မေျပာေတာ့ဘူးလို႔ ေနေနတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ မ်က္စိထဲ ဒါေတြပဲ နင္းကန္တိုးဝင္ေနေတာ့လည္း မေနႏိုင္ေတာ့ျပန္ဘူး။ ေျပာမိရေပဦးေတာ့မယ္။

အေျခခံအခ်က္လက္ေတြ

(၁) ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒ (ဖြဲ႕အုပ္ဥ) ဆိုတာ ကမၻာဦးက်မ္းလည္း မဟုတ္၊ ဘုရားေဟာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ျပင္ခ်င္ ျပင္လို႔ရတာခ်ည္းပါပဲ။

(၂) ကမၻာေပၚမယ္ သက္တမ္းအရင့္ဆံုး ဖြဲ႕အုပ္ဥနဲ႔ ႏိုင္ငံေတြ ရိွတယ္။ စေရးကတည္းက အေျမာ္အျမင္နဲ႔ ေရးခဲ့တာမို႔ အသစ္ေရးစရာ မလိုေတာ့တဲ့ ႏိုင္ငံေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဖြဲ႕အုပ္ဥတကာရဲ႕ ဘိုးေအ အေမရိကန္ႏိုင္ငံရဲ႕ ဖြဲ႕အုပ္ဥ သက္တမ္းဆို ၂၃၁ ႏွစ္ေတာင္ ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။

(၃) အေမရိကန္ေလာက္ သက္တမ္းမရင့္တဲ့အျပင္ သက္တမ္းႏုတယ္လို႔ ေျပာမယ္ဆို ေျပာႏိုင္တဲ့ အိႏၵိယႏိုင္ငံရဲ႕ ဖြဲ႕အုပ္ဥက ကမၻာ့ အရွည္လ်ားဆံုး ဖြဲ႕အုပ္ဥလို႔ အဆိုရိွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေျပာင္းလြယ္ျပင္လြယ္ႏိုင္မႈမွာ အိႏၵိယ ဖြဲ႕အုပ္ဥက သိပ္ကို အေျမာ္အျမင္ႀကီးခဲ့တယ္လို႔ ျမင္မိရပါတယ္။

• အိႏၵိယရဲ႕ အၿငိမ္းစားတရားသူႀကီးခ်ဳပ္ ဟန္႔(ဇ္) ရာ့(ဂ်္) ခႏၷာက သူ႔ရဲ႕ “အိႏၵိယ ဖြဲ႕အုပ္ဥ ေရးဆြဲျခင္း”ဆိုတဲ့ စာအုပ္ရဲ႕ အဆံုးမွာ အခုလို ေရးခဲ့ပါတယ္။

“အိႏၵိယႏိုင္ငံ၏ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒမွာ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ႏိုင္ငံအား ထူေထာင္ခဲ့သည့္ ဖခင္ႀကီးမ်ားက ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ေနာင္လာေနာက္သားမ်ားအတြက္ ထားရစ္ခဲ့သည့္ အေမြျဖစ္သည္ဆိုပါလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ အိႏၵိယလူထုသည္ အဆိုပါ ဖြဲ႕အုပ္ဥပါ ျပဌာန္းခ်က္မ်ားအတြင္း သက္ဝင္လႈပ္ရွားလ်က္ရိွသည့္ တန္ဖိုးထားမႈမ်ားကို ယံုမွတ္အပ္ႏွံခံရသူမ်ား၊ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္သူမ်ားသာ ျဖစ္ၾကပါသည္။ ဖြဲ႕အုပ္ဥဆိုသည္မွာ ကမၸည္းတင္ထားေသာ စကၠဴပုရပိုက္မည္ကာမတၱ မဟုတ္ပါ။ ဘဝေနေနနည္း ျဖစ္သလို က်င့္သံုးေနထိုင္သြားရမည့္ လမ္းေၾကာင္းသာျဖစ္ပါသည္။ အဆံုးအစ မရိွ ႏိုးၾကား သတိရိွျခင္းသည္ လြတ္လပ္ေရး၏ တန္ဖိုးျဖစ္သလို ထိုသို႔ႏိုးၾကားေနေအာင္ ထိန္းသိမ္းရမည့္သူမ်ားမွာလည္း လူထုသာ ျဖစ္ပါသည္။”

• အိႏၵိယ ဖြဲ႕အုပ္ဥရဲ႕ သက္တမ္းဟာ အခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာမွာ ႏွစ္ေပါင္း ၇၀ တင္းတင္းျပည့္ပါမယ္။

• အခုႏွစ္ ႏွစ္ဦး ဇႏၷဝါရီ ၁၂ ရက္ေန႔မွာ ၁၀၃ ႀကိမ္ေျမာက္ ျပင္ဆင္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ဆိုေတာ့ကာ သက္တမ္း ၇၀ အတြင္းမွာ အိႏၵိယ ဖြဲ႕အုပ္ဥကို အႀကိမ္ တရာေက်ာ္ ျပင္ခဲ့ၿပီးၿပီဆိုတာ ထင္ရွားပါတယ္။

(၄) တ႐ုတ္ႏိုင္ငံရဲ႕ ဖြဲ႕အုပ္ဥကို ၁၉၈၂ ခုႏွစ္မွာ ျပ႒ာန္းခဲ့ကာ ၅ ႀကိမ္ ျပင္ဆင္ၿပီးပါၿပီ။

(၅) ဘဂၤလားေဒ့(ရွ္) ႏိုင္ငံရဲ႕ ဖြဲ႕အုပ္ဥကို ၁၉၇၂ ခုႏွစ္မွာ ျပ႒ာန္းခဲ့ၿပီး ၁၇ ႀကိမ္ ျပင္ၿပီးပါၿပီ။

(၆) စကၤာပူႏိုင္ငံရဲ႕ ဖြဲ႕အုပ္ဥကို ၁၉၆၅ ခုႏွစ္မွာ ျပ႒ာန္းခဲ့ၿပီး ၄၆ ႀကိမ္ ျပင္ၿပီးပါၿပီ။

(၇) ထူးျခားတာကေတာ့ ထိုင္းပါပဲ။ ၁၉၃၂ ခုႏွစ္မွသည္ ယေန႔ထက္တိုင္ ၈၇ ႏွစ္တာအတြင္းမွာ ဖြဲ႕အုပ္ဥ စုစုေပါင္း ၂၀ ရိွခဲ့ပါတယ္။ သူကေတာ့ အပင္ပန္းခံၿပီး ျပင္ကို မေနဘူး။ အသစ္ခ်ည္း လွိမ့္ေရးတာ အႀကိမ္ေပါင္း ၂၀။ နည္းမွတ္လို႔။

စဥ္းစားစရာ

ေျပာခဲ့တဲ့ နမူနာေတြမွာ အေမရိက၊ အိႏၵိယ၊ တ႐ုတ္တို႔လို လူမ်ိဳးေပါင္းစံု မွီတင္းေနထိုင္ၾကတဲ့ ဧရာမႏိုင္ငံႀကီးေတြ ပါပါတယ္။ ဘဂၤလားေဒ့(ရွ္)လို လူမ်ိဳးတမ်ိဳးတည္း အဓိက ေနထိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံလည္း ပါတယ္။ စကၤာပူလို ၿမိဳ႕ႏိုင္ငံ ပိစိေညႇာက္ေတာက္ေလးလည္း ပါတယ္။ ထိုင္းလို ကိုယ္ေတြနဲ႔ ေရေျမခ်င္းမကြာ၊ လူေပါင္းစံု ဖြဲ႕စည္းေနထိုင္တာခ်င္းလည္း မကြာလွတဲ့ ႏိုင္ငံလည္း ပါပါတယ္။

ဘယ္ႏိုင္ငံေတြ တိုးတက္ေနလဲ။ ဘယ္ႏိုင္ငံေတြ ခရီးေပါက္ေနသလဲ။ ဖြဲ႕အုပ္ဥနဲ႔ ႏိုင္ငံဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ အဆက္အစပ္ကို စဥ္းစားရင္ ထိုင္းေတြက ဟားတိုက္ ရယ္ေနေလမလား။ စဥ္းစားစရာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။

အဲဒါ ဒို႔ဗမာ

လြတ္လပ္ေရးရၿပီး အခ်ဳပ္အခ်ာအာဏာပိုင္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဖြဲ႕အုပ္ဥ သံုးခု ရိွခဲ့ၿပီ။ ၁၉၄၇၊ ၁၉၇၄၊ ၂၀၀၈။

တခုခ်င္း ျပန္ၾကည့္ရင္… ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဖြဲ႕အုပ္ဥသည္ ဖုတ္ပူမီးတိုက္ ဖြဲ႕အုပ္ဥလို႔ ျမင္မိပါတယ္။ အျမန္ဆံုး လြတ္လပ္ေရး ရဖို႔ဆိုတာကို ပန္းတိုင္ထားၿပီး အသည္းအသန္ အလ်င္အျမန္ ေရးခဲ့တာပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ လစ္ဟာမႈေတြ ရိွခဲ့တယ္။ လြတ္လပ္ေရးနဲ႔အတူ ေပါက္ဖြားလာတဲ့ ျပည္တြင္းစစ္မီးကို အဲဒီ့ ဖြဲ႕အုပ္ဥက မကာကြယ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဖြဲ႕စည္းပံု မမွန္ေတာ့ ရန္မ်ားတဲ့ သေဘာ…

ဗိုလ္ေနဝင္းရဲ႕ ၁၉၇၄ ဖြဲ႕အုပ္ဥနဲ႔ ၂၀၀၈ ဖြဲ႕အုပ္ဥကေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ တိုင္းျပည္အတြက္၊ လူထုအတြက္ ရည္ရြယ္ ေရးဆြဲထားတဲ့ ဖြဲ႕အုပ္ဥ မဟုတ္ပါဘူး။ အာဏာအတြက္ အဓိကထားၿပီး ေရးဆြဲထားတဲ့ ဖြဲ႕အုပ္ဥေတြပါ။ ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ႕ ဖြဲ႕အုပ္ဥ ၂၀ နဲ႔ သိပ္မကြာလွဘူးလို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ ရမယ္ ထင္ပါတယ္။ အာဏာလက္ရိွေတြ အာဏာ မစြန္႔လႊတ္ရေရး အတြက္ က်ားကုပ္က်ားခဲ ေရးဆြဲထားတဲ့ ဖြဲ႕အုပ္ဥေတြပဲျဖစ္ေနပါတယ္။

က်ေနာ့္အျမင္ကေတာ့ အႀကိမ္တေသာင္း ျပင္ဦးေတာင္ ရိွရင္းစြဲ ဖြဲ႕အုပ္ဥရဲ႕ မူလ ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုက “အာဏာ”ကိုသာ ဦးတည္ေနတဲ့အတြက္ ႏိုင္ငံတည္ၿငိမ္ေရး၊ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရး၊ ႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ တာဝန္နဲ႔ အခြင့္အေရးေတြကို အာမခံခ်က္ ေပးႏိုင္စြမ္း ရိွလာမယ္လို႔ မယံုၾကည္မိပါဘူး။

ဖြဲ႕အုပ္ဥ အသားေပးသင့္တာ ဘာလဲ

က်ေနာ္တို႔ လုပ္ရမွာက ဖြဲ႕အုပ္ဥ ျပင္ဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ တိုင္းျပည္ရယ္၊ ႏိုင္ငံသားေတြရယ္အတြက္ တကယ္ေစတနာပါတဲ့ ဖြဲ႕အုပ္ဥတရပ္ကို ေရးဆြဲေရးသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါကို ေရးဆြဲတဲ့အခါ လႊတ္ေတာ္ကို တာဝန္မေပးသင့္ဘူးလို႔လည္း ျမင္ပါတယ္။ လႊတ္ေတာ္ဆိုတာနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ ပါလာပါေတာ့မယ္။ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ ပါလာတာနဲ႔ “အာဏာ” ဆိုတာႀကီးကလည္း အပမီွသလို ကပ္ပါလာပါေတာ့မယ္။ “အာဏာ”ကို ဖက္တြယ္လိုတဲ့ ဘယ္အဖြဲ႕အစည္းမွ ဖြဲ႕အုပ္ဥကို ေရးရာမွာ ဝင္မပါဘဲ ေဘးထြက္ေပးမွသာ တိုင္းျပည္ရဲ႕အနာဂတ္ဟာ လွပႏိုင္မွာပါ။

အိႏၵိယႏိုင္ငံရဲ႕ ဖြဲ႕အုပ္ဥကို ေရးခဲ့တဲ့၊ (“တိုင္းျပဳျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္”လို႔ ဘာသာျပန္ထားႏွင့္ၿပီး ရိွေနတဲ့) Constituent Assembly မွာ ပါဝင္ခဲ့သူတဦးျဖစ္သူ ဂ်ဝါဟာလာ ေန႐ူးရဲ႕ စကားက သိပ္မွတ္သားစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ (အဲဒီ့ တိုင္းျပဳ ျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္ဆိုတာဟာ ပါလီမန္လို႔ ေခၚၾကတဲ့ လႊတ္ေတာ္ရဲ႕ အထက္က အေခါင္အခ်ဳပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဖြဲ႕အုပ္ဥ ေရးဖို႔အတြက္ လူထုလူတန္းစားအသီးသီးက ကိုယ္စားလွယ္ေတြ ပါဝင္တဲ့ လႊတ္ေတာ္ျဖစ္ပါတယ္။ “အာဏာ”နဲ႔ မပတ္သက္ပါဘူး။)

“သည္တိုင္းျပဳျပျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္ရဲ႕ ပထမဆံုး လုပ္ငန္းကေတာ့ ဖြဲ႕အုပ္ဥအသစ္ကတဆင့္ အိႏၵိယႏိုင္ငံကို လြတ္လပ္သြားေအာင္ လုပ္ဖို႔၊ ငတ္ေနတဲ့ လူထုကို ေကၽြးေမြးႏိုင္ဖို႔၊ အဝတ္မဲ့ေနတဲ့ လူထုအမ်ားအျပားကို အဝတ္ ဆင္ေပးႏိုင္ဖို႔၊ ကိုယ့္အစြမ္းရိွသေလာက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္တိုးတက္လာေအာင္ လုပ္ႏိုင္တဲ့ အျပည့္ဝဆံုး အခြင့္အလမ္းကို အိႏၵိယႏိုင္ငံသားတိုင္း ရရိွလာေစဖို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ တကယ့္ကို ႀကီးျမတ္လွတဲ့ လုပ္ငန္းပါ။

“ကေန႔ အိႏၵိယကို ၾကည့္လိုက္ပါ။ က်ေနာ္တို႔က သည္မွာ ထိုင္ေနၾကတယ္။ ေနရာအမ်ားအျပားမွာေတာ့ အတိဒုကၡေတြနဲ႔။ ၿမိဳ႕ေတြ အမ်ားအျပားမွာလည္း မၿငိမ္သက္မႈေတြနဲ႔။ ဒါ့အျပင္ ဘာသာေရး ပဋိပကၡေတြလို႔ ေခၚတဲ့ အျငင္းပြားမႈေတြ၊ ရန္စေတြက အေျခအေနကို ပိုဆိုးေအာင္ ပံ့ပိုးေနတယ္။ တခါတေလက်ေတာ့လည္း ဒါေတြကို ေရွာင္လႊဲလို႔ မရတာလည္း အမွန္ပါပဲ။

“ဒါေပသည့္ လတ္တေလာမွာ အိႏၵိယႏိုင္ငံရဲ႕ အႀကီးဆံုး၊ အေရးအပါဆံုး ေမးခြန္းကေတာ့ ဆင္းရဲတဲ့သူေတြ၊ ငတ္ေနတဲ့သူေတြရဲ႕ ျပႆနာကို ဘယ္လိုေျဖရွင္းမလဲဆိုတာပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ ဘယ္ဘက္ကိုပဲ လွည့္လိုက္ လွည့္လိုက္၊ သည္ျပႆနာကိုပဲ ရင္ဆိုင္ေနရတာပါပဲ။ သည္ျပႆနာကို အခ်ိန္မီ မေျဖရွင္းႏိုင္ရင္ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ စာရြက္ေပၚက ဖြဲ႕အုပ္ဥေတြအားလံုးဟာ ဘာမွ အသံုးက်မွာ မဟုတ္သလို ရည္ရြယ္ခ်က္လည္း ကင္းမဲ့ေနပါလိမ့္မယ္”တဲ့။

အေျမာ္အျမင္

က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အေရွ႕ဘက္နဲ႔ အေနာက္ဘက္မွာ ကပ္လ်က္တည္ရိွေနတဲ့ အိမ္နီးခ်င္း ႏွစ္ႏိုင္ငံ၊ ထိုင္းနဲ႔ အိႏၵိယ။ ဘယ္ႏိုင္ငံရဲ႕ ဖြဲ႕အုပ္ဥက ခိုင္သလဲ။ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာေတာ့ သည္ဖြဲ႕အုပ္ဥနဲ႔တင္ ဗ်ာမ်ားလို႔ ေကာင္းေနဆဲ ျဖစ္သလဲ။

ဘာေၾကာင့္ အဲလိုေတြ ျဖစ္ေနတာလဲ။ ေလ့လာသင့္ပါတယ္။ စူးစမ္းသင့္ပါတယ္။ အားလံုး ဝိုင္းဝန္းဆင္ျခင္ၿပီး အနာဂတ္အတြက္ အေျဖထုတ္သင့္ပါတယ္။

ေနာက္ ႏွစ္ ၃၀ ၾကာတဲ့အခါ အခု အနီေတြ၊ အစိမ္းေတြ၊ အျပာေတြ၊ အဝါေတြလည္း ရိွေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္လည္း ရိွေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီ့အခါက်ရင္ သည္ေရႊႏိုင္ငံႀကီးကို ဘယ္လိုထားခဲ့ခ်င္ၾကပါသလဲ။ ဖ႐ုိဖရဲ ပရမ္းပတာနဲ႔ မဆံုးႏိုင္တဲ့ အာဏာလုပြဲေတြ ၾကားမွာ ဖြတ္ေက်ာျပာစု ခ႐ုဆံကၽြတ္ ထားခဲ့ခ်င္လည္း ကိုယ္ေတာ္ျမတ္မ်ားအားလံုးရဲ႕ သေဘာပါပဲ။

အေျမာ္အျမင္ဆိုတာ က်ေနာ္တုိ႔ ေရႊျမန္မာေတြရဲ႕ အဘိဓာန္ထဲက ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ မကၿပီ ဆိုေတာ့လည္း က်ေနာ္ကေတာ့ ဘာကိုမွ သိပ္မေမွ်ာ္လင့္ခ်င္ေတာ့ပါဘူးေလ။

အားလံုးေတြးဆ ဆင္ျခင္ၾကည့္ႏိုင္ၾကပါေစ
atk
(၂၂၀၇၁၉)