အမွတ္တရ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၅

၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၅ ရက္ အဂၤါေန႔ဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အမွတ္တရ ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။

ေန႔ခင္းက လွ်ပ္စစ္မီးဖိုတစ္လံုး ၀ယ္ဖို႔ ဇနီးသည္က ေျပာတာနဲ႔ အိမ္နဲ႔ နီးတဲ့ ရန္ကင္း ဆယ္(န္)ထာက ဆစ္ထီးမာ့(ထ္)ကို ေရာက္သြားတယ္။ မီးဖိုကို ေရြးခ်ယ္ စမ္းသပ္ၿပီး ၀ယ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ကာ ေငြရွင္းမယ္လုပ္ေတာ့ ေငြလက္ခံတဲ့ စားပြဲငယ္ေလးမွာ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕က တစ္ဦးက အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ သီလရင္တစ္ပါး ျဖစ္ေနပါတယ္။ သီလရင္က ေငြရွင္းဖို႔ ေစာင့္ေနရင္းက သူ႔ေနာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမင္သြားေတာ့ “စာေရးဆရာ အတၱေက်ာ္ မဟုတ္လား”တဲ့။ ဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္လင့္ မထားတဲ့ ေနရာမွာ ဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားသူ တစ္ဦးဆီက သည္လို ေမးခြန္းမ်ိဳးကို ၾကားလိုက္ရေတာ့ အံ့အားသင့္သြားခဲ့ရသလို ၾကည္ႏူးသြားတာကိုလဲ ၀န္ခံပါတယ္။

ခက္တာက သီလရင္ကို ဘယ္လို နာမ္စားနဲ႔ စကားေျပာရမွန္း မႏၲေလးသား ကၽြန္ေတာ္ မသိေတာ့တာပါပဲ။ တင္ပါ့လို႔ပဲ ေျပာရတာပ။ သို႔ေသာ္ ဘုရားဆိုတာလည္း ထည့္လို႔ မျဖစ္မွန္း သိေနေတာ့ အေတာ္ ခက္တယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း တပည့္ေတာ္လို႔ ေျပာရမလား၊ မေျပာရဘူးလား မသိဘူး။ ဆရာေလးက ကၽြန္ေတာ့္စာအုပ္ေတြကို ဖတ္႐ံုမက ခင္မင္သူေတြကို လက္ေဆာင္ ၀ယ္ေပးျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းေတြ ဆက္မိန္႔ပါေသးတယ္။ စာအုပ္နာမည္ေတြလည္း ရြတ္ျပသြားေလရဲ႕။

ၾကည္ႏူးစြာ အိမ္ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ စာတစ္ထပ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆီးႀကိဳေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ စာတိုက္ေသတၱာ သတ္သတ္ လုပ္ထားတာ ရိွတယ္။ ပရိသတ္က ဆက္သြယ္ခ်င္ရင္ လြယ္ကူ အဆင္ေျပေအာင္ စီစဥ္ထားတာပါ။ စာတိုက္ေသတၱာကို ကၽြန္ေတာ့္ စာအုပ္တိုက္ ၀န္ထမ္းက ရန္ကုန္စာတိုက္ႀကီးဘက္ ေရာက္တာနဲ႔ လမ္းၾကံဳလို႔ ၀င္ဖြင့္လာခဲ့ပံု ရပါတယ္။

အဲဒီ့ထဲက စာတစ္ေစာင္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းေနျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို “မင္း”ဆိုတဲ့ နာမ္စားနဲ႔ တရင္းတႏီွး ေရးထားတဲ့ မႏၲေလးက “အဘြား”တစ္ေယာက္ရဲ႕ စာတစ္ေစာင္ပါပဲ။ သူ႔စာ အသြားအလာ၊ သတ္ပံုနဲ႔၊ လက္ေရး ခပ္ေသာ့ေသာ့တို႔ေၾကာင့္ အဲဒီ့အဘြားဟာ ကၽြန္ေတာ့္ အေမ အရြယ္၊ အသက္ ၈၀ ပတ္၀န္းက်င္ေလာက္ စာဖတ္နာသူ အေမႀကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္မယ္လို႔ မွန္းဆမိရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းေနတဲ့ အဲဒီ့ အဘြားရဲ႕ စာေလးကိုလည္း မူရင္း သူ႔သတ္ပံုမ်ားအတိုင္း အစအဆံုး ျပန္လည္ ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။

အဲဒီ့စာကို ေခါင္းစဥ္တပ္ရရင္ေတာ့ “ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးႀကီး ေသသင့္ပါတယ္”လို႔ ျဖစ္သြားမလားပဲခင္ဗ်။

သို႔

အတၱေက်ာ္

မွ

ေဒၚတင္တင္ရီ

မႏၲေလးၿမိဳ႕

ေန႔စြဲ ၁၁၊ ၁၊ ၂၀၁၁

ေက်းဇူးတင္လွစြာျဖင့္

ဒီေန႔မွာ အဖြားစိတ္ေတြ တစ္ခါမွ မျဖစ္စဖူး အထူးပဲ ေလးေနခဲ့တယ္။ ေလာကႀကီးထဲမွာ ေနရတာကို ဘာမွ အဓိပၸာယ္မရိွသလိုလဲ ခံစားေနခဲ့မိတယ္။

အဲဒီလိုျဖစ္ေနတံုးမွာဘဲ အဖြားရဲ႕ သၼီး အငယ္ဆံုးေလးေရာက္လာၿပီး မင္းရဲ႕ “မဖတ္ၾကည့္နဲ႔ေနာ္”ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကေလး လာေပးတယ္။ (အေမ… သူမ်ားဆီက ငွားလာတာတဲ့။ ဘတ္ၿပီးရင္လဲ သူ႔စာအုပ္ထဲမွာ ပါတဲ့အတိုင္း စာျပန္ေရးလိုက္ပါအံုး)လို႔ ေျပာသြားတယ္။

ဒါနဲ႔ သၼီးငယ္ေလး ျပန္သြားၿပီးမွ စိတ္မပါ့တပါနဲ႔ဘဲ မင္း စာအုပ္ကို စဘတ္မိတယ္။ ဘတ္ရင္း၊ ဘတ္ရင္းနဲ႔ ျပံဳးလာမိတယ္။ ေနာက္ အသံမထြက္ပဲ ရီခဲ့တယ္။ ေနာက္ သစ္ကုလားအုပ္ေတြ ကာရာအိုေကဆိုတာ ျမင္လိုက္ရေတာ့ အသံထြက္ၿပီး တစ္ေယာက္တည္း ရယ္မိတယ္။ ေစာေစာက စိတ္ညစ္၊ ၀မ္းနည္းေနခဲ့တာေတြ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ ကိုယ္ဘတ္ၿပီးေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ လက္ဆင့္ကမ္းျခင္စိတ္ ျဖစ္ေပၚလာတယ္။ ခက္တာက အနားရိွတဲ့လူေတြက သိပ္မအားက်ဘူး။ စာဖတ္ခ်ိန္လည္း သိတ္ မေပးႏိုင္ၾကဘူး။ ၀ါသနာလဲ သိတ္မပါၾကဘဲ အားရင္ ျမန္မာ ဟာသေခြေတြေလာက္ပဲ ငွားၿပီး တစ္အိမ္လံုး ၾကည့္ေလ့ရိွေနေတာ့ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္သြားတယ္။

အဲ… ၁၀ တန္း ေက်ာင္းသားေလး က်ဴရွင္က ျပန္လာတာ ေတြ႕ေတာ့ ခဏေလး… ငါးမိနစ္ေလာက္ကေလး အခ်ိန္ေပးၿပီး ဒါေလး ဖတ္ၾကည့္စမ္းပါလို႔ ေျပာေတာ့ အင္တင္တင္ရယ္။ ေအာ္… ဖတ္စရာ မလိုဘူး အ႐ုပ္ ၾကည့္ယံုေလးရယ္လို႔ ေျပာၿပီး လက္ထဲ အတင္း ထဲ့ေပးလိုက္ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ တအိမ္လံုး ဖတ္ျဖစ္သြားၾကတယ္။ အားလံုး ျပံဳးလို႔ဘဲ။ ရီရတယ္ေနာ္တဲ့။ မင္းစာအုပ္ကေလးေၾကာင့္ အားလံုး ျပံဳးေပ်ာ္သြားၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

အဖြား အၾကံေပးျခင္တာကေတာ့ ေနာက္ထပ္ ႐ိုက္အံုးမယ္ဆိုရင္ မူရင္း အဂၤလိပ္စာတန္းေလးပါ တြဲၿပီး ထည့္ေပးေစျခင္ပါတယ္။

မင္းဘာသာျပန္ထားတာကို မယံုလို႔ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္။ ဘတ္တဲ့လူေတြ အဂၤလိပ္စာ တိုးေအာင္ရယ္၊ တခါတေလ အဂၤလိပ္စာလံုးေလး တစ္လံုးရဲ႕ အဓိပၸာယ္ဟာ ျမန္မာလို ျပန္ရရင္ သိတ္ၿပီး မထိေရာက္ပဲ ေရွလ်ားေထြျပားသြားတတ္လို႔ မူရင္းေလးနဲ႔ ထိထိမိမိ ဘတ္ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵပါဘဲ။

ေနာက္တခုက မင္း ကေလာင္နံမည္ဘဲ။ ဒီစာအုပ္ေလးကို မင္းက လူအမ်ား ဘတ္ၿပီး ျပံဳးရႊင္ၾကပါေစ။ ေပ်ာ္ႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ေစတနာအျပည့္အ၀နဲ႔ လုပ္ထားခဲ့ၿပီး မင္းနာမည္က်မွ “အတၱ”တဲ့လား။ အတၱဆိုတာ အဖြားနားလည္သေလာက္ကေတာ့ တစ္ကိုယ္ေကာင္းသမားပဲေလ။ ဒီေတာ့ မင္းနံမည္ေလးက ေစတနာ ေလ်ာ့ပါးမွာ မဟုတ္၊ ေမတၱာကို အရင္းခံၿပီးမွ ျဖစ္ေပၚလာရတဲ့ ေစတနာမို႔ “ေမတၱာေက်ာ္”လို႔ပဲ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။

နံမည္ေျပာင္း ကင္ပြန္းတတ္ရင္ အဖြားကိုလဲ ဖိတ္ပါအံုး။

က်မၼာစြာ၊ စိတ္ေရာ လူေရာ ခ်မ္းသာစြာႏွင့္ စာေပမ်ား ဆက္လက္ၿပီး ေရးကာ ထုတ္ေပးႏိုင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေမတၱာ ပို႔သလိုက္ပါသည္။

တင္တင္ရီ

P.S.  မင္းစာအုပ္ေတြကို ဒီတအုပ္ပဲ ဖတ္ဖူးပါတယ္။ ႀကိဳက္သြားၿပီ။

ေနာက္ဆက္တြဲ

နံမည္ဟာလဲ ဆြဲေဆာင္မႈ ရိွတယ္။ ေျမးေတြ မင္းစာအုပ္ေတြ ဖတ္ေနတာ ေတြ႕ေပမယ့္ “အတၱ”ဆိုတဲ့ နံမည္ကို ၾကည့္ၿပီး ေခတ္လူငယ္ေလး ႐ူးေၾကာင္ မူးေၾကာင္ ေရးခ်င္ရာေတြ ေရးထားတာပဲ ျဖစ္မယ္ဆိုၿပီး ကိုင္ကို မၾကည့္ခဲ့ဘူး။

ဒီလိုဘဲ မင္းခိုက္စိုးစံ ဆိုလဲ နံမည္ကိုက ဘ၀င္ကိုင္ေနတဲ့ နံမည္လို႔…

အဖြားတို႔က ဒဂုန္မဂၢဇင္း ေပၚတဲက စာေတြ ဘတ္လာၿပီး စာေပ အႏုအယဥ္ဆို ေမာင္သာရ၊ ႏိုင္ငံေရးဆို ရန္ကုန္ဘေဆြ။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလးတို႔၊ ခင္ႏွင္းယုတို႔ကိုေတာ့ လက္ခံပါတယ္။ လမင္းမုိမိုတို႔၊ ႏြန္ဂ်သိုင္းတို႔ တခါေလာက္ ဘတ္ၾကည့္ၿပီး လွဲ႔ကို မၾကည့္ေတ့ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ဘာသာျပန္ေတြဘဲ ႀကိဳက္သြားတယ္။ ဒီေတာ့ ျမန္မာစာေရးဆရာေတြကို သိတ္စိတ္မ၀င္စားေတာ့ဘူး။ ဂ်ဴးလဲ ထြက္ခါစ ခဏကေတာ့ ဘတ္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ၀တၳဳဇာတ္လမ္းကို မေရးေတာ့ဘဲ သူသိထားတာေတြ သူတတ္တာေတြဘဲ ေရးလာေတာ့တယ္။

ေမာင္သာရ အသက္ႀကီးလာေတာ့ လက္ေျပာင္းသြားသလိုပါဘဲ။ ဒီလိုပါဘဲ ကိုယီးယားကားေတြ ၾကည့္ၿပီး ျမန္မာအၿငိမ့္တို႔ ဇာတ္လမ္းတို႔က ဘာအဓိပၸာယ္မွ မရိွေတာ့သလို ျဖစ္ကုန္သြားတယ္။ စာေပအႏုပညာမွာလဲ ေရးစက ၀ါသနာပါၿပီး လူအမ်ား လက္ခံေအာင္ အျပဳသေဘာ စာေပေတြ ေရးၾကေပမယ့္ နံမည္ေလး ရလာရင္ စီးပြားေရးဆန္ၿပီး ၀တၳဳ တအုပ္ၿပီး တအုပ္ထြက္ဘို႔ သက္သက္ဘဲ ရည္ရြယ္လာၾကတာ စာေပ အရသာက ေပ်ာက္ေပ်ာက္ကုန္တယ္။

ပရိသတ္ကို အေလးထားတတ္ေစခ်င္တယ္။ “ျမန္မာျပည္ ေျမာက္ပိုင္း” ၀တၳဳစာအုပ္ႀကီးကို အစခ်ီ တည္ခဲ့ၿပီး ယေန႔တိုင္ အဆံုးမသတ္ႏိုင္တဲ့ စာေရးဆရာႀကီးလဲ ရိွေသးတယ္။ အဆံုးသတ္ရ ခက္ေနပံု ရတယ္။ ဇာတ္အိမ္ႀကီး ဘြဲ႕ထားၿပီး ဇာတ္သိမ္းခက္ေနပံု ေပါက္တယ္။ တိုင္းျပည္က သူထင္သလို၊ သူ စ ေရးတံုးကလို မျဖစ္လာဘဲ ကေမာက္ကမေတြ ျဖစ္ေနေတာ့ သနားပါတယ္။

တခ်ိဳ႕၀တၳဳထဲ ဇာတ္လိုက္နာမည္ေပးထားတာက မင္းသိခၤထက္ေတာင္ ကဲေနေသးတယ္။ ေျမးေတြက ေျပာပါတယ္။ အဖြားက ေခတ္မမွီေတာ့လို႔တဲ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ နံမည္ဟာလဲ အေရးႀကီးပါတယ္။ ႐ုပ္ရွင္ကား၊ စာအုပ္ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္တိုင္းမွာ “ပညာေပး”တခုခုေတာ့ ပါမွ စာေပ၊ ႐ုပ္ရွင္လို႔ အဘြားက ယူဆထားေတာ့ ေခတ္နဲ႔ မကိုက္ညီေတာ့ဘူးေပါ့ကြယ္။

ရီ

ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ ရိွတဲ့ scanner က အခု Windows 7 နဲ႔ အဆင္မေျပေတာ့ဘူး။ driver ကို အင္တာနက္ကေန download လုပ္ၾကည့္ေပမယ့္လည္း ဘာလြဲေနမွန္း မသိေတာ့ scanner သံုးလို႔လို႔ မရဘူးျဖစ္ေနပါတယ္။ အခု စာေရးလိုက္တဲ့ ေဒၚတင္တင္ရီရဲ႕ စာနဲ႔ စာအိတ္ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းကို ကင္မရာနဲ႔သာ ျဖစ္သလို ႐ိုက္ၿပီး အျဖစ္ပဲ တင္ေပးလိုက္ရတာကို နားလည္ သည္းခံေတာ္မူေပးၾကပါခင္ဗ်ား။

ေၾသာ္… သူေျပာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္စာအုပ္နာမည္က “မဖတ္ၾကည့္နဲ႔ေနာ္” မဟုတ္ပါဘူး။ “မဖတ္နဲ႔ေနာ္”သာ ျဖစ္ပါတယ္။ အလားတူပဲ၊ ႏြမ္ဂ်ာသိုင္းကိုလည္း သူ စာလံုးေပါင္းထားတဲ့အတိုင္း “ႏြမ္ဂ်သိုင္း”လို႔သာ သူ႔စာကို ျပန္ကူးရာမွာ ေရးထည့္လိုက္တာပါ။ မင္းခိုက္စိုးစန္ဆိုလဲ သူက စံထားတဲ့အတိုင္းပါပဲ ခင္ဗ်ား။ ေနာက္ဆက္တြဲ အပါအ၀င္ စာတစ္ေစာင္လံုး သူ႔စာလံုးေပါင္းမ်ားအတိုင္းသာ ျဖစ္ေၾကာင္းပါ။