လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္က အတၱေက်ာ္ရဲ႕ ဒႆမေျမာက္ လက္ရာ...
ေက်ာက္ခဲႀကီးမ်ား
အခ်ိန္ကို စီမံခန္႔ခြဲတဲ့ ဘာသာရပ္ဆိုတာဟာ ေခတ္ေပၚ စီမံခန္႔ခြဲေရးပညာမွာ အေရးတႀကီး ေဆြးေႏြးလာရတဲ့ ဘာသာရပ္တစ္ခုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေခတ္မီ ကမၻာႀကီးမွာ လူတိုင္းဟာ စားသုတ္သုတ္၊ သြားသုတ္သုတ္နဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကတာခ်ည္းပဲ။ သည္အထဲမွာ အခ်ိန္မေလာက္လို႔၊ အခ်ိန္မရွိလို႔၊ မအားလို႔ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေတြကလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ေန႔စဥ္ဘဝေတြထဲမွာ ႀကီးစိုးလို႔ လာေနပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ စီမံခန္႔ခြဲေရးပညာမွာ “အခ်ိန္ကိုခန္႔ခြဲျခင္း”ဆိုတဲ့ဘာသာရပ္နဲ႔ ေခါင္းစဥ္က ရွိေနတယ္။
မၾကာေသးခင္ကဘဲ အဲဒီ့ဘာသာရပ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ကြ်မ္းက်င္သူတစ္ဦး ေရးထားတာေလး ဖတ္လိုက္ရတယ္။
တစ္ေန႔မွာ ကြ်မ္းက်င္သူ ပညာရွင္တစ္ဦးဟာ စီးပြားေရးပညာကို သင္ယူေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ပို႔ခ်ေနတယ္။ အဲသလို ပို႔ခ်ေနခိုက္မွာပဲ ေက်ာင္းသားမ်ားအေနနဲ႔ ဘယ္ေသာအခါမွာမွ မေမ့ႏိုင္မယ့္ သ႐ုပ္ျပခ်က္ တစ္ကြက္ကို ဆရာလုပ္သူက တင္ဆက္လိုက္ပါတယ္။ ဒါမွလည္း သူ ေျပာခ်င္တဲ့အခ်က္ကို ေပၚလြင္ေစေတာ့မွာကိုး။
ဆရာလုပ္သူဟာ ထက္ျမက္သြက္လက္လွတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္သားေတြ ေရွ႕မွာ မတ္တတ္ရပ္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။
“ကဲ… အခု ကြ်န္ေတာ္ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ပေဟဠိတစ္ပုဒ္ ေပးမယ္”
ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ သူဟာ တစ္ဂါလံဆန္႔တဲ့ အဝက်ယ္ ဖန္ခ်ိဳင့္တစ္လံုးကို ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး သူ႔ေရွ႕က စားပြဲေပၚမွာ တင္လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အံဆြဲထဲကေန လက္သီးဆုပ္ေလာက္ရွိတဲ့ ေက်ာက္ခဲ တစ္ဒါဇင္ေလာက္ကို ထုတ္တဲ့ၿပီး ဖန္ခ်ိဳင့္ထဲကို တစ္လံုးခ်င္း၊ တစ္လံုးခ်င္းစီ ခပ္ျဖည္းျဖည္း ထည့္လိုက္တယ္။
ဖန္ခ်ိဳင့္တစ္ခုလံုးလည္း ျပည့္သြားေရာ ေနာက္ထပ္ ေက်ာက္ခဲေတြ အတြက္ ေနရာလပ္က မက်န္ေတာ့ဘူး။ သည္အခါမွာ ဆရာလုပ္တဲ့သူက ေမးလိုက္ပါတယ္။
“ဖန္ခ်ိဳင့္ ျပည့္သြားၿပီလားဗ်ာ”
တစ္တန္းလံုးက တစ္ညီတစ္ညာတည္း ေျဖပါတယ္။
“ဟုတ္ကဲ့… ျပည့္သြားပါၿပီ”
အဲဒီ့အခါက်ေတာ့ ဆရာက “ဟုတ္ကဲ့လားဗ်”လို႔ ေျပာရင္းက ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြ ထည့္ထားတဲ့ ပံုးတစ္ပံုးကို စားပြဲေအာက္ကေန ထုတ္ယူလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ပံုးထဲက ေက်ာက္စရစ္ခဲေလးေတြကို ဖန္ခ်ိဳင့္ထဲ ထည့္ၿပီး လႈပ္လိုက္တဲ့အခါ ခဲလံုးႀကီးေတြၾကားမွာ ေက်ာက္စရစ္ခဲတခ်ိဳ႕က ဝင္သြားေတာ့တာေပါ့။
သည္အခါမွာလည္း ဆရာက အတန္းကို ေမးလိုက္ျပန္တယ္။
“ကဲ…ဖန္ခ်ိဳင့္က ျပည့္သြားၿပီလားဗ်ာ…”
သည္အခါမွာေတာ့ အတန္းက နည္းနည္းပါးသြားၿပီမို႔ ဘယ္သူမွ ေစာေစာကလို ခ်က္ခ်င္းမေျဖဘဲ အသာၿငိမ္ေနၾကတယ္။ သည္အထဲမွာမွ တစ္ေယာက္က ေျဖလိုက္တယ္။
“ျပည့္ၿပီလို႔ အေျပာရခက္တယ္ဆရာ…”
“သိပ္မွန္တာေပါ့…”
ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ဆရာဟာ စားပြဲေအာက္မွာ ရွိေနတဲ့ ေနာက္ထပ္ ပံုးတစ္ပံုးကို ဆြဲထုတ္လိုက္ျပန္တယ္။ အဲဒီ့ပံုးထဲမွာေတာ့ သဲေတြ ပါတယ္။
သဲပံုးကိုထုတ္ၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ ဆရာက ေစာေစာက ေက်ာက္ခဲေတြ၊ ေက်ာက္စရစ္ခဲေလးေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ ဖန္ခ်ိဳင့္ထဲကို သဲေတြ ထည့္လိုက္ျပန္တယ္။ သည္အခါ ရွိရွိသမွ် ေနရာလပ္ေတြၾကားမွာ သဲေတြက ဝင္ကုန္ျပန္ေရာ။
ၿပီးလည္းၿပီးေရာ ဆရာက ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ေမးျပန္တယ္။
“ျပည့္ၿပီလားဗ်…”
တစ္တန္းလံုးက သည္အခါမွာ ညီညာျဖျဖ ေအာ္လိုက္ၾကတယ္။
“မျပည့္ေသးပါဘူး…”
“သိပ္ဟုတ္တာေပါ့…”လို႔ ေျပာၿပီး ဆရာက ေရတေကာင္းတစ္လံုးကို ဆြဲယူလိုက္ၿပီး ဖန္ခ်ိဳင့္ထဲကို ေလာင္းထည့္လိုက္ျပန္တယ္။
ဖန္ခ်ိဳင့္ႏႈတ္ခမ္း ေရာက္တဲ့အထိ ေရေတြနဲ႔ ျဖည့္ၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ ဆရာက အတန္းကို ေမးတယ္။
“သည္သ႐ုပ္ျပကြက္က ဘာကိုေျပာခ်င္လဲဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႔ သိၾကလား…”တဲ့။
သြက္လက္တဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ဆရာ႔ကို သူေျဖလိုတဲ့အေၾကာင္း လက္ေထာင္ျပၿပီး အခုလို ေျဖလိုက္တယ္။
“အစီအစဥ္ေတြ၊ အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ ၾကပ္ေနေန၊ ေသေသခ်ာခ်ာ ႀကိဳးစားမယ္ဆိုရင္ တျခားဟာေတြ လုပ္ဖို႔ အခ်ိန္ဆိုတာ အလိုလို ထြက္လာႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ သေဘာပါ ဆရာ”
“မဟုတ္ဘူးဗ်”လို႔ ဆရာက ျပန္ေျပာပါတယ္။ “သည္ျပကြက္ရဲ႕ လိုရင္းက အဲဒါမဟုတ္ဘူး။ သည္မွာ အေရးႀကီးဆံုးအခ်က္က အႀကီးဆံုး ေက်ာက္ခဲေတြကို အရင္ဆံုး ထည့္အပ္တယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ပါပဲဗ်ာ။ ေက်ာက္ခဲအႀကီးေတြကိုသာ အရင္ျဖည့္မထားရင္ က်န္တာေတြကို ဘယ္လိုမွ ျဖည့္လို႔ ရမွာ မဟုတ္ဘူးေလ”တဲ့။
စာဖတ္သူ လူႀကီးမင္းရဲ႕ဘဝမွာ ဘယ္ဟာေတြက ေက်ာက္ခဲအႀကီးေတြလဲ။ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ကိုယ္ေရာက္ခ်င္တဲ့ ခရီးလား၊ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဘဝလား၊ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူေတြနဲ႔ အတူေနခ်င္တာလား၊ ကိုယ့္ ယံုၾကည္ကိုးကြယ္မႈလား၊ ကိုယ့္ပညာေရးလား၊ ကိုယ့္စီးပြားေရးလား၊ တျခားအေရး တစ္ခုခုလား၊ ေသခ်ာစဥ္းစားလိုက္ပါ။
အဲဒီ့ကိုယ့္ဘဝမွာ တန္ဖိုးအထားဆံုးအရာအတြက္ အရင္ဆံုး အခ်ိန္ေပးလိုက္ပါ။ ၿပီးၿပီဆိုရင္ က်န္တာေတြအတြက္ အခ်ိန္ေတြကို ကိုယ္လိုရင္ လိုသလို၊ လိုသေလာက္ ထုတ္ယူလို႔ ရၿပီလို႔သာ မွတ္ပါေတာ့။
အခ်ိန္မရွိဘူး၊ အခ်ိန္မေလာက္ဘူး၊ မအားဘူးဆိုတဲ့ လူေတြဟာ သူတို႔ ဘဝမွာ ဘယ္ဟာက ေက်ာက္ခဲႀကီးေတြလဲဆိုတာ မသိလို႔သာ ျဖစ္ေနရတာပါ။
ေက်ာက္ခဲႀကီးေတြကိုသာ အရင္ထည့္ႏွင့္ထားမယ္ဆိုရင္ ဖန္ခ်ိဳင့္ထဲမွာ ျဖည့္စရာေနရာလပ္ေတြ က်န္ေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္ေနာ္။
အားလံုးေတြးဆ ဆင္ျခင္ၾကည့္ႏိုင္ၾကပါေစ
အတၱေက်ာ္
အလင္းတန္းဂ်ာနယ္၊ ၂၉-ဝ၅-ဝ၀
သည္တစ္ပုဒ္ဟာလည္းပဲ ေပၚျပဴလာဂ်ာနယ္မွာ ဆရာ “ဟိန္းလင္းေက်ာ္”က ရည္ၫႊန္းကိုးကား ခ်ီးက်ဴးတာကို ခံယူခဲ့ရတဲ့ စာျဖစ္ပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ အသိမ္းအဆည္း ညံ့လို႔ ဆရာ ဟိန္းလင္းေက်ာ္ရဲ႕ မူရင္းကို မေတြ႕ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ ကေလာင္သက္ ေလးလမွ်သာ ရိွေသးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆရာသုေမာင္အျပင္ ေနာက္ထပ္ အသိအမွတ္ျပဳခဲ့သူမို႔ အဲဒီ့ ဆရာ့ ေက်းဇူးကိုလည္း အမွတ္တရနဲ႔ ဂါရ၀တရား ေရွ႕ထားကာ မွတ္တမ္းတင္လိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
Copy & Paste နဲ႔ ကူးယူ လက္ဆင့္ကမ္းလိုသူမ်ား [အတၱေက်ာ္ရဲ႕ “ေနေပ်ာ္တဲ့ဘ၀ ၾကည္ျမတဲ့ဘ၀င္၊ ရႊင္လန္းတဲ့စိတ္”စာအုပ္မွ]လို႔ တစ္ဆိတ္ ထည့္သြင္းေပးပါရန္ ေလးစားစြာ ပန္ၾကားပါရေစ။
