🤔🤔🤔🤔🤔
စာအုပ္မိတ္ဆက္ပြဲ
ကေန႔ သည္စာအုပ္ထဲက ဓာတ္ပံုေတြကို ႐ိုက္ခဲ့တဲ့ ဓာတ္ပံုဆရာထိန္ဝင္းရဲ႕ ေမြးေန႔ပါ။ သည္စာအုပ္ မိတ္ဆက္ပြဲလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာထိန္ဝင္းနဲ႔ သိကၽြမ္းခင္မင္ခဲ့တာ ၂၈ ႏွစ္ေလာက္ ရိွပါၿပီ။ သူကလည္း ခြတီးခြက်၊ က်ေနာ္ကလည္း ခြတီးခြတဆိုေတာ့ ပိုတည့္သလား မသိဘူးေပါ့ေလ။
ထားပါေတာ့…
နားၾကပ္ကို ပယ္၊ ကင္မရာကို လြယ္ခဲ့သူ
ပထမဆံုးက သူ႔သတၱိကို ေလးစားတာပါ။ သူဟာ ႏွယ္ႏွယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အိႏၵိယႏိုင္ငံ ဒါဂ်ီလင္ (Darjeeling) မွာ ေက်ာင္းေနခဲ့ဖူးသူပါ။ (မင္းသား ညြန္႔ဝင္းနဲ႔ ဝင္းဗိုလ္တို႔ညီအကိုလည္း အဲဒီ့မွာ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ၾက ဖူးသူမ်ားပါပဲ။)
ဒါတင္ ဘယ္ဟုတ္ပါဦးမလဲ၊ ေဆးေက်ာင္းလည္း တက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကေန႔ ဝန္ႀကီး ေဒါက္တာေဖျမင့္၊ အခုစာအုပ္မိတ္ဆက္ပြဲမွာ အမွတ္တရစကား ေျပာေပးသူ ေဒါက္တာ ေငြစိုး၊ နာမည္ေက်ာ္ ဆရာဝန္ႀကီး ေဒါက္တာ ရဲျမတို႔နဲ႔ ေခတ္ၿပိဳင္လို႔ ဆရာေမာင္ေသြးသစ္က ေျပာသြားပါတယ္။
အဟဲ… ဒါေပမယ့္ သူတို႔ ေခတ္က ေဆးေက်ာင္းက မလြယ္ဘူးဗ်။ ကင္မရာဘက္ကို စိတ္သန္သြားတဲ့အတြက္ ေဆးေက်ာင္းမွာ ၈ ႏွစ္ေနခဲ့ၿပီး ဆရာဝန္ဘြဲ႕ကို မရယူႏိုင္ခဲ့တဲ့ ဓာတ္ပံုဆရာေက်ာ္ပါပဲ။
ကင္မရာမရိွေပမယ့္ ထက္သန္တဲ့စိတ္ရိွလို႔ ရလိုက္တဲ့ မွတ္တမ္း
ကေန႔မွ သိရတယ္။ သည္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္မယ္ သူ႔လက္ထဲ ကင္မရာ အပိုင္ မရိွဘူး။ သူ႔သူငယ္ခ်င္း စာေပဂ်ာနယ္အယ္ဒီတာ (ဆရာ) ေမာင္ေသြးသစ္ရဲ႕ ဂ်ာနယ္တိုက္က ယာရွီကာ ကင္မရာေလးကို ငွားရမ္းၿပီး ၈၈ ကို မွတ္တမ္းတင္ခဲ့တာပါ။
အဲဒီ့ေခတ္က ကင္မရာကိုင္ႏိုင္ဖို႔က ခ်မ္းသာဖို႔လိုပါတယ္။ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ဆိုတာ အိပ္မက္ထဲေတာင္ မမက္ဖူးေသးတဲ့ ကာလပါ။ ဖလင္ေကာ္ျပားနဲ႔ ႐ိုက္ခဲ့ရတဲ့ ကာလ။ ခုေခတ္လို ႐ိုက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းလည္း ျပန္ၾကည့္လို႔ မရဘူး။ ကူးေဆးၿပီးမွ ကိုယ့္ပံုထြက္ ကိုယ္ျပန္ၾကည့္ႏိုင္တဲ့ ဘဝ။
ဖလင္ဆိုတာက ေစ်းကလည္း အႀကီးသား။ တလိပ္ကို ၁၀၊ ၁၂ က်ပ္ေပးရတာ။ လဖက္ရည္တခြက္ တက်ပ္မျပည့္ခ်င္ေသးတဲ့ ေခတ္မွာ ေငြ ၁၀ တန္ဖိုးကို တြက္သာ ၾကည့္ပါေတာ့။
အဲဒါကို အိတ္စိုက္ၿပီး သည္ပံုေတြ သူ႐ိုက္ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔မွာ ဖလင္ေတြကို မပ်က္စီးေအာင္ ထိန္းသိမ္းႏိုင္တဲ့ ေနရာ၊ လွ်ပ္စစ္မီး၊ ဘာညာ အခက္အခဲေတြက အမ်ားႀကီးနဲ႔ဆိုေတာ့ သူမူလ႐ိုက္စဥ္က ေရာင္စံုပံု တခ်ိဳ႕ဟာ အခုက်ေတာ့ အျဖဴအမည္းေတြနဲ႔ ျဖစ္သြားပါတယ္။
ကံအားေလ်ာ္စြာ ႏိုင္ငံျခားသား သူ႔မိတ္ေဆြတဦးက ေနာက္ပိုင္းမွာ သူ႔ဖလင္ေတြကို အေနာက္ႏိုင္ငံ အယ္(မ္)စထာဒမ္က ျပတိုက္တခုမွာ သိမ္းဆည္း ေပးထားႏိုင္ခဲ့ပါသတဲ့။
ဒါေၾကာင့္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃၁ ႏွစ္က ဓာတ္ပံုမွတ္တမ္းဟာ စာအုပ္အျဖစ္ ထြက္လာခဲ့ပါၿပီ။
ဆရာေမာင္ေသြးသစ္ကေတာ့ သည္ပံုေတြ ျဖစ္ေျမာက္ေရးမွာ အဓိက အခန္းက႑က ပါဝင္ခဲ့တာမို႔ သူမိတ္ဆက္စကားေျပာတာ စီကာပတ္ကံုးပါပဲ။ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းသလို က်ေနာ္တို႔ မသိေသးတဲ့အခ်က္ေတြလည္း ပါပါတယ္။
က်ေနာ္ မသိသူ၊ ဆရာသီဟေစာလို႔ ထင္ပါတယ္၊ ဆရာမွ်ားနီ၊ ဓာတ္ပံုဆရာထိန္ဝင္း၊ ပန္းပုဆရာ ဆန္နီၿငိမ္း
ဆြမ္းခံရင္း ငွက္သင့္
က်ေနာ္က ဆရာထိန္ဝင္းကို ေလးစားခ်စ္ခင္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ထင္ရာလုပ္ရဲတဲ့ သူ႔သတၱိကိုေပါ့။ ေနာက္တခ်က္က သူ႔ရပ္တည္မႈ။ သူ႔အလုပ္ သူ လုပ္တယ္။ ဘယ္ဘက္မွ မပင္းတတ္တဲ့သူလို႔ ျမင္မိရပါတယ္။ ေျခမ မေကာင္း ေျခမ၊ လက္မ မေကာင္း လက္မ စိတ္ထားတတ္သူလို႔ ျမင္တာမို႔ သူ႔ကို ေလးစားတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ အိမ္တြင္းပုန္း က်ေနာ္ဟာ သိမ္ျဖဴ စာအုပ္လမ္းမွာ က်င္းပတဲ့ ကေန႔ပြဲကို မေရာက္အေရာက္ သြားခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီ့မွာ သြားတာပါပဲ။
က်ေနာ့္ကိုလည္း စကားေျပာခိုင္းပါေရာလား…
ဟား…
ဆရာႀကီး သမၻာႀကီးေတြ အလယ္မွာ က်ေနာ္ ကခ်ိကေခ်ာက္က ဘာေျပာရမွာတဲ့တုန္း။
ဒါေပမယ့္ အလွည့္က် မႏြဲ႕စတမ္းေပါ့ဗ်ာ… ခိုင္းေတာ့လည္း လုပ္ရတာပ။
ဆို႔ေနတဲ့ အေၾကာင္း
ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သည္စာအုပ္ကေလး ထြက္လာေတာ့ ဝမ္းသာရင္းနဲ႔ ရင္ထဲမွာ ဆို႔ေနတဲ့အေၾကာင္း။
ဆရာေမာင္ေသြးသစ္ ေျပာတဲ့အထဲမွာ ပါသြားတယ္။ ၈၈ အေရးေတာ္ပံုဟာ ၁၃၀၀ ျပည့္ အေရးေတာ္ပံုထက္ အဆမ်ားစြာ ႀကီးတယ္လို႔ ဦးႏုက ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့အေၾကာင္းက တခ်က္ရယ္၊ ေနာက္တခ်က္က တကယ္တမ္း ဆရာထိန္ဝင္းရဲ႕ ပံုေတြက ေထာင္ေက်ာ္ရိွေပမယ့္ အနိ႒ာ႐ံု ပံုေတြကို ခ်န္လွပ္ထားခဲ့တဲ့အေၾကာင္းရယ္ပါ။
မွန္ပါတယ္။ တျပည္လံုး မၾကံဳစဖူး ထူးထူးကဲကဲ စုစည္းခဲ့တဲ့ အေရးေတာ္ပံုႀကီးျဖစ္ခဲ့တာ ၃၁ ႏွစ္ေက်ာ္လာခဲ့ပါၿပီ။
အနိ႒ာ႐ံုပံုေတြကို ခ်န္လွပ္ခဲ့လင့္ကစား က်ေနာ္တုိ႔ အာ႐ံုထဲမွာေတာ့ အဲဒီ့ အနိ႒ာ႐ံုေတြက ျပက္ျပက္ထင္ထင္ က်န္ေနဆဲပါ။
၃၁ ႏွစ္…
သည္ကာလအတြင္း စေတးခဲ့ရတဲ့ အသက္ေတြ၊ ထြက္ခဲ့ရတဲ့ ေသြးေတြ၊ ေပးဆပ္ခဲ့ရတဲ့ လြတ္လပ္မႈေတြ၊ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ေတြ…
အဲဒီ့ နည္းေပါင္းစံုနဲ႔ စေတးခဲ့ စြန္႔စားခဲ့ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့သူေတြရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က မိသားစုေတြရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြ…
အဲဒီ့စေတးမႈေတြနဲ႔ ထိုက္တန္တဲ့ အေျပာင္းအလဲတခုကို ၃၁ ႏွစ္အၾကာမွာ က်ေနာ္တုိ႔ ရလာခဲ့ၾကၿပီလား…
အဲဒါကို ေတြးမိရတဲ့အတြက္ ရင္ထဲမွာ ဆို႔နင့္ေနတဲ့အေၾကာင္း က်ေနာ္ ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါသဗ်ာ…
အားလံုးေတြးဆ ဆင္ျခင္ၾကည့္ႏိုင္ၾကပါေစ
အတၱေက်ာ္
(၂၃၁၁၁၉)
