သူ႔နာက်င္ခံစားရမႈကို သူ႔နည္းႏွင့္သူ အထုတ္ေျဖသည့္အတြက္ ကေလးမွားသည္ဟု မဆိုသာေတာ့ေခ်။

သည္အထဲ ကြၽန္ေတာ့္နမူနာထဲက ကေလးလို ပါးနပ္ေသာ ကေလးမ်ိဳးက မေအ့ကို အညႇာကိုင္တတ္ျပန္ေသးသည္။ မရိွေတာ့ေသာ ဖေအကို တကာ ေအာ္လိုက္ျခင္းကား မေအ့ကို ကိုင္လႈပ္နည္း တစ္မ်ိဳးပင္ျဖစ္သည္။ သည္အတြက္ မေအက သူ႔ကို ျပန္သနားသြားမည္။ သူ ထင္ရာလုပ္ခြင့္ရေအာင္ သူ႔နည္းႏွင့္သူ အားထုတ္လိုက္ျခင္းသာျဖစ္သည္။

မိဘလုပ္သူတိုင္း သည္အခ်က္ေတြကို ျမင္ဖို႔လိုသည္။ လိမၼာေရးျခားရိွေသာ၊ ခ်က္ခ်ာေသာ၊ အက်င့္ေကာင္းေသာ ကေလးမ်ားကို မိဘတိုင္း လိုခ်င္ၾကမည္မွာလည္း ေသခ်ာပါသည္။ သို႔ေသာ္ လိုသာ လိုခ်င္သည္၊ မည္သို႔ ပ်ိဳးေထာင္ရမည္ကိုကား အလ်ဥ္းမသိၾကေလသည့္ မိဘေတြက သည္ဒြႏၷယာႀကီးမႇာ မႏိုင္ရင္ကာ ျဖစ္ေနသည္ဟုသာ ကြၽန္ေတာ္ျဖင့္ ခံစားေနရပါသည္။

ဘာ့ေၾကာင့္ မိဘေတြ ထိုသို႔ ျဖစ္ေနရသနည္းဟု ေစ့ငုၾကည့္ေသာအခါ အခ်က္တစ္ခ်က္က ေငါေငါႀကီး ေပၚထြက္လာပါသည္။ မိဘအမ်ားစုက ဆင္ျခင္ဉာဏ္ ႏံု႔နဲ႔ေနၾကျခင္းေၾကာင့္သာ ျဖစ္ေလသည္။ ဘာေၾကာင့္ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ ႏံု႔နဲ႔ေနၾကသနည္းဟု ေမးျပန္ကလည္း အေျဖက ရွင္းပါသည္။ မိဘေတြ စာမဖတ္ၾကေတာ့ျခင္းကပင္ အဓိက လက္သည္ ျဖစ္ေနျပန္ပါေတာ့သည္။

ဘြဲ႕ရျခင္း မရျခင္း၊ ဘြဲ႕လက္မွတ္ ေပါမ်ားျခင္း၊ မေပါမ်ားျခင္းႏႇင့္ မဆိုင္လွဘဲ စာဖတ္ျခင္း၊ မဖတ္ျခင္းကသာ မိဘတို႔၏ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ အရင့္အႏုကို ျခယ္လွယ္ေနပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ေရာက္ခဲ့ေသာ ရြာကေလးတြင္ မ်က္ျမင္ ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရသည့္ ကေလးငယ္ႏွင့္ သူ႔မိခင္ကို သာမန္မွ်သာ ၾကည့္မည္ဆိုလ်င္ ေက်းလက္ေန သားအမိအျဖစ္သာ ခပ္စင္းစင္း ျမင္ရပါလိမ့္မည္။ ကေလးမေလး၏ မိခင္မႇာလည္း စာမတတ္၊ ေပမတတ္၊ ေတာသူမ တစ္ေယာက္မွ်သာဟု ထင္စရာ ရိွပါသည္။

ဟုတ္ကဲ့. . . တစ္ခ်က္ကို အခုအခ်ိန္အထိ မေဖာ္ေသးဘဲ ျမႇဳပ္ထားခဲ့ပါသည္။ ယင္းမွာ ထိုကေလးမေလး၏ မိခင္မႇာ မူလတန္း ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာမတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနေၾကာင္းပင္။ မူလတန္း ေက်ာင္းအုပ္ျဖစ္သည့္အတြက္ ကေလးငယ္မ်ား သေဘာကို ေနာေက်ေနေလာက္သည္ဟု ေတြးခ်င္စရာ ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႔လက္ေတြ႕ဘ၀ထဲက သူ႔အျပဳအမူႏႇင့္ သူ႔လုပ္ရပ္ကေတာ့ စာမဖတ္ ေပမဖတ္ေသာ အမည္ခံ ဘြဲ႕ရတစ္ေယာက္ႏႇင့္ ဘာမွ် မျခားလွေတာ့ေပ။

ျဖစ္ႏိုင္လ်င္ေတာ့ မေအမိဘမ်ား၊ တစ္ေန႔တြင္ မေအ မိဘ ျဖစ္လာၾကမည့္ လူငယ္လူရြယ္မ်ား စာအုပ္ႏွင့္ မ်က္ႏႇာမခြာတမ္း ဖတ္သည့္ အေလ့ေလး ထံုလာၾကေစခ်င္လြန္းလႇပါသည္။ ထိုအတြက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘာေတြလုပ္ဖို႔ လိုေနပါသနည္း။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတြ ဘာေတြ ပံ့ပိုးေပးဖို႔ ေကာင္းေနပါသနည္း။

ကြၽန္ေတာ့္ ေခါင္းကေလး တစ္လံုးတည္းမွ်ျဖင့္ေတာ့ ထိုအေရးကို ေတြး႐ံုသာ တတ္ႏိုင္ပါသည္။ စာဖတ္သူ လူႀကီးမင္းအေပါင္း၏ ေခါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ပူးေပါင္း ၾကံဆၾကမည္ဆိုလ်င္ေတာ့ အေျဖတစ္ခုခု ရတန္ေကာင္းမည္ဟု မရဲတရဲေလး ေမွ်ာ္လင့္ၾကည့္ေနမိရပါသတည္း။

အားလံုးေတြးဆ ဆင္ျခင္ၾကည့္ႏိုင္ၾကပါေစ။

အတၱေက်ာ္

(၂၀၀၉ ခုႏႇစ္ နာတာလူးပြဲေတာ္ေန႔၊ ေခတၱ-သေျပေခ်ာင္းရြာ၊ လပြတၲာၿမိဳ႕နယ္)

(၂၀၁၀ျပည့္ႏွစ္ ဇူလိုင္ ၁ ရက္ေန႔ထုတ္ Bi Weekly Eleven ဂ်ာနယ္ပါ ေဆာင္းပါး ျဖစ္ပါတယ္။)