မွာပါရေစ၊ ေျပာပါရေစ
(၁)
ကိုယ္ေသရင္ မငိုနဲ႔
ပါးစို႐ံု ရိွမွာေပါ့။
သပိတ္မသြတ္နဲ႔
လြတ္ၿပီးသား ကၽြတ္ၿပီးသား။
ထမင္းမထုပ္နဲ႔
သိုးစာ၊ ပုပ္စာ၊ ျဖဳန္းတီးစာ။
အိုးမခြဲနဲ႔ အိုးမလို
ဘာကိုမွ ကိုယ္မစြဲဘူး။
အပြင့္အခက္ ယူမသြားနဲ႔
ျပန္လိုက္ရမယ့္အစား မဟုတ္ဘူး။
ရက္လည္၊ လလည္၊ ႏွစ္လည္
ဘာကိုမွ မလည္နဲ႔
သံသရာႀကီးမွာ လည္ခဲ့သူ။
(၂)
ကိုယ္ေသရင္ မငိုနဲ႔
ႀကိဳႀကိဳၿပီး ေသထားသူ။
“ဘုရားရွင္ရဲ႕ ဂုဏ္ေတာ္”ကို
ျမတ္ႏိုးပူေဇာ္ရင္း
အႀကိမ္ႀကိမ္ အေသရင္းထားသမို႔
မရဏမင္းဆီ ေပ်ာ္ေပ်ာ္သြားမွာ။
ၿပီးေတာ့ ဆက္ေျပာပါရေစ…
သာသနာ၊ စာေပ၊ ပရဟိတ
လုပ္လက္စေတြကို ဆက္လုပ္ဖို႔
ေဟာဒီ ခ်စ္ရတဲ့ မိခင္ေျမကို
ျပန္လာခဲ့မယ္ မုခ်။
ဒီေတာ့ ကိုယ္ေသရင္ မငိုနဲ႔
ေျဖသာစမ္းပါ၊ ျပံဳးစမ္းပါ။
လူသာဆံုးတာ က်န္တာ မ႐ံႈးဘူး
မွာခဲ့ၿပီ၊ ေျပာခဲ့ၿပီေနာ္၊ ဒါပါပဲ။
မိုးဟိန္း (သားဂ်ာနယ္ေက်ာ္) (၁၉၄၂-၂၀၁၀)
၁၃၇၂ ခုႏွစ္ ၀ါဆိုလျပည့္ ဓမၼစၾကာေန႔မွာ ေနာက္ဆံုးေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာ
(၂၀၁၀ျပည့္ႏွစ္ ၾသဂုတ္ ၂၀ ရက္ထုတ္ Bi Weekly Eleven ဂ်ာနယ္၊ အတြဲ ၃ အမွတ္ ၂၁ ေဖာ္ျပပါရိွခဲ့ပါတယ္။)
ဆရာမိုးဟိန္း ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ စက္တင္ဘာ ၂၃ ရက္ မနက္ ၉ နာရီမွာ ေအးခ်မ္းစြာ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဆရာ၀န္ႀကီးနဲ႔ စကား ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဟာလစ္တစ္ခြက္ေသာက္ၿပီး ခဏ မွိန္းေနရင္းက လူ႔ေလာကႀကီးထဲက ေအးခ်မ္းစြာ ထြက္ခြာသြားခဲ့ပါသတဲ့။
သည္ကဗ်ာေလးကို ကၽြန္ေတာ့္ဇနီး ဆရာမိုးဟိန္းအိမ္က အျပန္မွာ ယူလာတဲ့ လက္ကမ္းစာေလးမွာ ဖတ္ရတာပါ။ သေဘာက်လိုက္တာ။ ပန္းခ်ီေရးတဲ့၊ စာေရးတဲ့ ဆရာမ မသိဂႌက အေဖာ္ေခၚလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီး အဲဒီ့ကို ပါသြားတာ။ ဆရာမိုးဟိန္းရဲ႕သား ဦးမိုးသန္႔က ဆရာမ မသိဂႌကို ေျပာလိုက္သတဲ့။ ဆရာမိုးဟိန္းက သူ႔အေမေရးခဲ့တဲ့ သူ႔အေဖအေၾကာင္း “သူလိုလူ”ကို အဂၤလိပ္ဘာသာကို ျပန္ဆိုေနတာ ခရီးအေတာ္ေပါက္ေနလ်က္ကနဲ႔ ဆရာမ မသိဂႌ ျပန္ဆိုေနမွန္း သိသြားတာနဲ႔ “ျပန္ပါေစေလ”ဆိုၿပီး အေလွ်ာ့ေပးခဲ့ပါသတဲ့။ ျမင့္ျမတ္လိုက္တဲ့ ဆရာ့ ႏွလံုးသား။ ဆရာမ မသိဂႌက မခ်ိတင္ကဲ ျပန္ေျပာျပတာပါ။ ဆရာမ မသိဂႌက သည္စကားကို ကၽြန္ေတာ့္ကို တိုက္႐ိုက္ေျပာျပၿပီး ဆရာမိုးဟိန္းရဲ႕ ျပည့္၀တဲ့ ႏွလံုးသားကို လူအမ်ားသိေအာင္ လုပ္ေပးဖို႔ အကူအညီေတာင္းခဲ့လို႔ ျပန္လည္ လက္ဆင့္ကမ္း တင္ျပလိုက္တာျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာ မိုးဟိန္းကို လူခ်င္း အျပင္မွာ တစ္ခါပဲ ဆံုဖူးတယ္။ စကားေတာင္ မေျပာခဲ့ဖူးပါဘူး။ “သူလိုလူ”ကို ဘာသာျပန္ခဲ့တဲ့ ဆရာမ မသိဂႌကို ဆရာမိုးဟိန္းက ဂုဏ္ျပဳတဲ့ ပြဲ (အဂၤလိပ္-ျမန္မာ ႏွစ္ဘာသာ ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ဆရာမိုးဟိန္းကေတာင္ မသိဂႌရဲ႕ ဘာသာျပန္အေပၚ ေက်နပ္ခဲ့တာေလးကို ျပခဲ့တဲ့ ပြဲ) မွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကဗ်ာေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးေနတယ္။ “လူသာ ဆံုးတယ္ က်န္တာ မ႐ံႈးဘူး”လို႔ ဆရာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို မွာသြားခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း တစ္ေန႔မွာ ဆံုးရမွာပါ။ သို႔ေသာ္ ဆရာ့လို က်န္တာေတြ မ႐ံႈးေအာင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ အမ်ားႀကီး ႀကိဳးစားရပါလိမ့္ဦးမယ္။
