အခမဲ့

တစ္ညေနခင္းမွာပါ။ မေအလုပ္တဲ့သူက မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ ညစာအတြက္ ခ်က္ျပဳတ္ျပင္ဆင္ေနတုန္း သားေလးက မေအ့နား ေရာက္သြားၿပီး သူေရးထားတဲ့ စာရြက္ေလးတစ္ရြက္ကို မေအ့ဆီကမ္းလိုက္တယ္။ မေအလုပ္တဲ့သူက အနားမွာရွိတဲ့ လက္ႏွီးနဲ႔ လက္ကို ေျခာက္ေအာင္ သုတ္လိုက္ၿပီးေတာ့မွ သားေပးတဲ့ စာရြက္ကေလးကို ယူဖတ္လိုက္တယ္။ စာရြက္ေလးေပၚမွာေတာ့ သည္လိုေရးထားတယ္။

မေအက စာရြက္ကို ဖတ္အၿပီးမွာ သူ႔နံေဘးမွာ ေမွ်ာ္လင့္တႀကီးနဲ႔ မေအကို ေမာ္ၾကည့္ေနတဲ့ သားငယ္ကို ၾကည့္လိုက္ရင္းက စဥ္းစားေနလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ မင္တံတစ္ေခ်ာင္းကို ေကာက္ယူလိုက္တယ္။ သား ေရးထားတဲ့ စာရြက္ရဲ႕ ေက်ာဘက္ကို လွန္လိုက္ၿပီး လြတ္ေနတဲ့ အဲဒီ့ ေက်ာဘက္မွာပဲ ေရးစရာရွိတာေတြ တန္းစီၿပီး ခ်ေရးလိုက္ပါတယ္။ 

အားလံုးကို ခ်ေရးၿပီးေတာ့မွ မေအက စာရြက္ေလးကို သားဆီ ျပန္ ေပးလိုက္ပါတယ္။ သားေလးက အေမေရးထားတာေတြကို ဖတ္ၾကည့္ၿပီးတဲ့ေနာက္ မေအကို ေမာ္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ သူ႔မ်က္ဝန္းထဲမွာ မ်က္ရည္စေလးေတြနဲ႔။ ၿပီးေတာ့ သားက ေျပာပါတယ္။

“ေမေမ့ကို သားသိပ္ခ်စ္တာပဲ”တဲ့။

ၿပီးေတာ့ မေအေစာေစာက ေကာက္ကိုင္လိုက္တဲ့ မင္တံကိုယူတဲ့ၿပီး သူ တင္ျပေတာင္းဆိုထားတဲ့ စာရင္းေအာက္မွာ စာလံုးႀကီးႀကီးနဲ႔ ခပ္သြက္သြက္ခ်ေရးလိုက္ပါတယ္။

“ေငြရွင္းၿပီး”တဲ့။

Brian Adams ေရးတဲ့ No Charge ေခါင္းစဥ္ပါ စာတိုေလးကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္ဆိုျပလိုက္တာပါ။

ဖတ္လို႔ေတာ့ ေကာင္းသားပဲေနာ္။

ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ စဥ္းစားၾကည့္ေနမိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ငယ္ငယ္တုန္းက မေအဖေအဆီက လုပ္ခေတြ ေတာင္းဖူးတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္သားသမီးေတြလက္ထက္ ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း သားေတြသမီးေတြက ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီက လုပ္ခေတြ ေတာင္းဖူးတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဖေအ၊ မေအကို နင္းႏွိပ္ေပးတဲ့အခါေတြမွာ သူတို႔ေလးေတြကို အခေၾကးေငြ ေပးရတယ္။

သူတို႔က ေတာင္းတတ္သြားတာလား၊ သူတို႔ ေတာင္းတတ္လာေအာင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိဘေတြဖက္က စၿပီး သူတို႔ကို ပိုက္ဆံနဲ႔မွ်ားခဲ့ မိတာလားဆိုတာ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ သိပ္မေသခ်ာဘူးျဖစ္ေနတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကေလးဘဝတုန္းကေရာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က အလိုလို ေတာင္းတတ္သြားတာလား၊ ေတာင္းတတ္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိဘေတြကပဲ ေငြနဲ႔မွ်ားခဲ့တာလား။ ဒါလည္း သိပ္မေသခ်ာလွျပန္ဘူး။

စာဖတ္သူလူႀကီးမင္းမ်ားေရာ၊ ဘယ္လို စဥ္းစားမိၾကပါသလဲ။ အေျဖတစ္ခုခုကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို “အခမဲ့”ရွာေပးၾကပါလားဗ်ာ။

(အေတြးသစ္ဂ်ာနယ္၊ ၂၀ဝ၃ ခုႏွစ္ ဧၿပီ ၂၈ – အတြဲ ၃၊ အမွတ္ ၁၃၀) ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ ဇႏၷ၀ါရီလထုတ္ အတၱေက်ာ္ရဲ႕ ဘဝတူရိယာ (ေမာဟေျပ ပံုတိုပတ္စမ်ား ၂ စာအုပ္ စာမ်က္ႏွာ ၁၃၃ မွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္၊)