တျဖည္းျဖည္း ျမင့္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ မေလးရွားက စာနယ္ဇင္းဆရာမ အဘြားႀကီးက အလယ္က ခံုေလးမွာ သြားထိုင္ေနပါေတာ့တယ္။ (ပါသမွ် အမ်ိဳးသမီးေတြထဲမွာ သူက အသက္အႀကီးဆံုးမို႔ အဘြားႀကီးလို႔သာ ေျပာလိုက္ရတာ၊ တကယ္က သူက ကြ်န္ေတာ့္ထက္ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ ငယ္မယ္ ထင္တယ္။ ဟီး… ဟီး…) ဘယ္လို ေခၚေခၚ မရေတာ့ဘူး။ သူ႔မွာ အျမင့္ေၾကာက္တဲ့ ေရာဂါရွိပံုပဲ။

ကြ်န္ေတာ္လည္း အျမင့္ေၾကာက္ေရာဂါရွိတယ္လို႔ အတိအက် မေျပာႏိုင္ေပမယ့္ အျမင့္ကေန ေအာက္ကို ငံု႔ၾကည့္ရင္ ေပါင္ေတြ ယားလာတတ္တယ္။ ေလးထပ္၊ ငါးထပ္အျမင့္ေလာက္ကေန ေအာက္ငံု႔ၾကည့္ရင္ေတာင္ ျဖစ္တတ္တာမ်ိဳး။ အခုက်ေတာ့ ျဖစ္ဘူးဗ်။ အဆန္းပဲ။
ဓာတ္ပံုေတြ ေတာင္႐ိုက္ ေျမာက္႐ိုက္ ႐ိုက္ရတာပ။
အဲဒီ့မွာ “ေဖာ္ယူထားတဲ့ ေျမ” (reclaimed land) ဆိုတဲ့စကားကို စ ၾကားဖူးတာပဲ။ အခု ကြ်န္ေတာ္တို႔ စီးေနတဲ့ ဧရာမ ခ်ားရဟတ္ႀကီးကလည္း “ေဖာ္ယူထားတဲ့ ေျမ”ေပၚမွာ ေဆာက္ထားတာခင္ဗ်။ ပင္လယ္ျပင္ကိုျဖစ္ေစ၊ ျမစ္ျပင္ကို ျဖစ္ေစ ေျမဖို႔ယူၿပီး ေရကေန ေျမျဖစ္ေအာင္ လုပ္ထားတာကို “ေဖာ္ယူထားတဲ့ေျမ”လို႔ ေခၚပါတယ္။ ကမၻာအရပ္ရပ္မွာ အဲသလို ေဖာ္ယူထားတဲ့ ေျမေတြ ရွိပါတယ္။ နယ္သာလန္၊ အေမရိက၊ ဂ်ပန္၊ ကေနဒါ၊ ေဟာင္ေကာင္၊ မကာအို၊ ဖိလစ္ပိုင္ စတာေတြက နမူနာေတြေပါ့ဗ်ာ။ သို႔ေပမယ့္ စကၤပူရကေတာ့ နဂိုကမွ ေျမေလးက မျဖစ္ညစ္က်ယ္ေလး ရွိရွာတဲ့ ၿမိဳ႕ႏိုင္ငံေလး ျဖစ္တာမို႔ ေျမေဖာ္ယူရာမွာ အလြန္ ေက်ာ္ၾကားေပသေပါ့။

အဲေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရဟတ္ႀကီးေပၚက ၾကည့္တဲ့အခါ ပင္လယ္ထဲကို ထိုးထြက္ေနတဲ့ ေျမယာသစ္ေတြကို ျမင္ေနရပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ အဲဒီ့ေပၚက ၾကည့္ရင္ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ ၄၅ ကီလိုမီတာ (၂၈ မိုင္) ေလာက္အထိ လွမ္းျမင္ရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အင္ဒိုနီးရွားနဲ႔ မေလးရွားက ကြ်န္းေတြကိုေတာင္ လွမ္းျမင္ရဆိုပဲ။ ဒါက အခု သည္စာေရးေတာ့မွ စာဖတ္ၿပီး ေျပာတာ။ တကယ္တမ္း အဲဒါႀကီးေပၚတုန္းက မသိခဲ့ေတာ့ ကိုယ္ျမင္သေလာက္ပဲ လွမ္းၾကည့္၊ ဓာတ္ပံုေတြ ႐ိုက္ေပါ့ဗ်ာ။
စိတ္ထဲမွာေတာ့ စကၤပူရသားေတြရဲ႕ အၾကံႀကီးပံုကို ေတြးၿပီး ျပံဳးေနမိတယ္။ ေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း သူတို႔မွာက ႏိုင္ငံဆိုလို႔လည္း တျခား ျပစရာ မရွိဘူး။ သည္ၿမိဳ႕ က်ဥ္းက်ဥ္းကေလးက ႏိုင္ငံျဖစ္ေနတာ။ လက္ညိဳးထိုးျပစရာ သမိုင္းအေမြအႏွစ္ေတြ၊ ဘာေတြလည္း မည္မည္ရရက မရွိဘူး။

သည္ေမာင္ေတြက ပါးတယ္၊ နပ္တယ္။ စကၤပူရ ကိုယ္တိုင္က ႏိုင္ငံျခားသားေတြနဲ႔ ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ ႏိုင္ငံေလးျဖစ္ေနတာဆိုေတာ့ သူတို႔က ႏိုင္ငံျခားသားေတြကို “ေငြတြင္း”ေတြအျဖစ္သာ ျမင္ထားတယ္။ သူတို႔ ႏိုင္ငံထဲကို ႏိုင္ငံျခားသား မ်ားမ်ားဝင္ေလ၊ ႏိုင္ငံျခားေငြ ပိုရႏိုင္ေလဆိုတဲ့ အကြက္ကိုလည္း ေခ်ာင္းတယ္။
ႏိုင္ငံျခားသား၊ အထူးသျဖင့္ အေနာက္ႏိုင္ငံက လူေတြကမွ အားအားယားယား ကမၻာလွည့္ၿပီး ခရီးသြား သန္ၾကတာ။ ပိုက္ဆံ ရွိျခင္း၊ မရွိျခင္းနဲ႔ မဆိုင္ဘူး။ ပိုက္ဆံ မရွိတဲ့ အေနာက္တိုင္းသားကလည္း ေက်ာပိုးအိတ္ တစ္လံုးလြယ္ၿပီး ကစုတ္ကဖတ္နဲ႔ ကမၻာပတ္ခ်င္ ပတ္ေနတဲ့သူေတြ။ အဲဒီ့လို ကမၻာလွည့္ေတြကို ျမႇဴဆြယ္စရာက စကၤပူရမွာ ဘာမွ သိပ္ရွိလွတာ မဟုတ္ဘူး။ ဘန္ေကာက္တို႔၊ ကေမၻာဒီးယားတို႔၊ ျမန္မာတို႔မွာက ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္ေတြ ရွိသလို သြားၾကည့္စရာ တျခား ေနရာေတြကလည္း အမ်ားသား။ စကၤပူရမွာေတာ့ အဲဒါမ်ိဳး ဘာဆို ဘာတစ္ခုမွ မရွိဘူး။

မရွိ ဘာျဖစ္တံုး။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဖန္တီးယူမွာေပါ့ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ သည္ေမာင္ေတြက စကၤာပူေဒၚလာ သန္း ၂၄၀ တန္ သည္ခ်ားရဟတ္ႀကီးကို ေဆာက္ခ်လိုက္တာပ။ အၾကံကေတာ့ အေတာ္ႀကီးၾကေပတာပဲ။

အၾကံႀကီးတာကေတာ့ မေျပာနဲ႔၊ အဲဒီ့ ရဟတ္စီးရင္း ညစာ စားမယ္ဆိုလည္း စားလို႔ရသဗ်။ ေဈးကေတာ့ ေခါင္ကို ခိုက္လို႔။ စံုတြဲတစ္တြဲအတြက္ဆို စကၤာပူ ေဒၚလာ ၃၆၀၊ ျမန္မာေငြနဲ႔ဆို ႏွစ္သိန္းခြဲေက်ာ္ေလာက္ က်မွာပါ ခင္ဗ်။ ညစာစားရင္ေတာ့ နာရီဝက္ေလာက္နဲ႔ မၿပီးတာမို႔ ရဟတ္ကို ႏွစ္ပတ္ စီးရတယ္လို႔ သိရပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ စီးတဲ့အခ်ိန္က ေနမဝင္ေသးလို႔လားေတာ့ မသိဘူး။ အဲသလို ညစာစားဖို႔ ခင္းက်င္းထားတဲ့ အိမ္ကေလးေတြမွာ လူမရွိဘူး။ အလြတ္ျဖစ္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။

ပိုက္ဆံေပါတဲ့ အေနာက္တိုင္းသားမ်ားဆိုတာကလည္း ညစာစားတဲ့အခါ တတ္ႏိုင္သမွ် ဇာခ်ဲ႕ခ်င္ၾကတာက သဘာဝမို႔ သူတို႔ အၾကံက အေတာ္ေလး အထေျမာက္မယ့္ သေဘာရွိတယ္။ ဘယ့္ႏွယ့္ကြယ္… ရဟတ္စီးရင္း ႐ႈခင္း ေကာင္းေကာင္းကို ခံစားရင္း၊ ေျမျပင္က ေပ ၅၀ဝ ေလာက္အျမင့္မွာ ညစာ စားရတဲ့ အရသာဆိုတာလည္း ဘာပဲေျပာေျပာ၊ ထူးေတာ့ ထူးမွာ အမွန္ပဲ။

သို႔ေသာ္လည္းတဲ့ေပါ့ေလ… ေဈးႀကီးလို႔လားေတာ့ မသိဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကိုသာ ရဟတ္ေပၚ တင္ေပးလိုက္ၾကေပမယ့္ ညစာကိုေတာ့ အဲဒီ့ ရဟတ္ အေဆာက္အအံု ေအာက္ေျခ ကမ္းနားက ပင္လယ္စာဆိုင္မွာပဲ အက်အန ေကြ်းေမြးပါတယ္။

သူတို႔ ထံုးစံအတိုင္း အလွ်ံပယ္ ေကြ်းတာပါ။ ပင္လယ္စာဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အေတာ္ ကသိကေအာင့္ျဖစ္ရျပန္တယ္။ အစားသရဲဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ႀကိဳက္ကလည္း ႀကိဳက္၊ ကိုယ့္ေရာဂါနဲ႔ ကိုယ္ဆိုေတာ့ စားကလည္း မစားရဲနဲ႔ အေတာ္ ဆင္းရဲပါတယ္။ အင္း… လူစင္စစ္က ၿပိတၱာျဖစ္ေနရတဲ့ ဒုကၡပါပဲ ခ်စ္မိတ္ေဆြတို႔ရယ္။

စကၤပူရအေပၚ စကၤာပူသူရဲ႕ အျမင္

ထမင္းဝိုင္းမွာ ကြ်န္ေတာ့္ကို စကၤာပူ စေရာက္ကတည္းက ႀကိဳဆိုၿပီး အနားမွာ တစ္ခ်ိန္လံုး နီးပါးရွိေနေလတဲ့ စကၤာပူသူေလးနဲ႔ စကားလက္ဆံုက်ေနပါတယ္။ သူ႔အသက္က ၃၀ နားေလာက္ေတာ့ ကပ္ေနၿပီ ထင္တယ္။ စကၤာပူသူ တ႐ုတ္အမ်ိဳးသမီးေလးပါ။

သူက ျမန္မာႏိုင္ငံကို သံုး၊ ေလးေခါက္ ေရာက္ဖူးၿပီးသားမို႔ သူ႔ႏိုင္ငံ စကၤာပူအေၾကာင္း ေျပာတဲ့အခါ အေတာ္ေလး ႏွိမ့္ႏွိမ့္ခ်ခ် ေျပာရွာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံက ဘယ္လို ေကာင္းတာစသျဖင့္လည္း ေျပာတတ္တယ္။ အေရာင္း ျမႇင့္တင္ေရး ကြ်မ္းက်င္သူပီပီ မိတၱဗလဋီကာကို ျပာခ်၊ ဖေနာင့္နဲ႔ သက္ေစ့ေပါက္၊ အရည္က်ိဳ၊ အသက္ေအာင့္ၿပီး ေသာက္ထားတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္လည္း ေလွ်ာက္လဲခ်က္ေပးတဲ့ (အဂၤလိပ္လို plead လုပ္တဲ့) အတတ္ကို တတ္ကြ်မ္းတဲ့ ေလွ်ာက္လဲခ်က္ေပးသူ ေရွ႕ေန ပလီဒါ (pleader) ဘဝက လာတဲ့သူပဲဗ်ာ၊ ေကာင္းေကာင္း ပလီတတ္တာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္လည္း စကၤပူရႏိုင္ငံႀကီးကို ခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္ေတာ့တာေပါ့။ (တကယ္လည္း ခ်ီးမြမ္းစရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ အေနက်ပ္လို႔ မေပ်ာ္တာကေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပါ့။)

အဲဒီ့မွာ သူက ေလးေလးနက္နက္ ျပန္ေျပာတဲ့ စကားေလးက ေတာ္ေတာ္ေလး စဥ္းစားစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။

“အင္း… စကၤာပူက ငယ္တုန္း ရြယ္တုန္း လုပ္ႏိုင္ကိုင္ႏိုင္တုန္းဆိုရင္ေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ အသက္ႀကီးလို႔ အနားယူတဲ့အခါက်ရင္ေတာ့ စကၤာပူက မနိပ္လွဘူး။ လူေနမႈစရိတ္က ႀကီး၊ အားလံုးက သြားသုတ္သုတ္၊ စားသုတ္သုတ္နဲ႔ဆိုေတာ့ကာ အဲဒီ့အရြယ္က်ရင္ ေနအပ္တဲ့ အရပ္မဟုတ္တာလည္း အမွန္ပဲ”တဲ့ ခင္ဗ်။

မွန္ပါတယ္။ စကၤာပူဟာ အခုဆိုရင္ ကမၻာ့စရိတ္အႀကီးဆံုး ၿမိဳ႕စာရင္းရဲ႕ နံပါတ္ ၁၀ မွာ ရွိပါတယ္။ အာရွတိုက္မွာဆိုရင္ေတာ့ နံပါတ္ သံုးမွာ ရွိပါတယ္။ သူ႔ေရွ႕မွာ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ တိုက်ိဳနဲ႔ အိုဆာကာၿမိဳ႕ေတြပဲ ရွိေတာ့တယ္။

လူေနမႈဘဝေတြကလည္း သူ ေျပာသလို တကယ့္ စားသုတ္သုတ္၊ သြားသုတ္သုတ္ႏိုင္လြန္းတယ္။

အိမ္ေထာင္မရွိေသးတဲ့ မိန္းမရြယ္ေလးတစ္ေယာက္ေပမယ့္ သူ႔ဘဝအျမင္၊ သူ႔ႏိုင္ငံအေပၚ သူျမင္ပံုေလးက သူ႔မွာ အေျမာ္အျမင္ မေသးလွေၾကာင္း ျပဆိုေနပါတယ္။ ေအးေလ… အေျမာ္အျမင္ႀကီးမားသူမ်ား တည္ေဆာက္ထားတဲ့ လူ႔ေဘာင္မွာ လူျဖစ္လာရသူေပပဲကိုး။

ကြ်န္ေတာ္ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ျဖစ္သြားရပါတယ္။

စားလို႔ ေသာက္လို႔ၿပီးေတာ့ ကမ္းနားကို ဆင္း၊ ေဆးလိပ္ဖြာ။ အင္ဒိုနီးရွားက စာနယ္ဇင္းဆရာေလးက လိုက္လာကာ ေဆးလိပ္ေသာက္ရင္း ဓာတ္ပံုေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္႐ိုက္။

ၿပီးေတာ့ လိုက္ပို႔သူေတြထဲက တခ်ိဳ႕က ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ေလေပးေျဖာင့္ေနတဲ့ စကၤာပူသူကလည္း အၿပီးႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ရက္မနက္မွာ သူ ကြ်န္ေတာ့္ကို လိုက္ပို႔ႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူးတဲ့။ သို႔ေသာ္ နက္ျဖန္ညမွာ ညစာစားဖို႔ အေဖာ္မရွိရင္ေတာ့ သူ႔ဆီ တယ္လီဖုန္းသာ လွမ္းဆက္လိုက္ပါ။ သူနဲ႔ အတူ စားတာေပါ့တဲ့။

ဟုတ္ကဲ့၊ လိုအပ္ရင္ ဆက္သြယ္လိုက္ပါ့မယ္။ ျမန္မာျပည္ကို လာရင္လည္း ကြ်န္ေတာ့္ကို အသိေပးပါ၊ ကြ်န္ေတာ္ ေန႔လည္စာ လိုက္ေကြ်းပါ့မယ္ ဘာညာေပါ့ဗ်ာ။
သည္လိုနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ဟိုတယ္ ျပန္ေရာက္ေပါ့။ တစ္ညတာ ဇာတ္လမ္းဆံုးေလၿပီလို႔ ေအာက္ေမ့ရေတာ့မွာပ။

က်မ္းကိုး     http://en.wikipedia.org/

(ဓာတ္ပံုေတြက လြဲရင္ ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ ဒီဇင္ဘာ ၁ ရက္ [ယေန႔] ထုတ္ ေဒ၀ီဂ်ာနယ္မွာ ေဖာ္ျပပါရိွတဲ့အတိုင္းေလးပါပဲ။)