Sharing
အတၱေက်ာ္ရဲ႕ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္က စတုတၳ စာမူ
(ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ “ေနေပ်ာ္တဲ့ဘ၀၊ ၾကည္ျမတဲ့ဘ၀င္၊ ရႊင္လန္းတဲ့စိတ္”စာအုပ္ထဲက အတၱေက်ာ္ျဖစ္လာေစခဲ့တဲ့ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္က
စာမူ အပုဒ္ ၃၀ စလံုးကို သည္ဘေလာ့(ဂ္)မွာ တစ္ေန႔ တစ္ပုဒ္ႏႈန္းနဲ အစအဆံုး တင္ဆက္ဖို႔ စိတ္ကူးထားပါတယ္။)
ေအးအတူ ပူအမွ်
ခ်မ္းေအးတဲ့ ေဆာင္းတစ္ညေနမွာ အဘိုးနဲ႔အဘြားတို႔ စံုတြဲဟာ မက္ခ္ ေဒၚနယ္လ္ဒ္စားေသာက္ဆိုင္ထဲကို ခပ္ျဖည္းျဖည္း ဝင္လာပါတယ္။
မက္ခ္ေဒၚနယ္လ္ဒ္ဆိုင္ဆိုတာက ကမၻာအရပ္ရပ္မွာ ဖြင့္ထားတဲ့ တန္ဖိုးနည္း၊ ဝမ္းဝ စားစရာမ်ားကို ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ပါ။ အေရွ႕အေနာက္ ႏိုင္ငံေပါင္း မ်ားစြာရဲ႕ ၿမိဳ႕ႀကီးတိုင္းလိုလိုမွာ ရွိပါတယ္။ ဟမ္ဘာဂါလို အသားညႇပ္ ေပါင္မုန္႔ေတြ၊ ၾကက္ေၾကာ္လို ဆူလြယ္ နပ္လြယ္ စားစရာေတြ၊ အေဖ်ာ္ ယမကာေတြကို သင့္တင့္တဲ့ ေဈးနဲ႔ ေရာင္းခ်ေပးေနတဲ့ ဆိုင္ေတြေပါ့။ အလြယ္ေျပာရရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ေတြ၊ အသုပ္ဆိုင္ေတြလို ေငြလည္း သိပ္မကုန္၊ ဝမ္းလည္း ဝေစတဲ့ လူလတ္တန္းစားမ်ား အားထားရာဆိုင္ေလးေတြပါ။ ဒါက ဘာသာျပန္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္က မက္ခ္ ေဒၚနယ္လ္ဒ္နဲ႔ မရင္းႏွီးသူမ်ားအတြက္ သက္သက္ ဝင္လွ်ာရွည္ေပးလိုက္တာပါ။
ဇာတ္လမ္းကိုျပန္ဆက္ရရင္ အဲဒီ့အဘိုးအဘြားစံုတြဲ ဝင္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆိုင္က လူ ေတာ္ေတာ္ ျပည့္ေနတယ္။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ မိသားစုေတြ၊ ပ်ိဳပ်ိဳမ်စ္မ်စ္ စံုတြဲေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ၾကားက အဘိုးအဘြားစံုတြဲအတြက္ ထိုင္စရာ စားပြဲလြတ္ တစ္ေနရာကို ေတြ႕သြားၾကတယ္။
စားေသာက္ေနတဲ့ လူတခ်ိဳ႕က အဘိုးနဲ႔အဘြားကို အားက်တဲ့ အၾကည့္ေတြနဲ႔ ၾကည့္ၿပီး သေဘာေတြက်ေနၾကတယ္။ “ၾကည့္စမ္းပါဦး၊ သည္ အဘိုးႀကီးနဲ႔အဘြားႀကီး ၾကည့္ရတာ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ ေလာက္ အတူေနခဲ့ၾကပံု ရတယ္ေနာ္၊ သိပ္ၾကင္နာတာပဲ”ဆိုတဲ့ မ်က္လံုးမ်ိဳးေတြနဲ႔ေပါ့။
ေနရာယူၿပီးတဲ့အခါ အဘိုးႀကီးက ပိုက္ဆံေပးရတဲ့ ေငြသိမ္းစားပြဲကို သြားၿပီး စားစရာေတြကို မွာတယ္။ (ဒါလည္း မက္ခ္ေဒၚနယ္လ္ဒ္ ဆိုင္တိုင္းမွာ လုပ္ရတဲ့အလုပ္ပါပဲ။ ကိုယ္တိုင္ယူစနစ္လို ႔ေခၚၿပီး ျမန္မာျပည္က တခ်ိဳ႕ဆိုင္ေတြမွာလည္း အဲဒီ့နည္းနဲ႔ ဝယ္စားရပါတယ္။) အဘိုးႀကီးက ေငြရွင္းၿပီးတဲ့ေနာက္ စားစရာေတြကို ဗန္းကေလးနဲ႔ ထည့္ယူလာၿပီး အဘြားႀကီးဆီ ျပန္လာတယ္။
စားပြဲဆီ ျပန္ေရာက္ေတာ့ စားစရာေတြကို ဗန္းေပၚကေန စားပြဲေပၚ ႏွစ္ေယာက္သား ေျပာင္းေနရာခ်လိုက္ၾကပါေသးတယ္။
စားစရာေတြကေတာ့ ဟမ္ဘာဂါ အသားညႇပ္ေပါင္မုန္႔ တစ္လံုးရယ္၊ အာလူးေခ်ာင္းေက်ာ္တစ္ပြဲရယ္နဲ႔ ေဖ်ာ္ရည္တစ္ခြက္ရယ္တို႔ပါပဲ။
ေနရာခ်လိုက္ၿပီးတဲ့အခါ ေရပါးစကၠဴနဲ႔ထုပ္ထားတဲ့ ဟမ္ဘာဂါကို အဘိုးႀကီးက ေျဖလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ပိုင္း အညီအမွ် ျဖစ္ေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ဂ႐ုတစိုက္ ပိုင္းလိုက္တယ္။ ပိုင္းလို႔ရတဲ့ တစ္ဝက္ကို သူ႔ ဇနီးသည္ အဘြားႀကီးေရွ႕မွာ ခ်ေပးလိုက္တယ္။
ၿပီးေတာ့ ပန္းကန္ထဲက အာလူးေခ်ာင္းေက်ာ္ေတြကို အဘိုးႀကီးက ေသေသခ်ာခ်ာ ေရၾကည့္လိုက္ျပန္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ႏွစ္ပံုအညီအမွ် ခြဲေဝလိုက္ၿပီး တစ္ပံုကို သူ႔အဘြားႀကီးေရွ႕မွာ ခ်ေပးလိုက္ျပန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဖ်ာ္ရည္ကို တစ္ငံုငံုတယ္။ သူတစ္ငံုေသာက္ၿပီးတဲ့အခါ အဘြားႀကီးကို ေဖ်ာ္ရည္ခြက္ေလး ကမ္းေပးေတာ့ အဘြားႀကီးကလည္း တစ္ငံုေသာက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဖန္ခြက္ကို သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အလယ္တည့္တည့္မွာ ခ်ထားလိုက္တယ္။
ေဖ်ာ္ရည္ တစ္ငံုစီေသာက္အၿပီးမွာ အဘိုးႀကီးက စ စားေနပါၿပီ။ သည္အခါမွာေတာ့ ဆိုင္ထဲမွာ ရွိတဲ့ တျခားစားသံုးသူ ပရိသတ္ရဲ႕ရင္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးျဖစ္လို႔လာခဲ့ၿပီ။
“သနားစရာ ေကာင္းလိုက္တာေနာ္။ ခမ်ာမ်ားမွာ တစ္ေယာက္စာေလးပဲ မွာစားႏိုင္ရွာၾကတယ္”ဆိုတဲ့ အေတြးကလည္း လူတိုင္းရဲ႕ရင္မွာ မြေနမွာပါ။
အဘိုးႀကီးက ဟမ္ဘာဂါကို စားၿပီးတဲ့ေနာက္ အာလူးအေခ်ာင္းေၾကာ္ေတြကို ေကာက္ဝါးတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ စားသံုးသူမ်ားထဲက မေနႏိုင္ရွာေလတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္က ထတဲ့ၿပီး အဘိုးအဘြားတို႔ စားပြဲကို သြားလိုက္ပါေတာ့တယ္။ အဘိုးတို႔၊ အဘြားတို႔ရယ္၊ ေနာက္ထပ္တစ္ေယာက္စာ ဝယ္ေကြ်းပါရေစ၊ ဒါနျပဳပါရေစလို႔လည္း ေခ်ေခ်ငံငံ ေျပာလိုက္တယ္။
အဘိုးေရာ၊ အဘြားေရာက ေနပါေစကြယ္၊ တို႔မ်ား လံုေလာက္ပါတယ္ လို႔ ေျပာတယ္။ “အဘိုးတို ႔ႏွစ္ေယာက္က ဘာမဆို ႏွစ္ေယာက္အတူ မွ်ေဝ ခံစားေနက်ကြဲ႕” လို႔လည္း ေျပာလိုက္ေသးတယ္။
တစ္ဆိုင္လံုးမွာရွိတဲ့ ပရိသတ္အေနနဲ႔ကေတာ့ အဘြားႀကီးဟာ အခုခ်ိန္ထိ တစ္ဖဲ့တစ္ကိုက္မွ မစားေသးတာ ေတြ႕ေနရပါတယ္။ အဘြားႀကီးက အဘိုးႀကီးေရွ႕မွာ ငုတ္တုတ္ႀကီး ထိုင္လို႔၊ အဘိုးႀကီး စားေသာက္ေနတာကို ပီတိမ်က္လံုးေတြနဲ႔ ၾကည့္ေနတာကိုပဲ ေတြ႕ရတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ အဘိုးႀကီးနဲ႔အတူ ေဖ်ာ္ရည္ေလး တစ္က်ိဳက္စီ ေသာက္တဲ့အခါမ်ိဳးေတာ့ ရွိသေပါ့။ ဒါကလြဲရင္ အဘြားႀကီးက စားကို မစားေသးဘူး။
မေနႏိုင္သူလူငယ္မွာလည္း ပိုလို႔ေတာင္မ႐ိုးမရြျဖစ္လာၿပီ။ “အဘိုးတို႔၊ အဘြားတို႔ရယ္ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ မၾကည့္ရက္လို႔ပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဒါနျပဳခြင့္ေပးပါလား ခင္ဗ်ာ”လို႔လည္း ထပ္ေျပာလိုက္တယ္။ သည္တစ္ခါမွာေတာ့ အဘြားႀကီးက ေျဖျပန္တယ္။ “ေနပါေစ ေမာင္ရယ္၊ အဘြားတို႔ ႏွစ္ေယာက္က ဘာကိုမဆို ႏွစ္ေယာက္အတူ မွ်ေဝခံစားေနက်ကြဲ႕”တဲ့။ ဒါနဲ႔ လူငယ္ေလးခမ်ာလည္း သူ႔စားပြဲကို ျပန္လာခဲ့ရျပန္တယ္။
တိုတိုေျပာရရင္ အဘိုးႀကီးက စားလို႔ေသာက္လို႔ ၿပီးသြားေရာ ဆိုပါ စို႔ရဲ႕။ အဘိုးႀကီးက သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကို စကၠဴလက္သုတ္ပဝါေလးနဲ႔ က်က်နန သုတ္သင္သန္႔စင္ေနျပန္တယ္။ အဘြားႀကီးကလည္း ခုထက္ထိ သူ႔ေရွ႕က စားစရာေတြကို မစားေသးဘဲ အဘိုးႀကီးကိုပဲ ရႊန္းရႊန္းစားစား ၾကည့္ေနတုန္းရယ္။
မေနႏိုင္သူ လူငယ္ေလးလည္း မေအာင့္ႏိုင္တဲ့အဆင့္ကို ေရာက္လာျပန္ေတာ့တာမို႔ သူတို႔စားပြဲကို ကူးလိုက္ျပန္တယ္။ တတိယအႀကိမ္အျဖစ္ သူ႔ကို တစ္ေယာက္စာ ဝယ္ယူလႉဒါန္းခြင့္ေပးဖို႔ အႏူးအၫြတ္ ေတာင္းပန္ျပန္တယ္။ သည္တစ္ခ်ီမွာလည္း မလိုအပ္ေၾကာင္း၊ သူတို႔မွာ ျပည့္စံုေၾကာင္းကိုပဲ အဘိုးနဲ႔ အဘြားက ေခ်ေခ်ငံငံျပန္ေျဖျပန္တယ္။
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ မေနႏိုင္ မေအာင့္ႏိုင္သူ လူငယ္က တည့္တည့္ပဲ ေမးခ်လိုက္ပါေတာ့တယ္။
“အဘြားရယ္… ခုထက္ထိ အဘြား တစ္လုတ္မွ မစားေသးတာ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ ခင္ဗ်ာ၊ အဘြား ေျပာေတာ့ အဘြားတို႔ ႏွစ္ေယာက္ဟာ ဘာကိုမဆို မွ်ေဝခံစားေနက်ဆို၊ အခုက်ေတာ့ အဘိုးက စားလို႔ေတာင္ ၿပီးသြားေပမယ့္ အဘြားက တစ္လုတ္မွ မစားရေသးဘူး၊ အဘြားက ဘာကို ေစာင့္ေနတာပါလဲ ခင္ဗ်ာ…”
အဘြားႀကီးက လူငယ့္အေမးကို သူ႔ထံုးစံအတိုင္း ေခ်ေခ်ငံငံပဲ ျပန္ေျဖပါတယ္။
“သြားေပါ့ သားရယ္… သြားကို ေစာင့္ေနတာပါကြယ္”တဲ့။
အားလံုးေတြးဆ ဆင္ျခင္ၾကည့္ႏိုင္ၾကပါေစ
အတၱေက်ာ္
အလင္းတန္းဂ်ာနယ္၊ ၂၁-ဝ၂-ဝ၀
Copy & Paste နဲ႔ ကူးယူ လက္ဆင့္ကမ္းလိုသူမ်ား [အတၱေက်ာ္ရဲ႕ “ေနေပ်ာ္တဲ့ဘ၀ ၾကည္ျမတဲ့ဘ၀င္၊ ရႊင္လန္းတဲ့စိတ္”စာအုပ္မွ] လို႔
တစ္ဆိတ္ ထည့္သြင္းေပးပါရန္ ေလးစားစြာ ပန္ၾကားပါရေစ။
Dear Uncle …
I like it as a story of highlighting the sharing among couple even they are old enough. However, if I have a chance to say as a dentist ….. it is totally impossible.
Alveolar bone structure & jaw form in the mouth is totally different on individual basis ( like finger print ). I means no two person can use a set of denture, even they are identical twins. 🙂
You mentioned about lateral thinking several times …. 😛
Thanks for your comment, Doc. You’re right: no two person can use a set of denture. And there are no fairies or angels in the real world despite the fact that we all enjoy fairy tales. Life is always like that, isn’t it? Fiction and reality differs from time to time. Anyway I’m really glad and honoured that you made your very first comment on my blog. Thank you very much indeed. 🙂