For Parents and Teachers to Think Twice

မိဘ ဆရာမ်ား ေတြး ဆဆင္ျခင္စရာ

သႀကၤန္မတိုင္ခင္က မႏၲေလးကို ေရာက္သြားေတာ့ စိတ္မေကာင္းစရာ သတင္းတစ္ပုဒ္ကို ၾကားရတယ္။

ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးတဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ရဲ႕ သားေလး ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ သတင္းပါ။ သားက ၁၅ ႏွစ္သားပဲ ရွိေသးသတဲ့။ မနက္ပိုင္းမွာ မုန္႔စားဖို႔ ဆိုၿပီး အိမ္က ထြက္သြားရာက လံုးလံုး ေပ်ာက္သြားတာဆိုပဲ။

ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း သူ႔လိုပဲ၊ သမီး တစ္ေယာက္၊ သား တစ္ေယာက္ရဲ႕ဖခင္ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ မိဘခ်င္း

စာနာစိတ္နဲ႔ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရပါတယ္။ ခက္တာက သူ႔ဒုကၡကို ကူညီ ေျဖရွင္းေပးႏိုင္တဲ့ နည္းလမ္းက ကြ်န္ေတာ့္မွာ မရွိတာပဲ။ ေျပရာေျပေၾကာင္းအတြက္ တတ္အားသမွ် ေျပာဆို ေဖးမ႐ံုပဲ တတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။

ကြ်န္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာ တႏံု႔ႏံု႔နဲ႔။ မႏၲေလးမွာ ၁၂ ရက္ေနၿပီး ျပန္သာ လာခဲ့ရတယ္၊ သူ႔သားသတင္းကို အစအနေတာင္ မၾကားရေတာ့ လိပ္ခဲတင္းလင္းျဖစ္ေနတယ္။
ခမ်ာမ်ားမွာ မႏၲေလးသတင္းစာေတြ ထဲလည္း လူေပ်ာက္ေၾကာ္ျငာေတြ ဘာေတြ ထည့္ၾကေသးတယ္။ ဂ်ာနယ္တစ္ခုမွာ မႏၲေလးသတင္း ပင္တိုင္ ေရးေနသူ ဆရာတစ္ဦးကလည္း သူ႔ဂ်ာနယ္ထဲ သားငယ္ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ သတင္းကို စာနာစြာ ေဖာ္ျပေပးပါေသးတယ္။

သတင္းထူးရင္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဖုန္းဆက္ အေၾကာင္းၾကားပါဗ်ာလို႔ မွာခဲ့ၿပီး ကြ်န္ေတာ္လည္း ျပန္လာခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သံုးပတ္သာ ၾကာသြားတယ္၊ သူ႔သား သတင္းကို အစအနေတာင္ မၾကားရဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္မွာသာ မႏၲေလးက ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာတစ္ဦးရဲ႕ နာေရးေၾကာင့္ ေနာက္သံုးပတ္ေနေတာ့ မႏၲေလးကို တစ္ေခါက္ျပန္တက္ရျပန္တယ္။

သည္အခါမွာလည္း မိတ္ေဆြႀကီးဆီ ဝင္ၿပီး သူ႔သားသတင္း စံုစမ္းမိရျပန္တယ္။ ဘာအေၾကာင္းမွ မထူးေသးဘူးဆိုတာပဲ ၾကားရေတာ့ အားပ်က္ခ်င္သလို ျဖစ္လာတယ္။

အလုပ္က တစ္ဖက္နဲ႔မို႔ သည္တစ္ေခါက္ေတာ့ မႏၲေလးမွာ သံုးညပဲ အိပ္ၿပီး ျပန္ေျပးခဲ့ရျပန္ပါတယ္။

ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္ၿပီး သံုးရက္ေလာက္ေနေတာ့ ဖုန္းဝင္လာတယ္။

ေပ်ာက္ဆံုးေနသူ သားေလးကို ျပန္ေတြ႕တဲ့အေၾကာင္း မိတ္ေဆြႀကီးက အေၾကာင္းၾကားတာပါ။

ကြ်န္ေတာ္လည္း သက္ျပင္းက ို ဟင္းခနဲ ခ်လိုက္တယ္။ ျဖစ္ပံုပ်က္ပံုကို မိတ္ေဆြႀကီးက ကြ်န္ေတာ့္ကို စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာ ေျပာျပတဲ့အခါမွာေတာ့ သည္အေၾကာင္းကို ေရးရေပဦးမယ္လို႔ စိတ္ထဲမွာ ေတးလိုက္ရျပန္ပါတယ္။

ကေလးက မႏၲေလးနဲ႔ မနီးမေဝးက မထင္မရွား ရြာေလးတစ္ရြာကို သြားၿပီး သကၤန္းစီးေနတာတဲ့။ သတင္းအရ ဖေအလုပ္တဲ့သူ လိုက္ေခၚတဲ့အခါမွာလည္း ကိုရင္ဝတ္နဲ႔ပဲ ျပန္လိုက္လာတယ္လို႔ သိရပါတယ္။

ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲလို႔ ေစ့ငုလိုက္တဲ့အခါ ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြတင္မက မိဘအမ်ားနဲ႔ပါ သက္ဆိုင္တဲ့ကိစၥမို႔ သည္အေၾကာင္းကို ခ်ေရးရေတာ့တာပါ။

ျဖစ္ပံုက ကေလးက သည္ႏွစ္မွာ ဆယ္တန္းကို တက္ရေတာ့မွာပါ။ ကိုးတန္းမွာကတည္းက သူ႔ကို ၿမိဳ႕ရဲ႕အေက်ာ္အေမာ္ က်ဴရွင္ေက်ာင္းႀကီး တစ္ေက်ာင္းမွာ အပ္ထားပါတယ္။ ေက်ာင္းအုပ္က ကေလးရဲ႕မိဘနဲ႔ ခင္မင္ေနေတာ့ က်ဴရွင္ခေတာင္ မယူပါဘူး။

သည္အထိက အင္မတန္ ေကာင္းေနပါေသးတယ္။

ဆိုးသြားတာက ကေလးက စာသိပ္မလိုက္ႏိုင္ဘူး။ က်ဴရွင္မွာက စာမလိုက္ႏိုင္တဲ့ ကေလးေတြကို လိုက္ႏိုင္လာေအာင္ လုပ္တဲ့နည္းက ရွိေနတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ႏွိပ္ကြပ္တဲ့နည္းပါ။ ကိုးတန္း၊ ဆယ္တန္း ေက်ာင္းသားေတြကို တုတ္နဲ႔ ႐ိုက္တဲ့နည္း၊ အရွက္ခြဲတဲ့နည္းမ်ားကို က်င့္သံုးၿပီး ခပ္ျပင္းျပင္း ေမာင္းပါသတဲ့။

ဒါလည္း က်ဴရွင္ဘက္က ၾကည့္ရင္ မွန္တယ္လို႔ ေရွ႕ေနလိုက္ခ်င္ လိုက္လို႔ရပါေသးတယ္။ အဲသလို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ေလး ေမာင္းေပးမွ ကေလးေတြရဲ႕ ပညာရည္ တိုးတက္လာမွာျဖစ္သလို က်ဴရွင္ရဲ႕ ေအာင္ခ်က္လည္း တအားေကာင္း၊ နာမည္လည္း ပိုထြက္၊ ေနာက္ႏွစ္ေတြ၊ ႏွစ္ေတြမွာလည္း ေငြေတြ ေသာက္ေသာက္လဲ ဝင္ေတာ့မွာကိုး။ က်ဴရွင္ဘက္က ၾကည့္ရင္ သူ႔ဟာနဲ႔ သူေတာ့ တရားေနပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြရဲ႕ စကားမ်ားအရ သူ႔သားအပါအဝင္ ကေလးအေတာ္မ်ားမ်ားက အဲဒီ ့က်ဴရွင္ရဲ႕ ဇြတ္အတင္း ေမာင္းႏွင္မႈကို မခံစားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနၾကတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မိဘေတြက ကိုယ့္သားသမီးကို ျဖစ္ေစခ်င္၊ ထြန္းေပါက္ေစခ်င္ေဇာနဲ႔ မတက္မေနရ လုပ္ၾကပါသတဲ့။ တစ္ဖက္ကလည္း ေက်ာင္းအပ္တဲ့အခါမွာ မက်ိဳးမကန္း ရင္ေတာ္ပါၿပီ၊ ဆရာတို႔ ႀကိဳက္သလို ဆံုးမပါဆိုတဲ့ အစဥ္အလာ အ႐ိုးစြဲ အေတြးအေခၚေလးေတြကလည္း ရွိေနေလေသးေတာ့ ကေလးေတြခမ်ာမွာ အလကားေနရင္း သားေကာင္ေလးေတြ ျဖစ္ကုန္ပါေတာ့တယ္။

ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြရဲ႕သားက အဂၤလိပ္စာမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး အားနည္းတဲ့အတြက္ အဲဒီ့က်ဴရွင္မွာ ေန႔တိုင္း အႏွိပ္ကြပ္ခံရေလသတဲ့။ ၁၅ ႏွစ္ ဆိုတာ ႀကီးေကာင္ဝင္စ အရြယ္ပါ။ ေကာင္းေကာင္းလည္း ရွက္တတ္၊ နာတတ္ေနတဲ့ အရြယ္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။

သည္အခါ လူပံုအလယ္မွာ ေန႔တိုင္း အႏွိပ္ကြပ္ခံေနရေတာ့ သူ႔အေနနဲ႔ ဘယ္လိုမွ မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ မေအမိဘကို ေျပာလို႔ကလည္း သေဘာေပါက္ၾကမွာ မဟုတ္တဲ့ အတူတူ၊ အိမ္က ထြက္ေျပးတာ အေကာင္းဆံုးပဲလို႔ ေအာက္ေမ့လိုက္ပါေတာ့တယ္။

ဒါေပမယ့္ ကေလးက ကေလးေကာင္းေလးဆိုေတာ့ သူ႔အတြက္ နားခိုရာ၊ အားကိုးရာကို ရတနာသံုးပါးရဲ႕ အရိပ္အာဝါသေအာက္မွာ သြားေရာက္ ရွာေဖြလိုက္တာေလးေၾကာင့္သာ ေတာ္သြားပါတယ္။ ဖေအနဲ႔ ျပန္လိုက္လာခဲ့ေသာ္လည္း လူဝတ္လဲဖို႔ ျငင္းဆိုေနျခင္းဟာ လူဘဝကို ျပန္ေရာက္ရင္ ေက်ာင္းတက္ရမွာ၊ ေက်ာင္းတက္ရင္ အဲဒီ့ေရႊက်ဴရွင္နဲ႔ ျပန္လည္ ရင္ဆိုင္ရမွာကို တအားစိုးရြံ႕ေနလို႔ပဲလို႔ ေတြးလို႔ရပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြကို ကြ်န္ေတာ့္အယူအဆေလးတစ္ခု ေျပာလိုက္မိပါေသးတယ္။

သည္ေလာကမွာ ရွိရွိသမွ် အေမြမ်ား အားလံုးအနက္မွာ အျမတ္ဆံုး အေမြဟာ လူအျဖစ္ကို ရတုန္းရခိုက္မွာ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္တဲ့ လမ္းေၾကာင္း ေပၚ တင္ေပးလိုက္ႏိုင္တာသာ ျဖစ္ေၾကာင္းပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးက သာသနာ့ေဘာင္မွာ ေပ်ာ္ေမြ႕သြားမယ္ဆိုလည္း အင္မတန္ မြန္ျမတ္တာမို႔ ကေလး စိတ္ခ်မ္းသာတဲ့ နည္းလမ္းအတိုင္း လိုက္ေလ်ာဖို႔ အၾကံေပးလိုက္မိပါတယ္။

တစ္ဖက္ကလည္း ကေလးေရာ၊ ကေလးမိဘပါ အင္မတန္ ကံႀကီးလြန္းလို႔သာ သည္ေလာက္နဲ႔ ၿပီးသြားတာကို ေတြးမိေနပါတယ္။ တကယ္လို႔သာ ကေလးက စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ေတြ႕ကရာေတြ ေလွ်ာက္လုပ္လို႔၊ မေတာ္တာေတြ ျဖစ္ကုန္ရင္ ေစတနာနဲ႔ ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့ရတဲ့ မိဘေတြပဲ ရင္က်ိဳးရမွာပါ။

မိဘဆိုတာကေတာ့ ကိုယ့္သားသမီးကို ခြ်န္ေစ၊ ထက္ေစ၊ ေတာ္ေစ၊ ထြန္းေပါက္ေစခ်င္သူခ်ည္းပါပဲ။ အဲသလိုပဲ၊ က်ဴရွင္ဆရာအပါအဝင္ ဆရာမ်ားအားလံုးကလည္း ကိုယ့္တပည့္ေလးေတြကို ျဖစ္ေစခ်င္ၾကတာခ်ည္းပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ ကေလးေတြကို ျဖစ္ေစခ်င္ေဇာနဲ႔ တအားတြန္းတဲ့အခါမွာ လိုက္ႏိုင္တဲ့ ကေလးရွိသလို မလိုက္ႏိုင္တဲ့ ကေလးဆိုတာလည္းရွိေနမွာ  ေသခ်ာပါတယ္။

လူခ်င္းတူေပမယ့္ အသက္႐ႉခ်င္းကြဲတယ္ဆိုတာလို ခံႏိုင္ရည္ခ်င္းလည္း မတူတာမို႔ ပံုေသကားခ်နည္းေတြ၊ ေလွနံဓားထစ္ စနစ္ေတြနဲ႔ ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္တာကို ဇြတ္အတင္း လုပ္ယူမယ္ဆိုရင္ ေကာင္းက်ိဳးထက္ ဆိုးက်ိဳးက ပိုမ်ားႏိုင္တဲ့အေၾကာင္း  မိဘဆရာမ်ား သတိထားမိႏိုင္ၾကေစဖို႔အလို႔ငွာ လတ္တေလာ ျဖစ္သြားခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္မွန္ေလးတစ္ခုကို အေျခခံတင္ျပလိုက္ရပါတယ္။

(၂၀၀၂ ခုႏွစ္က မႏၲေလးၿမိဳ႕မွာ ျဖစ္သြားခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္ကို အေျခခံၿပီး အလင္းတန္းဂ်ာနယ္မွာ ေရးသားခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးျဖစ္ပါတယ္။  စာမူခြင့္ျပဳခ်က္အမွတ္ ၁၂၀၅/၂၀၀၃(၁၂) နဲ႔ လက္တြဲေဖာ္ စာအုပ္တိုက္က ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လမွာ ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ အတၱေက်ာ္ရဲ႕ “သားငယ္ သမီးငယ္မ်ား ပဲ့ျပင္ ထိန္းေက်ာင္းျခင္း အႏုပညာ” စာအုပ္ထဲက စာတစ္ပုဒ္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။)