💣💣💣💣💣💣💣💣💣
သည္စာ ေရးျဖစ္ေစဖို႔ ေစ့ေဆာ္တဲ့ အေၾကာင္း
မိတ္ေဆြ ႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္ေလာက္က လက္ဆင့္ကမ္းထားတဲ့ သတင္းတပုဒ္ေတြ႕လို႔ သြားဖတ္ၾကည့္မိခဲ့ပါတယ္။
လက္ဆင့္ကမ္းသူေတြက ေခါင္းစဥ္ေၾကာင့္ လက္ဆင့္ကမ္းၾကတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဟီးေနတဲ့ ေခါင္းစဥ္ႀကီးက သည္လိုပါ။
“ပညာရွင္ေတြ၊ ေတြးေခၚသူ ဉာဏ္ႀကီးရွင္ေတြ မရိွတဲ့ လူ႔ေဘာင္ (ႏိုင္ငံ)ဟာ သိပ္ကို အႏၱရာယ္မ်ားလွပါတယ္လို႔ လူမႈေဗဒ ပညာရွင္က ဆို”တဲ့။
သတင္းေဆာင္းပါးက မႏွစ္က သတင္းေဆာင္းပါးပါ။ The New Straits Times သတင္းစာမွာ ၂၀၁၈ ခုႏွစ္၊ ႏိုဝင္ဘာလ ၄ ရက္ေန႔က ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ (https://bit.ly/2K8NZpX)
ေျပာသူက စကၤာပူႏိုင္ငံေတာ္တကၠသိုလ္က လူမႈေဗဒ ပါေမာကၡ Dr Syed Farid Alatas ျဖစ္ပါတယ္။ ထင္ရွားသူ တေယာက္က မေလးေတြဟာ စာေပဘာသာရပ္ကို ေအာင္လြယ္တာမို႔ စိတ္ဝင္စားၾကတယ္၊ တကယ္တမ္းမွာ အဲဒီ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ သိပၸံတို႔ အင္ဂ်င္နီယာဘာသာရပ္တို႔ကို သင္သင့္တယ္လို႔ ေျပာလိုက္တဲ့အတြက္ မေလးႏိုင္ငံသား ပါေမာကၡလည္းျဖစ္၊ စာေရးဆရာလည္းျဖစ္တဲ့ ေဒါက္တာ အာလာတာ့(စ္)က သည္စကားကို ေျပာခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။
သိပၸံပညာဆိုတာက တကယ့္အမွန္တရား ႐ႈေထာင့္တခ်ိဳ႕ကို သိပၸံနည္းက်က်၊ စနစ္တက် ေလ့လာႏိုင္စြမ္းတာမို႔ သိပၸံသမားေတြ၊ အင္ဂ်င္နီယာေတြ ႀကီးစိုးတဲ့ လူ႔ေဘာင္မွာ အက်င့္သိကၡာလမ္းညႊန္မရိွဘူး။ အမွားအမွန္၊ လူ႔က်င့္ဝတ္ညီ မညီ၊ အယုတ္ အျမတ္ကို ေဝဖန္ပိုင္းျခားႏိုင္ေအာင္ သိပၸံက သင္မေပးႏိုင္ဘူးလို႔ သူက အတိအလင္းဆိုပါတယ္။
ဒႆနဆရာ၊ လူ႔က်င့္ဝတ္စနစ္၊ ဘာသာတရား၊ စာေပတို႔ကသာ လူ႔က်င့္ဝတ္နဲ႔ အညီ၊ အက်င့္သိကၡာရိွရိွ ေနတတ္ထို္င္တတ္ေအာင္ သင္ၾကားေပးႏိုင္တယ္လို႔ သူက ဆိုခဲ့ပါတယ္။
ထားပါေတာ့…
သူ႔အဆို မွန္ေၾကာင္း အထင္ရွားဆံုး သက္ေသ
“ပညာရွင္ေတြ၊ ေတြးေခၚသူ ဉာဏ္ႀကီးရွင္ေတြ မရိွတဲ့ လူ႔ေဘာင္ (ႏိုင္ငံ)ဟာ သိပ္ကို အႏၱရာယ္ မ်ားလွပါတယ္”ဆိုတဲ့ သူ႔စကား မွန္မမွန္ကို အခု က်ေနာ္တို႔ လက္ေတြ႕ ျမင္ေနၾကရပါၿပီ။
အထင္ရွားဆံုး နမူနာက တ႐ုတ္ျပည္မႀကီးပါပဲ။ ကေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံအပါအဝင္ ကမၻာ့ႏိုင္ငံအသီးသီးကို အံုနဲ႔ က်င္းနဲ႔ ဝင္လာၾကတဲ့ တ႐ုတ္ခရီးသြားေတြရဲ႕ အမူအက်င့္ေတြဟာ စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ဆိုးရြားလွတာကို ၾကံဳဖူးသူေတြ သိၾကပါလိမ့္မယ္။ တကမၻာလံုးလည္း အဲဒီ့ တ႐ုတ္ခရီးသြားေတြရဲ႕ ဒဏ္ကို အလူးအလဲ ခံေနၾကရပါတယ္။
သူတို႔မွာ အက်င့္သိကၡာမရိွတာ၊ လူ႔က်င့္ဝတ္ကို နားမလည္တာ အေသအခ်ာပါပဲ။ တန္းစီထားတဲ့ ၾကားကို ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ျဖတ္ဝင္တာ၊ သူတပါး ေနရာကို အတင္းဝင္လုတာ၊ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ရန္ျဖစ္ေနသလို ေအာ္က်ယ္ဟစ္က်ယ္ ေျပာတာ၊ ကားေတြ ဥဒဟိုသြားေနတဲ့ လမ္းေပၚမယ္ ထင္သလို ေလွ်ာက္ေနတာ၊ ဟိုတယ္ေတြထဲမွာ ထင္သလို ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ၿပီး ထားခ်င္သလို ထားခဲ့တာမို႔ ဟိုတယ္ခန္းေတြ ျပန္ျပင္ယူေနၾကရတာ မၾကားခ်င္ မျမင္ခ်င့္အဆံုးပါပဲ။
ျပည္မႀကီးက ေပါက္ေဖာ္ေတြ
က်ေနာ္ ေျပာေနတာ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးတမ်ိဳးလံုးကို သိမ္းၾကံဳး ေျပာေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ပင္လယ္ရပ္ျခား ေပါက္ေဖာ္မ်ားက ယဥ္ေက်းၾကပါတယ္။ လူလို နားလည္ၾကပါတယ္။ စကၤာပူက ေပါက္ေဖာ္၊ အေမရိကန္ႏိုင္ငံက ေပါက္ေဖာ္၊ မေလးက ေပါက္ေဖာ္စတဲ့ ျပည္မႀကီးက မဟုတ္သူ အမ်ားအျပားနဲ႔ က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္ ဆက္ဆံဖူးပါတယ္။ အားလံုး တကယ့္ကို ဖြယ္ရာ ေခ်ငံၾက၊ ယဥ္ေက်း ပ်ဴငွာၾကပါတယ္။
ျပည္မႀကီးက ေပါက္ေဖာ္ေတြသာ လူလို မသိတတ္ရွာၾကတာပါ။
ဘာလို႔လဲ
ေမာ္စီတံုးရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ ေတာ္လွန္ေရး (၁၉၆၆-၁၉၇၆) က တ႐ုတ္ယဥ္ေက်းမႈ၊ အႏုသုခုမ၊ စာေပကဗ်ာ အားလံုးကို ဖုတ္က်ည္းသၿဂႋဳဟ္ပစ္ခဲ့ပါတယ္။
တကယ္တမ္းမွာ တ႐ုတ္ယဥ္ေက်းမႈက အလြန္ျမင့္၊ အလြန္ေစာပါတယ္။ သို႔ေသာ္ အဲဒါေတြအားလံုးကို အျမစ္က လွန္ၿပီး ၿဖိဳလွဲလိုက္တဲ့အခါ ျပည္မႀကီးမွာ ယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္အေနနဲ႔ နန္းေတာ္ေလာက္သာ က်န္ပါေတာ့တယ္။ အေတြးအေခၚ၊ ဒ႑ာရီ၊ ရာဇဝင္၊ ပံုျပင္၊ ႐ိုးရာ၊ စာေပ အားလံုးကို အစအနမက်န္ေအာင္ ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးက ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္ပါတယ္။
ပီကင္းကို ကိုယ္တိုင္ေရာက္ခဲ့စဥ္က ႏိုင္ငံေတာ္ယဥ္ေက်းမႈ ဌာနက ဧည့္ခံတဲ့ ပြဲကို အထူးတန္း ထိပ္ဆံုးေနရာက ၾကည့္ခြင့္ရခဲ့ဖူးပါတယ္။ အေမရိကန္ ကဇာတ္တခုကို တ႐ုတ္ဘာသာနဲ႔ ၾကည့္ေနရသလိုသာ ခံစားရပါတယ္။ ဘာ တ႐ုတ္အေငြ႕အသက္မွ မရိွေတာ့ပါဘူး။
ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ ေကာင္းက်ိဳး ဆိုးက်ိဳး
ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ေၾကာင့္ တခ်ိန္က ဆင္းရဲခ်မ္းသာ ကြာဟမႈ တအားႀကီးမားခဲ့တဲ့ တျပည္လံုး အေနနဲ႔ကေတာ့ တအား ေျပာင္းလဲသြားခဲ့တယ္။ အလုပ္လုပ္သူတိုင္း အက်ိဳးခံစားခြင့္ရရိွလာခဲ့ၾကၿပီး ကြာဟမႈက တအားကို က်ဥ္းေျမာင္းသြားခဲ့တယ္။ ျပည္ႀကီးတ႐ုတ္တိုင္း လူလူသူသူ သံုးႏိုင္ စြဲႏိုင္ စားႏိုင္ ေသာက္ႏိုင္လာခဲ့တာမို႔ တ႐ုတ္တို႔ရဲ႕ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္ဟာ အတိုင္းအတာတခုအထိ ခရီးေပါက္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့အတြက္ စေတးလိုက္ရတာကေတာ့ လူစိတ္ေပ်ာက္သြားတာပါပဲ။ ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒဆိုတာ ႐ုပ္ဝါဒ။ တနည္းေျပာရရင္ ႐ုပ္ဝတၳဳမွတပါး အျခားမရိွဆိုတဲ့ ႐ုပ္ဝတၳဳကိုသာ ဘုရားမွတ္တဲ့ ဝါဒပါ။ အဲေတာ့ကာ ျပည္ႀကီးေန ေပါက္ေဖာ္ေတြဟာ ေငြမွတပါး အျခား ဘာကိုမွ မျမင္ေတာ့ပါဘူး။ ေဆြမ်ိဳးလည္း အေရးမႀကီး၊ ေမာင္ႏွမရင္းပင္ ျဖစ္လင့္ကစား ကိုယ္လုပ္မွ ကိုယ္ေမာ္ႏိုင္မွာဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ေရွ႕ေနာက္ မၾကည့္ေတာ့ပါဘူး။
တရုတ္ျပည္ ကိန္းဂဏန္း
လူဦးေရက သန္းေပါင္း တေထာင့္ေလးရာေလာက္ ရိွတဲ့ ႏိုင္ငံပါ။ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံသားတိုင္းဟာ ေက်ာင္းမွာ ကိုးႏွစ္ မတက္မေနရ တက္ၾကရတယ္။ အေျခခံပညာေပါ့။ ၁၉၈၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္ေတြအထိ အထက္တန္းေအာင္တဲ့ ေက်ာင္းသား ၂၀ % သာ တကၠသိုလ္ တက္ခဲ့ၾက၊ အဆင့္ျမင့္ပညာ သင္ယူခဲ့ၾကတယ္။ အမ်ားစုက သခ်ၤာကိုသာ ဦးစားေပး သင္ယူခဲ့ၾကတယ္။
၂၀၁၈ ခု ကိန္းဂဏန္းေတြအရ အသက္ ၁၆ ႏွစ္အထက္ လုပ္သားအင္အားစုက တ႐ုတ္ျပည္မွာ ၈၀၆ သန္း၊ တနည္းဆိုရင္ တျပည္လံုးလူဦးေရရဲ႕ ထက္ဝက္ေက်ာ္ ျဖစ္ပါတယ္။
ကမၻာအရပ္ရပ္က ခရီးသြားေတြကို ၾကည့္လိုက္ရင္ စာအုပ္နဲ႔ မ်က္ႏွာ မခြာတာကို ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။ ျပည္မႀကီးက ခရီးသြားေတြ စာအုပ္ဖတ္ေနတာ က်ေနာ္ျဖင့္ တခါဆို တခါဖူးမွ မေတြ႕ဖူးပါဘူး။ စားမယ္၊ ေသာက္မယ္၊ အခ်င္းခ်င္း ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ေျပာဆိုေနၾကမယ္၊ ဓာတ္ပံုေတြ ႐ိုက္မယ္ဆိုတာပဲ ျမင္ရပါတယ္။
တ႐ုတ္ျပည္မွာ ေတြးေခၚပညာရွင္ေတြ ရိွသလားဆိုရင္ ရိွေကာင္း ရိွႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တပါတီအာဏာရွင္ စနစ္ေအာက္မယ္ ေတြးေခၚရမွာမို႔ သူတို႔ရဲ႕ အေတြးအျမင္ေတြဟာ အကန္႔အသတ္နဲ႔သာ ျဖစ္ေနႏိုင္ပါတယ္။ လူထု ေတြးတတ္မွာကိုလည္း ဘယ္အာဏာရွင္စနစ္မဆို မလိုလားတာလည္း အထင္အရွားပါ။
အခု ကမၻာတဝွန္း တလႊားလႊား လာသြားေနၾကသူ ျပည္မႀကီးက ေပါက္ေဖာ္ေတြဟာ ယဥ္ေက်းမႈ ေတာ္လွန္ေရးကာလနဲ႔ အဲဒီ့ေနာက္ပိုင္း ေမြးဖြားလာခဲ့ၾကတဲ့သူေတြပါ။ သူတို႔ကို ၾကည့္လိုက္ရင္ပဲ စာအစမွာ ဆိုခဲ့တဲ့ အႏၱရာယ္မ်ားတဲ့ ႏိုင္ငံသားေတြ ျဖစ္ေနတာ ထင္ရွားလွပါတယ္။
ေတြးမိတိုင္း မ်က္ရည္လည္
က်ေနာ္တို႔ လူ႔ေဘာင္ကေရာ သူတို႔နဲ႔ ဘယ္ေလာက္ ကြာသလဲလို႔ ဆင္ျခင္ဖို႔ ေကာင္းလာပါၿပီ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ငါနဲ႔မတူ ရန္သူထင္စြဲၿပီး ဆဲခ်င္တိုင္း ဆဲလို႔ ေကာင္းေနသူေတြ၊ ရမ္းခ်င္တိုင္း ရမ္းေနသူေတြ အျမင္ရမ်ားလာတာပါပဲ။
ဟုတ္ကဲ့… ပညာရွင္ေတြ၊ ေတြးေခၚသူ ဉာဏ္ႀကီးရွင္ေတြ မရိွတဲ့ လူ႔ေဘာင္(ႏိုင္ငံ)ဟာ သိပ္ကို အႏၱရာယ္မ်ားတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။
သူမ်ားတိုင္းျပည္ကိုသာ ေျပာေနမိတယ္… က်ေနာ္တို႔ကေရာ အဖတ္ဆယ္ႏိုင္မယ့္ အေျခအေနမွာ ရိွပါေသးရဲ႕လား…
အားလံုး ေတြးဆ ဆင္ျခင္ၾကည့္ႏိုင္ၾကပါေစ
အတၱေက်ာ္
(၁၁၁၁၁၉)
ဓာတ္ပံု အင္ထနက္
Photo credits: https://cnn.it/36RGpd5
ၾကည္ညိဳလိုက္တာဗ်ာ… ေလာကနီတိဆိုတာႀကီးကို ေရးခဲ့တဲ့ ပုတ္ကိုယ္ဂ်ီးေဒဂို။
အထက္က ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ အခ်က္ ၁၃ ခ်က္ဟာ တကယ္ေတာ့ “လူမႈေရးေခါင္းပါးတဲ့ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး စံလြဲမႈ” (Antisocial Personality Disorder) စိတ္ေဝဒနာရဲ႕ ေရာဂါလကၡဏာေတြပါ။
တန္းျမင္မိတဲ့မ်က္ႏွာ
