ေတာ႐ိုင္း ဥပေဒနဲ႔ ေခတ္မီၿမိဳ႕ျပ
အေဖနဲ႔ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ အေဖ့ အေဖနာမည္ ဘယ္သူ၊ အေဖ့အေမ နာမည္ ဘယ္သူ၊ ဘယ္ၿမိဳ႕က ဆိုတာေလာက္ပဲ သိရေပမယ့္ အတူေနခြင့္ရတာ ပိုမ်ားတဲ့ အေမနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေနာက္ေၾကာင္းကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ ေဘး (အေမ့အဘိုး) အဆင့္အထိ သိခြင့္ရပါတယ္။ အေမ့ရဲ႕ အေဖဘက္က အဘိုးက မႏၲေလးနယ္၊ ကပိုင္ရြာဘက္ဆီက ျမန္မာစစ္စစ္ႀကီး ျဖစ္ေပမယ့္ အေမ့ရဲ႕ အေမဘက္က အဘိုးကက်ေတာ့ တ႐ုတ္စစ္စစ္ႀကီးပါတဲ့။ အဲဒီ့ တ႐ုတ္စစ္စစ္ႀကီးက ဗန္းေမာ္သူ အေမ့ အဘြားနဲ႔ ညားရာက အေမ့ အေမကို ဖြားျမင္ခဲ့တာပါပဲ။ အဲေတာ့ အေမ့ အေမ ကြ်န္ေတာ့္ အဘြားမွာ တ႐ုတ္ေသြးက ငါးမူးဖိုးပါေနတာေပါ့။ သို႔ေသာ္ ဗန္းေမာ္ကေန ငယ္ငယ္ကတည္းက မႏၲေလးကို ေျပာင္းေရႊ႕ အေျခခ်လာတဲ့အခါ တ႐ုတ္ထံုးစံေတြလည္း လိုက္နာက်င့္သံုးမႈ မရွိေတာ့ဘဲ ပကတိ ဗမာစစ္စစ္ႀကီးမ်ားလိုသာ ေနသြားခဲ့ပါတယ္။ အဘြားက ကၽြန္ေတာ္ ရွစ္တန္းက်ေတာ့မွ တိမ္းပါးသြားခဲ့တာမို႔ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ဖူးလိုက္ပါတယ္။ အသားျဖဴဆြတ္လြန္းၿပီး တ႐ုတ္ေသြးပါမွန္း သိသာတဲ့ မ်က္ႏွာေပါက္ကို မွတ္မိေနပါတယ္။
အမယ္… ဘာမဆိုင္ ညာမဆိုင္ ေျပာရရင္ လက္ရွိ ထိုင္းဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ယင္လပ္(ခ္)နဲ႔ သူ႔အစ္ကို ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း သာ့(ခ္)ဆင္တို႔ရဲ႕ ေဘးေတာ္ႀကီးကလည္း ထိုင္းကို ၁၈၆၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္ေတြမွာ လာေရာက္ အေျခခ်တဲ့ ဂြမ္ေဒါင္းျပည္နယ္သား တ႐ုတ္ႀကီးပဲတဲ့ခင္ဗ်။ အဲဒီ့ ေဘးေတာ္ႀကီးရဲ႕ သားအႀကီးဆံုးက ထိုင္းအမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်တယ္။ သူက ေမြးတဲ့ သားအႀကီးက တ႐ုတ္နာမည္ကို စြန္႔လိုက္ၿပီး ရွင္နာ ဝါထရာဆိုတဲ့ ထိုင္းနာမည္ကို ခံယူခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ သာ့(ခ္)ဆင္(န္)တို႔၊ ယင္လပ္(ခ္)တို႔ရဲ႕ အေဖကလည္း အဲဒီ့ တ႐ုတ္နဲ႔ ထိုင္းတို႔ အိမ္ေထာင္က်ရာက ေပါက္ဖြားလာခဲ့တာပါပဲ။
သူတို႔ကက်ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္လို အေမဘက္က မဟုတ္ဘဲ အေဖ့ဘက္က အစဥ္အဆက္ ဆင္းသက္ခဲ့လို႔လားေတာ့ မသိဘူး၊ သူတို႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာေပါက္နဲ႔ အသားအေရမွာ တ႐ုတ္ေသြးပါမွန္း ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိသာ ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကက်ေတာ့ ျမန္မာ႐ုပ္ ပိုထြက္ေနသေပါ့ဗ်ာ။
ေျပာခ်င္တာက လူအမ်ိဳးမ်ိဳး အရပ္ရပ္ကို က်ဲျပန္႔ လြင့္စင္ေနပံုကိုပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အေရွ႕ေတာင္အာရွေဒသမွာ အက်ဲျပန္႔ဆံုးလူမ်ိဳးကေတာ့ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉ ရာစုမွာ တ႐ုတ္ျပည္ႀကီးရဲ႕ လူဦးေရ ေပါက္ကြဲမႈနဲ႔တကြ အဲဒီ့အက်ိဳးဆက္အျဖစ္ စားေရးေနေရး ခက္ခဲၾကပ္တည္းလာမႈမ်ားက တ႐ုတ္ႏိုင္ငံသားေတြကို ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ ရွာျဖစ္ေအာင္ တြန္းအားေပးခဲ့ပါတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ တ႐ုတ္ေတြဟာ အာရွတစ္ခြင္လံုးကို လြင့္စင္ကုန္ပါေတာ့တယ္။ အင္ဒိုနီးရွားလို ႏိုင္ငံက အိမ္ေျခ ဆယ္ဂဏန္းမွ်သာ ရွိတဲ့ ကၽြန္းငယ္ေလးမ်ားဆီအထိကို လြင့္စင္ကုန္ၾကတာပါ။
ရာစုတစ္ခုအတြင္းမွာ သူတို႔ေတြဟာ အလုပ္ကို ႀကိဳးႀကိဳးစားစား လုပ္ၾကတယ္။ လူ႔ေအာက္က်ိဳ႕ၿပီး သူတို႔ မက္ေမာတန္ဖိုးထားတဲ့ ေငြကိုသာ က်ားကုပ္က်ားခဲ ရွာေဖြခဲ့ၾကပါတယ္။ သည္လိုနဲ႔ ႏွစ္ဆယ္ရာစု အေႏွာင္းပိုင္းမွာေတာ့ သူတို႔က ေပါက္ဖြားလာသူမ်ားဟာ ေရာက္ရွိေနရာ ႏိုင္ငံအသီးသီးရဲ႕ စီးပြားေရးမွာ အဓိက ခ်ဳပ္ကိုင္ထားသူမ်ား ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ မေလးရွားရဲ႕ စီးပြားေရးကိုပဲ ၾကည့္ၾကည့္၊ အင္ဒိုနီးရွားနဲ႔ ထိုင္းကိုပဲ ၾကည့္ၾကည့္ ေဒသခံ မေလးေတြ၊ အင္ဒိုနီးရွန္းေတြ၊ ထိုင္းေတြက ေက်ာမြဲေနရာမွာသာ ရွိေနၿပီး သူတို႔ဆီကို လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း တစ္ရာေက်ာ္၊ ႏွစ္ရာအတြင္းက အဝတ္တစ္ထည္ ကိုယ္တစ္ခုနဲ႔ ေရာက္လာသူမ်ားက အသက အသက ေပါက္ဖြားလာသူမ်ားကသာ ၾကြယ္ဝခ်မ္းသာေနၾက၊ စီးပြားေရးနယ္ပယ္ကို ျခယ္လွယ္ေနၾကတာ အထင္အရွား ျမင္ေတြ႕ရႏိုင္ပါတယ္။
ေနာက္ထပ္ လြင့္စင္ပံု တစ္မ်ိဳးကေတာ့ ကေန႔ အေမရိကန္ႏိုင္ငံလို႔ ေခၚဆိုေနတဲ့ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုပါပဲ။ အဲဒီ့ကိုလည္း ေရၾကည္ရာ၊ ျမက္ႏုရာလို႔ ယူဆၿပီး ေျပာင္းေရႊ႕လာၾကတဲ့ ႏိုင္ငံေပါင္းစံုက ဥေရာပတိုက္သားမ်ားက ေရႊ႕ေျပာင္းအေျခခ်ေနထိုင္လာၾကရင္း အေမရိကန္ႏိုင္ငံႀကီး ျဖစ္ေပၚလာတာပါပဲ။ ေနရင္း ဇာတိခံ လူနီေတြကိုေတာင္ ေက်ာ္လႊားၿပီး အဲဒီ့ ဥေရာပတိုက္သားမ်ားက ဦးေဆာင္ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ျပည္ေထာင္စုတစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့တာပါ။
အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းတာတစ္ခုက အဲဒီ့ လူျဖဴဥေရာပသားေတြက ကၽြန္ေတြအျဖစ္ ေခၚေဆာင္လာခဲ့ၾကတဲ့ အာဖရိကႏြယ္ဖြား လူမည္းမ်ားရဲ႕ အခန္းက႑ပါပဲ။ ကြ်န္ေတြဘဝကေန အခုအခါမွာ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတရာထူးအထိ တက္လွမ္းႏိုင္ခဲ့တဲ့ လူမည္းေတြရဲ႕ စြမ္းပကားက အေမရိကန္သမိုင္းစာမ်က္ႏွာေပၚမွာ အင္မတန္ ထင္ရွား ရႊန္းလက္လို႔ ေနပါတယ္။
အေမရိကန္နဲ႔ ဆင္တဲ့ အာရွ-ပစိဖိတ္ေဒသထဲက ႏိုင္ငံကေတာ့ ဩစေၾတးလ် ျဖစ္ပါတယ္။ ပညာရွင္မ်ားရဲ႕ အလိုအရ ဥေရာပတိုက္သား အေျခခ်သူေတြ ေရာက္မလာခင္ ႏွစ္ေပါင္း ေျခာက္ေသာင္းေလာက္ ေစာၿပီးေတာ့ အာရွတိုက္က စူးစမ္းရွာေဖြသူေတြဟာ ဩစေၾတးလ်တိုက္ကို ေရာက္ရွိ အေျခခ်ေနထိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဥေရာပတိုက္သားေတြ ေရာက္လာခ်ိန္မွာ သူတို႔က ေဒသခံ ကြ်န္းသူကြ်န္းသား (aborigines)ေတြအျဖစ္ အသတ္မွတ္ခံခဲ့ရပါတယ္။
ေနာက္ထင္ရွားတဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံက ေတာင္အာဖရိကပါ။ အဲဒီ့ကိုက်ေတာ့ ဒတ္(ခ်္)နယ္ခ်ဲ႕ေတြ၊ ေနာက္ပိုင္းမွာ ၿဗိတိသွ် နယ္ခ်ဲ႕ေတြ ေရာက္ရွိ နယ္ခ်ဲ႕ လာရင္းကေန ေနာက္ဆံုးမွာ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ အာဖရိခႏၷားဆိုတဲ့ အာဖရိကက လူျဖဴလူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးအျဖစ္ေတာင္ တီထြင္ ဖန္တီးခဲ့ၾကတဲ့အျပင္ ကိုယ္ပိုင္ ဘာသာစကား အသစ္တစ္ခုေတာင္ ေပၚေပါက္လာခဲ့ဖူး ပါတယ္။ သည္မွာလည္းပဲ လူမည္းေတြက ၂၁ ရာစု စခါစ ကာလမွာ အသားအေရာင္ခြဲျခားမႈကို တိုက္ဖ်က္ၿပီး ေနရာ ျပန္ယူႏိုင္ခဲ့ၾကတာက စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းပါတယ္။
စကၤာပူႏိုင္ငံဆိုတာလည္း တကယ္ေတာ့ မေလးကြ်န္းဆြယ္ရဲ႕ ေတာင္ပိုင္း အစြန္အဖ်ားေလးမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ မူလက မေလးႏြယ္ေတြရဲ႕ ေျမေပါ့ခင္ဗ်ာ။ သို႔ေသာ္ အထက္မွာ ဆိုခဲ့တဲ့အတိုင္း ဖူးက်န္႔နဲ႔ ကြမ္းတံု ေဒသက တ႐ုတ္ေတြ၊ အိႏၵိယက ေရာက္လာသူေတြနဲ႔ ျဖည့္တင္းလိုက္တဲ့အတြက္ ယေန႔အခါမွာေတာ့ တ႐ုတ္ေတြက စကၤာပူ လူဦးေရရဲ႕ ေလးပံု သံုးပံုေက်ာ္ကို လႊမ္းမိုးထားပါတယ္။ စကၤာပူသားတစ္ရာမွာ ခုနစ္ဆယ့္ ငါးေယာက္က တ႐ုတ္မ်က္ႏွာေတြနဲ႔ ျဖစ္ေနတာ အထင္အရွားပါပဲ။ သူကေတာ့ တတိယေျမာက္ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံလို႔ တင္စား ေခၚေဝၚယူရတဲ့အထိကို တ႐ုတ္တို႔က စီးပြားေရးမွာသာမက ႏိုင္ငံေရးမွာပါ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတာကို ေတြ႕ရႏိုင္ပါတယ္။
ဒုတိယေျမာက္ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံေတာ္ကေတာ့ ထိုင္ဝမ္ပါ။ ထိုင္ဝမ္ကက်ေတာ့ ေရွးအစဥ္အဆက္ကတည္းက တ႐ုတ္ပိုင္နက္ နယ္ေျမျဖစ္ခဲ့ၿပီး တ႐ုတ္ေတာ္လွန္ေရးမွာ အေရးနိမ့္ခဲ့တဲ့ အမ်ိဳးသားေရးဝါဒီ တ႐ုတ္မ်ား (တ႐ုတ္ျဖဴမ်ား)က အဲဒီ့ ကၽြန္းကေလးကို ရယူ လႊမ္းမိုးခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနရင္း ကၽြန္းသားေတြကို စစ္႐ံႈးလို႔ ေျပးလာရတဲ့ တ႐ုပ္ျဖဴမ်ားက လႊမ္းမိုး အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တာလည္း ထင္ရွားပါတယ္။
ဒါေတြကို ေျပာေနရတာက လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး၊ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ၊ ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခုရဲ႕ အဓြန္႔ရွည္ တည္တံ့မႈဟာ သက္ဆိုင္ရာ လူမ်ိဳး၊ ႏိုင္ငံသားမ်ား၊ လူမ်ိဳးစုမ်ားအေပၚမွာသာ မူတည္ေနတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို မီးေမာင္းထိုး ျပခ်င္လို႔ျဖစ္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ေတာ႐ိုင္း ဥပေဒကသာ နယ္ပယ္တိုင္းအတြက္ အဓိကက်လွတယ္လို႔ ျမင္မိပါတယ္။ အဲဒီ့ ဥပေဒက “အၾကံ႕ခိုင္ဆံုး (ဝါ) သက္လံုအေကာင္းဆံုး သူသာလွ်င္ ရပ္တည္ရွင္သန္ က်န္ရစ္ႏိုင္တယ္”ဆိုတာပါပဲ။
သတၱဝါေတြထဲမွာလည္း မ်ိဳးတံုးေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ရတဲ့ သတၱဝါေတြဟာ ေလာကဓံအထုအေထာင္းကို ၾကံ႕ၾကံ႕မခံႏိုင္ခဲ့ၾကလို႔၊ သက္လံု မေကာင္းၾကလို႔သာ ျဖစ္ပါတယ္။
သမိုင္းစဥ္နဲ႔ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ေရာမ၊ ေခါမ အင္ပါယာႀကီးေတြ ေနဝင္ ခဲ့တာ၊ တ႐ုတ္ရဲ႕ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ ယဥ္ေက်းမႈႀကီး ကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ရကာ ဥေရာပက ဒုကၡပင္လယ္ေဝေနခိုက္ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ဝ၀ ေက်ာ္တုန္းက ကမၻာကို ဦးေဆာင္ေနခဲ့တဲ့ တ႐ုတ္နဲ႔ အာရွက ေနာက္တန္းကို ေရာက္သြားခဲ့ရတာ၊ ဥေရာပသားေတြကသာ ကမၻာကို လႊမ္းမိုးလာတာမ်ားဟာ အဲဒီ့ ေတာႀကီးမ်က္မည္းရဲ႕ အေျခခံ ဥပေဒသအတြက္ ခိုင္လံုတဲ့ သင္ခန္းစာေတြအျဖစ္ ျမင္ၾကရမွာပါ။
ကမၻာတစ္လႊားမွာ တန္ခိုးထြားေနတဲ့ တ႐ုတ္ေတြနဲ႔ပဲ ျပန္ၾကည့္ရင္ေတာ့ သည္အခ်က္က ပိုထင္ရွားပါတယ္။ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သူတို႔ေတြ ေနရာ ရေနတာဟာ ေတာ္ေတာ္ ဆင္ျခင္စရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ တ႐ုတ္တန္းေတြက အိမ္နီးခ်င္း အေရွ႕ေတာင္ အာရွႏိုင္ငံေတြမွာသာ မကဘဲ အာဖရိက၊ အေရွ႕အာရွ၊ အေမရိကတိုက္က ႏိုင္ငံေတြ၊ ဩစေၾတး လ်နဲ႔ ဥေရာပတိုက္က ႏိုင္ငံေတြအပါအဝင္ တစ္ကမၻာလံုး အႏွံ႔မွာ ရွိေနတာပါပဲ။ ဖိလစ္ပိုင္ႏိုင္ငံ မနီလာၿမိဳ႕က ဘီႏိုဒို တ႐ုတ္တန္းဆိုရင္ တ႐ုတ္တန္းတကာအနက္မွာ အေစာဆံုးလို႔ေတာင္ အဆိုရွိတယ္။ ၁၅၉၄ ခုႏွစ္မွာ စတင္ေပၚေပါက္လာတာတဲ့။ ႏွစ္ေပါင္း ငါးရာေက်ာ္ၿပီေပါ့။
သူတို႔ေတြဟာ မိခင္ႏိုင္ငံကို စြန္႔ခြာခဲ့ၾကၿပီး ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာကို ေရႊ႕ေျပာင္း အေျခခ်ခဲ့ၾကတာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ငါးရာေက်ာ္ကတည္းကပဲ။ ဒါေပမယ့္ အရွိန္အဟုန္ ျမင့္သြားတာက ပီကင္း သေဘာတူစာခ်ဳပ္ကို ခ်ဳပ္ဆိုအၿပီး ၁၈၆၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္ေတြမွာပါပဲ။ အဲဒီ့ စာခ်ဳပ္က နယ္စပ္ကို ဖြင့္ေပးၿပီး တ႐ုတ္ေတြကို လြတ္လပ္စြာ သြားလာခြင့္ေပးခဲ့ၾကတယ္။ သည္မွာတင္ ကမၻာတစ္လႊားကို တ႐ုတ္ေတြ အံုနဲ႔က်င္းနဲ႔ လြင့္ထြက္ကုန္ေတာ့တာပါပဲ။
အဲဒီ့ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ ေဒသေတြမွာ သူတို႔ စီးပြားျဖစ္ၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ ဘာသာျပန္ေနတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲက အင္ဒိုနီးရွားမွာ အေနၾကာေနတဲ့ ဒတ္(ခ်္)လူမ်ိဳး ခရစ္ယာန္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါးက တ႐ုတ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာတဲ့ မွတ္ခ်က္က စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းပါတယ္။ “ကၽြန္းတိုင္းမွာ တ႐ုတ္ေတြက လူနည္းစု၊ သို႔ေသာ္ ကြ်န္းတိုင္းမွာ အလုပ္အလုပ္ဆံုး၊ အလႈပ္ရွားဆံုးနဲ႔ အခ်မ္းသာဆံုးေတြကလည္း သူတို႔ပဲ။
“သူတို႔ေတြနဲ႔ ေဒသခံေတြၾကားမွာ ျခားနားေနတာက ႐ိုး႐ိုးစင္းစင္းေလးပဲ။ အင္ဒိုနီးရွန္းတစ္ေယာက္ ငါးဖမ္းထြက္တယ္၊ ငါးရၿပီဆို ေပ်ာ္ၿပီး အိမ္ျပန္တယ္။ ငါးေရာင္းလို႔ ရတဲ့ ပိုက္ဆံကိုသံုးမယ္။ ဇိမ္နဲ႔ ႏွပ္မယ္။ တ႐ုတ္တစ္ေယာက္ဆိုရင္ေတာ့ အဲလိုမဟုတ္ဘူး။ ငါးဖမ္းထြက္ရင္း ငါးရရင္ သူေတြးတာက ဟာ… သည္ရာသီက တယ္ ဟုတ္ပါလား။ ငါးေပါတဲ့ ေနရာလည္း ငါေတြ႕ပါေပါ့လားေပါ့။ ၿပီးတာနဲ႔ သူ႔ေလွထဲမွာ ဖမ္းမိလာသမွ် ငါးေတြကို အျပတ္ရွင္း၊ ၿပီးတာနဲ႔ ငါးဖမ္းျပန္ထြက္၊ ငါးေတြ ထပ္ရ။ ဒါပဲ။
ဒါဟာ လူမ်ိဳးအလိုက္ ကြာျခားမႈျဖစ္ၿပီး ဘယ္လိုမွကို လုပ္လို႔ မရဘူး”တဲ့။
ဟုတ္ေလာက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း မ်က္ျမင္ေတြ႕ဖူးပါ တယ္။ နာဂစ္မုန္တိုင္းအၿပီး တစ္ႏွစ္ေက်ာ္အၾကာမွာ မုန္တိုင္းသင့္ ေဒသေတြရဲ႕ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရး လုပ္ငန္းမွာ စြမ္းရည္တည္ေဆာက္ေရးအတြက္ တစ္ရြာမွာ ဆယ္ရက္ႏႈန္းနဲ႔ သြားေနခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ ေတြ႕ရတာက ထူထူေထာင္ေထာင္ ျဖစ္႐ံုမက အဲဒီ့ ရြာေလးေတြရဲ႕ စီးပြားေရးမွာ တြင္က်ယ္ေနသူေတြက တ႐ုတ္ေသြးမကင္းတဲ့ မိသားစုေတြ ျဖစ္ေန တာပါပဲ။ က်န္တဲ့သူေတြကေတာ့ ဗွီဒီယို႐ံု၊ အရက္ဆိုင္၊ ဘိလိယက္ခံုေတြကို လုပ္ေကၽြးရင္း ေက်ာမြဲဘဝက တက္မလာၾကဘူး။
ေရရွည္မွာ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ကို ဝါးမ်ိဳသြားမွာလဲ။ အေျဖက ေပၚေနပါၿပီ။ နာဂစ္က အားလံုးကို လူတန္းစား ညႇိပစ္လိုက္တယ္။ အားလံုး ျပဳတ္ျပဳတ္ျပဳန္းကုန္ေစတယ္။ သူလည္း လက္မဲ့၊ ကိုယ္လည္း လက္မဲ့သာ က်န္ရစ္တယ္။ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာသြားတယ္၊ ကိုယ္က လက္မဲ့၊ သူက လက္ရွိျဖစ္လာရင္ သူက ကံေကာင္းလို႔လား၊ ကိုယ္က ကံဆိုးလို႔လား။ အဲဒီ့ ကံက ဘာလဲဆိုတာ စဥ္းစားဖို႔ သိပ္လိုပါတယ္။
ေရႊ႕ေျပာင္း အေခ်ျခေနၾကသူေတြ၊ တစ္ရြာေျပာင္းရင္း သူေကာင္း ျဖစ္ေနသူေတြကို ေတြ႕တိုင္း ယူသင့္တဲ့ သင္ခန္းစာေတြက အမ်ားႀကီးပါ။ မ်က္စိေရွ႕တင္ ျဖစ္ေန ပ်က္ေနတာပါ။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေတာ႐ိုင္းဥပေဒကိုပဲ ျပန္သတိရေနမိပါတယ္။
အားလံုးေတြးဆ ဆင္ျခင္ၾကည့္ႏိုင္ၾကပါေစ
အတၱေက်ာ္
(၂၃၀၇၁၂)
The Thanlwin Times ဂ်ာနယ္၊ အတြဲ ၁ ၊ အမွတ္ ၄ ။ ၂၀၁၂ ဩဂုတ္လ။
Cut and paste လုပ္ၿပီး ကူးယူေဖာ္ျပလိုက္ရမွ အားရ ေက်နပ္မယ္ဆိုရင္ ဂ်ာနယ္အမည္နဲ႔ ထုတ္ေ၀တဲ့ လအထိ အျပည့္အစံု ကူးၿပီးမွ လက္ဆင့္ကမ္းေတာ္မူၾကပါခင္ဗ်ား။
