Shots in the Arm
လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၂ ႏွစ္ေက်ာ္က အတၱေက်ာ္ရဲ႕ ဒြါဒႆမေျမာက္ လက္ရာ…
ေကာင္းကြက္ေလးေတြ
ကြ်န္မ ဆရာမလုပ္ေနတဲ့ “မင္းန္” ျပည္နယ္၊ ေမာရစ္(စ္)ၿမိဳ႕ စိန္႔ေမရီ ေက်ာင္းက တတိယတန္း ေက်ာင္းသားေလးအျဖစ္ သူ႔ကို စသိခဲ့တာပါ။
သူ႔ကို ေတြ႕လိုက္ရင္ အျမဲတန္းသပ္သပ္ရပ္ရပ္ကေလး ရွိေနတတ္ပါတယ္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေနတတ္တဲ့ သူ႔စ႐ိုက္ေလးက တစ္ခါတစ္ခါ သူ ဆိုးတာေလးေတြကိုေတာင္ ခ်စ္စရာေကာင္းေနေအာင္ လုပ္ေပးထားသလိုပါပဲ။
ကြ်န္မအတန္းထဲက ေက်ာင္းသား ၃၄ ေယာက္စလံုးက ကြ်န္မကို ခ်စ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့အထဲမွာ “မာ့ခ္”ကေတာ့ တစ္သန္းမွာ တစ္ေယာက္ ေတြ႕ရခဲတဲ့ ကေလးေလးပဲလို႔ ေျပာလိုက္ရင္ လြန္မ်ားသြားမလား မသိဘူး။
အဲဒီ့“မာ့ခ္”ေလးဟာ စကားကို မရပ္မနား ေျပာတတ္တယ္။ အင္မတန္ ေလေပါတဲ့ ကေလးပါ။ ကြ်န္မအေနနဲ႔ အတန္းထဲမွာ ဆရာ့ခြင့္ျပဳခ်က္ မရဘဲ စကားမေျပာရဘူးလို႔ သူ႔ကို ေျပာရေပါင္းလည္း မ်ားလွပါၿပီ။ အဲသလို သူ႔ကို ျပဳျပင္ ဆံုးမရတဲ့အခါမ်ိဳးေလးေတြမွာ သူ႔ရဲ႕ ႐ိုးသားတဲ့ တံု႔ျပန္ပံုေလးကေတာ့ ကြ်န္မအသည္းကို စြဲေနေစပါတယ္။
သူ႔ကို အဲလိုဆံုးမလမ္းၫႊန္လိုက္တဲ့အခါမွာ သူျပန္ေျပာတတ္တာက “ကြ်န္ေတာ့္ကို ဆံုးမတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာမရယ္…”တဲ့ေလ။
သူ႔ဆီက အဲလိုတံု႔ျပန္စကားကို ၾကားရစတုန္းက ကြ်န္မ ဘာျပန္ေျပာရမယ္မွန္း၊ ဘာလုပ္ရမယ္မွန္းေတာင္ မသိေအာင္ ျဖစ္သြားခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မၾကာခင္မွာပဲ ကြ်န္မဟာ သူ႔ဆီက အဲသလို တံု႔ျပန္သံေလးကို တစ္ေန႔မွာ ေလးငါးခါေလာက္ ၾကားလာရေတာ့ နားယဥ္သြားပါေတာ့တယ္။
တစ္မနက္မွာေတာ့ ကြ်န္မလည္း သူ႔ကို စိတ္မရွည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္သြားရတယ္။ မာ့ခ္က သူ႔ထံုးစံအတိုင္း ေလေတြ လႊတ္ေပါေနတာကိုး။ သည္မွာတင္ ကြ်န္မလည္း မႏူးမနပ္ ဆရာမတစ္ေယာက္ က်ဴးလြန္ေနက်အမွားကို က်ဴးလြန္မိပါတယ္။
အဲဒါကေတာ့ မာ့ခ္ကို တည့္တည့္ၾကည့္ၿပီး ေျပာလိုက္မိတာပါ။
“မင္းဆီက ေနာက္ထပ္ အသံၾကားရလို႔ကေတာ့ မင္း ပါးစပ္ကို တိတ္(ပ္)နဲ႔ကပ္ၿပီး ပိတ္ရလိမ့္မယ္ေဟ့…”
မၾကာပါဘူး။ ကြ်န္မ အဲသလို ေျပာလိုက္ၿပီး ဆယ္စကၠန္႔ေတာင္ မၾကာလိုက္ဘူးထင္တယ္။ ခ်ပ္(ခ္)ဆိုတဲ့ကေလးဆီက အသံထြက္လာတယ္။
“ဆရာမေရ… ေဟာဒီ့မွာ မာ့ခ္ စကားေျပာေနျပန္ၿပီ”တဲ့။
ကြ်န္မအေနနဲ႔ မာ့ခ္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေပးဖို႔ ဘယ္ေက်ာင္းသားကိုမွ ခိုင္းမထားပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ ေနာက္တစ္ခါ စကားေျပာရင္ ဘယ္လို ျပစ္ဒဏ္မ်ိဳးနဲ႔ အေရးယူမယ္လို႔ အတန္းေရွ႕မွာ အတိအလင္း ေျပာမိထားမွေတာ့ ေျပာတဲ့အတိုင္း လုပ္လိုက္ရပါေတာ့တယ္။
အဲဒီ့ေန႔က ျမင္ကြင္းဟာ မေန႔တစ္ေန႔က ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သလို ကြ်န္မ မ်က္စိထဲမွာ အခုထက္ထိ ထင္းထင္းႀကီး စြဲေနပါေသးတယ္။ ကြ်န္မက ကြ်န္မရဲ႕စားပြဲဆီ သြားလိုက္တယ္၊ အံဆြဲကိုဖြင့္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ အံဆြဲထဲက အထုပ္အပိုးထုပ္တဲ့အခါမွာ ကပ္တဲ့ စကၠဴတိပ္ေခြကို ယူတယ္။ ဘာတစ္ခြန္းမွ ေျပာမေနေတာ့ဘဲ မာ့ခ္ရဲ႕ စားပြဲကို သြားတယ္။ တိပ္ေခြထဲက အစ ႏွစ္စ ဆြဲျဖတ္ထုတ္လိုက္ၿပီး မာ့ခ္ရဲ႕ပါးစပ္ေပၚမွာ ၾကက္ေျခခတ္အႀကီးႀကီး ခတ္ၿပီး ပိတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ကြ်န္မလည္း အတန္းေရွ႕ကို ျပန္ထြက္ခဲ့ပါတယ္။
မာ့ခ္ ဘာလုပ္သလဲလို႔ ကြ်န္မ အသာ လွမ္းၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ကိုေရႊမာ့ခ္က မ်က္ေတာင္ေလး ေပကလပ္ ေပကလပ္နဲ႔ ကြ်န္မကို ျပန္ၾကည့္ေနတယ္။ ကြ်န္မလည္း ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ရယ္ခ်လိုက္မိပါေတာ့တယ္။ အတန္းကလည္း အဲေတာ့ တအုန္းအုန္း ရယ္ေတာ့တာေပါ့။
ကြ်န္မလည္း မာ့ခ္ဆီကို ျပန္သြားၿပီး သူ႔ပါးစပ္ကို ပိတ္ကပ္ထားတဲ့ တိပ္ကို ခြာေပးလိုက္မိပါေတာ့တယ္။
ပါးစပ္က တိပ္လည္း ကြာသြားေရာ သူေျပာတဲ့စကားက…
“ကြ်န္ေတာ့္ကို အခုလို ဆံုးမေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာမ ရယ္…”တဲ့။
စာသင္ႏွစ္ကုန္ခါနီးေတာ့ ကြ်န္မဟာ အလယ္တန္းအတြက္ အဆင့္ျမင့္ သခ်ၤာဘာသာရပ္ကို သင္ဖို႔ တာဝန္အေပးခံရျပန္တယ္။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္မလည္း မာ့ခ္တို႔အတန္းကို မသင္ရေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္လည္း ႏွစ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာသြားသလဲဆိုတာ ကြ်န္မ သတိမထားလိုက္မိခင္မွာဘဲ မာ့ခ္ကလည္း တစ္တန္းၿပီး တစ္တန္း တက္လာရင္းက ကြ်န္မရဲ႕ အတန္းထဲကို ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။
ႀကီးေကာင္ေလးဝင္လာတဲ့မာ့ခ္ဟာ ပိုေခ်ာလာသလို အရင္အတိုင္း ရည္မြန္ယဥ္ေက်းေနဆဲပါပဲ။ “သခ်ၤာသစ္”အတြက္ ကြ်န္မရဲ႕သင္ၾကားမႈေတြကို ဂ႐ုတစိုက္ နားေထာင္ေနရတဲ့အတြက္ သူဟာ သံုးတန္းတုန္းကလို ေလမေပါႏိုင္ရွာေတာ့ပါဘူး။
ေသာၾကာေန႔တစ္ေန႔မွာေတာ့ တစ္တန္းလံုး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ တစ္ပတ္လံုး သခ်ၤာသေဘာတရားသစ္ တစ္ခုကို ခဲခဲယဥ္းယဥ္း သင္ယူၿပီး ေက်ညက္ေအာင္ တြက္ခ်က္ေနခဲ့ရတဲ့အတြက္ ေက်ာင္းသားေတြ စိတ္ပင္ပန္းေနၾကၿပီ၊ အကဲဆတ္ေနၾကၿပီဆိုတာ ကြ်န္မသတိထားမိေနပါတယ္။
ကြ်န္မအေနနဲ႔ အဲသလို အကဲဆတ္ေနတဲ့ အေနအထားကို ဘာျပႆနာမွ မတက္ခင္ ရွင္းသြားေအာင္ တစ္ခုခု လုပ္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္ဆိုတာလည္း သိေနတယ္။
ဒါနဲ႔ ကြ်န္မလည္း တစ္ေယာက္စီကို တစ္တန္းလံုးရဲ႕နာမည္ေတြ စာရြက္လြတ္ေပၚမွာ ခ်ေရးခိုင္းရပါတယ္။ ဘယ္ဘက္မွာ နာမည္ေတြ ခ်ေရးၿပီး အဲဒီ့နာမည္နဲ႔ တစ္တန္းတည္း ညာဘက္မွာ အဲဒီ့အတန္းေဖာ္ရဲ႕ ေကာင္းကြက္ေလးေတြကို စဥ္းစားၿပီး ခ်ေရးဖို႔ ခိုင္းလိုက္တာပါ။ အဲလိုနဲ႔ က်န္တဲ့အတန္းခ်ိန္ တစ္ခ်ိန္လံုးမွာ သည္အလုပ္နဲ႔ပဲ ၿပီးသြားပါေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းလည္း ဆင္းေရာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္စီက ကြ်န္မကို သူတို႔ ေရးထားတဲ့ စာရြက္ေလးေတြ လာအပ္သြားၾကပါတယ္။
မာ့ခ္ကေတာ့ “ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို စာသင္ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာမ…“လို႔ ေျပာရင္းနဲ႔ သူ႔စာရြက္ေလး ထိုးေပးသြားပါတယ္။
စေနေန႔က်ေတာ့ ကြ်န္မလည္း စာရြက္တစ္ရြက္စီေပၚမွာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္စီရဲ႕ နာမည္ကိုေရး၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ့ေက်ာင္းသားနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ တစ္တန္းလံုးက မွတ္ခ်က္ေပးထားသမွ်ကို ကူးေရးလိုက္ပါတယ္။
တနလၤာေန႔ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္တဲ့အခါက်ေတာ့ သက္ဆိုင္ရာေက်ာင္းသား တစ္ဦးစီကို အဲဒီ့စာရြက္ေလးေတြ ေဝေပးလိုက္ပါတယ္။ မၾကာပါဘူး။ တစ္တန္းလံုး ျပံဳးေနတာကို ကြ်န္မ ျမင္ရပါေတာ့တယ္။
ခပ္တိုးတိုးေျပာတဲ့ အသံေတြကိုလည္း ၾကားရတယ္။
“အံ့ဩစရာပဲေနာ္…”
“ဟယ္… ငါလုပ္လိုက္တုန္းကေတာ့ အမွတ္မထင္ပါဟယ္…”
“ငါ့ကို သည္ေလာက္ ခင္ၾကမွန္း ငါမသိဘူးဟဲ့…”ဆိုတဲ့ အသံေတြပါ။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့ စာရြက္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဘယ္သူကမွ ေနာက္ ပိုင္းမွာ စကားမစပ္မိၾကေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔ခ်င္း ျပန္ေျပာျဖစ္ၾကေသးလား၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း သူတို႔ မိဘေတြကို သည္အေၾကာင္းေတြ ေျပာျဖစ္သလား ဆိုတာေတာ့ ကြ်န္မ ဘယ္လိုမွ မသိႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ ကြ်န္မ ေပးလိုက္တဲ့ေလ့က်င့္ခန္းေလးဟာ ေတာ္ေတာ္ ထိေရာက္သြားပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြဟာ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ အေတာ္ ေက်နပ္သြားၾကသလို အခ်င္းခ်င္းလည္း ပိုလို႔ ခင္မင္နားလည္လာၾကတယ္ေလ။
အဲလိုနဲ႔ အဲဒီ့အတန္းကလည္း ေနာက္အတန္းကို ဆက္တက္သြားၿပီးတဲ့ ေနာက္ ကြ်န္မလည္း ေနာက္က တက္လာတဲ့အတန္းေတြကို ဆက္ သင္ေပးေနခဲ့ပါတယ္။ ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ ၾကာသြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တစ္ခုမွာ အနားယူအပန္းေျဖခရီးက ကြ်န္မျပန္လာတဲ့အခါ ကြ်န္မ မိဘေတြက ကြ်န္မကို ေလဆိပ္မွာ လာႀကိဳၾကတယ္။
ေလဆိပ္ကေန အိမ္အျပန္ကားေပၚမွာ အေမက ကြ်န္မကို ကြ်န္မ ေရာက္ခဲ့တဲ့အရပ္ေဒသအေၾကာင္း၊ ခရီးစဥ္အေၾကာင္း ေမးေနက် ေမးခြန္းေတြကို ေမးေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေမဟာ တစ္ခုခုကို ေျပာခ်င္လို႔ စကား စေနမွန္းလည္း ကြ်န္မ သတိထားလိုက္မိတယ္။
ကြ်န္မ ထင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ။ ခရီးစဥ္အေၾကာင္းေျပာလို႔ဆိုလို႔ ၿပီးသြားတဲ့အခါ အေမက သူ႔ေဘးမွာထိုင္ေနတဲ့အေဖ့ကို တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္ၿပီး “ကဲ… အေဖႀကီးေရ…” လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။
အေဖကလည္း အေရးတႀကီး ေျပာစရာတစ္ခုခုရွိရင္ သူ လုပ္ေနက် အတိုင္းပါပဲ။ ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန္႔ၿပီး လည္ေခ်ာင္း ရွင္းလိုက္ျပန္ပါတယ္။
“အက္ခ္လန္ဒ္ မိသားစုက မေန႔ညက ဖုန္းဆက္တယ္…”
“ဟုတ္လားေဖေဖ၊ သူတို႔နဲ႔ မေတြ႕တာ ဘယ္ႏွႏွစ္ေတာင္ ရွိၿပီလဲ မသိဘူးေနာ္။ မာ့ခ္တစ္ေယာက္ေရာ ေနထိုင္ေကာင္းရဲ႕လား မသိဘူး”
အေဖက ညင္ညင္သာသာပဲ ျပန္ေျပာပါတယ္။
“မာ့ခ္ ဗီယက္နမ္မွာ က်ဆံုးသြားၿပီသမီး။ မနက္ျဖန္ မနက္က်ရင္ ဈာပနရွိတယ္။ မာ့ခ္မိဘေတြက သမီးကို အသုဘ႐ႈ လာေစခ်င္သတဲ့”
အေဖက မာ့ခ္သတင္းကို ေျပာလိုက္တဲ့ ေလဆိပ္ကေန ၿမိဳ႕ထဲအလာ လမ္းတစ္ေနရာကို ကြ်န္မ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ႏိုင္ေတာ့မယ္ မထင္ပါဘူး။
ကြ်န္မ ဘဝမွာ စစ္အခမ္းအနားနဲ႔ အသုဘခ်တာကို တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးခဲ့ဘူး။ အခုျမင္ရတဲ့ ေခါင္းတလားထဲက မာ့ခ္ရဲ႕ ႐ုပ္အေလာင္းဟာ တင့္တယ္လွပါတယ္။ မာ့ခ္ဟာ အင္မတန္ကို ေခ်ာေမာၿပီး ရင့္က်က္တဲ့ မာ့ခ္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ ကြ်န္မရင္ထဲမွာ ျဖစ္ေနတာကေတာ့ ကမၻာပၚမွာ ရွိရွိသမွ် ထုပ္ပိုးရာမွာ ကပ္ဖို႔သံုးတဲ့ တိပ္ေခြေတြ အားလံုးကို ကြ်န္မ ရွာေဖြႏိုင္ဦးေတာင္မွ မာ့ခ္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ကြ်န္မကို စကားတစ္ခြန္းမွ ေျပာႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့အသိနဲ႔ ေၾကကြဲေနတာပါ။
ဝတ္ျပဳရာ ဘုရားေက်ာင္းထဲမွာေတာ့ မာ့ခ္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္လို႔ ေနပါတယ္။ ဈာပနေန႔မွာမွ ကြက္ရြာေနတဲ့ မိုးကိုလည္း ကြ်န္မ မေက်နပ္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနတယ္။ မိုးေၾကာင့္ မာ့ခ္အေလာင္း ျမႇဳပ္ႏွံမယ့္ေနရာကို ကြ်န္မတို႔ ေတာ္ေတာ့္ကို ခဲခဲယဥ္းယဥ္း သြားယူရတယ္။ ခရစ္ယာန္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကလည္း ရြတ္ေနက် သက္ေပ်ာက္ ဂါထာေတြ ရြတ္လို႔၊ စစ္တီးဝိုင္းက ခရာသံေတြကလည္း တြတ္လို႔။
မာ့ခ္ကိုခ်စ္ၾကသူေတြအားလံုး တစ္ေယာက္စီ၊ တစ္ေယာက္စီက မာ့ခ္ရဲ႕အေခါင္းဆီကို သြားၾကၿပီး ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ၾကည့္ၾကပါတယ္။ ကြ်န္မကေတာ့ အဲဒီ့အထဲမွာ ေနာက္ဆံုးပါပဲ။
အေခါင္းေဘးမွာ ကြ်န္မ ရပ္လိုက္မိခ်ိန္မွာ စစ္သားတစ္ေယာက္က ကြ်န္မအနားကို ကပ္လာၿပီး ေမးပါတယ္။
“ဆရာမက မာ့ခ္ရဲ႕ သခ်ၤာဆရာမပါလားခင္ဗ်ာ…”
ကြ်န္မဟာ မာ့ခ္ရဲ႕႐ုပ္ကလာပ္စံျမန္းရာ အေခါင္းကို မမွိတ္မသုန္ ၾကည့္ေနမိရင္းကပဲ သူ႔ကို ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ပါတယ္။ သူက ဆက္ေျပာေနေသးရဲ႕။
“မာ့ခ္က ဆရာမအေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္”
ဈာပနအၿပီးမွာေတာ့ မာ့ခ္ရဲ႕ေက်ာင္းေနဖက္ေတြဟာ ခ်ပ္(ခ္)ရဲ႕အိမ္ေလးဆီကို သြားၾကၿပီး ေန႔လယ္စာ စားၾကတယ္။ မာ့ခ္ရဲ႕ အေမနဲ႔အေဖကလည္း အဲဒီ့ ေန႔လယ္စာဝိုင္းေလးကို တက္ေရာက္ၾကတယ္။ သူတို႔ကို ျမင္ရတဲ့အခါ သူတို႔ ကြ်န္မကို ေစာင့္ေနမွန္း တန္းသိလိုက္တယ္။
“ဆရာမကို ျပစရာရွိတယ္”လို႔ မာ့ခ္အေဖက ေျပာၿပီး သူ႔ အက်ႌ အိတ္ေထာင္ထဲက ပိုက္ဆံအိတ္ေလးတစ္လံုးကို ဆြဲထုတ္လိုက္ပါတယ္။
“သူက်ဆံုးသြားခ်ိန္မွာ ဒါေလးကို သူ႔ကိုယ္ေပၚက ရလိုက္တာလို႔ ေျပာတယ္ ဆရာမ။ ဆရာမ မွတ္မိလား မသိဘူး”တဲ့။
ဗလာစာအုပ္ထဲက ဆြဲျုဖတ္ထားတဲ့ စကၠဴႏွစ္ရြက္တြဲေလးကို မာ့(ခ္)ရဲ႕ အေဖက ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက ဂ႐ုတစိုက္ ဆြဲထုတ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီ့ စာရြက္ေလးက ေခါက္႐ိုးေတြ က်ိဳးေနပါၿပီ။ ခဏခဏ ျဖန္႔လိုက္ ေခါက္လိုက္ လုပ္ထားလို႔ စုတ္ေတာင္ စုတ္ေနၿပီမို႔ တိပ္နဲ႔ေတာင္ ကပ္ထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။
စာရြက္ကို ယူမၾကည့္ဘဲနဲ႔ အဲဒီ့စာရြက္ဟာ ဘာစာရြက္လဲဆိုတာ ကြ်န္မ ခ်က္ခ်င္းသိလိုက္ပါတယ္။ သည္စာရြက္ေလးဟာ မာ့ခ္ရဲ႕အတန္းေဖာ္ေတြက ေရးထားသမွ် မာ့ခ္ရဲ႕ေကာင္းကြက္ေလးေတြကို ကြ်န္မလက္နဲ႔ ျပန္ကူးေပးခဲ့ဖူးတဲ့ စာရြက္ေလးပါပဲ။
“ဒါေလးကို လုပ္ေပးခဲ့တဲ့အတြက္ ဆရာမကို သိပ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာမရယ္…”လို႔ မာ့ခ္ရဲ႕ မိခင္က ေျပာပါတယ္။ “ဆရာမ ျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ။ သည္စာရြက္ေလးကို မာ့ခ္က အရမ္းကို တန္ဖိုးထားရွာတာ…”လို႔လည္း ဆက္ေျပာလိုက္ပါေသးတယ္။
သည္အခ်ိန္မွာ မာ့ခ္အတန္းေဖာ္ေတြကလည္း ကြ်န္မတို႔ရဲ႕ အနားမွာ ဝိုင္းေနပါၿပီ။
ခ်ာလီက ျပံဳးၿပီး ေျပာတယ္။
“ကြ်န္ေတာ့္မွာလည္း သည္လိုစာရြက္မ်ိဳးေလး အခုထက္ထိရွိေသးတယ္ ဆရာမ။ ကြ်န္ေတာ့္စာေရးစာပြဲရဲ႕ အေပၚဆံုးအံဆြဲထဲမွာ သိမ္းထားတယ္…”
ခ်ပ္(ခ္)ရဲ႕ဇနီးက က်ျပန္ေတာ့ “ခ်ပ္(ခ္)က အဲဒီ့စာရြက္ကို ကြ်န္မတို႔ လက္ထပ္ပြဲ ဓာတ္ပံုစာအုပ္ထဲမွာ ထည့္ေပးပါလို႔ ေျပာထားတယ္ ဆရာမရဲ႕…”တဲ့။
မာရီလင္(န္)ကလည္း “ကြ်န္မမွာလည္း သည္စာရြက္မ်ိဳးေလး ရွိေသးတယ္ ဆရာမ။ ေန႔စဥ္ မွတ္တမ္းထဲမွာ ညႇပ္ထားတယ္”လို႔ ေျပာလာသလို ဗွစ္ခီဆိုတဲ့ မာ့ခ္ရဲ႕အတန္းေဖာ္ ေနာက္တစ္ေယာက္ကလည္း သူ႔အိတ္ထဲက မွတ္စုစာအုပ္ကေလးကို ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး စာအုပ္ေလးၾကားမွာ ညႇပ္ထားတဲ့ စကၠဴစေလးကို ဆြဲထုတ္လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူက ေျပာတယ္။
“ကြ်န္မလည္း သည္စာရြက္ကေလးကို သြားေလရာ သယ္သြားတယ္ ဆရာမ။ ကြ်န္မစိတ္ထင္ ကြ်န္မတို႔တစ္တန္းလံုးဟာ အဲဒီ့ စာရြက္ေလးေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာသိမ္းထားၾကပါတယ္ ဆရာမရယ္”တဲ့။
အဲဒီ့ စကားလည္းဆံုးေရာ ကြ်န္မလည္း ငိုခ်လိုက္မိေတာ့တာပါပဲ။ ကြ်န္မ ငိုတာက မာ့ခ္နဲ႔ သူ႔ကို ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ေတြ႕ခြင့္မရေတာ့မယ့္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ရယ္ပါ။
ဇာတ္လမ္းေလးကေတာ့ သည္ေလာက္ပါပဲ။
သည္ဇာတ္လမ္းကိုေျပာျပရျခင္းအေၾကာင္းကေတာ့ ကိုယ္ခ်စ္သူ၊ ကိုယ္ခင္သူေတြကို သူတို႔ကို ဘာအတြက္ ခ်စ္ေၾကာင္း၊ ခင္ေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ေအာင္ ႏိႈးေဆာ္လိုက္ခ်င္လို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္တို႔ လူသားမ်ားဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ခ်စ္ခင္မႈ၊ ေလးစားမႈကို ထုတ္ေဖာ္ျပသဖို႔ တစ္ခါတစ္ရံမ်ားမွာ ေမ့ေလ်ာ့ေနတတ္ၾကပါတယ္။
ဘဝမွာ ကိုယ္ျပဳလိုက္တာက ေသးေသးမႊားမႊားေလးေပမယ့္ တစ္ဖက္သားအတြက္ အမ်ားႀကီး တာသြားေနတတ္တယ္။ စာဖတ္သူ လူႀကီးမင္းမ်ားအေနနဲ႔ မိမိခ်စ္တဲ့သူ၊ ခင္တဲ့သူေတြကို သူဟာ ကိုယ့္အတြက္ ဘယ္ေလာက္ အေရးႀကီးတဲ့အေၾကာင္း၊ သူ႔ေကာင္းကြက္ေတြက ဘာေတြျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္း မေႏွာင္းခင္ ေျပာျပလိုက္ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာေလးနဲ႔ သည္ဇာတ္လမ္းေလးကို ေျပာျပလိုက္ရျပန္တာပါပဲ။
အားလံုး ေတြးဆ ဆင္ျခင္ၾကည့္ႏိုင္ၾကပါေစ
အတၱေက်ာ္
အလင္းတန္းဂ်ာနယ္၊ ၂၆-ဝ၆-ဝ၀
(Cut & Paste လုပ္ၿပီး ကူးယူဆင့္ပြားလိုသူမ်ားအေနနဲ႔ အတၱေက်ာ္ရဲ႕ “ေနေပ်ာ္တဲ့ဘ၀၊ ၾကည္ျမတဲ့ဘ၀င္၊ ရႊင္လန္းတဲ့စိတ္”စာအုပ္မွ ဆိုတာေလးကို ထည့္သြင္းရည္ၫႊန္းေဖာ္ျပေပးၾကပါမယ့္အေၾကာင္း ေတာင္းပန္အပ္ပါတယ္။)
