ဆရာၿငိမ္းေက်ာ္ဆီ မၾကာခဏ ေရာက္ျဖစ္ေနခဲ့တာ ၁၉၉၀ ျပည့္လြန္စ ႏွစ္မ်ားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ ဆူဒိုနင္ ျဖစ္စျပဳေနပါၿပီ။ အတၱေက်ာ္ ျဖစ္လာဖို႔ေတာ့ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ လိုပါေသးတယ္။ ဆရာၿငိမ္းေက်ာ္ရဲ႕ ဝတၳဳေတြကို စြဲလန္း ႏွစ္သက္ခဲ့ရာက ဆရာ့ဆီ ေရာက္သြား၊ ဆရာ့နားမွာေန၊ ဆရာေျပာတာေတြ နာယူမွတ္သားေပါ့။
စကားစပ္လို႔ ေျပာရရင္ ဆရာၿငိမ္းေက်ာ္က လက္ေရးလက္သား အင္မတန္ သပ္ရပ္လွပသူပါ။ မင္အနက္နဲ႔ အျမဲေရးပါတယ္။ မင္နက္သံုးသူဟာ စာေရးတာ မသပ္ရပ္ရင္ အေတာ့္ကို အၾကည့္ရဆိုးလွပါတယ္။ စကားစပ္လို႔ပဲ ဆက္ေျပာရရင္ အဲလို မင္အနက္နဲ႔ မသပ္မရပ္အႏိုင္ဆံုး ဆရာကေတာ့ ဆရာ ေမာင္ဝဏၰပါပဲ။
တစ္ရက္မွာ ဆရာၿငိမ္းေက်ာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိ၊ အျပင္ထြက္ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္ မတိုင္ခင္ တစ္ခ်ိန္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေသာက္ျဖစ္တာက အရင္လား၊ ေနာက္မွ ေသာက္ျဖစ္တာလား မသိဘူးခင္ဗ်။ ဆရာ ေဇာ္ေဇာ္ေအာင့္ရဲ႕ က်ိဳက္၀ိုင္းဘုရားလမ္းေနအိမ္ ေျမေနရာလြတ္မွာ ဖြင့္ထားတဲ့ ဆိုင္ကေလးကို ေရာက္သြားပါတယ္။ ဆရာေဇာ္နဲ႔ ပထမဆံုး စတင္ ေတြ႕ဆံုဖူးျခင္းပါပဲ။
ဆရာၿငိမ္းေက်ာ္နဲ႔ ဆရာေဇာ္ေဇာ္ေအာင္တို႔က အလြန္ရင္းႏွီးၾကသူေတြပါ။ ဟုတ္ မဟုတ္ေတာ့ မသိဘူး၊ ၾကားဖူးတာကေတာ့ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ဟာ အဲဒီ့ေခတ္ အပစ္အခတ္ အညႇစ္အသတ္ ၀တၳဳေတြ၊ အခ်စ္အလြမ္း ၀တၳဳေတြကို အားမရၾကဘူး။ ဇာတ္အိမ္ေရာ၊ အေရးအသားကိုပါ အားမရတဲ့အတြက္ ႏွစ္ေယာက္သား တိုင္ပင္ၿပီး တစ္ေယာက္က အခ်စ္ေရးမယ္၊ တစ္ေယာက္က စံုေထာက္ေရးမယ္ဆိုတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ စာေပနယ္ထဲကို ၀င္ခ်လာၾကတယ္ဆိုတာပါပဲ။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးနဲ႔ သိကၽြမ္းခင္မင္ခဲ့ပါလ်က္နဲ႔ အဲလို ၾကားဖူးခဲ့တာ မွန္မမွန္ ျပန္မေမးခဲ့မိတာကို အခု သည္စာေရးေတာ့မွ ေနာင္တက ရေနမိရေသးတယ္။
ေသခ်ာတာကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ႕ စာအုပ္ေတြ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ ေအာင္ျမင္ေနခ်ိန္ခ်င္းက တစ္ထပ္တည္း နီးပါး တူေနခဲ့တာပါပဲ။
အဲ… ဆရာေဇာ့္ကို ေတြ႕ဖူးေတာ့ ျမင္ျမင္ခ်င္း ခင္မင္ေလးစားသြားခဲ့ပါတယ္။ အသားညိဳညိဳ အရပ္ျပတ္ျပတ္နဲ႔ ေဆးေပါ့လိပ္ ခဲထားတဲ့ ဆရာ့ရဲ႕အသြင္အျပင္က ပကတိ အညာသား ႐ိုး႐ိုးဘြင္းဘြင္းႀကီးပါပဲ။ ဆရာက မံုရြာနယ္က ဆိုတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေဆြမ်ိဳးစပ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္သူက မံုရြာသူျဖစ္တဲ့အျပင္ သူ႔ေဆြမ်ိဳးေတြက ၿမိဳ႕မွွာ လူသိမ်ားတာမို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ ဆရာက တန္းသိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ေထာင္ မက်ခင္ကတည္းက ကြယ္လြန္ႏွင့္ခဲ့သူ ကၽြန္ေတာ့္ ေယာကၡထီးက ဆရာနဲ႔ ခင္တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အဲဒီ့ႏွစ္မ်ားမွာ ဆရာ့အိမ္ကို ကၽြန္ေတာ့္အိမ္သူနဲ႔အတူလည္း တစ္ေခါက္ ႏွစ္ေခါက္ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္ ထင္ပါတယ္။ (သိပ္မမွတ္မိေတာ့ဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္ ဟာ့ဒစ္[စ္][ခ္]က ဘက္[ဒ္]ဆကၡထာေတြနဲ႔ေလ။)
အဲဒီ့ေနာက္ေတာ့လည္း ဆရာနဲ႔ မဆံုျဖစ္ေတာ့ျပန္ပါဘူး။ ႏွစ္ေတြ အေတာ္ၾကာေတာ့မွွ ျပန္ဆံုေတာ့လည္း ဆရာက တန္း မွတ္မိပါတယ္။ ဆရာကိုတာနဲ႔အတူ ဆရာ့ဆီ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့စဥ္က ျဖစ္ပါတယ္။ အခ်ိန္ကာလေတာ့ မမွန္းဆတတ္ေတာ့ဘူး။
မွတ္မွတ္ရရ ဆရာေမာင္ဝဏၰ မကြယ္လြန္ခင္ ၈ ႏွစ္-၉ ႏွစ္ေလာက္မွာ ဆရာ ေမာင္ဝဏၰက အိိမ္တြင္းမွာ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေအာင္းေနခဲ့ရာက အျပင္ထြက္ခ်င္လာတဲ့အခါ ဆရာေဇာ့္ဆီ သြားရေအာင္လို႔ ေျပာတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ဆရာေဇာ့္ဆီ ေရာက္သြားခဲ့ၾကပါေသးတယ္။ ဆရာေဇာ့္ကို ေခၚထုတ္ၿပီး ဆရာ့အိမ္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ၾကၿပီး သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ေလပစ္ၾကတာကို ထိုင္ေမာ့ပါတယ္။ အဲတုန္းကလည္း ဆရာမမာဘူးလို႔ ၾကားခဲ့ၾကလို႔ သြားျဖစ္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ႏိုင္တဲ့အထိ ျပန္ၿပီး ထူထူေထာင္ေထာင္ျဖစ္ေနပါၿပီ။
အဲဒါ ဆရာေဇာ္နဲ႔ ေနာက္ဆံုး အတူထိုင္ခဲ့ဖူးျခင္းပါပဲ။ ေနာက္ပိုင္း ဆရာ မမာဘူးလို႔ ၾကားလိုက္ရျပန္ေသးတယ္။ ေနာက္က်ေတာ့ ဆရာသုေမာင္ရဲ႕ ရက္လည္ဆြမ္းေကၽြးမွာလား မသိ၊ ဆရာ့ကို ဆံုလိုက္ပါေသးတယ္။ အဲေတာ့ ဆရာက တုတ္ေကာက္နဲ႔ လူငယ္ေတြက ဆရာ့ကို တြဲလို႔။ ဆရာ့ကို ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ဆရာက ကၽြန္ေတာ့္အိမ္သူ ေနေကာင္းလားလို႔ေတာင္ ျပန္ေမးသြားေသးတယ္။ အဲဒါ ဆရာေဇာ့္ကို ေနာက္ဆံုးေတြ႕လိုက္ျခင္းပါပဲ။
ဘာပဲေျပာေျပာ ဆရာေဇာ္က ဆရာေမာင္၀ဏၰ၊ ဆရာသုေမာင္၊ ဆရာၿငိမ္းေက်ာ္တို႔ထက္ လူ႔ဘ၀မွာ ပိုၿပီး ၾကာၾကာေနသြားလိုက္ရတာလည္း အမွန္ပါပဲ။ အဲဒါကို ဆရာေမာင္ဝဏၰသာ ရိွေန၊ သိေနဦးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ သူက မိန္းမစကား နားေထာင္တာကိုးဗ်လို႔ တဟားဟားနဲ႔ ရယ္ၿပီး ေျပာေလမလားပဲ။
သည္ဆရာေတြနဲ႔ သိခြင့္၊ စကားေျပာခြင့္၊ ခင္မင္ရင္းႏွီးခြင့္ ရခဲ့တာေလးေတြက ၾကည္ႏူးစရာ အမွတ္တရေလးေတြပါ။ သို႔ေသာ္ ဆရာ ေမာင္ဝဏၰနဲ႔ ဆရာမင္းလူ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ကလြဲရင္ က်န္တဲ့ ဆရာေတြ မမာခ်ိန္၊ သူတို႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ေတြမွာ အနားမွာ ရိွခြင့္ မၾကံဳခဲ့ပါဘူး။
ခုေတာ့လည္း အားလံုးက လြမ္းစရာေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီေပါ့ဗ်ာ။
ဆရာက အလံနီ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒကို သက္၀င္ယံုၾကည္သူလို႔ သူမ်ားေတြ ေျပာသံ ၾကားဖူးပါတယ္။ အဲဒါကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မ၀င္စားခဲ့ဖူးပါဘူး။ ဆရာ့ကို ျမန္မာစာႏွံ႔စပ္တဲ့ တကၠသိုလ္ဆရာတစ္ေယာက္၊ စာေရးဆရာႀကီး တစ္ေယာက္အေနနဲ႔သာ ျမင္ခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဖတ္သန္းတဲ့ေခတ္က အဲဒီ့အေရာင္ေတြက နည္းနည္း စကားေျပာခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတာင္ တခ်ိဳ႕က အလံနီေတြနဲ႔ ေပါင္းေနတယ္လို႔ အစြပ္စြဲခံခဲ့ရဖူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္က သိပ္နားမလည္ပါဘူး။ ဘာေတြ လာေျပာေနမွန္းလည္း မသိဘူး။
ကၽြန္ေတာ္သိတာက ပံုႏွိပ္စာလံုးေတြကို ဖန္တီးထုတ္လုပ္ထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ေလးစား၊ အားက်၊ အထင္ႀကီးရတဲ့ စာေရးဆရာေတြပဲေလ။
ဗမာေတြကေတာ့ ဗမာပီသစြာ ဂိုဏ္းဂနစိတ္ ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းနဲ႔ စာေပနယ္မွာလည္း အုပ္စုဖြဲ႕ခ်င္တတ္ၾကတယ္လို႔ပဲ ေအာက္ေမ့ မိရပါတယ္။ အဲဒီ့ေခတ္က အလံနီက တစ္အုပ္စု၊ ဗကပက တစ္အုပ္စုေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘယ္သူ ဘာမွန္း သိပ္သိတဲ့ေကာင္ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္လို႔ရတဲ့ စာေရးဆရာ၊ ဖတ္လို႔ မရတဲ့ စာေရးဆရာပဲ ရိွပါတယ္။
စာေပေ၀ဖန္ေရး ေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီး အားအားရိွ ကြန္ျမဴနစ္ေပတံႀကီးျဖစ္တဲ့ ျပည္သူဆိုတာႀကီးနဲ႔ ထုတ္ထုတ္တိုင္းတဲ့ အေက်ာ္အေမာ္ ေ၀ဖန္ေရးဆရာႀကီးရဲ႕ စာေတြဆိုရင္ မသတီဘူး။ တစ္ခါ ႏွစ္ခါ ဖတ္ၿပီး မဖတ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အေပ်ာ္ဖတ္၀တၳဳေတာင္မွ ျပည္သူ႔ဘက္က မရပ္တာေတြ၊ ျပည္သူကို အက်ိဳးမျပဳတာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာတတ္တဲ့ သူ႔ဝစီစ႐ိုက္ကို ကၽြန္ေတာ္မွ မခံစားတတ္တာေလ။
ဆရာေဇာ့္စာေတြကိုေတာ့ ႀကိဳက္တယ္။ အထူးသျဖင့္ သူ႔ရဲ႕ စိတ္အလ်ဥ္ေရးနည္းနဲ႔ လႊတ္ေရးသြားတဲ့ ၀တၳဳပံုစံေတြက ဆန္းသစ္ေနေတာ့ အေတာ္ေလး ႀကိဳက္မိပါတယ္။
သို႔ေသာ္ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္း၊ ဆရာ ေသာ္တာေဆြ၊ ဆရာ ၀င္းဦး၊ ဆရာ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္၊ ဆရာၿငိမ္းေက်ာ္တို႔လိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚမွာ ဆရာ့ အေရးအသားေတြက ၾသဇာ သက္ေရာက္မႈ မရိွခဲ့တာလည္း အမွန္ပါပဲ။ မႏိႈင္းေကာင္း ႏိႈင္းေကာင္း ႏိႈင္းရရင္ ဆရာ့စာေတြကို ႀကိဳက္ခဲ့တာက သူနဲ႔ ေခတ္ၿပိဳင္ ဆရာေအာင္သင္းရဲ႕ စာေတြကို ႀကိဳက္တာမ်ိဳးနဲ႔ တယ္မကြာပါဘူး။
ခုေတာ့ သည္ဆရာႀကီး ႏွစ္ပါးလံုး လူ႔ျပည္မွာ မရိွရွာၾကေတာ့ဘူး။ ဘံုတစ္ဘံုဘံု၊ ဘ၀တစ္ဘ၀ဘ၀မွွာ သည္ဆရာႀကီးႏွစ္ေယာက္ ပခံုးခ်င္းဖက္ၿပီး တဟားဟား ရယ္ပဲေနၾကေလမလား၊ ဒါမွမဟုုတ္ ရန္ပဲ ထ ျဖစ္ေနၾကေလမလား ဘယ္သူမွ မသိႏိုင္ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ အားလံုးကေတာ့ သံသရာခရီးကို ဆက္ႏွင္ေနၾကဆဲပါေလ။
အားလံုးေတြးဆ ဆင္ျခင္ၾကည့္ႏိုင္ၾကပါေစ
အတၱေက်ာ္
( ေနျပည္ေတာ္ -၂၈၀၁၁၆)
