A smart dog and a foolish man
ေခြးလိမၼာနဲ႔ လူမိုက္
ေခြးတစ္ေကာင္ ဆိုင္ထဲ ဝင္လာေတာ့ အသားသည္လည္း မ်က္လံုးျပဴးသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခဏေနေတာ့ ေခြးက ျပန္ဝင္လာတယ္။ ေမာင္းထုတ္ေတာ့လည္း မသြားဘူး။ ေပၿပီး ရပ္ေနတာမို႔ အသားသည္လည္း ေခြးနားကို သြားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေခြးရဲ႕ႏႈတ္သီးမွာ စာရြက္တစ္ရြက္ ေတြ႔ရပါေလေရာ။
ဒါနဲ႔ အဲဒီ့စာရြက္ကို ဆြဲယူၾကည့္လိုက္ေတာ့ “မိုးခိုသား အစိတ္သားနဲ႔ ေပါင္သား ငါးဆယ္သားေရာင္းပါခင္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ့္ ေခြးရဲ႕ပါးစပ္ထဲမွာ ပိုက္ဆံ ထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္” တဲ့။
အသားသည္လည္း ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ ေခြးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေခြးကလည္း သူ႔ပါးစပ္ကို ျဖဲျပတယ္။ ဟုတ္ပ၊ အထဲမွာ ဆယ္ေဒၚလာတန္ ေငြစကၠဴတစ္ရြက္။
ဒါနဲ႔ ပိုက္ဆံကိုယူ၊ မိုးခိုသားနဲ႔ ေပါင္သားကို စာရြက္ထဲကအတိုင္း ခ်ိန္တြယ္ၿပီး အိတ္တစ္လံုးထဲထည့္၊ ၿပီးေတာ့ ေခြးရဲ႕ႏႈတ္သီးေရွ႕မွာ တပ္ေပးလိုက္ေတာ့ ေခြးႀကီးက အသာအယာ ကိုက္ခ်ီလိုက္တယ္။
ေခြးႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး အသားသည္က အရမ္းသေဘာက်ေနၿပီ။ လိမၼာ လိုက္တဲ့ေခြး။
ဆိုင္ကလည္း သိမ္းဖို႔အဆင္သင့္ျဖစ္ေနတာနဲ႔ အေတာ္ပါပဲ။ အသားသည္လည္း ဆိုင္ကို တစ္ခါတည္း တန္းပိတ္ၿပီး အဲဒီ့ ေခြးေနာက္ကို လိုက္ၾကည့္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ေတာ့တယ္။
ေခြးကလည္း ခပ္ေအးေအးပဲ။ လူသြားစၾကႍေပၚကေန ေလွ်ာက္သြားေနတယ္။ လမ္းဆံုလမ္းခြေရာက္ေတာ့ ေခြးက အခ်က္ျပမီးတိုင္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ လူ႐ုပ္ကေလးမွာ မီးေလးနီေနတယ္။ လမ္းကူးလို႔ မရေသးဘူး ဆိုတဲ့ အထိမ္းအမွတ္ေပါ့။ အသားသည္လည္း အသာ ရပ္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ လူ႐ုပ္ကေလး မီးစိမ္းသြားေတာ့မွ ကိုေရႊေခြးကလည္း လမ္းျဖတ္ကူးေတာ့တယ္။ အသားသည္ကလည္း ေနာက္က တေကာက္ေကာက္။
သည္လိုနဲ႔ ဘတ္(စ္)ကားဂိတ္ကို ေရာက္လာၾကတယ္။ ကားေတြ တစ္စီးၿပီး တစ္စီး လာတယ္။ နံပါတ္ေပါင္းစံု၊ အရပ္ေပါင္းစံုကို သြားမယ့္ ကားေတြ။ ေခြးကလည္း ကားနံပါတ္ေတြကို ၾကည့္ေနတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ကားတစ္စီးေပၚကို ေခြးက တက္လိုက္ေတာ့ အံ့ဩလို႔ မဆံုးဘဲ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္ေနတဲ့ အသားသည္လည္း အဲဒီ့ ကားေပၚ လိုက္တက္သြားပါေတာ့တယ္။
ကားက ေခ်ာင္ေနေတာ့ ကိုေရႊေခြးကလည္း ျပတင္းနားက ခံုတစ္လံုး ေပၚမွာ အက်အန တက္ထိုင္လိုက္တယ္။ ဘတ္(စ္)ကားကလည္း ၿမိဳ႕ထဲက ပတ္ေမာင္းရင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဆင္ေျခဖံုးကို ေရာက္လာတယ္။ ကိုေရႊေခြးကလည္း လမ္းေဘးကို ေငးလို႔။
တစ္ေနရာ ေရာက္ေတာ့ ေခြးက ေနရာက ထတဲ့ၿပီး ကားေရွ႕ခန္းက ထြက္ေပါက္ဆီသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ေျခႏွစ္ဖက္ေပၚ ပတတ္ရပ္လို႔ ေရွ႕မွတ္တိုင္ပါတယ္လို႔ အခ်က္ေပးတဲ့ လွ်ပ္စစ္ေခါင္းေလာင္းခလုတ္ကို ေရွ႕လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ႏွိပ္လိုက္တယ္။ အသားသည္လည္း ေခြးေနာက္က ထပ္ၾကပ္မကြာ။
သည္လိုနဲ႔ အိမ္တစ္လံုးေရွ႕ကို ေရာက္သြားတယ္။ ေခြးက အိမ္အဝင္ ေလွကားထစ္ေပၚမွာ အသားထုပ္ကို ခ်တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ကို နည္းနည္း ျပန္ဆုတ္ၿပီး အရွိန္ယူတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ တအားေျပးတဲ့ၿပီး တံခါးကို သူ႔ကိုယ္လံုးနဲ႔ တိုက္ဖြင့္ဖို႔ၾကိဳးစားပါေတာ့တယ္။ တစ္ခ်ီလည္းမပြင့္၊ ႏွစ္ခ်ီ လည္းမပြင့္၊ သံုးခ်ီလည္း မပြင့္ေတာ့မွ ေခြးလည္း တံခါးကို ေျပးတိုက္ၿပီး ဖြင့္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာကို ရပ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အိမ္ေဘးကို သြားတယ္။ အဲ… ၿပီးေတာ့မွ ေစာေစာက သူဖြင့္လို႔ မရတဲ့ တံခါးဝမွာ ငုတ္တုတ္ႀကီး ထိုင္ေစာင့္ေနပါေတာ့တယ္။
အသားသည္ႀကီး အသာရပ္ၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲ အိမ္တံခါးက ပြင့္လာတယ္။ တံခါးဖြင့္ ေပးတဲ့သူက လူဝႀကီးတစ္ေယာက္။ တံခါး ဖြင့္ၿပီးၿပီးခ်င္းမွာပဲ အဲဒီ့လူဝႀကီးက ေခြးကို ဆဲဆို႐ံုတင္မက ေျခေထာက္နဲ႔ပါ လွိမ့္ကန္ေနေတာ့တယ္။
အသားသည္လည္း ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ သူတို႔အနားကို အေျပး ေရာက္သြားၿပီး လူဝႀကီးကို တားမိတယ္။
“ေနာင္ႀကီး ဘယ္လိုလုပ္လိုက္တာလဲဗ်ာ။ ေနာင္ႀကီးရဲ႕ေခြးက အင္မတန္ ကို လိမၼာတဲ့ေခြး၊ ရွာမွ ရွားတဲ့ ေခြးပါဗ်ာ။ ဒါကိုပဲ ေနာင္ႀကီးက ဘာလို႔ ဆဲဆို ကန္ေၾကာက္ေနရတာတံုးဗ်ာ…”
လူဝႀကီးက အသားသည္ကို ျပန္ေျပာတယ္။
“ဘာ လိမၼာတဲ့ ေခြးလဲဗ်။ ဘာ ရွာမွ ရွားတဲ့ ေခြးလဲဗ်။ ခင္ဗ်ား ဘာသိလို႔တံုး။ သည္တစ္ပတ္ထဲမွာတင္ သည္ေကာင္ အိမ္ေသာ့ ေမ့ၿပီး က်ဳပ္ကို လာလာႏိႈးရတာ ႏွစ္ခါရွိေနၿပီ” တဲ့။
ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ။ စာဖတ္သူ လူႀကီးမင္း ျပံဳးမ်ား ျပံဳးမိသြားသလား။ အျပံဳး မေစာေစခ်င္ေသးဘူးဗ်ာ။
မယံုရင္ ပံုျပင္မွတ္ဆိုတဲ့အတိုင္း ကြ်န္ေတာ္လည္း ပံုေျပာမိသြားတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ပံုျပင္တို႔ရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ေနာက္ကြယ္မွာ စဥ္းစားစရာေတြက အပံုႀကီး က်န္ေနပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ “လူ႔အလို နတ္မလိုက္ႏိုင္” ဆိုတဲ့ သေဘာကို ျပဆိုတဲ့ ပံုျပင္ေလးပါပဲ။ လူအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ကိုယ့္မွာရွိေနတာေလးေတြနဲ႔ မေရာင့္ရဲႏိုင္ၾကဘူး။ အထူးသျဖင့္ တစ္ဖက္သားက ေပးႏိုင္သေလာက္ေပး ေနတာ၊ လုပ္ႏိုင္သေလာက္လုပ္ေနတာကိုလည္း မတင္းတိမ္ႏိုင္ၾကဘူးဆိုတာကို သည္ပံုျပင္ေလးက ျပဆိုေနပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ပံုျပင္ထဲက လူဝႀကီးလို မိဘေတြ၊ သားသမီးေတြ၊ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ၊ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းေတြ၊ အလုပ္ရွင္ အလုပ္သမားေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနပါတယ္။ တစ္ဖက္သားက လုပ္ႏိုင္သေလာက္ လုပ္ေပးေနပါလ်က္ကနဲ႔ အေကာင္းမျမင္ႏိုင္တဲ့သူေတြ၊ မတင္းတိမ္ႏိုင္တဲ့သူေတြထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္လည္း တစ္ခါတစ္ရံ ပါေနတတ္သလို စာဖတ္သူလူႀကီးမင္းလည္း တစ္ခါမဟုတ္ တစ္ခါေတာ့ ပါခဲ့ဖူးမွာပါ။ ပံုျပင္ေလး ဖတ္ၿပီး အဆံုးမွာျပံဳးမိေပမယ့္ တကယ္တမ္းမွာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း ပံုျပင္ထဲက လူဝႀကီးလိုပဲ ျပဳမူ က်င့္ၾကံခဲ့ဖူးတဲ့ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာကိုေတာ့ ေမ့ေလ်ာ့ေနမိပါလိမ့္မယ္။
လူေတြဟာ ဘာေၾကာင့္ အဲသလို ျဖစ္ေနတာလဲလို႔ ေစ့ေစ့ေတြးၾကည့္ရင္ ေရးေရးေပၚလာပါလိမ့္မယ္။ တကယ္ေတာ့ “ကိုယ့္အလို၊ ကိုယ့္ဆႏၵ” ဆိုတာကိုသာ တစ္သမတ္တည္း ဦးစားေပးမိၾကလို႔သာ အဲသလို ျဖစ္ေနၾကရတာပါ။ “ကိုယ့္အလို၊ ကိုယ့္ဆႏၵ”ကို ခဏေဘးခ်ိတ္ၿပီး “သူတစ္ပါး” ဆိုတာကို စဥ္းစားလိုက္မယ္ဆိုတာနဲ႔ တစ္ႀပိဳင္နက္ ဘဝမွာ ပိုမိုတိုးတက္ ျဖစ္ထြန္းလာတာကိုလည္း ေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။
စိတ္ခ်မ္းသာေနတဲ့သူ၊ ႀကီးပြားေအာင္ျမင္ေနတဲ့သူေတြ အားလံုးဟာ “ကိုယ့္အလို၊ ကိုယ့္ဆႏၵ”ထက္ “တစ္ပါးသူမ်ားရဲ႕ အရည္အေသြး အစြမ္းအစေတြ” ကို အာ႐ံု စိုက္တတ္၊ အသံုးခ်တတ္၊ ခန္႔ခြဲတတ္သူေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနတာကို သတိထားၾကည့္ရင္ ျမင္လာပါလိမ့္မယ္။ ဒါတင္မကေသးဘူး။ စိတ္ခ်မ္းသာေနတဲ့သူ၊ ႀကီးပြားေအာင္ျမင္ေနတဲ့သူေတြ အားလံုးဟာ ကိုယ့္အလုပ္အေပၚမွာ သစၥာရွိရွိ၊ ႐ို႐ိုေသေသနဲ႔ ေစတနာထားၿပီး ေဆာင္ရြက္ေနၾကသူမ်ားလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ “ေလာဘေဇာ” ဆိုတာကို ေရွ႕တန္း မတင္ဘဲ ကိုယ့္အရည္အခ်င္း အစြမ္းအစနဲ႔ ကိုယ့္လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ကိုသာ အျပည့္အဝ အသံုးခ်သူမ်ားသာ စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္ခ်မ္းသာနဲ႔ ေအာင္ျမင္ ထြန္းေပါက္ႏိုင္တာပါ။
ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ေျပာျပတဲ့ ပံုေလးကို အခါမလပ္ သတိရေနၾကမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ စာဖတ္သူ လူႀကီးမင္းလည္း ဘဝမွာ ဆထက္ထမ္းပိုး တိုးၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာလာမယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ မမွိတ္မသုန္ ယံုပါတယ္။ “အဲသည့္ အတိုင္းယံုလိုက္ပါ စာဖတ္သူ လူႀကီးမင္းရယ္”လို႔ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ မေျပာခ်င္ပါဘူး။ စာဖတ္သူ လူႀကီးမင္းမွာလည္း ကိုယ္ပိုင္စဥ္းစားဥာဏ္နဲ႔ ကိုယ္ပိုင္အသိေတြ ရွိေနတာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာတာ နည္းလမ္းက်/မက်၊ ယုတၱိတန္/မတန္ ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္နဲ႔သာ ဆင္ျခင္ၾကည့္ေတာ္မူၾကပါေတာ့ ခင္ဗ်ား။
အားလံုးေတြးဆ ဆင္ျခင္ၾကည့္ႏုိင္ၾကပါေစ
အတၱေက်ာ္
(၂၀ဝ၂ ခုႏွစ္ ဩဂုတ္ ၈ ရက္ထုတ္ “အေတြးသစ္ဂ်ာနယ္” အတြဲ ၂ အမွတ္ ၉၄ တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီး
လက္တြဲေဖာ္စာအုပ္တိုက္က စာမူခြင့္ျပဳခ်က္အမွတ္ ၁၆၁၀/၂၀၀၃(၁၁) နဲ႔ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလမွာ
ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ “ဘ၀တူရိယာ” စာအုပ္ထဲမွာ ျပန္လည္ေဖာ္ျပထားတဲ့ စာတစ္ပုဒ္ပါ။)
က်ိန္စာ – သည္ ဘေလာ့(ဂ္)ေပၚက စာေတြကို လင့္(ခ္)လည္း မခ်ိတ္၊ မူရင္းစာေရးသူနဲ႔ စာအုပ္စာတမ္းေတြကိုလည္း မေဖာ္ျပဘဲ လိုခ်င္တာေလးေတြသာ ကြက္ၿပီး cut & paste လုပ္ကာ ကူးၾကသူေတြ စိတ္၀င္စားစရာ အခုထက္ ပိုေပါတဲ့ ေလာကမွာ အဖန္ဖန္ လူျပန္ျဖစ္ၾကပါေစသတည္း။
စာေလးကလည္း ဖတ္လို႔ေကာင္းတယ္။ သင္ခန္းစာ ယူစရာလည္း ေကာင္းတယ္။
ဆရာ႔ က်ိန္စာ ကုိ ဖတ္ရင္း ျပဳံးမိတယ္။ ဆရာ ေစတနာ အရမ္းေကာင္းတာပဲ :)။ (ကြ်န္ေတာ္နားလည္သေလာက္) လူ႔ဘဝဟာ အင္မတန္ ရခဲသတဲ႔။ ရခဲတဲ႔ လူ႕ဘဝကို ျပန္ရေအာင္ က်ိန္စာ ဆုိထားတာ။
အဲဒါ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္ပိုင္ က်ိန္စာ မဟုတ္ပါ။ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးႏြယ္စု တစ္မ်ိဳးမွာ သိပ္ကို မုန္းတီးစက္ဆုပ္တဲ့သူမ်ိဳးကိုမွ တိုက္တဲ့ က်ိန္စာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေလးေလးနက္နက္ေလး ဆင္ျခင္စဥ္းစားၾကည့္ေလ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေလေလပါခင္ဗ်ာ။
ဆရာစိုင္းခမ္းလိတ္ေျပာသလိုေျပာရရင္ ေခြးတစ္ေယာက္နဲ႔ လူတစ္ေကာင္ေပါ့ေနာ္.. 🙂
♫ မၾကားဖူးလို႔ မယံုခ်င္စရာ ♫ ေခြးတစ္ေယာက္နဲ႔ လူတစ္ေကာင္ပါ ♫ ေခြးကေလး အို႔ ♫ ေခြးကေလး အို႔ ♫ အတူတူေနမယ္လို႔ ♫ 😛
ဆရာကသာ သူမ်ားတကာေတြကို copy & paste လုပ္ရင္ credit မေပးပဲ share လုပ္ရင္ ဘာျဖစ္ပါေစ ညာျဖစ္ပါေစနဲ့ က်ိန္စာေတြတိုက္ေနတာ.. ဆရာအခုေျပာျပေနတဲ့ပံုျပင္အပါအဝင္ ဆရာေရးခဲ့ဖူးတဲ့ စာေတြထဲမွာ ဆရာ ကိုးကားခဲ့တဲ့ မူရင္းစာေတြကို ဘာလို႔ ျပန္မေျပာျပတာလဲ.. ကိုယ့္မ်က္ေခ်းလဲ ကိုယ္ျမင္ပါဦး… ဦးအတၱေဘာၾကီးရယ္..
အခုလို ေထာက္ျပတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ သို႔ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ေခ်းကို ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ဖို႔ထက္ အခု ကြန္မန္႔လာေရးသူက သူမ်ား မ်က္ေခ်းကို ၾကည့္တဲ့အခါ ပိုၿပီး ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ၾကည့္တတ္ဖို႔ လိုမလား မသိဘူးခင္ဗ်။
(၁) သည္စာရဲ႕ ေအာက္ဆံုးအပိုဒ္ ထိပ္ဆံုး၀ါက်မွာ “ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေျပာျပတဲ့”လို႔ ပါပါတယ္။ “ျပန္ေျပာျပ”လို႔ ဆိုထားတဲ့အတြက္ သည္ထဲက ပံုျပင္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ ပင္ကိုေရး ပံုျပင္မဟုတ္မွန္း ျမန္မာစာ ေကာင္းေကာင္း ဖတ္တတ္သူတိုင္း နားလည္မွာပါခင္ဗ်ာ။
(၂) ကိုယ့္မ်က္ေခ်း ကိုယ္ျမင္ခိုင္းေနသူက သူမ်ား မ်က္ေခ်းကို ေသခ်ာ ျမင္မသြားတဲ့ ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ သည္စာရဲ႕ ေအာက္ဆံုးက tag ေတြမွာ Reproduction, Thoughts, Translation ဆိုတာကို မျမင္ရွာျပန္တာပဲခင္ဗ်။ Translation ဆိုတာ ဘာသာျပန္ခ်က္ ဆိုတဲ့ အနက္အဓိပၸာယ္ရမွာ ျဖစ္သလို ကၽြန္ေတာ့္ ပင္ကိုေရး မဟုတ္မွန္းလည္း ထင္ရွားမယ္မွတ္ပါတယ္ေနာ္။ 🙂
(၃) အဲဒီ့ translation ဆိုတာေလးကို ႏွိပ္ၾကည့္ရင္ သည္ ဘေလာ့(ဂ္)မွာ ရိွတဲ့ တျခား ဘာသာျပန္အပုဒ္ေတြကိုလည္း ေတြ႕ရမွာပါ။ အဲဒီ့အခါ မူရင္းဘယ္ကဆိုတာေတြကို ေဖာ္ျပထားတာေတြကိုလည္း ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္ ခင္ဗ်ာ။ သည္တစ္ပုဒ္က အီးေမး(လ္)က တစ္ဆင့္ ရလာတဲ့ ဟာသအတိုအထြာျဖစ္တာမို႔ ဘယ္သူေရးမွန္း မသိလို႔ မေဖာ္ျပႏိုင္ခဲ့တာသာ ျဖစ္ပါတယ္။(ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ေခ်းကို ေသခ်ာေလး ၾကည့္ေပးၿပီးမွ သည္ ကြန္မန္႔ေလးကို ေရးခဲ့မယ္ဆိုရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပါပဲ။) 😦
(၄) ကၽြန္ေတာ့္ကို ေထာက္ခ်င္ရင္၊ ထိုးႏွက္တိုက္ခိုက္ခ်င္လွတယ္ဆိုပါရင္ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ေခ်း (၀ါ) ကၽြန္ေတာ့္ သမိုင္းကို ေသခ်ာၾကည့္ဖို႔လိုမလားပဲခင္ဗ်။ သည္ ေမာဟေျပပံုတိုပတ္စ အတြဲအဆက္မ်ား (၄ အုပ္ရိွသြားပါၿပီ။) အားလံုးဟာ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြေတြက ပို႔ေပးလာတဲ့ အီးေမး(လ္)ေတြကို ျပန္ဆိုထားတာမွန္း ပထမစာအုပ္၊ ပထမအတြဲမွာကတည္းက ေဖာ္ျပၿပီးသားပါ ခင္ဗ်ား။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ စာဖတ္ပရိသတ္စစ္စစ္မ်ားက သည္စာအုပ္မ်ားပါ စာေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ ပင္ကို စိတ္ကူးနဲ႔ ဖန္တီးထားတာ မဟုတ္မွန္း ေကာင္းေကာင္း သိပါတယ္။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္နာမည္ရင္း မေဖာ္ဘဲနဲ႔ သူတစ္ပါးကို ထိုးႏွက္တိုက္ခိုက္တတ္ေသာ မြန္ျမတ္စင္ၾကယ္တဲ့ အက်င့္ေကာင္းေလးကို ႐ိုေသ ေလးစားမိသလို ကၽြန္ေတာ့္ ဘေလာ့(ဂ္)ကို တကူးတကလာ၊ ကၽြန္ေတာ့္စာကို အခ်ိန္ေပးဖတ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ထိုးႏွက္ဖို႔အတြက္ အခ်ိန္၊ အင္အား၊ အင္တာနက္ဖိုး၊ မီတာခ အစရိွတာေတြ အကုန္ခံေပးတဲ့အတြက္လည္း လြန္စြာ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းပါ ခင္ဗ်ာ။
ေၾသာ္… “အတၱေဘာ”ဆိုတာ “အတၱဘာ၀”က ဆင္းသက္တဲ့ စကားလံုးပါ။ အဓိပၸာယ္က ကိုယ္၏ အျဖစ္၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္ အတၱေဘာတည္းဟူေသာ ခႏၶာကိုယ္ ကို ဆိုလိုပါတယ္ခင္ဗ်။ လူအပါအ၀င္ သက္ရိွ သတၱ၀ါတိုင္းမွာ အတၱေဘာဆိုတဲ့ ကိုယ္ခႏၶာ ရိွေနၾကသူခ်ည္းပါပဲ။ အဲဒီ့လို ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚလိုက္တဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ နာစရာ မရိွပါဘူးခင္ဗ်ာ။ ဘာလို႔ဆို ကၽြန္ေတာ္ ရွင္ေနေသးသမွ် ကိုယ္ခႏၶာဆိုတာလည္း ရိွေနမွာမို႔ပါပဲ။ 😉
သူမ်ားမ်က္ေခ်းကို ျမင္ေအာင္ ၾကည့္တတ္ပါေစလို႔ပဲ ေက်းဇူးတင္စြာ ဆႏၵျပဳလိုက္ပါတယ္ခင္ဗ်ား။ 😀