🎬 🎬 🎬 🎬
ေရးခ်င္သြားရျခင္း အေၾကာင္းရင္း
ဗိုလ္ခ်ဳပ္႐ုပ္ရွင္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ လက္ထဲမွာ ရိွေနတဲ့ ေငြက မလံုေလာက္ဘူးလို႔ ဒါ႐ိုက္တာလုပ္မယ့္သူက ေျပာတဲ့ အင္တာဗ်ဴးကို နားေထာင္ရတဲ့အခါ က်ေနာ့္ေခါင္းထဲမွာ ႐ုပ္ရွင္အေၾကာင္းက ေရာက္လာျပန္ပါတယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္႐ုပ္ရွင္ (အတၳဳပၸတၱိ ႐ုပ္ရွင္)ကို အသာထား၊ ဝတၳဳကို ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္တာေတာင္ သည္ဘက္ေခတ္ဆရာေတြ ဘယ္ေလာက္ လက္စြမ္းျပႏိုင္ခဲ့ၾကသလဲဆိုတဲ့အေတြးက ေခါင္းထဲ ဝင္လာပါတယ္။ အာဆီယံ ဓာတ္ပံုဆုရတဲ့ “မီ”ကိုေတာ့ က်ေနာ္ မၾကည့္ဖူးလို႔ မေျပာတတ္ဘူး။ ပရိသတ္ရဲ႕ အသံကေတာ့ အဲဒီ့ကားနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေကာင္းတယ္။ က်န္တာေတြကိုေတာ့ ပရိသတ္က သိပ္မေက်လည္သံေတြပဲ ၾကားေနရပါတယ္။
ဝတၳဳကို ႐ုပ္ရွင္ ေျပာင္းတာ
ဝတၳဳနဲ႔ ႐ုပ္ရွင္မွာ တူေနမွာက ဇာတ္လမ္းရယ္၊ အခင္းအက်င္းရယ္၊ ဇာတ္ေကာင္ေတြရယ္ပါပဲ။
ဇာတ္ညႊန္းဆရာမတေယာက္က ေျပာဖူးတယ္။ ဇာတ္ညြန္းေျပာင္းယူတာနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အထိမိဆံုး ဥပစာ။
“ဝတၳဳကို ဇာတ္ညႊန္းေျပာင္းတာဟာ အိမ္ ျပန္ျပင္တာနဲ႔တူပါတယ္။ အိမ္ရဲ႕အတြင္းပိုင္း အကုန္လံုးကို ၿဖိဳခ်လိုက္ၿပီး လွလွပပ ျဖစ္ေအာင္ ျပန္ေဆာက္ယူတာပါပဲ”တဲ့။
ဟုတ္တာေပါ့။ အတြင္းေလွကားကအစ ေနရာေရႊ႕တပ္ရတဲ့အထိ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
စကားေျပကေန ဇာတ္ညႊန္းေျပာင္းရာမွာ ႐ုပ္ရွင္ဆိုတဲ့ ပံုစံရဲ႕ အကန္႔အသတ္ကို နားလည္ဖို႔ လိုပါတယ္။
စကားေျပပံုစံ၊ ဇာတ္ညႊန္းပံုစံ
စကားေျပက ဇာတ္ညႊန္းေျပာင္းရင္ ဇာတ္လမ္းကို စဥ္းစားပံု ေျပာင္းရပါလိမ့္မယ္။ သူ႔ဟာသူ ဘယ္လိုေရးထားထား၊ ကိုယ္က ျပကြက္ အခန္းစဥ္ေတြအျဖစ္ ျမင္တတ္ရပါေတာ့မယ္။
ေနာက္တခ်က္က ႐ုပ္ရွင္တကားရဲ႕ ပ်မ္းမွ် ၾကာျမင့္ခ်ိန္က တနာရီခြဲ၊ တနာရီ ၄၅ မိနစ္ေလာက္ပဲ ရိွပါတယ္။ အၾကမ္းဖ်င္း ေျပာရင္ အဲေလာက္အတြက္က ဇာတ္ညႊန္း စာမ်က္ႏွာ ၁၀၀၊ အမ်ားဆံုး ၁၅၀ ၾကားမွာပဲ ရိွပါတယ္။ ပ်မ္းမွ် ဝတၳဳတပုဒ္က စာမ်က္ႏွာ ၃၀၀ ေလာက္ ရိွပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆို စာမ်က္ႏွာ ၅၀၀ ေလာက္အထိေတာင္ ေရးၾကတယ္။ စာမ်က္ႏွာ ၃-၄ ၅ ရာ ကို စာမ်က္ႏွာ ၁၀၀-၁၅၀ ၾကား ျဖစ္ဖို႔အတြက္ အမ်ားႀကီး ေလွ်ာ့ခ်ရေတာ့မွာပါ။
႐ုပ္ရွင္ဘာသာစကား
ဝတၳဳကို ဇာတ္ညႊန္းေျပာင္းမယ္ဆိုရင္ ေရးထားတဲ့ ဝတၳဳထဲက စာေတြကို ေမ့လိုက္ၿပီး အဲဒီ့ဇာတ္လမ္းကိုပဲ အ႐ုပ္ေတြ၊ သီခ်င္းေတြ၊ အသံေတြ၊ အေရာင္ေတြနဲ႔ ဘယ္လို ျပန္ေျပာမလဲဆိုတာ စဥ္းစားရပါေတာ့မယ္။ ဘယ္လို ေျပာမလဲ။ ဘာပံု ထြက္လာမလဲ။ အဲဒီ့ဝတၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြက ပိတ္ကားေပၚမွာ ဘယ္လို အသက္ဝင္လာမလဲ။
ဇာတ္လမ္းစဥ္ ဖြဲ႕စည္းပံု
ဇာတ္လမ္းထဲက ဘယ္အပိုင္းေတြ ခ်န္ထားမလဲ၊ ဘာေတြကို ျဖဳတ္ပစ္မလဲ။ ဘယ္ဇာတ္ေကာင္၊ ဘယ္အျဖစ္၊ ဘယ္ေနရာ အခင္းအက်င္းေတြ ထားမလဲ၊ ျဖဳတ္မလဲ။ ဘယ္အပိုင္းေတြကို အျပတ္ရွင္းမလဲ။ ဇာတ္လမ္းေက်ာ႐ိုးကို ပံုေဖာ္ဖို႔ ဘယ္ အပိုင္းေတြ၊ ဘယ္အဓိက ဇာတ္ေကာင္ေတြကို ခ်န္ထားခဲ့မလဲ။
ဘာေတြ ေျပာင္းလိုက္မလဲ။ ဘာေတြ မူလအတိုင္း ထားမလဲ။ ဇာတ္ညႊန္းကို အလီလီ ျပန္ေရးရင္းနဲ႔ မူရင္းဝတၳဳထဲက ျဖစ္ရပ္ေတြ၊ အေျခအေနေတြ၊ ဇာတ္ေကာင္ေတြ ေပ်ာက္သြားႏိုင္ပါတယ္။ မူရင္းဇာတ္လမ္းထဲမွာ မပါတာေတြကလည္း ဇာတ္ ႐ုပ္လံုးၾကြတက္လာေအာင္ ပါလာႏိုင္ျပန္တယ္။ ႐ိုက္ရင္းနဲ႔ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ႐ိုက္ၿပီး တည္းျဖတ္ရင္းနဲ႔ ေသာ္လည္းေကာင္း ေနာက္ထပ္ ေျပာင္းကုန္တာေတြလည္း ရိွႏိုင္ပါတယ္။
အခန္းစဥ္
ပထမဆံုး စဥ္းစားရမွာက ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္း ဖြဲ႕စည္းပံုပဲ။ ဖြဲ႕စည္းပံုက မူရင္းဝတၳဳနဲ႔ တူခ်င္မွ တူေတာ့မယ္။ ဝတၳဳထဲက အစီအစဥ္အတိုင္း ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္ေတာ့မယ္။ ဇာတ္ညႊန္းေျပာင္းရာမွာ ပထမဆံုး စဥ္းစားရတာက ႐ုပ္ရွင္မွာ ျပမယ့္ ျဖစ္ရပ္ အစီအစဥ္ပါပဲ။ အံ့အားသင့္ေအာင္ လုပ္ရတာဟာ ဇာတ္ညႊန္းရဲ႕ အသက္ပါ။ ဇာတ္ကြက္ အလွည့္အေျပာင္းေတြေၾကာင့္သာ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္သူရဲ႕ အာ႐ံုကို ဖမ္းစားႏိုင္မွာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
ဝတၳဳမွာလည္း ဇာတ္ကြက္ အလွည့္အေျပာင္းေတြ ပါတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ႐ုပ္ရွင္ကို ခံစားပံု ခံစားနည္းနဲ႔ေတာ့ တထပ္တည္း မျဖစ္တာ ေသခ်ာပါတယ္။ အဓိကက ႐ုပ္ရွင္မွာ ၾကည့္သူကို တနာရီခြဲ ႏွစ္နာရီ ထိုင္ရာက မထဘဲ အာ႐ံုစိုက္ေနေအာင္ ဖမ္းစားရတာ။
ဝတၳဳက အဲလို လုပ္ဖို႔ မလိုဘူး။ ဇာတ္လမ္းက ေကာင္းေန၊ ၿငိေနဦးေတာင္ စာဖတ္သူက စာအုပ္ကို ေဘးခဏ ခ်ထားၿပီး ေနာက္မွ ျပန္ဆက္ဖတ္လို႔ ရေနပါတယ္။
တခါတေလက်ရင္ ဝတၳဳအစပိုင္းက ျဖစ္ရပ္ကို ႐ုပ္ရွင္မွာက်ေတာ့ ေနာက္ကို ပို႔လိုက္ရတာမ်ိဳးေတြဟာ သည္သေဘာပါပဲ။ ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္ပီျပင္လာခ်ိန္၊ ဇာတ္ပႏၷက္ခိုင္ၿပီဆိုမွ ပရိသတ္က ဇာတ္ရည္လည္မွာမို႔ အဲလို ေရႊ႕ယူရတာမ်ိဳးေတြ ရိွတတ္ပါတယ္။
ဇာတ္ေကာင္ အတိုးအေလွ်ာ့
ဇာတ္ညႊန္းမွာ ဝတၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြကို ေျပာင္းဖို႔ လိုတတ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ဇာတ္ျဖည့္ ဇာတ္ေကာင္ေတြ အမ်ားအျပားပါေနတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာေပါ့။ ဇာတ္ျဖည့္ဇာတ္ေကာင္ဆိုတာက ဝတၳဳထဲမွာ အဓိက ဇာတ္ေကာင္ရဲ႕ စ႐ိုက္ကို ပံ့ပိုးေပးသူ ျဖစ္ေပမယ့္ တခါေလာက္ပဲ ပါတဲ့ ဇာတ္ေကာင္မ်ိဳးေပါ့။ ဥပမာ ဇာတ္လိုက္က လမ္းျဖတ္ကူးတယ္၊ ဇာတ္လိုက္ရဲ႕ ကူညီတတ္တဲ့ စ႐ိုက္ကို ေဖာ္ခ်င္တဲ့အတြက္ အေလးအပင္ေတြ မလာတဲ့ အမယ္အိုရဲ႕ ပစၥည္း ကူသယ္ေပးတာမ်ိဳးမွာ အမယ္အိုဟာ ဇာတ္ျဖည့္ဇာတ္ေကာင္ပါ။
ဒါက ျဖစ္ရပ္တို။ ျဖစ္ရပ္ရွည္မွာ အဓိက ဇာတ္ေကာင္နဲ႔ အခ်ီအခ် စကားေျပာတာပဲ။ အဓိက ဇာတ္ေကာင္က ယဥ္ေက်းသူ ျဖစ္တာကို ေဖာ္ခ်င္လို႔ မူရင္းဝတၳဳမွာ ဂ်ီက်တတ္တဲ့ ခရီးေဖာ္ထည့္ထားတယ္။ အဲဒီ့ ခရီးေဖာ္ ဂ်ီက်တယ္၊ အဓိက ဇာတ္ေကာင္က သည္းခံတယ္၊ ဟိုက တအားဂ်ီက်ေနတယ္။ အဲဒီ့ေနရာမွာ ခရီးေဖာ္ဟာ ဇာတ္ျဖည့္ေပါ့။
ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္ ပီျပင္ဖို႔၊ ဇာတ္လမ္းရသရိွေနဖို႔၊ ႐ုပ္ရွင္ရဲ႕ အကန္႔အသတ္ၾကားထဲေဘာင္ဝင္ဖို႔က်ေတာ့ အဲလို ဇာတ္ျဖည့္ ေတြ ေလွ်ာ့လိုက္ရတတ္ပါတယ္။ ဝတၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္တိုင္းကို ထည့္ဖို႔ မလိုပါဘူး။ ဇာတ္လမ္းအတြက္ အေရးမႀကီးရင္ ျဖဳတ္ခဲ့ရပါေတာ့မယ္။ ဝတၳဳမွာ အဓိက ဇာတ္ေကာင္ရဲ႕ စ႐ိုက္ကို ပီျပင္ဖို႔ အဲဒီ့ဇာတ္ျဖည့္က အေရာင္အေသြးစံုေအာင္ ျခယ္သေပးတာ ျဖစ္ေပမယ့္ ရုပ္ရွင္မွာေတာ့ မလိုအပ္တဲ့ အပိုျဖစ္ေနတတ္ၿပီး ၾကည့္သူကို အာ႐ံု ေနာက္ေစတတ္လို႔ပါပဲ။
ေနာက္တခု ျဖစ္ႏိုင္ျပန္တာက ဇာတ္ညႊန္းကို သယ္သြားဖို႔အတြက္ ဇာတ္ေကာင္သစ္ေတြလည္း ေပၚလာႏိုင္ပါတယ္။ ဆိုၾကပါစို႔… ဇာတ္ေကာင္ ဘယ္လိုေတြးေနတယ္ဆိုတာကို ဝတၳဳမွာ စာေတြနဲ႔ ေရးျပလို႔ ရတယ္။ ႐ုပ္ရွင္မွာက်ေတာ့ ေရးျပတာ မဟုတ္ဘူး။ သည္ေတာ့ ဇာတ္ေကာင္ရဲ႕ အေတြးကို ဇာတ္ဝင္စကားေတြအျဖစ္ ေျပာင္းဖို႔ လိုလာတဲ့အခါ မူရင္းစာအုပ္ထဲမွာ မပါတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ထပ္ျဖည့္ေပးလိုက္ရတာမ်ိဳးလည္း ရိွျပန္ပါတယ္။
ဇာတ္ေကာင္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ အေျခအေနကို စာေရးသူက တဝါက်တည္းနဲ႔ေဖာ္လိုက္လို႔ ရပါတယ္။ “မိုးမိုး တေနကုန္ စိတ္တိုေနသည္”ဆိုရင္ တိုတိုေလးရယ္။ စာဖတ္သူက အဆင္ေျပပါတယ္။ ႐ုပ္ရွင္မွာက်ေတာ့ မိုးမိုး တေနကုန္ စိတ္တိုေနတာကို ဘယ္လို ျပမလဲ။ သူ တေနကုန္စိတ္တိုတာ ေပၚလြင္ေစဖို႔ အိမ္ကအထြက္ လမ္းေတြ႕တဲ့ လူကို ရန္လိုတာ၊ ေစ်းေရာက္ေတာ့လည္း ေစ်းသည္ကို ဘုေျပာတာ၊ ဘတ္(စ္)ကားေပၚ တက္ေတာ့လည္း တျခားခရီးသည္ လာအထိမွာ တြန္းထုတ္တာစတာေတြနဲ႔ ျပရေတာ့မယ္ဆိုရင္ ဝတၳဳထဲမွာ မပါတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြ ျဖည့္ရေတာ့မွာေပါ့။
တခ်ိဳ႕ဟာေတြက်ေတာ့လည္း အရင္းအတိုင္း ထားရတယ္
တခါတေလက်ေတာ့လည္း ဝတၳဳထဲမွာ ေရးထားတာက ဇာတ္ညႊန္းမွာ၊ ပိတ္ကားေပၚမွာ ေကာင္းေကာင္းအံဝင္ေနတာ မ်ိဳးလည္း ရိွတတ္ျပန္တယ္။ အဓိက ဇာတ္ေကာင္ရဲ႕ အေတြးကို ေနာက္ခံ စကားေျပာနဲ႔ ထည့္လိုက္တာမ်ိဳး၊ တခ်ိဳ႕ အခ်ီအခ် စကားေျပာခန္းေတြကို အရင္းအတိုင္း ယူသံုးတာမ်ိဳးေပါ့။ ႐ုပ္ရွင္ ဇာတ္လမ္းအျဖစ္ ျပန္ေျပာရာမွာ အသံုးတည့္တာေတြ ကိုေတာ့ ယူသံုးရမွာပါပဲ။
ျမန္မာေတြ ဝတၳဳကို ႐ုပ္ရွင္ေျပာင္းတဲ့အခါ
ေရွးက ဆရာႀကီးေတြျဖစ္တဲ့ ဒါ႐ိုက္တာ ဦးခ်စ္ခင္တို႔၊ ဦးသက္လယ္တို႔၊ ေနာက္ဆံုး ေမာင္ဝဏၰ၊ ဦးဝင္းေဖတို႔အထိက ဝတၳဳကို ႐ုပ္ရွင္ ေျပာင္းတဲ့ေနရာမွာ ပီျပင္တယ္။ ေမာင္ဝဏၰဆိုရင္ စာေရးဆရာ ေမာင္သာရကိုယ္တိုင္က သူ႔ဝတၳဳကို ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္လို႔ မရပါဘူးလို႔ ယံုၾကည္ေနတဲ့ၾကားက ႐ိုက္ျပခဲ့ၿပီး ဝက္ဝက္ကြဲ ေအာင္ျမင္ခဲ့ဖူးတယ္။ သူတို႔ေတြဟာ အထက္က ေျပာခဲ့တဲ့ နည္းေတြကို တစိုက္မတ္မတ္ သံုးခဲ့ၾကပါတယ္။ စာေရးဆရာလည္း ဘဝင္က်၊ ပရိသတ္လည္း အားရတဲ့ ဇာတ္ကားေတြကို ႐ိုက္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။
အားေတာ့နာပါတယ္။ သို႔ေသာ္ အထက္က ဆရာေတြလို ဝတၳဳကို ႐ုပ္ရွင္ ေျပာင္းရာမွာ မပီျပင္ေတာ့တာ ၿငိမ္းေက်ာ္ ဝတၳဳေတြကို ႐ိုက္တဲ့ အခ်ိန္က စတယ္လို႔ စိတ္ထဲမွာ စြဲေနပါတယ္။ ပရိသတ္အႀကိဳက္ေတာ့ ျဖစ္ပါရဲ႕။ ဝင္ေငြေတြလည္း ေကာင္းတန္သေလာက္ ေကာင္းပါရဲ႕။ စိတ္အထာက်ေလာက္တဲ့ အရည္အေသြးကို မရေတာ့တာပါ။ သည္ဘက္ေခတ္မွာေတာ့ ပိုဆိုးလာပါတယ္။ ႐ုပ္ရွင္အတြက္ တမင္ရည္ရြယ္ၿပီး ေရးထားတဲ့ ဝတၳဳေတြကို ႐ိုက္ရာမွာ ပရိသတ္ႀကိဳက္တာ၊ ပိုက္ဆံရတာေတြကိုေတာ့ ထည့္မေျပာေတာ့ပါဘူး။
အခုလည္း နာမည္ႀကီး ဝတၳဳေတြကို ဝယ္ျခမ္းေနသံေတြ ညံေနေအာင္ ၾကားေနရတယ္။ လူငယ္ ဒါ႐ုိက္တာေတြ အားထုတ္ေနတာ ႀကိဳဆိုပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆို အဂၤလိပ္စာတတ္တဲ့သူေတြ၊ ႏိုင္ငံျခားမွာ ႐ုပ္ရွင္ပညာ သင္ယူလာသူေတြမို႔ ေမွ်ာ္လင့္စရာေတြေတာ့ ရိွေနပါေသးတယ္။
ဝတၳဳက ႐ုပ္ရွင္ ေျပာင္းတဲ့အေျခခံသေဘာကို နားလည္ၿပီး ႐ုပ္ရွင္ဘာသာစကား (visual language) ကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ တတ္ကၽြမ္းမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဝတၳဳမ်ားႏွယ္ ပီျပင္တဲ့ ဇာတ္ကားေတြကို ပရိသတ္ၾကည့္လာႏိုင္ၾကပါလိမ့္မယ္။
အားလံုးေတြးဆ ဆင္ျခင္ၾကည့္ႏိုင္ၾကပါေစ
အတၱေက်ာ္
၂၃၀၆၁၉
