ဤခ်င္ဤ ကြ်ဲခ်င္ကြ်ဲ ကိုယ္လည္း လိုက္ဤဆဲ
ဆူဒိုနင္
“ဒီမိုကေရစီ”ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရက ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းမွာ အေတာ္ႀကီး တြင္က်ယ္လာတဲ့ စကားလံုးပါပဲ။ အခုဆို ပိုလို႔ေတာင္ တြင္က်ယ္ေနေတာ့တာမ်ား၊ အဲဒီ့စကားလံုးမွ စကားထဲ ထည့္မသံုးရင္ ေခတ္ပဲ မမီေတာ့သလို ျဖစ္ေနတယ္။
အသက္ကလည္း ငါးဆယ္ေက်ာ္၊ စာေလးေပေလးလည္း ငယ္ငယ္ကတည္းက မေတာက္တေခါက္ ဖတ္ထားမိတဲ့လူတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ ကိုယ့္မ်က္စိေအာက္မွာ တအိအိ တရိပ္ရိပ္ျဖတ္သြားတဲ့ ေခတ္ရထားႀကီးကို ၾကည့္ရင္း စကားလံုးေတြရဲ႕ သဘာဝကို ဆင္ျခင္ေနမိတယ္။ ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီလို႔ ေခၚတဲ့ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးစ ၁၄ ႏွစ္တာ ကာလကို ကြ်န္ေတာ္ မမီလိုက္ပါဘူး။ လြတ္လပ္ရၿပီး ၁၀ ႏွစ္နီးပါး ၾကာေတာင့္ ၾကာခါ မွ ေမြးလာတာကိုးဗ်ာ။ အဲေတာ့လည္း ၁၄ ႏွစ္ (အႏုတ္ ၂) ခံ ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီထဲမွာ ကိုယ္က ၂ ႏွစ္ေလာက္ပဲ လူျဖစ္ခြင့္ရလိုက္တာ။ ဘာမွန္း ညာမွန္း ေကာင္းေကာင္းကန္းကန္း မသိေသးတဲ့အရြယ္ေပါ့။
ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီတက္ေတာ့ပဲ ကြ်န္ေတာ့္အသက္က ေလးႏွစ္နဲ႔ သံုးလ ရိွေသးတာ။ သည္ေတာ့ဗ်ာ… ဘုရားစူးရပါေစရဲ႕… တစ္ဘဝလံုးမွာ တစ္ခါမွ ဒီမိုကေရစီဆိုတာနဲ႔ မၾကံဳဖူးခဲ့ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔သိတာ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ၊ ျမန္မာ့ ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ရဲ႕ ျပည္သူ႔ဆႏၵ ခံယူပြဲ၊ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ရဲ႕ တစ္ပါတီ ေရြးေကာက္ပြဲေတြနဲ႔ ဆိုရွယ္လစ္ ဒီမိုကေရစီ။ အဲ… အသက္ကေလး ၃၀ ေက်ာ္လာေတာ့ တပ္မေတာ္ အစိုးရ။ အဲလိုနဲ႔ ေနလာလိုက္တာ အခု ကြ်န္ေတာ့္ခမ်ာ ငါးဆယ္ေတာင္ ေက်ာ္လာေပါ့။
တပ္မေတာ္ အစိုးရကေန ၂၀ဝ၈ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒ၊ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲမ်ားကတစ္ဆင့္ အခုေတာ့ အရပ္သားအစိုးရျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။ ဒါလည္း တကယ့္ တကယ္ေတာ့ တစ္ႏွစ္သာသာ၊ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္းပဲ ရွိေသး။
အဲေတာ့လည္း တကယ္ပါဗ်ာ၊ မယံုမရွိပါနဲ႔။ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ လံုးသလား၊ ျပားသလား၊ ကိုယ္ေတြ႕ မခံစားဖူးေသးတာ အမွန္ပါ။ ဒါ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ေနာ္။ ဘဝအေတြ႕အၾကံဳေတြ အမ်ားႀကီး ရွိခဲ့ဖူးၿပီလို႔ အသတ္မွတ္ခံရတတ္တဲ့ အရြယ္ေနာ္။ အဲလို ၅၀ ေက်ာ္ အဘိုးႀကီးက ဒီမိုကေရစီကို လံုးသလား၊ ျပားသလား မသိေပမယ့္ ေခတ္ထဲေနတာပဲဗ်ာ။ သူမ်ားစီေတာ့ ကိုယ္လည္း လိုက္စီလိုက္ရတာ ဘာပင္ပန္းတာ မွတ္လို႔။ ကိုယ္လည္း ခပ္တည္တည္နဲ႔ စီလိုက္ေတာ့တာမ်ား ႏွစ္ ၂၀ ေတာင္ ေက်ာ္လာၿပီ။ အိမ္း… သူ႔အရပ္နဲ႔ သူ႔ဇာတ္ကေတာ့ ဟုတ္သြားၿပီ မဟုတ္လား။
ဘာ သြားသတိရသလဲဆိုေတာ့ ေခတ္ရထားႀကီးပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက လူမမာဆို ႏြားႏို႔နဲ႔ ၾကက္ဥက ဓာတ္စာ။ ဘယ္လူမမာ ျဖစ္ျဖစ္၊ ႏြားႏို႔ရယ္၊ ၾကက္ဥရယ္က လူမမာ သြားေမးရင္ မပါမျဖစ္လိုပဲ။ ဆရာဝန္ေတြကလည္း အဲဒီ့ေခတ္က ႏြားႏို႔၊ ၾကက္ဥကို မပါမျဖစ္ ေပးခဲ့ၾကတယ္။ ေနမေကာင္း ထိုင္မသာ ျဖစ္တာနဲ႔ အဖတ္မစားေတာ့ဘဲ အစာေပ်ာ့ေပ်ာ့၊ အရည္ေတြပဲ လွိမ့္တိုက္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ဝမ္းသြားရင္ လည္း ဝမ္းပိတ္ေဆးေတြ တိုက္ေကြ်းခဲ့ၾကတယ္။
ေဟာ… အခုေတာ့ ႏြားႏို႔၊ ၾကက္ဥက လူနဲ႔ပဲ မတည့္သလိုလိုေတြ ျဖစ္ကုန္ျပန္ေရာ။ လူ႔ခႏၵာအတြက္ မေကာင္းတဲ့ အဆီဓာတ္ေတြပါတယ္ ဆိုလားပဲ။ ေၾသာ္… လူေတြ၊ လူေတြ… သူတို႔ပဲ အမ်ိဳးမ်ိဳး။ လူသားရဲ႕ သမိုင္းနဲ႔ ေျပာရင္ေတာ့ ခုစာကေလး၊ ခုဆီထမင္း သေဘာႀကီးပဲ။
ေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ အစာျဖတ္စရာ မလိုေတာ့ဘူး။ အူနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေရာဂါမဟုတ္ရင္ ေနမေကာင္းတဲ့သူလည္း ပံုမွန္အတိုင္း အစာစားလို႔ ရသြားတယ္။ ဟိုး လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၃-၄၀ ေလာက္ကနဲ႔ တျခားစီ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ ဝမ္းသြားရင္လည္း အတူတူ။ ဟိုတုန္းက ဝမ္းသြားရင္လည္း အစာ ျဖတ္တယ္။ ဝမ္းပိတ္ေဆး တိုက္ခ်လိုက္တယ္။
အခုေတာ့ ဝမ္းသြားလည္း စား၊ မ်ားမ်ားစား၊ အရည္မ်ားမ်ား ေသာက္၊ ဓာတ္ဆားရည္ ေသာက္၊ ဝမ္းပိတ္ေဆးက ေတာ္ေတာ္တန္တန္ဆို မလိုျပန္ဘူးတဲ့။
အဲလိုပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒမွ မယံုၾကည္ရင္ ႏိုင္ငံေရးမွာ လူရာ မဝင္ျပန္ဘူးခင္ဗ်။ အခုကာလ ႏိုင္ငံေရး စိတ္ဝင္စားသူ မွန္ရင္ ဒီမိုကေရစီကို ပါးစပ္က အျမႇဳပ္ထြက္ေအာင္ ေျပာတာမ်ိဳး၊ ဟိုး လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္ အထက္ကာရီတုန္းကလည္း ကြန္ျမဴမွ မနစ္ဘူးဆိုရင္ အဲ့လူက “ေဖာက္ျပန္ေရးသမား၊” “ပညာတတ္လူတန္းစား ဉာဥ္ရွိတဲ့သူ” “အရင္းရွင္ေပါက္စ”စတဲ့ တံဆိပ္လွလွႀကီးေတြေတာင္ အကပ္ ခံခဲ့ရေသးဗ်ား။
အမယ္… အခုက်ေတာ့လည္း ဟုတ္လို႔။ ကြန္ျမဴနစ္ ျပဌာန္း စာအုပ္ “အရင္းက်မ္း”ကို အာဂံုေဆာင္ခဲ့တဲ့ လူႀကီးသူမေတြကလည္း ခပ္ တည္တည္ပဲ၊ ဒီမိုကေရစီက တစ္ျပားသားမွ မေလွ်ာ့ဘူး။ သူတို႔ထက္ ဒီမိုကေရစီအေၾကာင္း ေျပာႏိုင္တဲ့သူေတာင္ မရွိေတာ့သေလာက္။ ဒီမိုကေရစီ ျပဌာန္းစာအုပ္ျဖစ္တဲ့ “ႏိုင္ငံေတာ္မ်ားရဲ႕ ၾကြယ္ဝမႈ” စာအုပ္ႀကီးကို သူတို႔ေလာက္ ေက်တဲ့သူေတာင္ တစ္ေယာက္မွ မရွိတဲ့ အခ်ိဳးေလးေတြနဲ႔ လွလွပပ ကျပေနေတာ့… အင္း… ဒီမိုးက ေရစီး တယ္ၾကမ္းပါလားေပါ့။
ရယ္ေတာ့လည္း အရယ္ရသား။ ေခတ္လူေတြက စာဖတ္အား နည္းကုန္ၾကတယ္။ စာဖတ္အားနည္းေတာ့ သမိုင္းကို မသိဘူး။ စာမဖတ္၊ သမိုင္း မသိေတာ့ အရင္းက်မ္းကို အရည္က်ိဳေသာက္ထားခဲ့သူေတြက ဒီမိုကေရစီဆိုၿပီး တစ္စီတည္း စီျပေနတာလည္း တစ္စက္ကေလးမွ မရိပ္စားမိၾကေတာ့ဘူး။ သူတို႔ စီျပေနတာကိုပဲ အဟုတ္ႀကီးေတြ မွတ္ၿပီး သူတို႔ေနာက္ တစ္သီႀကီး တန္းစီလိုက္ေနၾကျပန္ပါေရာလား
ေျပာပါပေကာ… သူ႔အရပ္နဲ႔ သူ႔ဇာတ္ကေတာ့ ဂြပ္ခနဲကို အံေတြ ဝင္လို႔။
ဗ်ာ… ကြ်န္ေတာ္လား… ကြ်န္ေတာ္လည္း ငယ္ငယ္တုန္းက အရင္းက်မ္းတို႔၊ အႏုပဋိေလာမတို႔၊ ပစၥည္းမဲ့ေဒါသဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြေတာ့ ၾကားဖူးနားဝနဲ႔ ပါးစပ္က အျမႇဳပ္ထြက္ေအာင္ ေျပာခဲ့ဖူးတာပဗ်ာ။ တကယ္ သိလို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒါေတြလည္း မဖတ္ဖူးပါဘူး။ အဲဒါေတြ ဖတ္ရတာထက္ တကၠသိုလ္တင္ျမင့္ရဲ႕ ေလးေလးျမင့္ ဖတ္ရတာကမွ စိတ္ကူးထဲမွာ ေလးေလးျမင့္တစ္ေယာက္ ဖန္ဆင္းရင္း သာယာလို႔ ေကာင္းေသးတယ္။ ဟိုဟာေတြက ပ်င္းစရာ။ ဒါေပမယ့္ ေခတ္လူငယ္ပီပီ၊ အဲတုန္းက လူၾကားထဲမွာ အူတူအတႀကီး မျဖစ္ရေအာင္ အဲဒီ့ ေဝါဟာရေတြေတာ့ အလြတ္က်က္ထားရတာပဗ်ာ။
အခုလည္း လာျပန္ၿပီ ဒီမိုကေရစီ။ အဲေတာ့လည္း လူၾကားထဲ အံမဝင္မွာစိုးလို႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း အူေၾကာင္က်ားနဲ႔ နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ စီတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္သိလို႔ စီေနတာေတာ့ မဟုတ္ဘူးခင္ဗ်။ ေျပာပါပေကာ… အဲဒီ့ ဒီမိုကေရစီဆိုတာႀကီးနဲ႔ တစ္ခါဆို တစ္ခါမွ မၾကံဳဖူးေတာ့ကာ အဲဒါႀကီး လံုးသလား ျပားသလား ကြ်န္ေတာ္မွ မသိတာကို။ အဲေတာ့ တကယ့္စိတ္ရင္းအမွန္ ေျပာရင္ အဲဒါႀကီး ေကာင္းသလားလည္း ကြ်န္ေတာ္ မသိ၊ ဆိုးသလားလည္း မမွန္းတတ္။
ဒါေပမယ့္ ေခတ္က ရွိေသးမဟုတ္လား။ အဲေတာ့လည္း ကြ်န္ေတာ္လည္း အမ်ားနဲ႔ ညီေအာင္ လိုက္စီမွ လူေတာတိုးမွာပေနာ္။
အားလံုးေတြးဆ ဆင္ျခင္ၾကည့္ႏိုင္ၾကပါေစ
ဆူဒိုနင္
(ရန္ကုန္ ဝ၁၀၃၁၂)
(၂၀၁၂ ဧၿပီလမွာ ထြက္လာတဲ့ The Future မဂၢဇင္း အမွတ္ ၈ မွာ ေဖာ္ျပထားတာေလးကို ထပ္ဆင့္ ေဖာ္ျပလိုက္တာပါ။)
hello! sayar! even sayar dagon taryar , 96yrs , said he wants to feel the smells of democracy and touch the buds of democracy before he died. so, it is not our fault, for not knowing the meaning of democracy till now. but, i think ,we should have to trace the smell of democracy before we died like that famous old patriotic poet.just my thinking only!sorry for poor english!
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆရာ က်ြန္ေတာ္ကေဆာ.၀ဲလ္ရွာရင္ဆရာဆိုဒ္ကိုမွား၀င္မိတာအမွားေကာင္းျဖစ္သြားတယ္ စိတ္ရွုပ္စရာေတြျဖစ္ေနျပီး ညစ္ေနတဲ.အခ်ိန္နဲ. စာကိုဖတ္လိုက္ရတာအားရွိသြားတာဘဲ
“Communism is a way to approaching the democracy” a miserable events of Burma Communist Party (i.e. Sinswe village massacre, Bago Yoma party cleansing) over ruled to people’s thought.
Those are happened by undigested copycat.