အတၱေက်ာ္ရဲ႕ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္က သတၱမေျမာက္ လက္ရာ
ဖားေလးႏွစ္ေကာင္
တစ္ေန႔ေတာ့ ဖားတစ္သင္းဟာ ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲမွာ ခရီးလွည့္ေနၾကသတဲ့။ အဲလို လွည့္ေနတုန္း သစ္ရြက္ေတြ ဖံုးေနလို႔ မျမင္သာတဲ့ တြင္းနက္ႀကီး တစ္တြင္းထဲကို သူတို႔အုပ္စုထဲက ႏွစ္ေကာင္ က်သြားပါေလေရာ။ ဟား… က်န္တဲ့ဖားေတြလည္း တြင္းႏႈတ္ခမ္းမွာ ဝိုင္းေနေတာ့တာေပါ့။
တြင္းႀကီး ဘယ္ေလာက္ နက္လဲဆိုတာကို တြင္းႏႈတ္ခမ္းမွာ ဝိုင္းေနတဲ့ ဖားေတြက ျမင္ရတဲ့အခါ က်သြားတဲ့ ဖားႏွစ္ေကာင္ကို သူတို႔က သည္လို ေျပာတယ္။
“မင္းတို႔ေတာ့ သြားၿပီ။ ဘယ္လိုမွ ျပန္တက္လို႔ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ တြင္းထဲမွာပဲ မင္းတို႔ႏွစ္ေကာင္ ေသရေတာ့မယ္”တဲ့။
တြင္းထဲက်ေနတဲ့ ဖားႏွစ္ေကာင္လည္း သူတို႔အေဖာ္ေတြ ေျပာတဲ့စကားကို လစ္လ်ဴ႐ႈလိုက္ၾကၿပီး သူတို႔ကိုယ္စြမ္း ရွိသေလာက္ တြင္းႏႈတ္ခမ္းဆီ အတင္း ခုန္တက္ၾကေတာ့တာေပါ့။ ဝိုင္းၾကည့္ေနတဲ့ တြင္းႏႈတ္ခမ္းက ဖားေတြလည္း တစ္ခါတည္းကို သံၿပိဳင္ေအာ္ၾကျပန္ပါေလေရာ။
“ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ အဲသလို မလုပ္ၾကနဲ႔ေလ။ မင္းတို႔ေတာ့ ေသကုန္ေတာ့မွာပဲ။ ဟာ… ခက္တဲ့ေကာင္ေတြ၊ ခုန္တက္လို႔လည္း တြင္းက အနက္ႀကီးကြ၊ ဘယ္လိုလုပ္ တက္ႏိုင္မွာလဲ။ တက္မရမယ့္ အတူတူ ေအးေအးသက္သာ အေသခံလိုက္ၾကပါေတာ့လားကြာ။ မင္းတို႔ ခုန္ခုန္တက္ေနေတာ့ အေမာလည္းဆို႔၊ ကိုယ္လည္း နာၿပီးမွ ေသရမွာထက္ စာရင္ သည္တိုင္းေလး ေအးေအးသက္သာ အေသခံလိုက္တာက ပိုမေကာင္းေပဘူးလားကြယ္႐ို႕…”တဲ့။
အဲသလို ေျပာလြန္းမက ဝိုင္းေျပာၾကတဲ့အခါ တြင္းထဲက်ေနတဲ့ ဖား ႏွစ္ေကာင္အနက္က တစ္ေကာင္ကေတာ့ ဝိုင္းေျပာတဲ့ ဖားေတြရဲ႕ စကားအတိုင္း လိုက္နာၿပီး ဆက္မႀကိဳးစားေတာ့ဘူး။ အဲသလိုလည္း မႀကိဳးစားဘဲ ေနလိုက္ေရာ သူလည္း မတ္တတ္က လဲၿပီး ေသပြဲကို တန္းဝင္သြားေတာ့တာပါပဲ။
က်န္တဲ့ ဖားတစ္ေကာင္ကေတာ့ မရပ္မနား။ သူ႔မွာရွိသမွ် အတြင္းအား၊ အျပင္အား အကုန္ ထုတ္သံုးၿပီးကို ခုန္ရင္း တြင္းႏႈတ္ခမ္းေပၚကို မေရာက္ အေရာက္ ႀကိဳးစားေနပါေတာ့တယ္။
အဲေတာ့လည္း တြင္းႏႈတ္ခမ္းမွာ ဝိုင္းၾကည့္ေနတဲ့ သူ႔အေပါင္းအသင္းေတြက တစ္ခ်ီတစ္ေမာင္း ထပ္ေအာ္ၾကျပန္တယ္။
“ဟေကာင္ရာ၊ ေတာ္ပါေတာ့ဟာ။ သည္ေလာက္နက္တဲ့ တြင္းႀကီးထဲက မင္းဘယ္လိုမွ ခုန္ထြက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အလကား အသား အနာခံေနမယ့္အစား အေသသာခံလိုက္ပါေတာ့ သူငယ္ခ်င္းရယ္…”တဲ့။
ဒါေပမယ့္ ခုန္ေနတဲ့ ဖားကေတာ့ ရပ္ကို မရပ္ေတာ့ဘူး။ သူခုန္ေနတဲ့ အားထက္ ႏွစ္ဆတိုးၿပီးေတာင္ ထပ္ခုန္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ တြင္းႏႈတ္ခမ္းေပၚကို အဲဒီ့ဖားကေလးလည္း ဖုတ္ဆို ျပန္ေရာက္သြားပါေလေရာ။
သူလည္း တြင္းႏႈတ္ခမ္းေပၚ ေရာက္ေရာ ေစာေစာက ဝိုင္းေအာ္ေနတဲ့ သူ႔အေပါင္းအသင္းမ်ားကလည္း သူ႔ကို ဝိုင္းၿပီး ေမးၾကတယ္။
“မင္းကြာ၊ ငါတို႔ေတြ သည္ေလာက္ တားေနတာ မၾကားဘူးလားကြ ေဟ…”
တြင္းထဲက ျပန္ထြက္လာတဲ့ ကိုေရႊဖားကလည္း အေမာေျဖရင္းနဲ႔ သူ႔အေပါင္းအသင္းေတြကို ရွင္းျပတယ္။
“ငါ့နားက သိပ္မေကာင္းဘူးကြ။ မင္းတို႔ ေအာ္ေနတာ၊ ငါ့ကို တားေနတာလား။ မသိပါဘူးကြာ၊ ငါက ငါ့ကို ဝိုင္းၿပီး ဩဘာေပးေနတယ္ မွတ္လို႔…”တဲ့။
ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ။
သည္ပံုျပင္က ေပးလိုက္တဲ့ သင္ခန္းစာ ႏွစ္ခုကေတာ့…
(၁) ႏႈတ္နဲ႔လွ်ာဟာ ေသေစ၊ ရွင္ေစႏိုင္တဲ့ စြမ္းအားေတြ ရွိေနပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ စိတ္ပ်က္အားငယ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အားေပးစကားေလး တစ္ခြန္းေလာက္ ေျပာလိုက္တာဟာ အဲဒီ့လူကို အားတက္ေစႏိုင္ၿပီး ဘဝအေမာေတြ ေျပသြားေစႏိုင္ပါတယ္။
(၂) စိတ္ပ်က္အားငယ္ေနတဲ့သူကို အပ်က္စကား ေျပာလိုက္ျခင္းအားျဖင့္ အဲဒီ့လူကို သတ္လိုက္ႏိုင္ျပန္ပါေသးတယ္။
ကိုယ့္ဘဝမွာ ေတြ႕လာ ၾကံဳလာရသူမ်ားကို ရွင္ေရးအတြက္ပဲ ေျပာမိေနေအာင္ သတိထားဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။
စကားတစ္ခြန္းရဲ႕ စြမ္းအားကို သတိထားမိၾကဖို႔ပါပဲ။ အားေပးစကားေလးတစ္ခြန္းဟာ ဘယ့္ကေလာက္ေတာင္ တာသြားသလဲ ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္တန္တန္ ေတြးမိၾကမယ္ မထင္ဘူး။ အံ့ဩစရာေကာင္းတာက လူအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အတိဒုကၡေရာက္ေနသူမ်ားကို သူတို႔ေတြ အတိဒုကၡနဲ႔ နဖူးေတြ႕၊ ဒူးေတြ႕ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ စိတ္ပ်က္ အားေလ်ာ႔ဖြယ္ စကားေတြခ်ည္း နင္းေျပာျဖစ္သြားဖို႔ ဝန္မေလးတတ္ၾကတာပါပဲ။
အားလံုးေတြးဆ ဆင္ျခင္ၾကည့္ႏိုင္ၾကပါေစ
အတၱေက်ာ္
အလင္းတန္းဂ်ာနယ္၊ ဝ၃-ဝ၄-ဝ၀
Copy & Paste နဲ႔ ကူးယူ လက္ဆင့္ကမ္းလိုသူမ်ား [အတၱေက်ာ္ရဲ႕ “ေနေပ်ာ္တဲ့ဘ၀ ၾကည္ျမတဲ့ဘ၀င္၊ ရႊင္လန္းတဲ့စိတ္”စာအုပ္မွ]လို႔ တစ္ဆိတ္ ထည့္သြင္းေပးပါရန္ ေလးစားစြာ ပန္ၾကားပါရေစ။
