လက္ေဆာင္မြန္
ဖုန္းနံပါတ္ကို လွည့္ၿပီးၿပီးခ်င္းမွာပဲ နံပါတ္မွားၿပီး လွည့္လိုက္မီၿပီဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္သလိုပါပဲ။
ဖုန္းကျမည္တယ္။ တစ္ႀကိမ္…၊ ႏွစ္ႀကိမ္၊ ႏွစ္ႀကိမ္ ျမည္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ တစ္ဖက္က ေကာက္ကိုင္လိုက္တယ္။
“ဖုန္းမွားေနတယ္ကြ”ဆိုတဲ့ ေယာက်ာ္းသံႀကီး ေပၚလာၿပီးတဲ့ေနာက္ ဖုန္းကို ဂြပ္ခနဲ ခ်လိုက္သံကို ၾကားလိုက္ရပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က ဘာမွေတာင္ မေျပာရေသးဘူး၊ “ဖုန္းမွားေနတယ္ကြ”လို႔ အသားလြတ္ အေငါက္ခံလိုက္ရတဲ့အတြက္ သို႔ေလာ သို႔ေလာ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း မူလက မွားလွည့္မိတဲ့ နံပါတ္ကိုပဲ ခ်က္ခ်င္း ျပန္လွည့္လိုက္မိရျပန္တယ္။
ခ်က္ခ်င္းလိုလိုပဲ တစ္ဖက္က ကိုင္လိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ မေျပာႏိုင္ခင္ “ဖုန္းမွားေနတယ္လို႔ ဘယ္ႏွခါေျပာရမလဲကြ”လို႔ ေျပာတဲ့ ေယာက်ာ္းသံႀကီးကို ၾကားလိုက္ရၿပီး ဖုန္းခ်လိုက္သံပါ ၾကားလိုက္ရျပန္ပါတယ္။
သည္ပုဂၢိဳလ္ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ဖုန္းမွားေနမွန္း အလိုလို သိေနရတာလဲ။
အဲဒီ့အခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္ဟာ ႏ်ဴးေယာ့(ခ္)ၿမိဳ႕ေတာ္ ရဲဌာနမွာ အလုပ္ လုပ္ေနခိုက္ပါ။ ရဲတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ စူးစမ္းတတ္က်င့္ကလည္း ရွိ၊ တစ္ခုခုဆို သကၤာမကင္း ျဖစ္တတ္တဲ့ အေလ့အက်င့္က ရေနၿပီ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲသည့္နံပါတ္ကို တတိယအႀကိမ္ ထပ္လွည့္လိုက္တယ္။
“ဟ… ဘယ္လိုလဲကြ၊ ေစာေစာက ဆက္တဲ့လူပဲ မွတ္တယ္…”လို႔ သည္တစ္ခါက်ေတာ့ တစ္ဖက္က ေျပာပါတယ္။ ေစာေစာက အသံရွင္ပါပဲ။
“ဟုတ္ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ဆက္တာပါ။ သည္လိုပါဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က ဘာမွေတာင္ မေျပာရေသးဘဲနဲ႔ ဖုန္းမွားေနမွန္း လူႀကီးမင္းက ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး တန္းသိေနတာလဲဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ စဥ္းစားလို႔ မရလို႔ပါ ခင္ဗ်…”
“ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ေပါ့ကြ…”လို႔ ေအာ္လိုက္ၿပီး သူက ဖုန္းခ်သြားျပန္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း တယ္လီဖုန္းကို ကိုင္ၿပီး ခဏေတာ့ ငိုင္ေနမိတယ္။ ခဏေနေတာ့ အဲဒီ့နံပါတ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ထပ္လွည့္မိရျပန္တယ္။ တစ္ဖက္က ခ်က္ခ်င္းလိုပဲ ေကာက္ကိုင္လိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို “ဘယ့္ႏွယ့္လဲ စဥ္းစားလို႔ ရသြားၿပီလားကြ”လို႔ ေျပာပါတယ္။
“ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားလို႔ ရသမွ်ကေတာ့ လူႀကီးမင္းဆီကို ဖုန္းဆက္မယ့္သူ တစ္ေယာက္မွ မရွိလို႔သာ ျဖစ္မယ္ဆိုတာပါပဲ”
“ေအး… အဲဒီ့အတိုင္းပဲ”လို႔ ေျပာၿပီး ဖုန္းကို စတုတၳအႀကိမ္ ဂြပ္ခနဲ ခ်သြားျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ျပံဳးလိုက္မိရင္းက အဲဒီ့နံပါတ္ကို ထပ္လွည့္လိုက္ပါတယ္။
တစ္ဖက္က ေစာေစာကလိုပဲ ခ်က္ခ်င္းေကာက္ကိုင္လိုက္ၿပီး “ကဲ… ဆို၊ အခုက်ေတာ့ ဘာေျပာခ်င္လို႔လဲ”လို႔ ေမးပါတယ္။
“ဘာရယ္ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ လူႀကီးမင္းကို မဂၤလာပါလို႔ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ခ်င္လို႔ပါခင္ဗ်ာ…”
“ဘာကြ၊ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ခ်င္လို႔၊ ဟုတ္လား၊ ဘာလို႔ဆက္ခ်င္ရတာတုန္းကြ…”
“သည္လိုပါခင္ဗ်ာ။ လူႀကီးမင္းကို ဖုန္းဆက္မယ့္သူတစ္ေယာက္မွ မရွိဘူးဆိုတဲ့အေနအထားမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ဆက္သင့္တယ္ ထင္လို႔ပါ…”
“ဟုတ္ၿပီေလ။ မင္းကိုလည္း က်ဳပ္က ျပန္ၿပီး ႏႈတ္ခြန္းဆက္ရမွာေပါ့၊ မဂၤလာပါ ေမာင္ရင္။ ဒါနဲ႔ ေနစမ္းပါဦး၊ မင္းက ဘယ္သူတုန္း”
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ အဲဒီ့ပုဂၢိဳလ္ စကားျပန္ေျပာခ်င္စိတ္ ေပါက္လာေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီ ထင္ပါတယ္။ ခုဆို သူလည္း ကၽြန္ေတာ့္ အေၾကာင္းသိခ်င္လာၿပီေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သူဘယ္ဝါဆိုတာ အတိုခ်ဳပ္ေျပာျပလိုက္ၿပီး သူ႔အေၾကာင္းကိုလည္း ျပန္ေမးလိုက္ပါတယ္။
“က်ဳပ္နာမယ္က ေအာင္ျမတ္။ က်ဳပ္အသက္က ၈၈ ႏွစ္ထဲမွာ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ တစ္ေန႔တည္းမွာ သည္ေန႔ေလာက္ ဖုန္းမွားၿပီး ဝင္တာမ်ိဳး က်ဳပ္တစ္သက္လံုးတစ္ခါမွ မၾကံဳဖူးေသးဘူး…”လို႔ သူက ရယ္ၿပီး ေျပာတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရယ္မိရပါတယ္။
အဲဒီ့ေန႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ စကားေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဦးေအာင္ျမတ္မွာ မိသားစုလည္း မရွိေတာ့၊ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းတြလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ သူနဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့သူေတြအားလံုး ကြယ္လြန္တိမ္းပါးကုန္ၾကပါၿပီ။
ေျပာရင္းနဲ႔ သူနဲ႔ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ၾကားမွာ တူတာေလးတစ္ခုကို သြားေတြ႕ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဦးေအာင္ျမတ္ကလည္း ႏ်ဴးေယာ့(ခ္)ၿမိဳ႕ေတာ္ရဲဌာနမွာ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ နီးပါး တာဝန္ထမ္းေဆာင္သြားခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတာပါ။ သူက အဲတုန္းက ဓာတ္ေလွကားေမာင္းသူအျဖစ္ ဌာနာမွာ လုပ္ခဲ့တာပါ။
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ဦးေအာင္ျမတ္က စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းေနသလို ေသခ်ာစကားေျပာၾကည့္ေတာ့ ခင္မင္ခ်င္စရာ အဖိုးႀကီးတစ္ေယာက္ပါပဲ။ ဒါနဲ႔ ေနာက္တစ္ခါ ကြ်န္ေတာ္ ဦးေလးဆီ ဖုန္းဆက္လို႔ ရပါမလားလို႔ ေမးလိုက္မိတယ္။
“ဘာျဖစ္လို႔ ေမာင္က က်ဳပ္ဆီ ထပ္ဆက္ခ်င္ရတာလဲ…”
“တယ္လီဖုန္းထဲက မိတ္ေဆြအျဖစ္ေပါ့ ဦးေလးရယ္…”
သူ ခဏေတာ့ ၿငိမ္ေနတယ္။ ခဏေနေတာ့မွ “”ေအးကြ… မိတ္သစ္ ေဆြသစ္ တိုးတယ္ဆိုေတာ့လည္း မဂၤလာရွိတာေပါ့ေလ”လို႔ ေျပာပါတယ္။
ေနာက္တစ္ရက္က်ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ဆီဖုန္းဆက္သလို အဲသည့္ ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း ေလး၊ ငါးရက္ ဆက္တိုက္ ဆက္ျဖစ္ပါတယ္။
ဦးေအာင္ျမတ္က သူရင္ဆိုင္ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ပထမကမၻာစစ္နဲ႔ ဒုတိယ ကမၻာစစ္အတြင္းက အေတြ႕အၾကံဳေတြအပါအဝင္ သမိုင္းဝင္ျဖစ္ရပ္ေတြ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာျပပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ကြ်န္ေတာ့္အိမ္ ဖုန္းနံပါတ္ကိုေရာ၊ ႐ံုးဖုန္းနံပါတ္ကိုပါ သူ႔ကို ေပးထားလိုက္တယ္။ သူကၽြန္ေတာ့္ဆီ ဆက္ခ်င္ ဆက္လို႔ ရေအာင္လို႔ပါ။ တကယ္လည္း ဦးေအာင္ျမတ္က ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ျပန္ဆက္ပါတယ္။ ဆက္တာမွ ေန႔တိုင္းပါ။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ သက္ႀကီးရြယ္အို တစ္ေယာက္အေပၚမွာ စာနာစိတ္ တစ္ခုတည္းနဲ႔ သည္အလုပ္ကို လုပ္ျဖစ္သြားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သည္ဦးေလးႀကီးနဲ႔ စကားေျပာေနရတာဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္လည္း တန္ဖိုး ရွိလွပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္၌က မိဘမဲ့ေက်ာင္းကေန လူလားေျမာက္ခဲ့ရတာပါ။ မိဘမဲ့ေဂဟာကေန လူငယ္သင္တန္းေက်ာင္းကို ေရာက္ခဲ့ရတဲ့ မိဘမဲ့ တစ္ဦးပီပီ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေဖအေမ မရွိပါဘူး။ သည္ေတာ့ကာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဦးေအာင္ျမတ္ဆိုတဲ့ဦးေလးႀကီးဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ဖေအလို ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ အလုပ္အကိုင္အေၾကာင္း၊ ညပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ တက္ေနတဲ့ သက္ႀကီး တကၠသိုလ္အေၾကာင္းေတြပါ ဦးေလးဦးေအာင္ျမတ္ကို ေျပာျပပါတယ္။
ဦးေလးဦးေအာင္ျမတ္ဟာ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ပုဏၰားတိုင္လည္း ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အထက္အရာရွိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သေဘာထား ကြဲလြဲၿပီး ၿငိကုန္တဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္က ဦးေလးဦးေအာင္ျမတ္ကို တိုင္တည္မိတယ္။
“ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အဲဒီ့ပုဂၢိဳလ္နဲ႔ စာရင္းရွင္းမွျဖစ္ေတာ့မယ္ ဦးေလးရာ…”
“ဘာလို႔ အေလာသံုးဆယ္ လုပ္ခ်င္ရတာလဲ သူငယ္ရဲ႕။ စိတ္ကို ေအးေအးထားၿပီး အေျခအေနကို ေစာင့္ၾကည့္ပါဦးလား။ ေမာင္ရင္ေလး က်ဳပ္အရြယ္ေလာက္ ေရာက္တဲ့အခါက်ရင္ အခ်ိန္ယူတယ္ဆိုတာဟာ ေတာ္ေတာ့္ကို အက်ိဳးရွိမွန္းသိလာပါလိမ့္မယ္။ ခဏ ဆိုင္းထားပါဦးေလ။ သည္ၾကားထဲကမွ သူ႔ဘက္က အေျခအေနဆိုးလာတယ္ဆိုရင္ေတာ့လည္း တစ္မ်ိဳးစဥ္းစားၾကတာေပါ့…”လို႔ ဦးေလးဦးေအာင္ျမတ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဖ်ာင့္ဖ်ပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ အၾကာႀကီး ၿငိမ္ေနတယ္။ ခဏေနေတာ့မွ သိသိသာသာ ႏူးညံ့ညင္သာေနတဲ့အသံနဲ႔ စကားဆက္တယ္။
“က်ဳပ္ ေမာင္ရင္ေလးကို ကိုယ့္သားလို သေဘာထားၿပီး ေျပာေနမိတယ္။ က်ဳပ္ေလ သားနဲ႔ သမီးနဲ႔၊ မိသားစုနဲ႔ သိုက္သိုက္ဝန္းဝန္း သိပ္ေနခ်င္ခဲ့တာကေလား။ ေမာင္ရင္ေလးက ငယ္ေသးေတာ့ ဒါေတြကို နားလည္ႏိုင္ ဦးမွာ မဟုတ္ေသးပါဘူးေလ…”
မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္နားလည္တာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္လည္း မိသားစုဘဝကို အငမ္းမရ ေတာင့္တ လိုခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အေဖဆိုတဲ့ အရိပ္အာဝါသကို မရႏိုင္မွန္းသိလ်က္နဲ႔ တမ္းမက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဦးေလးဦးေအာင္ျမတ္ကိုေတာ့ ဒါေတြေျပာေနေတာ့ပါဘူး။ တစ္သက္တာ ခံစားခဲ့ရသမွ်ဟာ ေျပာရင္းနဲ႔ အသစ္ျဖစ္ၿပီး ရင္ဆို႔ရဦးမွာကို မခံႏိုင္တာမို႔ မေျပာခ်င္တာပါ။
တစ္ညေနမွာေတာ့ ဦးေလးဦးေအာင္ျမတ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာပါ တယ္။ သူ႔ရဲက ၈၉ ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႔ကို ေရာက္ေတာ့မယ့္အေၾကာင္းပါ။
ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဖိႈင္ဘာသားနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ခ်ပ္ျပားတစ္ျပား ဝယ္ၿပီး ငါးေပ၊ ႏွစ္ေပအရြယ္ရွိတဲ့ ေမြးေန႔ ကတ္ျပားတစ္ခု လုပ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီ့ ကတ္ျပားေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဌာနက ရဲမႉးႀကီးအပါအဝင္ ရဲေတြ အားလံုးကို လက္မွတ္ေတြကို လိုက္ထိုးခိုင္းလိုက္တဲ့အခါ ထိုးျမဲလက္မွတ္ေပါင္း တစ္ရာနီးပါး ရလာပါတယ္။ အဲဒီ့ကတ္ျပားနဲ႔ ဖေယာင္းတိုင္ ၈၉ တိုင္ ေထာင္ထားတဲ့ ေမြးေန႔ကိတ္မုန္႔ႀကီးတစ္လံုးကိုယူၿပီး ဦးေလး ဦးေအာင္ျမတ္ကို ေပးဖို႔ ၾကံလိုက္ပါတယ္။ သူ အလုပ္လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရဲဌာနက ရဲေတြရဲ႕ထိုးျမဲလက္မွတ္ေတြ စံုစံုလင္လင္ ပါဝင္ေနတဲ့ ေမြးေန႔ကတ္ျပားကို ရတဲ့အခါ ဦးေလးဦးေအာင္ျမတ္တစ္ေယာက္ အေတာ့္ကို စိတ္ခ်မ္းသာသြားမွာပဲလို႔ ကြ်န္ေတာ္ အတတ္ ေျပာရဲပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔သူနဲ႔ ဖုန္းေျပာလာခဲ့တာလည္း ေလးလေတာင္ ေက်ာ္လာခဲ့ပါၿပီ။ သည္အခ်ိန္ဟာ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ျမင္ဖူး ေတြ႕ဖူးသင့္ၾကပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ဦးေလးဦးေအာင္ျမတ္အတြက္ ေမြးေန႔ကတ္ျပားကို ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ သြားေပးဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ လာမယ့္အေၾကာင္း ဦးေလးဦးေအာင္ျမတ္ကို ႀကိဳေျပာမထားပါဘူး။ ဦးေလးတစ္ေယာက္ အံ့ဩဝမ္းသာသြားေအာင္လို႔ပါ။
တစ္မနက္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဟာ လိပ္စာအတိုင္း သြားလိုက္ၿပီး ဦးေလးဦးေအာင္ျမတ္ရဲ႕တိုက္ခန္းရွိရာ အေဆာက္အအံုေရွ႕ လမ္းမေပၚမွာ ကားရပ္လိုက္ပါတယ္။
တိုက္ထဲကိုဝင္သြားေတာ့ စာပို႔လုလင္ေလးက ေလွကားရင္းက စာတိုက္ပံုးေတြထဲကို စာေတြ ထည့္ေနတယ္။ စာတိုက္ပံုးေတြထဲမွာ ဦးေအာင္ျမတ္ဆိုတဲ့ နာမည္ကို ရွာၾကည့္လိုက္ေတာ့ အခန္းအမွတ္ ၁-ည မွာ ဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ရပ္ေနတဲ့ ေနရာရဲ႕အေပၚ ေပ ၂၀ အကြာအေဝးမွာ ဦးေအာင္ျမတ္ ရွိေနတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာပါ။
စိတ္လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ရင္ခုန္လာရတယ္။ ဖုန္းထဲက အတိုင္းပဲ ဦးေလးဦးေအာင္ျမတ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို လိုလိုလားလား ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြမွ ရွိပါ့မလား။ အဲဒီ့အေတြးနဲ႔တင္ကို ရင္ဘတ္ထဲမွာ ေအာင့္လာသလိုပဲ။ ဦးေလးဦးေအာင္ျမတ္ကေရာ၊ ကၽြန္ေတာ့္အေဖအရင္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို စြန္႔ပစ္ခဲ့သလို ခါးခါးသီးသီး စြန္႔ပယ္ေလဦးမွာလား။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ စိုးတထိတ္ထတ္နဲ႔ပဲ ဦးေအာင္ျမတ္ေနထိုင္ရာ တိုက္ခန္းတံခါးကို အသာေခါက္လိုက္ပါတယ္။ ဘာသံမွ မၾကားရတာနဲ႔ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္အေခါက္မွာ ပထမအႀကိမ္ထက္ ပိုက်ယ္က်ယ္ ေခါက္လိုက္ပါတယ္။
“အဲဒီ့အခန္းမွာ ဘယ္သူမွ မရွိဘူးဗ်…”
ေအာက္က စာပို႔လုလင္ေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းေျပာပါတယ္။
“ေအးဗ်ာ။ သည္ဦးေလးႀကီးက တယ္လီဖုန္း ကိုင္တဲ့အခါ ဘုက်သလိုပဲ၊ သူ႔အခန္းတံခါးကို ေခါက္တဲ့အခါမွာလည္း ဘုက်တတ္တယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ တစ္ေနကုန္ ေခါက္ေနရမယ္ ထင္ပါရဲ႕…”
“အစ္ကိုႀကီးက အဲသည့္ဦးေလးႀကီးနဲ႔ ဘာေတာ္လို႔လဲ…”
“ဘာမွမေတာ္ပါဘူး။ မိတ္ေဆြလို႔ပဲ ဆိုၾကပါစို႔ရဲ႕ဗ်ာ…”
“စိတ္မေကာင္းပါဘူး အစ္ကိုႀကီးရယ္။ အဲဒီ့အခန္းက ဦးေအာင္ျမတ္ တျမန္မေန႔ကပဲ ဆံုးသြားတယ္”
ဆံုးသြားၿပီ… ဦးေလးဦးေအာင္ျမတ္ ဆံုးသြားၿပီတဲ့။
ကၽြန္ေတာ္ ၾကက္ေသေသသြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဦးေအာင္ျမတ္ ေနထိုင္ခဲ့ဖူးရာ အခန္းရဲ႕ တံခါးဝမွာ တုန္လႈပ္စြာ ဆက္ရပ္ေနမိပါတယ္။ နားၾကားလြဲစရာ ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ မယံုႏိုင္စရာပါ။
ကႊန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ မနည္း သတိေပးၿပီး၊ တည္ၿငိမ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီးမွ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပတဲ့ စာပို႔လုလင္ေလးကို ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာလိုက္ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေဆာက္အအံုထဲက ထြက္လာခဲ့မိပါတယ္။
အျပင္မွာေတာ့ မြန္းတည့္လုနီး ေနက ျခစ္ျခစ္ကို ေတာက္လို႔ပါ။ ကားဆီကို ေလွ်ာက္လွမ္းေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕မ်က္ဝန္းေတြထဲမွာေတာ့ မ်က္ရည္စေတြ ေဝ့ဝဲလို႔။
ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာ ဖတ္ဖူးတဲ့ စာေၾကာင္းတစ္ေၾကာင္းက ေပၚလာပါတယ္။ “မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းဟူသည္ကား ထာဝရသာျဖစ္ေတာ့သည္။ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမွန္က ေသသည္အထိပင္ စြဲျမဲ ခင္မင္ေနစျမဲသာျဖစ္ေလ၏”တဲ့။
သည္စာေၾကာင္းကို သတိရလိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း အားလံုးကို ျပန္သတိရလာပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ ထင္မွတ္မထားတဲ့ ေၾကကြဲ ဝမ္းနည္းဖြယ္ရာ အလွည့္အေျပာင္းေတြကပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြရဲ႕ ဘဝတာတိုတိုထဲက အရသာ ခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြကို ၾကံဖန္ ရွာေဖြ ေဖာ္ထုတ္ေပးေနတာပါကလား။
ပထမဆံုးအႀကိမ္အေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဦးေလးဦးေအာင္ျမတ္တို႔ ဘယ့္ ကေလာက္ ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာကို ကြ်န္ေတာ္ သတိထားမိသြားပါတယ္။
ေၾသာ္… တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ခင္မင္ရင္းႏွီးဖို႔ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ သိပ္မခက္လွပါလား။ ေနာက္တစ္ခါ တျခားမိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္နဲ႔ အခုလို ခင္မင္ရင္းႏွီးဖို႔ ဆိုတာေရာ၊ ပိုလို႔ေတာင္ လြယ္ကူေနဦးမွာဆိုတာကို သတိထားမိလာပါတယ္။
ျဖည္းျဖည္းခ်င္းနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ အလိုလို ေႏြးေထြးလာတယ္။ နားထဲမွာေတာ့ “ဖုန္းမွားေနတယ္ကြ”ဆိုတဲ့ ဦးေလးဦးေအာင္ျမတ္ရဲ႕အသံကို ၾကားေယာင္လိုက္မိတယ္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ၊ “မင္းက က်ဳပ္ဆီ ဘာလို႔ ဖုန္းဆက္ခ်င္ရတာတုန္း”လို႔ သူေမးလိုက္တာကိုပါ ျပန္ၾကားေယာင္မိရျပန္တယ္။
“ဦးေလးဦးေအာင္ျမတ္ရယ္၊ ဦးေလးက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အေရးပါတဲ့ သူမိုလို႔ ဆက္ခ်င္ရတာေပါ့ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္က ဦးေလးရဲ႕ မိတ္ေဆြေလ…”
ကၽြန္ေတာ္ဟာ သည္စကားေတြကို ကြ်န္ေတာ့္ဘာသာ တစ္ေယာက္တည္း ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ေျပာေနမိပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ မဖြင့္ရေသးတဲ့ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ကပ္ျပားကို ကားေနာက္ခန္းထဲမွာ ေသခ်ာထည့္လိုက္ၿပီး ေမာင္းသူေနရာမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ပါတယ္။
ကားစက္ကိုမႏိႈးခင္မွာ ဦးေလးဦးေအာင္ျမတ္ ေနထိုင္ခဲ့တဲ့ တိုက္ခန္းရွိရာ အေဆာက္အအံုဘက္လွည့္ၿပီး ခပ္တိုးတိုး ေရရြတ္မိပါတယ္။
“ကြ်န္ေတာ္ ဖုန္းမမွားခဲ့ပါဘူး ဦးေလးရယ္…”
(A Friend on the Line by Jennings Michael Burch)
အားလံုးေတြးဆ ဆင္ျခင္ၾကည့္ႏိုင္ၾကပါေစ
အတၱေက်ာ္
(အေတြးသစ္ဂ်ာနယ္ ၂၀ဝ၂ ခုႏွစ္ မတ္ ၂၅ – အတြဲ ၂၊ အမွတ္ ၇၅)
လက္တြဲေဖာ္စာအုပ္တိုက္ထုတ္ ဘဝတူရိယာ (ေမာဟေျပ ပံုတိုပတ္စမ်ား – ၂ မွာလည္း ေဖာ္ျပထားပါတယ္။
သည္စာေလးကို ျပန္ေဖာ္ျပျဖစ္သြားတာက ကေန႔ Facebook မွာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ ေနထိုင္တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသား မိတ္ေဆြေလး တစ္ဦးက ေအာက္ပါအတိုင္း ေရးထားလို႔ပါ။
Thank you to ATK for sharing this story about 5 years ago.I read your version long long time ago and it really touched my heart.I never thought that it would happen to me in real life as similar to this story. I am lost, deeply sorry and regret that i don’t have a chance to see him or say goodbye to him. If only i could turn back time i would call you just one time.This is dedicated to Mr.Jerry A. Walker who died in April 2014.Rest in peace.You are in a better place now.
ကၽြန္ေတာ္ဘာသာျပန္ခဲ့တဲ့ သည္ဇာတ္လမ္းေလးကို အဲဒီ့ မိတ္ေဆြေလးက ေတာ္ေတာ္စြဲပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သူနဲ႔ စတင္သိကၽြမ္းစ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ေလာက္မွာ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို “ကြ်န္ေတာ္ ဖုန္းမမွားခဲ့ပါဘူး ဦးေလးရယ္…”လို႔ ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။ ၾကည့္ရတာ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံကို သူ ေရာက္ၿပီးမွ သူလွ်ိဳမႈနဲ႔ အက်ဥ္းက်ေနသူ Jerry A. Walker ကို သူ ဖုန္းဆက္ စကားေျပာခဲ့ရာက မိတ္ေဆြ ျဖစ္သြားခဲ့ၾကဖူးပံုပါပဲ။ အဲဒီ့ Jerry ဟာ တစ္သက္တစ္ကၽြန္းဒဏ္က်ခံေနခဲ့ရတာပါ။ သူ႔မွာ ဆီးခ်ိဳ ေရာဂါနဲ႔ လည္ေခ်ာင္း ကင္ဆာ ေရာဂါတို႔ ခံစားေနရပါတယ္။ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာပဲ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၂၈ ရက္ေန႔မွာ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါတယ္။
မူရင္းကို ယွဥ္တြဲ ဖတ္ခ်င္ရင္ http://zhidao.baidu.com/question/91352904.html မွာ ဖတ္႐ႈႏိုင္ၾကပါလိမ့္မယ္။ ဘာသာျပန္ အတတ္ပညာကို ေလ့လာ ဆည္းပူးလိုသူမ်ားအတြက္ တစ္နည္းတစ္ဖံု အသံုးတည့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။
