ခင္မင္မႈ သံမႈိမ်ား

ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက အင္မတန္ကို စိတ္တို စိတ္ဆတ္တဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ရွိသတဲ့။

တစ္ေန႔က်ေတာ့ သူ႔အေဖက ေကာင္ေလးကို အိမ္ရိုက္သံတစ္ထုပ္ ေပးလိုက္ျပီး ေျပာပါေတာ့တယ္။

“မင္း တစ္ခါ စိတ္တိုတိုင္း၊ တစ္ခါ စိတ္တိုတိုင္း သံတစ္ေခ်ာင္းကို ေနာက္ေဖးက ၀င္းထရံတိုင္မွာ သြားသြားရိုက္ေခ်ကြာ”တဲ့။

အေဖက အဲသလို ေျပာျပီး သံထုပ္ ေပးလိုက္တဲ့ ပထမေန႔မွာေတာ့ ေကာင္ေလးဟာ ၀င္းထရံတိုင္မွာ သံေပါင္း ၃၇ ေခ်ာင္းတိတိကို ႐ိုက္သြင္း ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ အဲသလိုနဲ႔ သူစိတ္တိုတိုင္း၊ ေဒါသျဖစ္တိုင္းမွာ သံေလးေတြကို ၀င္းထရံတိုင္မွာ ႐ိုက္ရင္း ႐ိုက္ရင္းနဲ႔ ေကာင္ေလးဟာ သူ႔စိတ္သူ ထိန္းႏိုင္လာသတဲ့။

သံ႐ိုက္ခ်က္ေတြကလည္း တစ္ေန႔ထက္ တစ္ေန႔ က်ဲက်ဲ လာေတာ့တာေပါ့ေလ။

သည္လိုနဲ႔ ေကာင္ေလးဟာ ၀င္းထရံမွာ သံ ေျပးေျပး ႐ိုက္ရတာထက္စာရင္ ေဒါသျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္ကို ထိန္းသိမ္းရတာက ပိုၿပီးလြယ္ကူေနမွန္း တျဖည္းျဖည္း သေဘာေပါက္လာပါေတာ့တယ္။

အဆံုးမွာ ေကာင္ေလးဟာ လံုးလံုး စိတ္မတို၊ ေဒါသ မျဖစ္ေတာ့ဘဲ ေနႏိုင္တဲ့ေန႔ကို ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။

သည္မွာတင္ ေကာင္ေလးလည္း အေျပးေလးနဲ႔ သူ႔အေဖကို သတင္းသြားပို႔ေတာ့တာေပါ့။

“အေဖေရ၊ သားေတာ့ စိတ္ကို ထိန္းႏိုင္သြားျပီဗ်ာ” ေပါ့။

အဲလိုက်ေတာ့ ဖေအလုပ္သူက ေနာက္တစ္မ်ိဳး ခုိင္းျပန္ပါတယ္။

“မင္းကိုယ္မင္း ေဒါသမျဖစ္ေအာင္ တစ္ေနကုန္ ထိန္းႏိုင္ျပီဆိုတာနဲ႔ အဲဒီ မင္းရိုက္ထားခဲ့တဲ့ သံေတြကို ျပန္ႏႈတ္စမ္းပါဦးကြာ။ တစ္ေန႔ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ရင္ ညအိပ္ခါနီး တစ္ေခ်ာင္းႏႈန္းနဲ႔ ျပန္ႏႈတ္ေနာ္”လို႔ မွာလိုက္သတဲ့။

အဲလိုနဲ႔ ရက္ေတြၾကာလာတဲ့အခါ ေကာင္ေလးက သူ႔အေဖကို ေျပာႏိုင္သြားတယ္။

“အေဖေရ၊ သားရိုက္ခဲ့တဲ့ သံေတြ အားလံုးကို ႏႈတ္ၿပီးသြားၿပီဗ်၊ တစ္ေခ်ာင္းမွ မက်န္ေတာ့ဘူး”ေပါ့။

သည္အခါမွာ ဖေအလုပ္သူက သားရဲ႕လက္ကိုဆြဲျပီး သား သံ႐ိုက္ခဲ့တဲ့ ၀င္းထရံဆီ ေခၚသြားတယ္။

“ေတာ္တယ္ ငါ့သား” လို႔လဲ ဆိုတယ္။ “ဒါေပမယ့္ သား ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္စမ္း၊ ၀င္းထရံတိုင္မွာ အေပါက္ေတြ ျဖစ္က်န္ခဲ့တယ္ေနာ္၊ ၀င္းထရံတိုင္က အရင္လို မေခ်ာေမြ႕ေတာ့ဘူးဆိုတာ သား ျမင္တယ္ မဟုတ္လား။ ေအး… သားက စိတ္တို ေဒါသျဖစ္လို႔ ပါးစပ္နဲ႔ တစ္လံုး ေျပာခ်လိုက္တဲ့အခါ တစ္ဖက္သားဆိုတဲ့ ၀င္းထရံတိုင္မွာ အခုလိုပဲ အမာရြတ္ေတြ ထင္က်န္ရစ္တတ္တယ္ သားေရ။ သည္လိုပဲ လူတစ္ေယာက္ကို သားက ဓါးနဲ႔ ထိုးလိုက္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဓါးကိုျပန္ႏႈတ္ျပီး ရွိခုိးဦးတင္ ေတာင္းပန္တယ္ ဆိုပါစို႔ကြယ္။ သား ဘယ္ႏွစ္ခါပဲ ရွိခိုးဦးတင္ ျပန္ေတာင္းပန္၊ ေတာင္းပန္ ဒဏ္ရာနဲ႔ အမာရြတ္ကေတာ့ မလြဲမေသြ က်န္ကို က်န္ေနေတာ့မွာကြယ့္။ အဲသလိုပဲ ႏႈတ္နဲ႔ တစ္ဖက္သားကို ထိုးႏွက္တဲ့အခါမွာလည္း ဓါးနဲ႔ ထိုးသလိုပဲ အနာတရ ျဖစ္တတ္စျမဲ၊ အမာရြတ္ ထင္က်န္ရစ္စျမဲပဲ ငါ့သား” တဲ့။

တကယ္ေတာ့ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း ဆိုတာေတြက အဖိုးအနဂၳၣ ထိုက္တန္တဲ့ ရတနာေတြပါပဲ။

မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြကို ျပံဳးရႊင္ ရယ္ေမာေစႏိုင္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘ၀မွာ ေအာင္ျမင္၊ ခရီးေရာက္ေအာင္ အားေပးကူညီႏိုင္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ရင္ဖြင့္စရာေလးေတြ ရွိလာရင္လည္း နားစိုက္ေပးတတ္တယ္။

ခ်ီးမြမ္းစကား၊ ကဲ့ရဲ႕စကား အလံုးစံုကိုလဲ မွ်ေ၀ခံစားေပးႏိုင္ပါတယ္။

မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ သူတို႔ရဲ႕ ႏွလံုးသားေတြကို အျမဲလွစ္ဟ ႀကိဳဆိုေနတတ္သူမ်ားပါ။

အခု ရက္သတၱပတ္ဟာ ဆိုရင္ျဖင့္ အမ်ိဳးသားရင္းႏွီးခင္မင္မႈ အထိမ္းအမွတ္ ရက္သတၱပတ္ေလး ျဖစ္ပါတယ္။

ကိုယ့္မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ကိုယ္က သူတို႔အေပၚ ဘယ္ေလာက္ ဂ႐ုစိုက္ေၾကာင္း ျပလိုက္စမ္းပါ။

ဒါတင္မကေသးဘူး၊ “ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေကာင္း၊ မိတ္ေဆြေကာင္း” လို႔ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က မွတ္ယူထားတဲ့သူေတြဆီ သည္စာေလးကို ပြားျပီး ပို႔ေပးလိုက္စမ္းပါ။

ယုတ္စြအဆံုး ဒီစာေလးကို ပို႔လိုက္တဲ့သူဆီကို သည္အတိုင္း ျပန္ပို႔လိုက္ ႏိုင္ပါေသးတယ္။ ကိုယ္ပို႔လိုက္တဲ့စာ ကိုယ့္ဆီျပန္ၿပီး ေရာက္လာရင္ ကိုယ့္မွာ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေကာင္းေတြ ရွိတာကို အလိုလို ခံစားႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။

မဂၤလာရွိတဲ့ ရင္းႏွီးခင္မင္မႈ ရက္သတၱပတ္ ျဖစ္ပါေစ။ ခင္ဗ်ားဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းပါပဲ။

ခင္ဗ်ားကို သူငယ္ခ်င္းေတာ္ခြင့္ ရတဲ့အတြက္လည္း ကၽြန္ေတာ္ အင္မတန္ ဂုဏ္ယူပါတယ္။

ကိုင္း… အခု ခ်က္ခ်င္းပဲ သည္စာေလးကို ကူးၿပီး ခင္ဗ်ားမွာ ရွိရွိသမွ် မိတ္ေဆြေတြဆီ ပို႔လိုက္ပါေတာ့။ ကိုယ့္သားခ်င္းေတြဆီကိုလည္း ပို႔ေပးပါဦးေနာ။

(၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ ဇန္န၀ါရီ ၃၁ ရက္ေန႔ထုတ္ “အလင္းတန္း” ဂ်ာနယ္မွာ ပထမဆံုး စတင္ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ စာမူေလးပါ။ “အတၱေက်ာ္”ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ ပထမဆံုး ေရးခဲ့တဲ့ စာမူေလးမို႔ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အမွတ္တရပါပဲ။ သည္စာမူ အပါအ၀င္ အလားတူ စာေပါင္း အပုဒ္ ၃၀ ပါ၀င္တဲ့ စာအုပ္ေလးကို “ေနေပ်ာ္တဲ့ ဘ၀၊ ၾကည္ျမတဲ့ ဘ၀င္၊ ရႊင္လန္းတဲ့ စိတ္”ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ေမာဟေျပ ပံုတိုပတ္စမ်ား အမွတ္စဥ္ ၁ အျဖစ္ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလမွာ ထုတ္ေ၀ခဲ့ပါတယ္။ အတၱေက်ာ္ရဲ႕ ပထမဆံုး လံုးခ်င္းစာအုပ္ပါပဲ။ ၂၀၀၆ ေအာက္တိုဘာမွာ ဒုတိယအႀကိမ္အျဖစ္ မ်က္ႏွာဖံုး ေျပာင္းၿပီး ထုတ္ေ၀ထားပါတယ္။ သည္စာေလးရဲ႕ မူရင္းကို ၁၉၉၉ ႏို၀င္ဘာလက ၾသစၾတးလ်ႏိုင္ငံမွာ ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ရတဲ့ ဖိလစ္ပိုင္သူ မာလင္(န္) ပါရာ့(စ္)က ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ဓာတ္ေခ်ာစာအျဖစ္ ပို႔ေပးခဲ့တာပါပဲ။ ဖတ္ၿပီးေတာ့ မေနႏိုင္လြန္းတာနဲ႔ ဘာသာျပန္ၿပီး “အလင္းတန္း”ဂ်ာနယ္ကို ေပးျဖစ္ခဲ့တာပါ။ အခုေတာ့ အဲဒီ့ မာလင္(န္) ပါရာ့(စ္)တစ္ေယာက္လည္း ကေနဒါႏိုင္ငံကို ေျပာင္းေရႊ႕ အေျခခ်သြားခဲ့ၿပီမို႔ အဆက္အသြယ္ေတြလည္း ျပတ္ကုန္ပါၿပီ။ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္အၾကာမွ Facebook မွာ ဒါေလးကို Note အျဖစ္ ျပန္ေတြ႕လိုက္ရတာမို႔ ၾကည္ႏူးစြာ ျပန္လည္တင္ဆက္လိုက္ရပါတယ္ ခ်စ္မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ ၀င္းထရံမွာ ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ က်န္ခဲ့တဲ့ အမာရြတ္ေလးမ်ားအတြက္လည္း အႏူးအၫြတ္ေတာင္းပန္လိုက္ပါရေစေတာ့။ အမာရြတ္ေတြကေပ်ာက္မွာ မဟုတ္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အမာရြတ္မ်ားမို႔ ေတာင္းပန္ရမွာ ကၽြန္ေတာ့္တာ၀န္ပဲ မဟုတ္ပါလားခင္ဗ်ာ။)