ေလွနံေပၚက ဓားရာမ်ား
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႐ံုးမွာ အလိုအေလ်ာက္ တယ္လီဖုန္း ေျဖတဲ့ စနစ္ကို မသံုးစြဲျဖစ္ခင္ ကာလက ျဖစ္ပါတယ္။
ေန႔ခင္းစာ စားခ်ိန္ဆိုရင္ တယ္လီဖုန္း ေအာ္ပေရတာ မရွိတဲ့အတြက္ ျပႆနာ ရွိခ်င္တယ္။ ေအာ္ပေရတာက ႐ံုးဆင္းခ်ိန္မွာဆိုရင္ ညခလုတ္ကို တင္ထားခဲ့တာမို႔ တယ္လီဖုန္းက လံုျခံဳေရး တာဝန္က်ေတြဆီကို ဝင္သြားတတ္စျမဲပဲ။ လံုျခံဳေရးက ေျဖၾကားရတယ္ေပါ့။ ေန႔ခင္းစာစားခ်ိန္မွာလည္း အဲလို လုပ္တဲ့အခါက်ေတာ့ ျပႆနာက ရွိေနတယ္။ ေန႔ပိုင္းမို႔ ကမၻာ အရပ္ရပ္က ဆက္သြယ္သူေတြ ရွိတယ္။ လံုျခံဳေရးေတြအေနနဲ႔က်ေတာ့ ဘာသာစကား မကြ်မ္းက်င္ဘူး။ သည္အခါမွာ လြဲေခ်ာ္ မွားယြင္းတာေတြ မၾကာခဏ ျဖစ္တတ္တယ္။
ဒါကို ကာကြယ္ဖို႔အတြက္ ေန႔ခင္းစာ စားခ်ိန္ နာရီဝက္အတြင္း တယ္လီဖုန္း ေျဖတဲ့အလုပ္ကို ဘာသာစကား တတ္ကြ်မ္းတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေကာ္လာျဖဴ ဝန္ထမ္းေတြထဲက အလွည့္က် တာဝန္ယူေပးၾကရပါတယ္။
အဲသလို တာဝန္ယူစ ကာလမွာ ျဖစ္ခဲ့တာေလးတစ္ခုကို ေျပာခ်င္လို႔ပါ။ တစ္ေန႔ခင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္ အဲဒီ့တာဝန္ယူထားတုန္း ဖုန္းဝင္လာတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကားနဲ႔ ေျဖၾကားရတယ္။ ႐ံုးတစ္႐ံုး၊ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းဌာနတစ္ခုအေနနဲ႔ “ဟယ္လို”လို႔ တံုးတိတိ ေျဖလို႔မရဘူး။ ျမန္မာလိုဆိုရင္ေတာ့ “မဂၤလာပါခင္ဗ်ာ၊ ဘယ္ဂ်ာနယ္တိုက္ကပါ”လို႔ပဲ ေျဖရမွာေပါ့။ သိုးေဆာင္းဘာသာစကားနဲ႔က်ေတာ့ “မဂၤလာနံနက္ခင္း/ေန႔ခင္းပါ၊ ဘယ္ ဌာနကပါ။ ဘာအကူအညီမ်ား ေပးရပါမလဲ ခင္ဗ်ာ”ေပါ့။
ကြ်န္ေတာ္လည္း အဲသလို ေျဖလိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ တစ္ဖက္က သူ ေျပာခ်င္တဲ့သူကို ဆက္သြယ္ေပးဖို႔ ေျပာလာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ေျဖရတယ္၊ သူ ေျပာခ်င္တဲ့သူက ကိစၥတစ္ခုနဲ႔ အျပင္ထြက္သြားပါေၾကာင္း၊ မွာစရာရွိရင္ မွာထားခဲ့ႏိုင္ေၾကာင္းေပါ့။
သည္အခါမွာ တစ္ဖက္က ကြ်န္ေတာ့္ကို အခု ေျပာေနတာ ဘယ္သူလဲတဲ့။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္နာမည္ကို ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။ သည္အခါမွာ တစ္ဖက္က အသံရွင္က တအံ့တဩ ထ ေအာ္တယ္။ သူ႔နာမည္ကိုလည္း ေျပာျပတယ္။ အမွန္က တစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ အသံခ်င္း မရင္းႏွီးၾကလို႔သာ၊ လူခ်င္း ခင္မင္ရင္းႏွီးတဲ့ လုပ္ေဖာ္ ကိုင္ဖက္ေတြ ျဖစ္ေနတာကိုး။ ဒါေပမယ့္ သူက ျမန္မာစကား လံုးဝမတတ္တဲ့ ႏိုင္ငံျခားသူပါ။
သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို (ေလာေလာဆယ္ သူေျပာတဲ့အတိုင္း သိုးေဆာင္း ဘာသာနဲ႔ပဲ ေရးျပပါမယ္) “You have a very sexy voice.” လို႔ ေျပာပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္အသံက အလြန္ sexy ျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာလိုက္တာပါပဲ။
ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ ျပႆနာတက္သြားပါတယ္။ ျမန္မာလို နားလည္လိုက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒါဟာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ႏွက္တာပဲလို႔ ခံယူစရာ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔လူမ်ိဳး၊ သူတို႔ဓေလ့နဲ႔ ေျပာတဲ့ စကားျဖစ္ေနတဲ့ အတြက္ အဲသလို ေလွနံဓားထစ္လို႔ကလည္း မျဖစ္ျပန္ဘူး။
ျပႆနာက သည္မွာတင္ မၿပီးဘူး။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကြ်န္ေတာ့္အသံ အလြန္ sexy ျဖစ္ေၾကာင္း သူက တစ္႐ံုးလံုး လည္ေျပာပါေတာ့တယ္။
ကြ်န္ေတာ့္အထက္အရာရွိကပါ ေျပာလာတယ္၊ “မင့္အသံကို အလြန္ sexy ျဖစ္တယ္လို႔ Angela က ေျပာသကြ}တဲ့။
သည္အခါမွာေတာ့ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္အထက္အရာရွိေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေပါင္း ေပါင္းေနတာမို႔ ျပန္ေမးလိုက္ရတယ္။
“အဲဒါ အေကာင္းေျပာတာလား၊ အဆိုးေျပာတာလား”လို႔။ သူက ခ်က္ခ်င္းပဲ ေျဖပါတယ္။ “ဟ… အေကာင္းေပါ့ကြ”တဲ့။
ကြ်န္ေတာ္ သိလိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ တတ္ေယာင္ကား အဂၤလိပ္စာနဲ႔ ဘာသာျပန္လြဲၿပီး အခံရခက္ေနတာလို႔။
Sexy ကို တတ္ေယာင္ကား ဘာသာျပန္မယ္ဆိုရင္ “လိင္ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိေသာ” ဒါမွမဟုတ္ “လိင္စိတ္ကို လံႈ႕ေဆာ္ႏိႈးဆြႏိုင္စြမ္းေသာ”လို႔ အနက္ ထြက္လာႏိုင္ပါတယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဒါဟာ sexy ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရအတြက္ အနက္ရင္းပါ။ ဒါေပမယ့္ ေဝါဟာရေတြကို အနက္ဖြင့္ရာမွာ ေျပာပံုဆိုလက္ (context) ကို ၾကည့္ၿပီး ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ပါမွ ပပ္ပပ္နပ္နပ္ နားလည္ႏိုင္တာပါ။
အခု sexy ဆိုတဲ့ေဝါဟာရကိုလည္း sex (လိင္) ဆိုတာႀကီးနဲ႔ တြဲထားေတာ့ အေရွ႕တိုင္း နားရြက္နဲ႔ မၾကားဝံ့ မနာသာလိုလို၊ ႐ိုင္းျပသလိုလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့ sex ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရကိုပဲ ကုလသမဂၢက ထုတ္ျပန္တဲ့ စာတန္းေတြမွာ ဖတ္ဖူးထားတယ္။ သည္ေဝါဟာရက နား႐ိုင္းစရာမရွိလို႔သာ ႐ံုးသံုးစာထဲ ထည့္သံုးလို႔ ရေနတဲ့ သေဘာေပါ့။ အထင္ရွားဆံုး က regardless of race, age and sex ဆိုတာမ်ိဳးပါ။ အဲဒီ့မွာက်ေတာ့ “လူမ်ိဳး၊ အသက္အရြယ္၊ က်ားမ မခြဲျခားဘဲ”လို႔ ဘာသာျပန္မွ ဟန္က်သြားပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီ့ေနရာမွာ “လိင္”ဆိုတာႀကီးကို ထည့္ျပန္လို႔ မရဘူးလားဆိုရင္ေတာ့ ရတယ္၊ ဒါေပမယ့္ စာမေခ်ာေတာ့ဘဲ ေထာင့္ေနတယ္၊ နားလည္ဖို႔လည္း နည္းနည္း ခက္ခ်င္တယ္။ ဆိုေတာ့ sex လို႔ ေျပာတိုင္း ေရးတိုင္း မ႐ိုင္းဘူးဆိုတာကို ေရးေတးေတးေလး သေဘာေပါက္လာတယ္။
သည္အခါမွာ sexy ကိုလည္း စဥ္းစားလိုက္မိတယ္။ အျပဳသေဘာပါေအာင္ ဘယ္လို ဘာသာျပန္ရင္ ေကာင္းမလဲလို႔။ သြားေလသူ ႏိုင္ငံေက်ာ္ ဇာတ္လိုက္ မင္းသား စာေရးဆရာက sexy ကို “ညႇိဳ႕”လို႔ ေရးခဲ့ဖူးတာကို သတိရတယ္။ သိပ္ဟုတ္တာေပါ့။ ဒါဆိုရင္ You have a very sexy voice. ဆိုတဲ့ စကားကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္မယ္ဆိုရင္ “မင့္အသံက တယ္ ညႇိဳ႕ဓာတ္ပါသကိုး”လို႔ ရပါလိမ့္မယ္။ ဒါဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ့္အေနနဲ႔ ၾကားစကလို နာသာခံခက္ ျဖစ္ေနစရာ အေၾကာင္း မရွိေတာ့ဘူး။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြက တစ္ခုခုဆိုရင္ ကိုယ့္ဉာဏ္ေလး တစ္မိုက္တစ္ထြာ၊ အသိပညာေလး မေတာက္တေခါက္နဲ႔ အေကာက္အယူ လြဲၿပီး တစ္ဖက္သား ေျပာတဲ့ စကားကို အေကာင္း မမွတ္တတ္ၾကဘူး။ တျခားဘာသာ စကားနဲ႔ မေျပာနဲ႔၊ ကိုယ့္ဘာသာစကားနဲ႔ “ဟား… ႏုလို႔ လွလို႔ပါလား”လို႔ အေျပာခံရရင္ေတာင္ “ရိတာလား” ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္သြားတတ္တာမ်ိဳး။ ကိုယ့္မိခင္ဘာသာ စကားမဟုတ္တာနဲ႔က်ေတာ့ ပိုဆိုးကုန္တတ္တယ္။
အခု ကြ်န္ေတာ္ ဝိတၱာရ ခ်ဲ႕ေနမိတဲ့ sexy ကိုပဲ ရင္ကို ပူေလာင္ေစေသာေတြေရာ၊ ဘဝင္ဆူေစေသာေတြေရာ ထည့္သြင္းဘာသာျပန္ရင္ မွားတယ္လို႔ ယတိျပတ္ အေျပာရခက္ေပမယ့္ အပ်က္သေဘာနဲ႔ ဘာသာျပန္ရာ ေရာက္သြားတတ္ပါတယ္။ ဒါလည္း ေျပာပံုဆိုလက္ကို တြက္ၿပီးမွ ဘာသာ ျပန္ရတာမ်ိဳးပါ။
ေနာက္တစ္ခ်က္က တစ္စံုတစ္ဦးရဲ႕အသြင္အျပင္၊ ဟန္ပန္ အမူအရာ၊ ႐ုပ္ရည္႐ူပကာ၊ အသံစတာေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မွတ္ခ်က္ေပးၾကတဲ့အခါမွာ မွတ္ခ်က္ေပးသူရဲ႕သေဘာထားပါ။ ၾကည့္တတ္ရင္ ဘာဝနာလို႔ဆိုသလိုပါပဲ၊ အရာတိုင္းကို ႐ႈျမင္ သံုးသပ္သူရဲ႕သေဘာထား၊ စိတ္အခံနဲ႔ ႏွလံုးအိမ္တို႔က ျခယ္လွယ္ေနပါတယ္။ တစ္ေခတ္ဆီက စိုင္းခမ္းမလိတ္ရဲ႕ ေမာေတာ့ ေမာတာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ မေမာဘူးဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို ဝါရင့္ စာေရးဆရာႀကီးတစ္ဦးက “ျခင္ေထာင္သံ”လို႔ သတ္မွတ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ခ်စ္စရာ အခ်စ္သီခ်င္းေလး တစ္ပုဒ္ရယ္လို႔ ခံစားၿပီး လိုက္ဆိုလို႔ ေကာင္းေနခိုက္မွာ အဲဒီ့ဆရာက မေထာ္မနန္း ေျပာထည့္လိုက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ မအီမလည္ ျဖစ္သြားခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္းပဲေတြးခဲ့မိဖူးပါတယ္။ လူဆိုတာ ကိုယ္သန္သလို ေတြးယူၾကစျမဲ ဆိုတာကိုပါ။
တကယ္ေတာ့ ဘာသာစကားဆိုတာ အေျခအေန အခ်ိန္အခါကို လိုက္ၿပီး အနက္မ်ိဳးစံု ထြက္တဲ့ သေဘာ ရွိပါတယ္။ “ဟုတ္ကဲ့”ေလး တစ္ခြန္းမွာတင္ပဲ၊ အင္းလိုက္တဲ့ အနက္ရင္း ရွိသလို၊ ဘာေျပာခ်င္လို႔လဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္း အနက္မ်ိဳး၊ ဆက္ေျပာပါ၊ နားေထာင္ေနပါတယ္ဆိုတဲ့ စကားေထာက္ အနက္ မ်ိဳးမ်ားအျပင္ တစ္ဖက္သားကို ေစစားတတ္ရန္ေကာဆိုၿပီး ေငါ့ေတာ့ေတာ့နဲ႔ ဟုတ္ကဲ့တဲ့အထိ အနက္ပြားေတြ မ်ားစြာ ရွိေနႏိုင္ပါတယ္။
ကိုယ့္မိခင္ဘာသာစကား မဟုတ္တဲ့ တိုင္းတပါး ဘာသာစကားကို မိခင္ဘာသာစကားနဲ႔ ျပန္ဆိုၾကတဲ့အခါမွာလည္း ျပန္ဆိုသူရဲ႕စိတ္ရင္းအခံ၊ ေစတနာတို႔အေပၚမွာ လိုက္ၿပီး ေလယူေလသိမ္းေတြ၊ အယူအဆေတြ ကြဲေနႏိုင္တာ သဘာဝေပကပဲလို႔ စဥ္းစားမိရင္းက ကြ်န္ေတာ္ ေတြးမိသမွ်ေလးကို ေဖာက္သည္ခ်လိုက္ရျပန္ပါတယ္။
(၂၀ဝ၂ ခုႏွစ္က အလင္းတန္းဂ်ာနယ္မွာ ေဖာျ္ပခဲ့ၿပီး စာမူခြင့္ျပဳခ်က္အမွတ္ ၈၈၀/၂၀၀၄(၉) နဲ႔ လက္တြဲေဖာ္စာအုပ္တိုက္က ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလမွာ ထုတ္ေ၀ထားတဲ့ အတၱေက်ာ္ရဲ႕ “ေျဖေတြးေလးမ်ား”စာအုပ္ထဲက စာတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ပါတယ္။ sexy ကို ဘူးလံုးနားမထြင္းနဲ႔ “ရင္ကို ပူေလာင္ေစေသာ၊ ဘဝင္ ဆူေစေသာ”စတဲ့ စာလံုးမ်ားနဲ႔ ဘာသာျပန္ကာ ေရးထားတဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္မိရာက သည္စာကို ေရးျဖစ္ခဲ့တာ မွတ္မိေသးေတာ့တယ္။ ေနာက္မွ သိရတာက အဲဒီ့စာေရးသူခမ်ာ အေျခခံပညာ အထက္တန္းေတာင္ မေအာင္ရွာပါဘူး။ သည္ေတာ့လည္း သူ ဘူလံုးနားမထြင္းျဖစ္တာက မဆန္းလွဘူး။ သို႔ေသာ္ သူက ၾသဇာအတန္အသင့္ရိွတဲ့ စာေရးသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတာမို႔ အဲလို အလြဲအေခ်ာ္ေတြနဲ႔ဆိုရင္ လူငယ္ေတြပါ လုိက္လြဲကုန္မွာစိုးလို႔ ေရးျဖစ္သြားတာပါ။ အခုေတာ့ အဲဒီ့ ဆရာလည္း လူ႔ေလာကမွာ မရိွရွာေတာ့ပါဘူးေလ။)
အဲဒီ စက္ဆီအသံေၾကာင့္ ဆရာ့အသံကို ငွားရမ္းသံုးစြဲခဲ့တာေပါ့။
စက္ဆီအသံဆိုေတာ့ ေခ်ာမြတ္ေနတာပဲ။ 😛
ဆရာေျပာတဲ့ “ဘာသာစကားဟာ အေျခအေနနဲ႔အခ်ိန္အခါလိုက္ျပီး အနက္မ်ဳိးစံုထြက္တယ္ …” ဆိုတာကို အေမတို႔ေျပာေလ့ရွိတာက “ငါတို႔က ေလသံနဲ႔ သေရသံ ခြဲျပီးသိတယ္ေဟ့” တဲ့။
သေဘာခ်င္းတူတူပဲ ထင္ပါတယ္။ အေကာင္းေျပာတာလား၊ ခနဲ႔ ေျပာရြဲ႕ေျပာလား၊ အဲဒါမ်ဳိးေပါ့ေနာ္။
တိုင္းတပါးဘာသာစကားက်ေတာ့ တိုက္ရိုက္မေျပာဘဲ beating around the bush ေနရင္ နားမလည္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ္က ညံ့တာလဲ ပါတာေပါ့ေလ။ 😀
က်မလည္း အစကေတာ့ အဲဒီအသုံးကို နားမလည္ဘူး
စလုံးကိုေရာက္ျပီး ၃လေလာက္ေနမွပဲသိတာ
ရုံးမွာ မန္နာဂ်ာကက်မကိုဖုန္းေခၚတယ္
အဲဒီေန႕က သူကႏွာေစးေနတယ္ သူကက်မကိုေျပာတယ္
My voice is so sexy right? တဲ့။ က်မမွာဟိုေတြးဒီေတြးေပါ့ ပိုဆိုးတာက မန္ေနဂ်ာက ေယာ
က်္ားၾကီးေလ။ ဟားဟား အဲဒီတုံးက တကဲ့ကိုရယ္ရတယ္။ တကယ္ကိုမွတ္သားသင့္တဲ့ေဝါဟာရပါ
“တစ္ေခတ္ဆီက စိုင္းခမ္းမလိတ္ရဲ႕ ေမာေတာ့ ေမာတာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ မေမာဘူးဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို ဝါရင့္ စာေရးဆရာႀကီးတစ္ဦးက “ျခင္ေထာင္သံ”လို႔ သတ္မွတ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ခ်စ္စရာ အခ်စ္သီခ်င္းေလး တစ္ပုဒ္ရယ္လို႔ ခံစားၿပီး လိုက္ဆိုလို႔ ေကာင္းေနခိုက္မွာ အဲဒီ့ဆရာက မေထာ္မနန္း ေျပာထည့္လိုက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ မအီမလည္ ျဖစ္သြားခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္းပဲေတြးခဲ့မိဖူးပါတယ္။ လူဆိုတာ ကိုယ္သန္သလို ေတြးယူၾကစျမဲ ဆိုတာကိုပါ။”
အသက္ ၄၀ ေက်ာ္တန္း၊ သတင္းစာဖတ္ခဲ့သူ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိၾကပါတယ္။ ဝါရင့္ စာေရးဆရာႀကီး ဆိုတာ ဆရာ ေမာင္ေသာ္ကပါ။ မဆလ ေခတ္မွာ ေရးခဲ့တာေလ။ ေတာ္ေတာ္ေလး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေ၀ဖန္ခဲ့တာပါ။ အဲဒီေဆာင္းပါး ဖတ္ၿပီး မၾကာဘူး၊ စိုင္းထီးဆိုင္လည္း ေဆးမႈနဲ ့ ေထာင္ထဲ ေရာက္တာပဲ။ ေျပာခ်င္တာက ၁၉၈၈ အေရးအခင္း ေနာက္ပိုင္း ဆရာ ေမာင္ေသာ္က NLD မွာပါ၊ ေထာင္က်ၿပီးေနာက္ ကြယ္လြန္ ျပီးတဲ့အခုအခ်ိန္ထိ ဘယ္သူမွ သူ႔နာမည္ ေျပာၿပီး မေ၀ဖန္ခဲ့ၾကဘူး။ ဒီမိုကေရစီသမားဆိုၿပီး အားနာေနၾကသလား မသိ။ သူကလည္း လူသိရွင္ၾကား ျပန္မေတာင္းပန္ခဲ့ဘူး။ ဆရာ ေမာင္ေသာ္က ေသတဲ့ အခ်ိန္ထိ ဆရာ စိုင္းခမ္းလိတ္ကို အေၾကြး ဆပ္မသြားခဲ့ဘူးလို႔ က်ေနာ္ ခံစားမိတယ္။ ဆရာ ေမာင္ေသာ္က စာေတြကို က်ေနာ္ ေလးစားႏွစ္သက္ပါတယ္။ ၁၉၇၅-၇၆ ေလာက္က သူ႔အျမင္နဲ႔ ၁၉၈၈ ေနာက္ပိုင္း သူ႔အျမင္ တူခ်င္မွ တူနုိင္မွာလို႔ ဆင္ေျခေပးနုိင္ေပမယ့္ ႏႈတ္တစ္ရာ စာတစ္လံုး ဆိုသလို လူသိရွင္ၾကား ျပန္ေတာင္းပန္သင့္တယ္။ ျမန္မာေတြရဲ့ တလြဲမာန မရိွသင့္ဘူးထင္လို့ ေျပာရတာပါ။ ပုဂၢလိက ခံစားခ်က္မရိွပါ။
မွန္လိုက္ေလဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အားနာလို႔ နာမည္မေဖာ္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲတုန္းက သူ႔နာမည္ကို ထည့္ေရးလို႔ မရခဲ့လို႔ပါ။ သည္လို ေရးခဲ့တာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အဲဒီ့အခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေရးၿပီး သတင္းစာကို သြားပို႔ေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ျပင္းျပင္းထန္ထန္ေရးခဲ့တာ။ သတင္းစာက ဘယ္ထည့္ပါလိမ့္မလဲဗ်ာ။ သူ႔ရဲ႕ “တိုက္ေရယာဥ္ ၁၀၃”ကို တအား သေဘာက်ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔အေပၚမွာ သည္ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ လံုးလံုး အစာမေက်ခဲ့ပါဘူး။ ျပန္ေတာင္းပန္ မသြားတာက သူ႔နားထဲမွာ ျခင္ေထာင္သံပဲ ေသသည္အထိ စြဲေနလို႔ ေနမွာပါ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႔သမိုင္း သူေရးသြားတာပါပဲဗ်ာ။
အဟဲ….
ဆရာ႔ ေဆာင္းပါးေတြ၊ စာေတြကိုလည္း..Sexy ေဆာင္းပါးေတြ၊ စာေတြလုိ႔ ေျပာလို႔ရမလား မသိဘူး…။ ဖတ္ရတာ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတယ္ဗ်…။