ကြယ္ တာ    ၾကာ ေပ မယ့္    ဘယ္ ခါ    ေမ့ ႏိုင္ လိမ့္

“၀င္းဦး” ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ထဲ ၀င္လာတာ လူမွန္း သိကတည္းက ျဖစ္သည္။ သူ႔သီခ်င္းသံေတြက အရင္၀င္လာတာ ျဖစ္လိမ့္မည္ ထင္သည္။ အိုး… ေမဘရဏီလို… ေငြပန္းခ်ီေတာင္ လက္မိႈင္ခ်ရသကိုး… မမမိုး… ၀ိုး၀ို႔၀ို ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ သူ႔ေခတ္မွာ လူျဖစ္လာတာဟု ဆိုရမလား မသိေပ။ ကေလးဆိုေတာ့ ၀င္းဦးကား ၾကည့္ဖူးသလား၊ မၾကည့္ဖူးသလားလည္း မမွတ္မိ။ သီခ်င္းကေတာ့ ငယ္ငယ္ကတည္းက ၀ါသနာပါၿပီး တေၾကာ္ေၾကာ္ ဆိုေနတတ္ေပရာ မမမိုး ၀ိုး၀ို႔၀ိုကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ စြဲခဲ့တာ မွတ္မိေနပါသည္။

ေနာက္ထပ္ မွတ္မိတာ တစ္ခုရိွေသးသည္။ အဲဒါက ေမေမ လစဥ္ ၀ယ္ဖတ္ေသာ ႐ႈမ၀ မဂၢဇင္းထဲက ၀င္းဦး၏ ၀ထၳဳတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္ခဲ့ဖူးတာျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ၆ ႏွစ္လား၊ ၇ ႏွစ္လားေတာ့ မသိ။ သို႔ေသာ္ ၆ ႏွစ္၊ ၇ ႏွစ္အရြယ္ ကေလးတစ္ေယာက္အဖို႔ ၀ထၳဳကို နားမလည္ႏိုင္ မခံစားတတ္ႏိုင္ေသးေခ်။ အဲေတာ့လည္း ၀င္းဦးသည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ၀ိုး၀ို႔၀ိုသာ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ၀ိုး၀ို႔၀ိုသာ မကပါ။ “မီးပံုပြဲမွာ စုကာ ေ၀းကာ အေပါင္းအေဖာ္မ်ားနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္”ေတြေရာ၊ “ေမခင္ ကၽြန္ေတာ့္အခ်စ္ေတာ္ ဟိုင္း… ဟိုင္…”ေတြ အပါအ၀င္ သူ႔သီခ်င္းေပါင္းမ်ားစြာကို ႏႈတ္တက္ရြရြ ဆိုတတ္ခဲ့ပါသည္။

မွတ္မွတ္ရရကေတာ့ ၁၀ ႏွစ္သားမွာ ျဖစ္သည္။ အဲေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မႏၲေလးသို႔ ေရာက္ေနေလၿပီ။ ၀င္းဦး၏ တိမ္လႊာမို႔မို႔လြင္ ပိုစတာႀကီးမ်ားက တစ္ၿမိဳ႕လံုးကို မင္းမူထားသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာင္းၾကက္ေျခနီအသင္းႏွင့္ ဘင္ခရာ အသင္းကို ၀င္သည္။ အဲတုန္းက ၾကက္ေျခနီမွာေရာ ဘင္ခရာမွာပါ ၀တ္စံုအျဖဴ အထက္ေအာက္ ဆင္တူ ၀တ္ရသည္။ ဒါကို သေဘာက်သျဖင့္ အသင္းမ်ားသို႔ ၀င္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ၀မ္းတြင္း႐ူးဟု ထိုေခတ္က လူတကာ သေရာ္ေလ့ရိွေသာ ၀င္းဦး႐ူး ေရာဂါပိုး စ၀င္ျခင္းပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။

၁၁ ႏွစ္သားမွာ ရန္ကုန္ေရာက္လာၿပီ။ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္။ ၀င္းဦး အရိွန္တက္လို႔ အေကာင္းဆံုး အခ်ိန္ပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ သူ႔ပံုေတြ ပါေသာ စာေစာင္ မဂၢဇင္းေတြ ၾကည့္ရတာ အေမာ၊ သူ႔ကားဆိုလည္း ၾကည့္ခ်င္မိရတာ အေမာ။ သူ႔သီခ်င္းဆိုလည္း လိုက္ဆိုရတာ အေမာပင္။

ကၽြန္ေတာ္ ၁၃ ႏွစ္သားမွာ သူ အကယ္ဒမီ ရသည္။ မႈန္ေရႊရည္။ မႈန္ေရႊရည္ထဲက သီခ်င္းေတြ တစ္ပုဒ္မက်န္ ကၽြန္ေတာ္ အကုန္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ပင္ကိုသံကလည္း သူ႔လိုပင္ အသံလံုးႀကီးေသာ ဘယ္သံျဖစ္ေပရာ သူ႔အသံႏွင့္ တစ္ထပ္တည္း တူေအာင္ တုၿပီး ဆိုရတာကိုပင္ အရသာရိွေနသည္။ အေဖက ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းတြင္း႐ူးေနတာကို သိသည္။ သည္ေတာ့ ၀င္းဦး၏ အားက်စရာ တျခား အရည္အခ်င္းေတြကို ေျပာျပသည္။ သူ အဂၤလိပ္စာ တတ္တာ၊ သူ ပညာတတ္ၿပီးမွ အဆိုေတာ္ မင္းသား လုပ္တာမ်ားကိုပင္ ျဖစ္သည္။

မွတ္မိေနတာ တစ္ခု ရိွေသးသည္။ accident ကို ၀င္းဦး အသံထြက္တာ။ ၀င္းဦး႐ူးေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ၀င္းဦး သီခ်င္းမွန္သမွ် မလြတ္တမ္း နားေထာင္တတ္သလို သူ႔သီခ်င္းအေတာ္မ်ားမ်ားကိုလည္း (ယေန႔ထက္တိုင္) အလြတ္ရသည္။ သူ႔ အသံႏွင့္ လာေသာ ေရဒီယို အသံလႊင့္ဇာတ္လမ္းမ်ားကိုဆိုလည္း တခုတ္တရ နားဆင္သည္။ ထိုအထဲမွာမွ အဂၤလိပ္ပိုင္း အစီအစဥ္မွာလည္း သူက အသံလႊင့္ဇာတ္လမ္းမွာ အသံျဖင့္ သ႐ုပ္ေဆာင္ဖူးသည္။ ယင္းအသံလႊင့္ဇာတ္လမ္းတြင္ ၀င္းဦးက “အက္(ခ္)ဆစ္ဒင့္(ထ္)”ဟု ပီပီသသ ထြက္သြားတာကို မွတ္မိေနျခင္းျဖစ္သည္။ တစ္ေလွ်ာက္လံုး အက္ဆီးဒယ့္(န္)ဟု ထြက္လာခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ့္အသံထြက္အတြက္ သူက အမွန္ကို ျပေပးေသာ ၾကားဆရာ ျဖစ္ေလသည္။

ကိုးတန္း ဆယ္တန္းမွာေတာ့ စာေတြ ေကာင္းေကာင္း ဖတ္တတ္ေလၿပီ။ ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္ေနထိုင္ရာႏွင့္ မေ၀းလွေသာ ေနရာမွ စာအုပ္ဆိုင္ေလးမွာ စာအုပ္စံုလွသည္။ နာမည္ေက်ာ္ စာေရးဆရာတိုင္း၏ စာအုပ္မ်ား တစ္အုပ္မက်န္ ရိွေနတတ္သည္။ သည္ေတာ့ ၀င္းဦးကို ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ၿပီ။ သူ႔စာအုပ္ေတြ တစ္အုပ္မက်န္ ဖတ္သည္။ အဲေတာ့လည္း သူ႔အေရးအသား၊ ဇာတ္ဖြဲ႕ပံုမ်ားကို သေဘာက်လို႔ မဆံုးႏိုင္ျပန္ေတာ့ေပ။

ထိုစဥ္က ၀င္းဦးမွာ တိုက္ခန္းေတြ ရိွသည္။ လြစၥလမ္းဟု ထိုစဥ္က ေခၚေသာ ယခု ဆိပ္ကမ္းသာလမ္းမွာ တစ္ခန္း၊ ဘားလမ္းဟု ေခၚေသာ မဟာဗႏၵဳလ ပန္းျခံလမ္းမွာ တစ္ခန္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲမွာ ေနသည္မို႔ ထိုလမ္းမ်ားမွ ျဖတ္တိုင္း ၀င္းဦးကို ေတြ႕ရႏိုးႏွင့္ ၾကည့္ရတာလည္း အေမာသား။ သူ႔ အမိုးဖြင့္ ၿပိဳင္ကား နီနီေလးျမင္လွ်င္လည္း အူယားဖားယား ၾကည့္မိသည္။ ကားနံပါတ္ေတာင္ မွတ္မိေနပါေသးသည္။ စ-၅၆၇၁ ခင္ဗ်။ ႏႈတ္ခမ္းေမြးႏွင့္ အသားျဖဴျဖဴ မင္းသားႀကီးကိုကား ရိပ္ခနဲသာ ျမင္လိုက္ရသည္ခ်ည္းပင္။

ထိုေခတ္က ကားေဟာင္းေတြကို ႐ံုျပန္ျပန္တင္သည့္ အေလ့ ရိွသည္။ ၀င္းဦးကားသာဆိုလွ်င္ ဘယ္ေလာက္ ေဟာင္းေဟာင္း၊ ဘယ္ႏွႀကိမ္ျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ အမိအရ ျပန္ၾကည့္ေနမိခဲ့စျမဲပင္။

၀င္းဦး စာအုပ္အေဟာင္းေတြဆိုလည္း စာအုပ္ေစ်းပြဲေတာ္တိုင္းမွာ လိုက္ရွာသည္။ ေတြ႕သမွ် ၀ယ္ထားသည္။ ရွာရွာေဖြေဖြ ျပား-၆၀ တန္ ၀င္းဦး အခ်စ္၀တၳဳတစ္အုပ္ပင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရိွေနသည္။ အင္တာနက္ေခတ္မွာလည္း ၀င္းဦး သီခ်င္းေတြ လုိက္စုေနတာ အပုဒ္ ၇၀ နီးပါး ရခဲ့ေလၿပီ။

အားလံုးခ်ဳပ္လိုက္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ တစ္ဘ၀လံုးကို ၀င္းဦးက အႀကီးအက်ယ္ လႊမ္းမိုးထားခဲ့ပါသည္။ ယုတ္စြအဆံုး အမိုးဖြင့္ ၿပိဳင္ကား စီးခ်င္ေသာ ေရာဂါအထိ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အႀကီးအက်ယ္ ရိွပါသည္။ အကႌ်အျဖဴ၊ ေဘာင္းဘီအျဖဴ၊ ဖိနပ္အျဖဴ ၀တ္ခ်င္ေသာ ေရာဂါကလည္း မေသးေခ်။ လစ္ရင္ လစ္သလို ၀တ္ေနမိဆဲျဖစ္ပါသည္။ ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ ေမလမွာ က်င္းပေသာ ေရႊအျမဳေတ စာေပဆုေပးပြဲမွာ အခမ္းအနားမွဴး လုပ္စဥ္ကေတာင္ ၀တ္လိုက္ေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ေျပာပံုဆိုလက္၊ ကၽြန္ေတာ့္ ေရးပံုသားပံု၊ ကၽြန္ေတာ့္အ၀တ္အစားေတြမွာ ေတာ္ေတာ္ သိသာေနပါသည္။ အထင္ရွားဆံုးကား ကၽြန္ေတာ့္ တစ္ပုဒ္တည္းေသာ လံုးခ်င္း ၀တၳဳမွာ ၀င္းဦး၏ “မိန္းမလွ အမုန္း”ႏွင့္ မထင္မွတ္ဘဲ သြားဆင္ေနျခင္းပင္တည္း။ (သူ႔ေလာက္ ေကာင္းဖို႔ေနေနသာသာ သူ႔ေျခဖ်ားပင္ မမီဟု ကၽြန္ေတာ့္၀တၳဳကို ဆရာေမာင္၀ဏၰက ေထာမနာျပဳဖူးပါသည္။)

သို႔ေသာ္ ထို၀င္းဦးကို သူ အသက္ရွင္စဥ္အခါက တစ္ခါမွ် လူခ်င္း မေတြ႕ခဲ့ဖူးပါ။ သူ႔ စႏၵာမဂၢဇင္းသို႔မူ စာမူေလးေတြ ပို႔ခဲ့ဖူးပါသည္။ တစ္ခါမွ် အေရြးမခံခဲ့ရေခ်။

စာတည္းစားပြဲ အဆင့္ဆင့္ကို ျဖတ္သန္းလ်က္ စာေပလမ္းေပၚသို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ရိွစအခ်ိန္မွာေတာ့ ၀င္းဦးတစ္ေယာက္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ယူၾကံဳးမရ။ ေနမယ္ဆို ေကာင္းေကာင္း ေနႏိုင္ေသးေသာ အရြယ္ျဖစ္သည္။ လုပ္စရာေတြလည္း အမ်ားႀကီး လုပ္ႏိုင္ေသးသည္။ ထိုအရြယ္မွာ သူ ကြယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မဆည္ႏိုင္၊ မေျဖႏိုင္။

ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔ကို လြမ္းလြမ္းႏွင့္ ၀င္းဦးသုေတသန လုပ္ၿပီး မေဟသီမွာ ေရးျဖစ္ခဲ့သည္။ ၀င္းဦး၏ မိသားစု၀င္ တခ်ိဳ႕၊ ၀င္းဦး၏ လုပ္ေဖာ္ ကိုင္ဖက္တခ်ိဳ႕ကို ေတြ႕ဆံု ေမးျမန္းကာ ျပန္လည္တင္ျပျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ခက္တာက အမွန္ကို ေျပာရန္ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက ၀န္ေလးေနၾကျခင္းပင္။ ခပ္ဖြဖြသာ ေျပာခဲ့ၾကသျဖင့္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေကာက္ေၾကာင္းကိုသာ ရသည္။

သူ႔အေမဘက္က အဘိုးက အဂၤလိပ္စစ္တပ္က ဆရာ၀န္ႀကီး ကာနယ္(လ္) ဘခက္၊ သူ႔အေမက မင္နီဘခက္၊ စႏၵယားအတီးေကာင္းကာ စီးကရက္ႀကိဳက္သူ၊ သူ႔အေမႏွင့္ သူ႔အေဖတို႔ ကြဲေတာ့ သူတို႔ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမတစ္ေတြက မေအနဲ႔ က်န္ခဲ့ၾကတာ၊ ၀ါးခ်က္ကို စစ္ေျပးေတာ့ သူ႔အေမ မမာေတာ့တာ၊ သည္အခ်ိန္မွာ သူ႔အေဖနဲ႔ သူ႔မိေထြးတို႔ကလည္း ၀ါးခ်က္ကိုပဲ ေျပးလာၾကရာက ျပန္ဆံုၾကတာ၊ သူ႔အေမကြယ္ေတာ့ ဖေအနဲ႔ ျပန္ေပါင္းစည္းရတာ၊ ေခ်ာင္တစ္ေခ်ာင္မွာ ကုပ္ၿပီး စာအုပ္နဲ႔ မ်က္ႏွာ မခြာတမ္းဖတ္တာ၊ ၁၅ ႏွစ္နဲ႔ ဆယ္တန္းေအာင္တာ၊ တကၠသိုလ္တက္ခ်ိန္အထိ လူဗလံေလး၊ ပိန္ေညႇာ္ေညႇာ္နဲ႔၊ တကၠသိုလ္က အလွပေဂးကို ခ်စ္ေရးဆိုရာမွာ ဟိုက နင့္လို ကႏြဲ႕ကလ်နဲ႔ ဗလံေလးကဆိုၿပီး ေျပာထည့္လိုက္တာမို႔ စိတ္နာၿပီး စစ္ထဲ ၀င္သြား၊ အေလးမ၊ အားကစားလုပ္ရင္း သူ႔ကိုယ္ခႏၵာကို ေမြးျမဴခဲ့တာ၊ အဲဒီ့ဘ၀က ဇာတ္လမ္းစံု၊ သူႀကိဳက္ခဲ့ဖူးတဲ့ အဆိုေတာ္ တစ္ေယာက္၊ ၾသစေၾတးလ်မွာ ပညာသင္သြားခဲ့တာ၊ ျပန္လာေတာ့ ေမြးပြ ေခြးေလးတစ္ေကာင္ပါလာတာ၊ ၀င္ဒါမီယာ အသံလႊင့္႐ံုမွာ သူ သေဘာက်တဲ့ အဆိုေတာ္ သီဆိုေနေတာ့ သြားၿပီး ေခြးလက္ေဆာင္ ေပးခဲ့တာ၊ ႐ႈမ၀မဂၢဇင္းတိုက္သို႔ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ျဖင့္ ေပါက္ခ်လာတတ္ေသာ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးႏွင့္ စာေရးဆရာ ကိုလူေခ်ာ၊ သူ႐ုပ္ရွင္ထဲ ေရာက္လာပံု၊ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္လာခ်ိန္မွာ တစ္သက္လံုး အေနအထိုင္ စည္းမရိွတဲ့ လူတစ္ေယာက္က သူ႔ကို ဇာတ္သြင္းခဲ့တာ၊ သူအတိုက္အခိုက္ခံရပံု မ်ိဳးစံု၊ သူ ဘာသာေျပာင္းျခင္း အေၾကာင္းရင္း၊ မႈန္ေရႊရည္ထဲက စ႐ိုက္နဲ႔ သူ၊ သူက တစ္ဖက္သားေတြကို သူ႔နည္းနဲ႔သူ ျပန္ႏွိပ္ကြပ္ခဲ့တာ၊ သူ႔ကို စာမ်က္ႏွာေပၚကေန တိုက္ခိုက္သူေတြ သူတိုက္တဲ့ အရက္ေကာင္းကို ေသာက္ကာ သူေသေတာ့ သူ႔ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႕ေတြ ေရးကုန္ခဲ့ၾကတာ…. အို… ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေကာက္ေၾကာင္းေပမင့္ အမ်ားႀကီးကို သိခြင့္ရခဲ့ပါသည္။

ထိုအထဲမွာမွ သူ႔ အႏုပညာ လုပ္ကြက္လွလွေလးေတြ၊ အႏုပညာအား ေကာင္းပံုေတြ၊ သင္ယူမွတ္သားမႈ ျမန္ဆန္ပံုေတြကိုလည္း သိခြင့္ရလိုက္တာ တစ္ပံုတစ္မ။

အားလံုးခ်ဳပ္လိုက္လွ်င္မူ သူမတူေအာင္ ထူးျခားေသာ ပါရမီရွင္တစ္ဦးဟုသာ ဆိုရန္ ရိွေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ မွတ္တမ္းမွတ္ရာကား မ်ားမ်ားစားစား မက်န္ႏိုင္ေတာ့ေခ်။ ၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းသည္မွာ သူ႔႐ုပ္ရွင္ကား အမ်ားအျပားအနက္မွ တခ်ိဳ႕တေလသာ က်န္ရစ္ေတာ့ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ မႈန္ေရႊရည္၊ ေမာင္တို႔ ခ်ယ္ရီေျမ၊ ေဆာင္းတစ္ည၀ယ္၊ ေက်ာက္မဲ အက်ဥ္းသား၊ သစၥာတူၿပိဳင္၊ တိမ္လႊာမို႔မို႔လြင္၊ ခ်စ္သူေရြးမယ္ ခ်စ္၀ဲလည္၊ မုန္းပါတယ္ ေမာင့္ကို၊ တစ္ေက်ာ့ႏွစ္ေက်ာ့ ေတးကိုသီတို႔ေလာက္သာ ရိွေတာ့မည္ ထင္သည္။ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ေနခ်င္တယ္၊ ခ်စ္ေသာ ေမာင္ေမာင္၊ ေမာင္ေမာင္နဲ႔ သိဂႌ၊ မုန္းတစ္လွည့္ ျပံဳးတစ္လွည့္၊ သိၾကားေစ သက္ေသၫြန္း၊ ပိေတာက္ရိပ္၀ယ္၊ ႏွင္းေပ်ာက္တဲ့ ေႏြ၊ ေဆာင္းအိပ္မက္တို႔ဆိုရင္ ဘယ္ေတြ ေရာက္သြားရွာေလၿပီလဲ မသိ။

ထို႔ထက္ ၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းသည္ကား စာေရး အင္မတန္ ေကာင္းေသာ အတုယူထိုက္ေသာ သူ႔စာမ်ားကို ေႏွာင္းလူတို႔ ဖတ္ခြင့္ၾကံဳရန္ ခက္ခဲေနျခင္းပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။ ၀င္းဦးကို အေတာ္မ်ားမ်ားက ဇာတ္လိုက္မင္းသား၊ အဆိုေတာ္အျဖစ္သာ သိထားၾကပါသည္။ စာေရးဆရာ ၀င္းဦးအျဖစ္ လူငယ္ေတြဆိုလွ်င္ မသိၾကေတာ့ပါ။ အမွန္က ၀င္းဦး၏ အႏုပညာ ခရီးအစသည္ စာေရးဆရာ ဘ၀သာျဖစ္ပါသည္။ မင္းသား ၀င္းဦးျဖစ္ၿပီးမွ စာအုပ္ထုတ္စားသည္မ်ိဳး မဟုတ္မူဘဲ စာေရးဆရာအျဖစ္ ခိုင္ခိုင္မာမာ ေအာင္ျမင္ၿပီးမွ ႐ုပ္ရွင္နယ္ထဲသို႔ ေရာက္လာကာ ႐ုပ္ရွင္မွာ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္သြားသူသာ ျဖစ္ေလသည္။

လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀၊ ၀င္းဦးကြယ္လြန္ၿပီးစတြင္ ဆရာ၀င္းေဖ (စာေပနယ္တြင္ ဇင္ႏိုးၾကဴး ၀ါဒဟု တြင္က်ယ္ေစခဲ့ရာတြင္ ပါ၀င္သူ တစ္ဦးျဖစ္သည့္ ဆရာျမဇင္။ က်န္သူမ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ့္ အဂၤလိပ္စာဆရာ ေမာင္သာႏိုးႏွင့္ ဆရာမင္းလွွၫြန္႔ၾကဴးတို႔ ျဖစ္ပါသည္။ ဤကား စကားခ်ပ္)ႏွင့္ ဧည့္ခံပြဲတစ္ပြဲတြင္ ဆံုခဲ့ဖူးသည္။ ဆရာ ၀င္းေဖႏွင့္ ၀င္းဦး၏ စာေပလက္ရာမ်ားအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ရာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ ၾသဇာက တင့္တယ္အေပၚမွာ သက္၊ တင့္တယ္၏ ၾသဇာက ၀င္းဦးအေပၚမွာ သက္ခဲ့သည္ မွန္ေသာ္လည္း ၀င္းဦး၏ စကားေျပေရးဟန္မွာ ကိုယ္ပိုင္ဟန္ရိွသျဖင့္ stylist ဟု ေခၚဆိုႏိုင္ေၾကာင္း ဆရာ၀င္းေဖက အလြတ္သေဘာ ေျပာခဲ့ဖူးပါသည္။

၀င္းဦး၏ စာေပလက္ရာမ်ားမွာ ေႏွာင္းလူတို႔အတြက္ အမွန္ တကယ္ အတုယူဖြယ္၊ နည္းနာယူဖြယ္ စကားေျပလက္ရာမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာစာကို ႏိႈက္ႏိႈက္ခၽြတ္ခၽြတ္ ဖတ္ထားသလို ႏိုင္ငံတကာ စာေပကိုလည္း အထိုက္အေလ်ာက္ အဖတ္အ႐ႈမ်ားသူ တစ္ဦး ျဖစ္သည့္ အားေလ်ာ္စြာ သူ႔စာေလးေတြမွာ ေတြးစရာ တစ္ပံုတစ္ပင္ ပါ၀င္ေနခဲ့ဖူးသည္မွာလည္း ဧကန္ပင္။

သူ႔စာေတြကို အမ်ားျပည္သူ ေႏွာင္းလူ ေခတ္လူငယ္မ်ား ဖတ္ျဖစ္ေစခ်င္ေသာ ေစတနာႏွင့္ ထုတ္ေ၀ခြင့္ရရန္ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးပမ္းဖူးပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔စာမ်ားအပါအ၀င္ သူ႔အႏုပညာအရပ္ရပ္ကို ဆက္ခံသူကမူ ဒါေတြႏွင့္ ေ၀းလြန္းလွသည္။ သူ႔ကို အဆိုေတာ္ မင္းသား တစ္ဦးအျဖစ္ အ႐ူးအမူး ခ်စ္ခဲ့သည္က လြဲ၍ သူ႔တန္ဖိုးကိုလည္း သတိမမူ၊ သူ႔အႏုပညာအေမြမ်ားကိုလည္း လက္ဆင့္ကမ္းဖို႔ စိတ္ကူးမရ ျဖစ္ေနေပရာ သူ႔စာေတြကို လူအမ်ား ဖတ္ရဖို႔ ခဲယဥ္းေနပါေလေတာ့သည္။

သို႔ေသာ္… ယေန႔ကာလ နည္းပညာေခတ္၊ သတင္းအခ်က္အလက္ေခတ္ႀကီးမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေရာင္ျခည္က သန္းလာပါေလၿပီ။ သူ႔စာေတြကို အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ အပင္ပန္းခံ တင္ဖို႔သာ လိုသည္။ ပင့္ကူအိမ္မွတ္တမ္းဟု ေခၚေသာ ႏိုင္ငံတကာ ဆက္သြယ္ေရး ကြန္ရက္ေပၚမွ မွတ္တမ္းစာမ်က္ႏွာတစ္ခုကို ဖြင့္လွစ္ရန္မွာ ဘာမွ ခက္ခက္ခဲခဲ မဟုတ္လွေခ်။ ထိုစာမ်က္ႏွာေပၚ အပင္ပန္းခံၿပီး တင္မည့္သူ တစ္ေယာက္မွ် ေပၚလာလွ်င္ပင္ ၀င္းဦး၏ လက္ရာမြန္မ်ားကို လူငယ္ ပရိသတ္ ရွာေဖြ ဖတ္႐ႈႏိုင္ေတာ့မည္မွာ မလြဲပါတည္း။

ထိုနည္းျဖင့္ပင္ တစ္ႏွစ္မွ်အတြင္း ၀င္းဦး၏ သီခ်င္းေပါင္း ၇၀ ေက်ာ္ကို ကၽြန္ေတာ္ စုႏိုင္ခဲ့ၿပီျဖစ္ေပရာ မေ၀းေသာကာလမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ေသာ၊ ေလးစားေသာ၊ အားက်ေသာ စာေရးဆရာ ၀င္းဦး၏ စာမ်ားကို ဖတ္႐ႈႏိုင္ေတာ့မည္ဟု မမွိတ္မသံု ယံုၾကည္ေနမိရပါေတာ့သတည္း။

(၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၁၄ ရက္မွာ ကြယ္လြန္တိမ္းပါးခဲ့ေသာ အႏုပညာရွင္ ၀င္းဦး ကြယ္လြန္ျခင္း ၂၂ ႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရ)

အားလံုးေတြးဆ ဆင္ျခင္ၾကည့္ႏိုင္ၾကပါေစ

ဆူဒိုနင္

(ရန္ကုန္ – ၁၀၁၂၁၀)